Titel: The return of the Brute
Auteur: Liam O'Flaherty
Titelverklaring
De titel Return of the brute is vrij lastig te verklaren, omdat het ook een ingewikkeld boek is. Het gaat vooral over de psychologie van de mensen. Dus wat de mensen voelen, hoe hun gedrag veranderd door zo'n oorlogssituatie. De hoofdpersoon wordt naar verloop van tijd in het boek helemaal gek. Hij ziet zijn maten als beesten, die allemaal tegen hem zijn en hem allemaal kwaad willen doen. Op een gegeven moment wordt hij helemaal gek en raakt op de vuist met zijn korporaal en krijgt hij ruzie met zijn kameraden. Op het laatst vermoord hij zelfs nog iemand! Ik denk dat daarmee Return of the brute mee wordt bedoeld. De bruut in hem komt langzaamaan los met de tijd die hij doorbrengt in WO I in de loopgraven. Waarom er precies return staat, wat suggereert dat de bruut in hem weer terugkomt, snap ik niet, want daar wordt eigenlijk niks over verteld. Misschien dat hij eerder gek is geworden? Het wordt niet echt duidelijk in het boek.
Biografie schrijver
Liam O'Flaherty was een bekende Ierse schrijver. Hij schreef korte verhalen en romans en heeft een grote rol gespeeld in de Ierse renaissance. Hij heeft zelf ook in de loopgraven gevochten in WO I. Naar aanleiding hiervan heeft hij Return of the brute geschreven.
Liam O'Flaherty is geboren op 28 Augustus 1896. Hij heeft gestudeerd op de University of Dublin, Blackrok College en Belvedere. Op latere leeftijd heeft hij toen gevochten in WO I, waar hij gewond is geraakt en een Shell shock, ook wel Combat Stress Reaction genoemd, heeft gehad. Dit heeft ervoor gezorgd dat hij voor een tijd sloom reageerde en niet goed kon meekomen met de anderen en het bemoeilijkte het vechten. In 1933 leed hij aan een mentale ziekte, waarvan men denkt dat hiervan afkomstig is.
Op 88-jarige leeftijd stierf hij op 7 September 1984.
Samenvatting
No.2 Platoon zit in de loopgraaf en baalt van het slechte weer, het regent namelijk de hele dag en nacht. Dan valt er een bom op hun loopgraaf/bunker en alles is kapot, de luitenant komt ze vertellen dat ze weg moeten No Man's Land in, een hele grote slagveld tussen de loopgraven van beide partijen. Overal is modder, grote mortiergaten en verraderlijk drijfzand.
Ze lopen door, raken de weg kwijt, komen te val in de mortiergaten en mensen komen vast te zitten in prikkeldraad, omdat je geen hand voor ogen ziet (het is nacht). Dan komen ze andere pelotonnen tegen en komen samen bij de loopgraven van de vijand aan, maar alles is daar verlaten en Gunn krijgt steeds meer een hekel aan de korporaal.
Gunn krijgt last van waanbeelden en vuurt een schot af, waarop de korporaal boos op hem wordt en ze ruzie krijgen, Gunn's hekel aan de korporaal neemt toe. Dan komt Appleby (een ander lid van hun peloton) vast te zitten in drijfzand en de korporaal wil hem eruit trekken, maar wordt zelf meegesleurd en komt ook vast te zitten, Gunn redt de korporaal, maar Appleby zinkt er volledig in weg, hij had al hun voorraden bij zich... De spanning stijgt in het peloton, vooral ook door Gunn, die steeds meer last krijgt van waanbeelden en zich begint af te vragen wat of hij gek wordt.
Dan vallen ze de vijand aan en een gevecht breekt los, een soldaat uit hun peloton overlijdt en Gunn valt een ander aan, omdat hij de voorraden in zijn eentje aan het op eten is. Gunn vermoord de man bijna en iedereen wordt bang voor hem en denkt dat hij krankzinning wordt.
Ze trekken zich terug en Gunn krijgt weer ruzie met de korporaal, omdat hij denkt dat de twee overleden soldaten nog geleefd hadden als hij de groep geleid had. Dan beginnen ze te graven onder erbarmelijk omstandigheden, een soldaat wordt geraakt door granaatscherven en wordt afgevoerd. En Lamont ligt doodstil in een hoekje van de loopgraaf en reageert nergens meer op... Een soldaat is voorrraden gaan halen, maar bij het terug lopen wordt hij geraakt en sterft ook, de voorraden zijn wel gered. Ook Lamont sterft en Gunn is kapot van verdriet, dit heeft een sterke invloed op hem en hij draait nog meer door.
Op een gegeven moment breekt er weer een gevecht los en Gunn gaat samen met de korporaal en een andere soldaat dekking zoeken, soldaat Reilly kan niet weg komen uit zijn gat en blijft er zitten. Dan draait Gunn helemaal door en vermoord de korporaal en soldaat met wie hij weg ging. Daarna wordt hij zelf doorzeeft met kogels van de vijand en sterft ook.
Soldaat Daniel Reilly is de enige van No. 2 Platoon, die terug komt uit de oorlog...
