Tales of the unexpected door Roald Dahl

Titel: Tales of the unexpected
Auteur: Roald Dahl

Samenvatting per hoofdstuk:
Taste
Er waren zes mensen bij Mike Schofield thuis aan het dineren, waaronder Mike en zijn vrouw en dochter, mijn vrouw en ikzelf, en een Man die Richard Pratt heet. Richard Pratt was een echte fijnproever. Gedurende de twee voorafgaande de twee dinee’s was Richard Pratt al aan het wedden met Mike. Mike had de twee voorafgaande keren al gewonnen dus het zag ernaar uit dat er dit etentje weer gewed zou worden. Mike wilde deze keer een wedenschap aangaan over wijn. Richard Pratt zou moeten zeggen waar de wijn vandaan kwam. Richard Pratt stemde toe. Mike haalde uit de studeerkamer een mand met de betreffende wijn erin. Hij stelde voor te wedden voor een doos van de wijn die in het mandje. Richard Pratt was het oneens en stelde voor de inzet te verhogen. Mike zijn antwoord daarop was 50 dozen van de betreffende wijn. Weer was Mike zijn antwoord nee. Hij stelde aan Mike zijn twee huizen in te zetten tegen de dochter van Mike. Als hij zou winnen zou hij de hand van Mike’s dochter mogen en met haar trouwen. Mike stemde toe en zette zijn dochter in. Na lang na te denken geeft Richard Pratt het juiste antwoord. Mike is met stomheid geslagen en weet niet wat hij moet zeggen. Dan komt de huishoudster aan met de sleutels van Richard Pratt en zegt dat hij ze was verloren in de studeerkamer. Op dat moment beseft Mike wat er gaande is en weet hij dat hij bedrogen is.

Lamb to the slaughter
Mary Maloney wacht op haar man om thuis te komen van zijn werk. Een moment na tien voor vijf hoorde ze de auto de oprit oprijden, de voetstappen naar de deur en de sleutel in het slot steken. Eenmaal thuis is haar man anders als normaal. Hij heeft geen zin om te praten, en alles wat ze hem aanbiedt slaat hij af. Ook op de vraag iets te eten voor hem te maken zegt hij nee. Op een gegeven moment verteld hij iets dat als een schok aankomt bij Mary. Ze weet niet wat ze ervan moet denken en probeert zich voor te houden zich alles voorgesteld te hebben. Ze gaat naar de kelder om eten uit te zoeken. In de koelkast komt ze een lamspoot tegen en vraagt aan haar maan deze klaar te maken. Als hij ook deze afwijst vind ze het genoeg en slaat ze met de lamspoort zijn hoofd in. Als alibi gaat ze naar de groentewinkel wat aardappelen en erwten halen. Eenmaal thuis doet ze alsof ze van niets weet en belt naar het bureau. Er komen agenten om de zaakt te onderzoeken. Mary doet alsof ze overstuur is en vraagt de agenten of ze bij haar mee willen eten om haar te vergezellen. De eigenlijke reden is dat de agenten het bewijs opeten.


Man from the south
Bij het zwembad van een hotel in Jamaica zwemmen een aantal jongens van de Amerikaanse marine met een aantal plaatselijke meisjes. Ze hebben het allen erg naar hun zin. Ik zit aan de rand van het zwembad te genieten van het heerlijke uitzicht en weer. Op een gegeven moment komt er een kleine man aan die vraagt of hij naast mij mag komen zitten. Ik zeg dat hij zijn gang mag gaan en hij gaat zitten. Terwijl hij gaat zitten stapt er een jongen van de Amerikaanse marine het zwembad uit. Hij haalt een pakje sigaretten en een aansteker uit zijn zak en bied het meisje een sigaret aan, maar ze weigerd. Daarna bood hij een sigaret aan mij aan en ik nam ereen. De kleine zegt niet te hoeven en bedankt de jongen. Hij zegt meer zin te hebben in een sigaar. De jongen biedt hem een vuurtje aan. De man zegt dat de aansteker met deze wind niet zal werken. De jongen zegt dat de aansteker het ten alle tijde doet. De kleine man vraag of de jongen van wedden houdt. De jongen zegt daarop dat hij altijd wed. De kleine man zegt dat ook te doen. De kleine man zegt dat hij een weddenschap wil maken. Na de weddenschap gemaakt te hebben wil hij naar zijn kamer in het hotel gaan waar geen wind is. De kleine man zegt dat de jongen de aansteker niet tien keer kan ontvlammen zonder eer eentje te missen. Als het de jongen wel lukt, wint hij de caddilac van de man de buiten het hotel staat geparkeer. De kleine man zegt niets te vragen van de jongen dat hij niet kan betalen. Daarom stelt hij voor dat de jongen de pink van zijn rechterhand inzet. De jongen twijfelt maar stemt uiteindelijk toe. Ze vragen aan mij om te kijken of alles eerlijk verloopt. Het lukt de jongen de eerste keer, de tweede, derde, vierde, vijfde en uiteindelijk ook nog de negende keer. Net als het de jongen lukt de aansteker voor de tiende keer te ontsteken komt er een vrouw binnengelopen. Ze vraagt aan de man wat ze aan het doen zijn. De man zegt een weddenschap te hebben met de jongen die naast hem zit. De vrouw vraagt de jongen of de man de cadillac die buiten staat in te hebben gezet. De jongen zegt ja en de vrouw legt uit dat de man niets heeft om te wedden omdat het haar auto is. Ze bied haar excuses aan en pakt de sleutels vna de tafel. Toen ze de sleutel pakte zag ik dat ze nog maar 1 vinger aan haar hand had zitten en een duim.

