FORE! The Best of Wodehouse on Golf door P.G. Wodehouse

In het vijfde verhaal, “De Achilleshiel” (“The Heel of Achilles”; gepubliceerd in 1921), vertelt het Oudste Lid hoe de miljonair Vincent Jopp uit Chicago bijna het Amerikaanse Amateurkampioenschap won. Jopp had een ijzeren wil en handelde daar als zakenman ook consequent naar. Hij was al drie keer eerder getrouwd geweest toen hij een nieuwe vlam aan de haak sloeg. Dit meisje, Amelia Merridew, vertelde Jopp dat ze alleen met hem zou trouwen als hij het genoemde golfkampioenschap zou winnen. Jopp had nog nooit eerder gegolfd en ging dus ijverig aan de slag om het te leren. Dat lukte zo goed dat hij in korte tijd praktisch onverslaanbaar werd op de golfclub. Toen het kampioenschap begon werd er druk op Jopp gewed. Maar toen zijn drie ex-vrouwen ook kwamen kijken en hem van allerlei commentaar begonnen te voorzien, raakte Jopp uit zijn concentratie met als gevolg dat hij de wedstrijd – en dus het kampioenschap – verloor.

In het zesde verhaal, “Geen kwalificatie voor Rodney” (“Rodney Fails to Qualify”; gepubliceerd in 1926), vertelt het Oudste Lid het verhaal van Jane Packard, William Bates en Rodney Spelvin. Jane en William kennen elkaar al heel lang en lijken voor elkaar bestemd te zijn. Ze golfen allebei ook met dezelfde handicap. William is echter een nogal bedachtzaam mens en treuzelt met het doen van een huwelijksaanzoek. Dan ontmoet Jane Rodney die bij kennissen van haar logeert. Rodney is dichter en weet de romantische ziel van Jane al snel te bekoren met zijn verzen. Helaas golft hij niet. Toch verlooft Jane zich met Rodney. William is verbijsterd. Dan wil Jane zich kwalificeren voor een belangrijk golftoernooi. Zowel Rodney als William vergezellen haar. Al gauw blijkt dat Rodney totaal geen interesse heeft in het golfspel van zijn verloofde en haar ook niet steunt. Hij verknalt zelfs een paar van haar slagen. William daarentegen is wel begripvol en hulpvaardig zodat Jane al gauw haar vergissing inziet. Ze verbreekt haar verloving met Rodney en sluit William weer in haar armen.

In het zevende verhaal, “Het hart van een uilskuiken” (“The Heart of a Goof”; gepubliceerd in 1926), vertelt het Oudste Lid het verhaal van Ferdinand Dibble. Dibble was wat golf betreft een uilskuiken. Hij was te onzeker en te onhandig om ooit goed golf te leren spelen. Dibble is verliefd op Barbara Medway maar durft haar niet ten huwelijk te vragen. Dan neemt Barbara Dibble mee naar Marvis Bay voor een korte golfvakantie. De spelers daar zijn allemaal erg slecht en daardoor kan Dibble goed spelen en winnen. Binnen de kortste keren is Dibble daar golfkampioen. Maar dat zet weer kwaad bloed bij de slechte spelers. Die huren daarom een betere speler in die Dibble een lesje in nederigheid moet leren. Deze man, George Parsloe, speelt inderdaad beter dan Dibble en Dibble krijgt daardoor een inzinking, zeker als hij merkt dat Barbara George nog van vroeger kent. Maar uiteindelijk speelt Dibble best goed tegen Parsloe en als Barbara Dibble daarbij ook nog een handje helpt, wint Dibble de wedstrijd. Daardoor durft hij Barbara eindelijk ten huwelijk te vragen.

In het achtste verhaal, “Een gemengd drietal” (“A Mixed Threesome”; gepubliceerd in 1920), vertelt het Oudste Lid het verhaal van hoe de verloving van Mortimer Sturgis en Betty Weston uit raakte. Het probleem begon toen Mortimer Betty vertelde dat een oude vriend van hem, de ontdekkingsreiziger Eddie Denton, hen zou komen opzoeken. De romantisch ingestelde Betty raakt al gauw onder de indruk van Eddie en zijn eindeloze verhalen. Betty raakt verliefd en vraagt zich af hoe ze de verloving met Mortimer kan verbreken zonder hem te kwetsen. Het Oudste Lid suggereert haar dat hij Mortimer zal vertellen dat Betty een kleptomane is die spullen van hem gestolen heeft. Dan zal Mortimer de verloving zelf kunnen verbreken waarna Betty met een gerust hart met Eddie kan trouwen. De opzet mislukt maar Mortimer raakt erg in de ban van het golfspel en gaat daar zo in op dat hij Betty geheel vergeet. Omdat Betty het Mortimer erg kwalijk neemt dat hij niet kan kiezen tussen haar en het golfspel, verbreekt ze zelf de verloving. Ze trouwt met Eddie en Mortimer bekwaamt zich verder in het golfspel.

In het negende en laatste verhaal, “Excelsior” (“Excelsior”; gepubliceerd in 1950), vertelt het Oudste Lid het verhaal van Horace Bewstridge. Horace was iemand die op golfgebied het hart op de jusite plaats had en daarom een goede golfer was. Horace is verliefd op Vera Witherby en probeert daarom haar familie te behagen. Horace wil graag een belangrijk golftoernooi winnen en moet het in de finale opnemen tegen Sir George Copstone. De werkgever van Horace wil graag dat hij Copstone laat winnen. Dat heeft te maken met zakelijke belangen van Horace’s werkgever. Om zijn baan te behouden geeft Horace aanvankelijk toe maar dan vaart de geest van Longfellows gedicht “Excelsior” in hem en gaat hij voor het winnen van de golfcup. Hij heeft nu namelijk de kans om de door hem begeerde cup te winnen. Hij ruimt daarbij alle moeilijkheden op en wint de cup. Daarmee verliest hij weliswaar zijn baan maar hij wint een nieuwe terug – omdat Sir George Copstone onder de indruk van Horace’s kwaliteiten is gekomen, biedt hij Horace aan voor hem te komen werken – en daarnaast wint hij de liefde van Vera.