Genre
Het genre is oorlog. Het verhaal speelt zich af in WO I en vertelt het verhaal van soldaten, die proberen te overleven in de loopgraven. Het boek gaat niet zo zeer over de gebeurtenissen en dingen die ze meemaken direct gerelateerd tot de oorlog. Het gaat eigenlijk over de gevoelens van de soldaten, wat voor band ze krijgen in de groep en wat dat allemaal voor gevolgen heeft voor de soldaten. Dus het is ook heel erg psychologisch, daarom lijkt het voor mij meer een psychologisch oorlogsdrama.
Omschrijving hoofdpersonen
Lamont
Lamont is eigenlijk een beetje het mietje van het peloton. Hij is er ook pas net ingekomen en ten tijde van de gebeurtenissen uit het boek is hij zo'n 3 maanden in de oorlog. In het boek staat hij beschreven als een mooie jongen, die alleen nog zijn moeder heeft. Hij verlangt heel erg terug naar zijn moeder en durft totaal niet te vechten en kan helemaal niet tegen de oorlog en probeert ook een manier te vinden om daar weg te komen, wat hem niet lukt. Hij hoort er ook totaal niet thuis en uiteindelijk gaat hij daar ook dood door alle slechte omstandigheden, vooral de kou.
“Lamont had joined the battalion three months previously at a rest camp. When they saw him, the tough soldiers greeted him with jeering laughter. He was a beautiful boy, with pink cheeks, dazzling white teeth like a girl and big blue eyes. He did not swear or drink and it was obvious at once that he had never been used to any hardship. Almost as soon as he arrived he began to recieve parcels of food and cigarettes with every post. It became known that his people were well-to-do and that he had a mother who doted on him and that he was an only child.
Gunn
Gunn is de vechtjas en ook zeer ervaren, hij zit al ongeveer 2 jaar in de oorlog. Het is een grote vent van 32 jaar. Ik kan nog wel een uitgebreide beschrijving geven, maar in het boek staat hij ook, dus citeer ik hem uit het boek.
“He was a huge fellow, so burly that he looked stocky, although he was well over six feet in height. He looked a typical fighter, with a thick neck, square jaws and a body like a full sack. His right ear was battered. There was a scar on his left cheek. He was thirty-two yers old and he had laboured for wages since his boyhood, but his body had not become demoralised by enslaved toil. Nature had taken great pains with this seemingly crude and large individual, endowing him with muscles and sinews that refused to be stiffened by monotonous labour, and with a spirit that hardship could not conquer. He had a simple soul, wich shone through his great, blue eyes; giving the lie to the cruel strength of his neck, his jaws, his heavy-lipped mouth, his massive shoulders, chest and thighs.”
Gunn geeft veel om Lamont, hij zorgt voor hem als zijn eigen kleine broertje. Ik heb er een citaat van, waarin je dat leest.
“Gunn took him under his protection and cared for him like a father or a big brother. At first it made Gunn very happy. There had been no gentle influence like this in his rough and nomad life. He almost shed tears when he got a letter from Lamont's mother thanking him for being kind to her boy. 'God will bless you for it. He is the light of my eyes. My heart would break if anything happened to my darling boy.' Gunn had also reached the age when a virile man, who has no children, begins to look upon youth with longing; when the fear of death and old age begins to conquer the arrogant confidence of youth.”
Uit dit stukje is ook wel op te maken hoe verdrietig Gunn was toen Lamont stierf...
Gunn is de hoofdpersoon en hij is dan ook degene die op een gegeven moment helemaal gek wordt, ik zal een stuk citeren waar dat beschreven wordt.
“When he heared the groaning of his comrades his reason suddenly overbalanced. It was like the blow of a whip urging him to revolt. As he listened to its sound, he had a strange vision. At first he shuddered. The he felt a sharp pain in his ears. He closed his eyes and saw a dark cave in wich a man was prowling about with a club. Afar off, somewhere in the cave, seals were moaning and flopping about on rocks and tumbling into unseen pools, while, from the roof of the cave, brine water fell with a droning sound on slippery rocks. He opened his eyes and shrugged himself. He heard the moaning of his comrades and the droning of the rain, as it fell on his steel helmet and on a sheet of zinc which lay in a puddle before him to the rear of the trench. He heard the flopping sound of feet moving about in water.
Then he closes his eyes again and saw the man clubbing the seals as they come towards him; smashing their blubbery skulls.
He started and opened his eyes. Impelled by a savage and irresistible impulse, he leaned forward, rested his rifle against the sheet of zinc and fired several times at the hill in front.
Then his brain cleared. He felt afraid and said to himself, 'My god! What's the matter with me? What am I doing?' At once he thought of the Corporal.”
Op het einde van het verhaal is bijna zijn hele peloton gesneuveld, alleen zo'n vier mannen zijn over met hem erbij gerekend. Gunn wordt helemaal gek en vermoord de korporaal en een kameraad en wordt daarna ook doorzeeft met kogels van de vijand, de laatste ontkomt. Hij is de enige van het peloton die levend uit de oorlog komt.