My lady, my dove
Arthur en zijn vrouw hebben een jong stel uitgenodigd om te komen bridgen. De vrouw vindt het jonge stel niets en stelt aan Arthur voor om het stelletje af te luisteren door microfoons in de logeerkamer te plaatsen. Zo wil ze te weten komen hoe het stelletje over hun denkt. Na het eten stelt het meisje voor om te gaan kaarten. Alles verloopt vlekkeloos voor het jonge stelletje. Het meisje maakt slechts een fout waardoor er punten van hun score worden afgetrokken. Op een gegeven moment stel de vrouw van Arthur voor om naar bed te gaan. Het meisje vraagt nog een potje te spelen. Maar Arthurs’ vrouw wijst dat voorstel af. Eenmaal de deur van de logeerkamer dicht gedaan te hebben klinkt de stem van de jongen niet meer zo vriendelijk. De jongen zegt dat er door haar fout maar liefst honderd punten in mindering zijn gebracht. Ze zeggen elkaar met gebaren welke kaarten ze hebben om zo te kunnen winnnen. De jongen noemt de kaarten dan moet het meisje zeggen welke vingerposities daarbij horen. De vrouw zegt tegen Arthur snel een dek kaarten te halen zodat ze meteen mee kunnen oefenen met het stel.

Dip in the pool
Op de morgen van de derde dag is de zee gekalmeerd. De meest nette passigiers die nog niets van zich hebben laten zien de eerste drie dagen. Komen uit hun cabines en gaan met een stoeltje op het dek zitten. Tegen de tijd dat de avond inviel was de hele eetzaal gevuld met mensen. De maaltijd was nog niet half begonnen of het schip begon we te wiebelen. Mr. Boltibol die zich ook op het schip bevond ging verzitten en zette zich naast de schipsoffier in de hoop een praatje met hem te kunnen beginnen.
Iedere week is er een spel waarbij je moet raden hoeveel tijd het schip erover zal doen om de bestemming te bereiken. Mr. Boltibol stelt de schipsofficier een paar vragen om meer te weten te komen over de beslissing van de kapitein. Mr. Bolitobol vraagt aan de man achter het loket waar hij de kaartjes gaat kopen voor het spel of ze al vaart hebben geminderd. De man achter het loket zegt dat ze wel moeten omdat ze anders mensen over boord slingeren. Intussen had iedereen zich al weer in de eetzaal verzameld. De prijs was geschat op 7000 pond. Hij gokte erop dat het schip er lang over zal doen omdat het weer nogal slecht was.

Naast Mr. Boltibol hadden meer mensen het slecht weer gezien dus hij moest veel bieden. Maar Mr. Boltibol overbood iedereen met $200.