Beoordeling van het boek

Wodehouse was een beroemde Engelse schrijver die al op jeugdige leeftijd naar Amerika vertrok. Daar trok hij de aandacht met zijn humoristische verhalen en romans over o.a. Bertie Wooster en zijn butler Jeeves, de merkwaardige bewoners van Blandings Castle en de nogal met zichzelf ingenomen pechvogel Stanley F. Ukridge. Wodehouse heeft zijn Engelse afkomst nooit verloochend. In zijn boeken is dat ook goed te merken. In Amerika werkte Wodehouse mee aan het schrijven van teksten voor musicals en theatervoorstellingen. Verder was hij werkzaam voor de filmindustrie in Hollywood. Vlak voor de Tweede Wereldoorlog woonde Wodehouse met zijn echtgenote Ethel in het Noord-Franse kustplaatsje Le Touquet. Hij was politiek gezien nogal naïef en had de oorlog niet zien aankomen. De Duitsers sloten hem als gijzelaar op in een interneringskamp in Duitsland. Na de oorlog vestigde hij zich definitief in Amerika.

Wodehouse was een beroemde Engelse schrijver die al op jeugdige leeftijd naar Amerika vertrok. Daar trok hij de aandacht met zijn humoristische verhalen en romans over o.a. Bertie Wooster en zijn butler Jeeves, de merkwaardige bewoners van Blandings Castle en de nogal met zichzelf ingenomen pechvogel Stanley F. Ukridge. Wodehouse heeft zijn Engelse afkomst nooit verloochend. In zijn boeken is dat ook goed te merken. In Amerika werkte Wodehouse mee aan het schrijven van teksten voor musicals en theatervoorstellingen. Verder was hij werkzaam voor de filmindustrie in Hollywood. Vlak voor de Tweede Wereldoorlog woonde Wodehouse met zijn echtgenote Ethel in het Noord-Franse kustplaatsje Le Touquet. Hij was politiek gezien nogal naïef en had de oorlog niet zien aankomen. De Duitsers sloten hem als gijzelaar op in een interneringskamp in Duitsland. Na de oorlog vestigde hij zich definitief in Amerika.

De verhalen zijn kenmerkend voor Wodehouse: goed geschreven, een goed te volgen plot, humoristisch en met veel verwijzingen naar literatuur en geschiedenis. Een nadeel is, vind ik, dat de verhalen een zekere kennis van de golfsport veronderstellen. Er worden namelijk heel veel technische termen genoemd die voor een leek – en dat ben ik zelf ook – niet te volgen zijn. Zo wordt bijvoorbeeld in het eerste verhaal gesproken over een “authentieke baffy” die de inzet voor de weddenschap is. Ik moest dat woord opzoeken in het woordenboek en het blijkt een “Engelse houten golfclub” te zijn. Waarom wordt die vertaling dan door de vertaler niet gebruikt? Je kunt “baffy” toch door “golfclub” vertalen? Iedereen weet wat een golfclub is maar dat geldt niet voor het woord “baffy”. En zo worden heel veel woorden gewoon onvertaald gelaten.

In het tweede verhaal wordt bijvoorbeeld op bladzijde 42 een golfwedstrijd beschreven. De tekst is daar nauwelijks te volgen door het gebruik van woorden zoals “drive”, “niblick-shot”, “rough”, “hole”, “boven par”, “birdies”, “brassie-shot”, “green”, “putt”, “eagle” en “bogey”. Je moet maar net weten wat deze woorden betekenen. Het maakt hele stukken van de tekst eigenlijk onleesbaar, vind ik. Een korte toelichting of verklarende woordenlijst zou in dit boek niet misstaan hebben. De overvloedig gebruikte technische termen riepen bij mij in ieder geval weerstand op en maakten het lezen van deze verhalen helaas niet tot een genoegen. Ik vind dat de vertaler zijn taak hier flink heeft verzuimd!

Merkwaardig is overigens dat in de oorspronkelijke Amerikaanse editie van het onderhavige boek twaalf verhalen openomen zijn. Dat betekent dat er drie verhalen in de Nederlandse editie ontbreken. Dat zijn “The Coming of Gowf”, “The Salvation of George Mackintosh” en “The Long Hole”. Waarom deze drie verhalen niet overgenomen zijn in de Nederlandse editie is mij niet bekend. Iedere informatie daarover ontbreekt. Vreemd is het wel. Waarom zou je een boek niet integraal vertalen? Het zou prettig zijn geweest als hier een verklaring voor gegeven werd. Ook dit vind ik een minpunt van het boek.

Behalve het onderhavige boek zijn er in het Nederlands nog twee boeken met golfverhalen van Wodehouse gepubliceerd. Het eerste boek is “De linke golfspeler” (“The Heart of a Goof”), verschenen in de bekende Prisma Pocket-serie (als nummer 1134) van Uitgeverij Het Spectrum NV in Utrecht in 1965. In deze pocket is overigens wel een verklarende woordenlijst opgenomen die de meeste golftermen verklaart. Het tweede boek is “Golf is geluk”, vertaald door Leonard Beuger en verschenen bij Uitgeverij IJzer in Utrecht in 2013. In dit boek zijn negen verhalen opgenomen uit Wodehouse’s boek “The Clicking of Cuthbert” uit 1922.