Tijd en ruimte
De personages zouden eigenlijk in elke situatie geplaatst kunnen worden. Het is niet zo dat hun kenmerken en doen en laten typerend zijn voor WO I soldaten. Het zouden ook net zo goed geen soldaten kunnen zijn en gewoon personages uit een soap of iets dergelijks. Je ziet wel dat het harde mannen zijn met onbeschofte en brute manieren, behalve natuurlijk Lamont! Maar op zich zijn de personages allemaal tijdloos en te plaatsen in elke situatie of verhaal.
Eigen verwachting
(Geschreven in de les, voordat ik ben begonnen met het lezen van het boek)
Ik verwacht dat het wel een spannend boek gaat worden, omdat oorlog altijd, dan wel op een een gruwelijke manier, spannend is. Ik neem aan dat het boek ook grotendeels vertelt over vriendschap en de band die je krijgt met mensen met wie je traumatische ervaringen hebt meegemaakt. Op de achterflap staat ook dat het gaat over negen heel verschillende personen, dus dat zal ook juist in zo'n situatie wel spanningen en misschien zelfs ruzie opleveren. Het lijkt me best interessant om te kijken hoe negen verschillende mensen met elkaar omgaan in een oorlogssituatie. Ik hoop wel dat het een beetje goede schrijver is, omdat het me wel moeilijk lijkt om zo'n situatie onder woorden te brengen, maar dat zal ik dan wel zien!
Eigen mening
Ik vond het boek niet heel erg geslaagd eigenlijk. En dat kwam vooral, omdat er niet zo heel veel actie in voorkwam en veel van hetzelfde. Het ging alleen maar over de gevoelens van de soldaten in de loopgraven. In sommige stukken was het wel heel mooi en ontroerend, bijv. het verdriet van Gunn toen Lamont overleed en de stukken dat Gunn helemaal doordraaide en wat dat voor gevolgen had op de andere soldaten. Het is ook voornamelijk allemaal heel erg zielig, want eigenlijk gaat alles gewoon slecht, er zijn maar heel weinig vrolijke scènes.
Ik kan eigenlijk niet echt zeggen of ik mij herken in 1 van de personages/karakters. Het is namelijk een heel andere situatie waar zij in zitten, daarom is het voor mij moeilijk om te zeggen of ik mij in één van die karakters kan herkennen.
Het boek is op zich wel geschikt wel voor mede-leerlingen. Het is zeker geen makkelijk boek om te lezen en te begrijpen! Maar voor VWO5 moet dat niet zo'n probleem zijn vind ik. In dat opzicht is het misschien wel een beetje een uitdaging. Wel is het boek een beetje saai en daarom misschien weer minder geschikt voor mensen van 16/17 jaar. Het is wel een echt een literatuur boek van niet zo zeer Engelse literatuur, maar wel Ierse.
Keuzeopdrachten
(Wan)hoop
Dit speelt eigenlijk een ontzettend grote rol in dit verhaal, omdat het over oorlog gaat. En iedereen hoopt natuurlijk dat het gauw voorbij is. Deze hoop wordt aangesterkt door het winnen van gevechten en het steeds dicher bij Berlijn komen.
Wat eigenlijk in dit boek veel beter beschreven wordt en eigenlijk ook meer voorkomt is wanhoop. Het is koud, Gunn wordt gek, mensen zakken weg in de modder, iedereen heeft honger, alsmaar loopgraven graven en niet genoeg slapen. Dit zorgt allemaal voor het aanwakkeren van de wanhoop en het verminderen van de hoop.
De hoop wordt alleen aangewakkerd als er een keer wat eten of sigaretten binnen komen of ze in een iets fijnere loopgraaf terechtkomen, omdat ze ook steeds wisselen van loopgraaf, iedere keer een stukje verder naar de de vijand toe gaan en dan zijn loopgraven innemen.
Liam O'Flaherty gebruikt dit onderwerp over het algemeen niet heel erg veel in zijn boeken, alhoewel hij het aan der lijve heeft ondervonden toen hij in WO I vocht.
Waar past dit boek het beste bij?
Volgens mij kan je dit boek totaal niet tot de jeugdliteratuur rekenen! Het is gewoon literatuur waarin hele serieuze zaken worden besproken. Het zijn gevoelens en situaties die gewoon hartstikke volwassen zijn. Daar is echt niks jeugdliteratuur aan!
Het is ook gewoon een moeilijk en ingewikkeld boek dat vooral over psychologie gaat. Wat je vooral in jeugdliteratuur aantreft zijn gebeurtenissen en gewoon een chronologisch verhaal waar spannnende dingen in gebeuren, niet moeilijke psychologie! Om even terug te gaan op de moeilijkheidsgraad. Het is erg moeilijk om de gevoelens allemaal te begrijpen en te ook wat er allemaal in Gunn's hoofd omgaat en hoe het komt dat hij zo doordraait.
Mijn conclusie is ook dat het niet gerekend kan worden tot de jeugdliteratuur, omdat de psychologie ontzettend ingewikkeld is.
REACTIES
1 seconde geleden