Galloping Foxley
De hoofdpersoon in dit verhaal Perkins heeft een heel gewoon leventje. Iedere dag is voor hem al vijftien jaar lang precies hetzelfde. Zelf vindt hij zijn leven perfect, daarom besluit hij een stuk te schrijven over de dingen die dagelijks doet. Dit doet hij om zijn collega’s te laten zien hoe zijn dagindeling eruitziet. De morgen nadat hij het stukje aan zijn collega’s had laten stond er een man op het station die erg uit de toon viel tussen de andere mensen. Al vijftien jaar waren er geen andere mensen bijgekomen. En uitgerekend deze onbekende persoon gaat bij de hoofdpersoon in de coupe zitten waar hij al vijftien jaar iedere morgen in zijn eentje in zit. Deze onbekende man probeert een praatje te maken door over het weer te beginnen. Perkins probeert zijn krantje te lezen en gaat niet in op het gepraat van de onbekende man. Maar opeens herinnert hij de man die tegenover hem zat in de coupe. Het was een jongen uit zijn verleden. Deze onbekende man was op de vroegere school van Perkins in conflict geraakt met de vader van hem. Deze onbekende man kon de Perkins zich herinneren als Foxley. Iedere dag liet Foxley hem werken en kreeg hij slaag als hij het werk niet naar behoren had uitgevoerd. Aangezien Foxley een jongen uit de bovenbouw was en Perkins in de eerste klas van de onderbouw zat moest hij Foxley gehoorzamen. Perkins werd woest nu hij deze verhalen ophaalde en besloot hem eens flink voor schut te zetten tegenover alle mensen in de perron.

Skin
Drioli denkt over de tijd toen de beroemde schilder Soutine met hem leefde, en toen hij, in een dronken stemming, door Soutine een tattoo van zijn vrouw op zijn rug had laten zetten. Wanneer hij langs een compositie loopt van de schilder Soutine neemt hij een kijkje binnen. Als hij net de winkel binnen is gelopen komt de eigenaar op hem af en vraagt hem te gaan. Maar Drioli weigert en de eigenaar roept de beveiliging erbij om hem te verwijderen. Drioli stribbelt tegen en zegt een tattoo te hebben van zijn vrouw op zijn rug gemaakt door Soutine. De eigenaar gelooft het niet en zegt dat ze de gek snel de winkel uit moeten gooien. Drioli weet zich los te rukken en laat de tattoo aan de mensen uit de galerij zien. Iedereen is verbaasd en de eigenaar biedt aan de tattoo te kopen. De eigenaar zegt naast de galerij een hotel te bezitten genaamd Bristol. Hij stelt aan Drioli voor dat hij in ruil voor de tattoo een grote som geld zal krijgen. De eigenaar zegt dat de huid met de tattoo erop wordt verwijderd en er een neiuwe huid voor in de plaats komt. Een man die de tentoonstelling bezoekt zegt dat dat zijn dood zal betekenen. De eigenaar vraagt daarna aan Drioli of hij honger heeft en loopt weg. Drioli zegt ja en loopt samen met de man de galerij uit. Een paar weken later was de huid te koop gezet in Buenos Aires. Er was op geen hotel dat Bristol heette. Hopelijk is de man niks overkomen en zit hij nu ergens lekker te genieten van een manicure door een aantrekkelijke vrouw en een serveerster die hem iedere morgen ontbijt op bed brengt.

Neck
De verteller was aanwezig op een klein diner/feest bij zijn vrienden in London. Tijdens het eten kwam Lady Turton binnengelopen. Zij was de vrouw van Basil Turton, opvolger van zijn vader William Turton, de eigenaar van The Turton Press. Zij was niet alleen de baas over The Turton Press, maar was ook nog eens een redelijk grote politieke macht in het land. Tijdens het dinee kwam ze naast mij zitten. Tijdens het hele dinee had ze geen woord tegen mij gesproken en had ze alleen nog maar gepraat met de gastheer. Toen ik mijn ijsje aan het eten was keek ze op mijn naamkaartje en stelde zich voor. Ze stelde een aantal vragen waardoor we uitkwamen op het feit dat ik een groot liefhebber was van schilderijen en beeldhouwerken. Ze zei dat ik maar eens langst moest komen. Dit aanbod kon ik niet afslaan, en heb ik de afspraak min of meer geforceerd. Eenmaal aangekomen viel mij op dat ze erg bazig was en haar man en de butler voortdurend zat de commanderen. Terwijl mevrouw Turton aan het kaarten was met een aantal vrienden stelde Basil voor zijn collectie van beeldhouwwerken aan mij te laten zien. Na een tijdje te gelopen te hebben zien we vanaf een afstandje een vrouw gek dansen rond een standbeeld in de tuin. Evenlater zit ze met haar nek tussen het stand beeld en gaat ze alle kanten uit. Ik en Heer Basil besluiten er naartoe te gaan en zien dat mevrouw Turton vastzit in een van Basil’s lievelingsstandbeelden. De butler Jelks kwam aanlopen met bijl. En dan besluit ik niet meer te kijken. Ik draai me weg en probeer me voor te stellen wat er gaat gebeuren. Basil gooit de bijl omhoog en besluit op het laatste moment een zaag te pakken zodat er geen gewonden vallen.

Nunc Dimmitis
Lionel is vrijgezel, behoorlijk geliefd onder zijn vrienden, redelijk rijk en behoort tot de high-society. Op een avond na van een feest afgekomen te zijn stelt hij voor een mevrouw genaamd Gladys Ponsonby naar huis te brengen zodat ze niet alleen met de taxi hoeft. Ze vraagt of hij even komt drinken en neemt hem mee naar binnen. Ze vertelt hem over het schilderij van haar dat boven de opendhaard hangt. Ze vraagt Lionel of hij een geheimpje kan bewaren. Lionel zegt dat hij dat wel kan. Ze vertelt dat het schilderij dat aan de muur hangt laagje voor laagje is opgezet. De schilder John Royden begint eerst de vrouw naakt te schilderen, dan schildert hij daar het ondergoed overheen, en tenslotte de overig kleren. Dat doet hij bij iedere vrouw die zich door hem laat schildern. Gladys Ponsoby verteld dat Janet de Pelagia, waar Lionel verliefd op is, hem een saaie, oubillige man vind. En dat hij nooit in staat voor iets vernieuwends. Lionel weet niet wat hij hoort en besluit wraak te nemen. Hij gaat naar John Royden en laat hem een schilderij maken van Janet, dat hij later koopt (voor het dubbele van wat er normaal voor staat). Hij gaat na opdracht te hebben gegeven op vakantie. Als hij terugkomt loopt alles volgens plan. Hij haalt het schilderij op en begint laagje voor laagje het schilderij uit te kleden, totdat janet de Pelagia alleen nog maar in haar ondergoed te zien is. Lionel hangt het schilderij op en nodigt een aantal vrienden uit om bij hem een dinee bij kaarslicht te houden. Als de mensen binnenlopen staan er verschillende kandelaars met hele dunne langwerpige kaarsen erin. De kamer is bijna geheel donker. De mensen kunnen nog net het eten dat op hun bord ligt zien. Tegen de tijd dat het hoofdgerecht gedaan is en ze op het punt staan aan het toetje te beginnen, stelt Lionel voor om het licht aan te doen omdat de kaarsen bijna opgebrand zijn. Lionel doet het licht aan en alle ogen zijn meteen gericht op het schilderij waarop Janet naakt staat afgebeeld. Janet valt flauw en Lionel vertrekt naar zijn tweede huis een paar kilometer verder. Hij geniet nog na van zijn wraakactie totdat hij een brief ontvang van Janet. Hierin stond dat ze hem vergaf voor alles wat hij had gedaan en dat hij niet moest luisteren naar de dingen die andere over hem zeiden.

The landlady
Billy is zeventien jaar en op zoek naar een onderkomen waar kan overnachten. Billy is net aangenomen en moet een artikel schrijven voor zijn werk. Omdat Billy niet zo vermogend was zocht hij naar een goedkoop hotel. Hij vraagt aan een man die hij al zwervend tegenkomt waar een goed hotel is. De man noemt The Bell and Dragen en wijst hem de weg. Onderweg ziet hij een huisje met een bordje aan de deur waarop staat ‘bed and breakfast’. Billy loopt verder en kijkt naar binnen. Het ziet er gezellig uit en besluit verder de stoep op te lopen. Billy twijfelt en wil vertrekken omdat hij nog nooit in zo’n bed and breakfast is geweest, maar wordt aangetrokken door het bord aan de muur en besluit aan te bellen. Er doet een aardige wat oudere mevrouw de deur open en Billy krijgt een kamer toegewezen. Voordat hij naar bed gaat krijgt hij nog een kopje thee aangeboden. Billy slaat dit niet af en drinkt nog en kopje mee. Eenmaal beneden vraagt de vrouw of hij zijn naam nog in het gastenboek wil zetten. In het gastenboek staan nog twee andere namen. Twee namen die Billy wel bekend klinken maar waarvan hij niet weet waar ze vandaan komen. Hij probeert de namen terug te halen maar het enige wat hij weet is dat ze een keer in de krant hebben gestaan. Hij vraagt aan de vrouw of hij de enige is die behalve de twee andere gasten die hier in drie jaar tijd zijn geweest. De vrouw antwoord daarop alleen nog maar hem als gast te hebben gehad.

William and Mary
William was een stijve en formele man, Mary hield niet veel van hem en zijn gewoonte constant dingen te verbieden. Als William komt te overlijden is mary niet echt geschokt of verdrietig. Ze gaat naar de notaris om haar deel van de erfenis op te eisen. Als ze bij de notaris is krijgt ze een brief overhandigt waarin staat dat William samen met een dokter een plan had hem vlak voor zijn overlijden te operaren, zodat hij nog door kon leven. Weliswaar zonder zich te bewegen, maar hij kon nog zien horen en denken. Mary verafschuwde het idee maar William had het achter haar rug om geregeld. Griezelend belt ze de arts op die het gedaan heeft en vraagt of alles volgens plan is gelopen. De dokter zegt ja en de volgende dag kon ze hem ophalen. In het ziekenhuis is zegt ze niet te kunnen alleen met hem thuis te zijn.

The way up to heaven
Mrs. Foster heeft een rare angst altijd te denken te laat te zijn voor een trein, een boot etc. Wanneer ze haar dochter gaat opzoeken in Parijs, probeert haar man haar zenuwachtiger te maken door de reis langer te laten duren. Als ze aankomen op het vliegveld zien ze dat het vliegtuig vertraging heeft tot de volgende morgen. Dus Mrs. Foster rijdt terug naar huis. De volgende morgen vraagt Mr. Foster of ze hem bij ‘the club’ af wil zetten. Maar hij wil dat zijn vrouw een cadeautje van hem aan haar dochter geeft. Hij kan het niet vinden in de auto en loopt terug het huis in. Dan ziet ze het cadeautje te liggen tussen de autostoelen. Ze wil het haar man wel vertellen maar hij heeft de deur van de lift al dichtgedaan, en door haar haast, vertrekt ze naar het vliegveld. Als ze terugkomrt uit Parijs laat ze een monteur komen om de lift te repareren, en wacht geduldig op hem.

Parson’s pleasure
Mr Boggis heeft een rare manier om aan zijn geld te komen, hij zoekt boederijen af voor oude meubels die veel geld opleveren. Maar i.p.v. dat de eigenaar te vertellen, bied hij een paar pond. Op een dag ziet hij een stoel die wel duizend pond waard is. Heel slim weet hij te stoel te kopen voor twintig pond. He vertelde de eigenaar dat een hij een stoel nodig had, waar hij zijn voeten op kon leggen. Dus toen hij zijn auto ging halen om de stoel in te leggen had de eigenaar de poten erafgezaagd en de rest in stukken geslagen omdat Mr Boggis hem had gezegd dat hij maar in een oude kleine auto reed. Eigenlijk had Mr Bogges een station wagon in bezit.

Mrs. Bixby and the Colonel’s coat
Mrs. Bixby gaat vreemd met een kolonel die ze een in de maand ziet. Haar man weet hier niets vanaf. Op een dag geeft de kolonel Mrs Bixby een bondjas, misschien wel met een waarde van een paar duizend pond. Ze kan haar man de jas niet laten zien dus gaat ze ermee naar de lommerdhouder en zei dat ze geld nodig had omdat ze haar portemonnee verloren was. Dus geeft ze haar jas zonder een naam en beschrijving achter te laten. Eenmaal thuisgekomen zegt ze dat ze een ticket heeft gevonden en dat ze het voorwerp maandag op gaat halen. Maar Mr Bixby wil het perse zelf ophalen. Mrs. Bixby stemt toe. Maandag ziet ze haar man thuis komen met een nertsen sjaal i.p.v. een nertsen. En is ze ze verblufd wanner ze Mr. Bixby’s assistent met de jas ziet lopen.

Royal Jelly
Albert en Mabel hebben en kind dat weiger te eten. Dus ze zijn bezorgd. Als Albert, die helemaal weg is van bijen, een artikel leest over een stof die gegeven word aan pas geboren larf gedurende drie weken en aan de koningin haar hele larven periode. Krijgt hij het idee om wat Royal Jelly zoals het genoemd wordt in het voedsel van hun baby te doen, omdat het artikel zegt dat het erg voedzaam is. Ook Albert zelf probeert het spul. Mabel begint zich pas echt zorgen te maken als het kind eruitziet als een bij en Albert zegt: ‘pak haar goed in, we willen niet dat onze koningin een kou vat’.

Edward the Conqueror
Op een dag zien Edward en Louisa een kat lopen. Als Louisa piano begint te spelen vertoont de kat dezelfde voorkeuren als Liszt een oude bekende ooit had. Ze leent een boek over reincarnatie en rekent uit dat Liszt nu ongeveer gereincarneert zou worden. De kat heeft naast dezelfde muzikale voorkeuren ook dezelfde bulten als Liszt op z’n kop. Louisa vindt dat alles erop duidt dat de kat de reincarnatie is van Liszt. Haar man verklaart haar voor gek, en als hij thuiskomt en hij ziet dat Lousia een etentje voor de kat heeft gemaakt wordt hij echt woest.