De veerpont door James Moloney

1: Korte inhoud. Carl matt’s moeder kerry besluit op een dag om op een van haar ‘vakanties’ te gaan. Zo noemen Carl ,Sara en Harley het toch als hun moeder hun achterlaat omdat ze het niet meer aankan. Sara, de oudste van de drie,heeft bijgevolg de verantwoordelijkheid over de drie , en als moeder Kerry niet meer terug komt opdagen besluit Sara om de jongens bij hun tante, Beryl , af te zetten; ze wou op reis gaan met een groepje vrienden. Eens bij tante Beryl aangekomen blijkt al snel dat de matt’s een slechte naam hebben in Wattle beach; jaren geleden heeft de grootvader van Carl een jongen en zijn vader aangereden. Carl moet van tante Beryl een job zoeken , en als hij tijdens zijn zoektocht Joy Duncan ontmoet biedt zij hem een baantje aan op de veerpont van haar man. Skip , de eigenaar van de boot , stemt met tegenzin in, en al gauw blijkt dat Carl enkele goede ideeën heeft om de concurrentie van een andere veerboot te verminderen. Ondertussen spookt Harley fratsen uit op het eiland , en als tante Beryl het beu is de klachten van de politie te krijgen biedt Joy aan om Harley bij haar in huis te nemen. Carl, die stiekem een oogje heeft op de dochter van Joy , Maddie, begon indruk te maken op Skip door zijn prestaties voor de veerpont, maar zijn tante Beryl vertelde hem dat z’n grootvader de zoon van Skip , en dus ook Skip zelf, had aangereden. Justine is zowat zijn beste vriendin op het eiland, en zij zorgt er voor dat Carl Maddie beter leert kennen , maar is vooral een emotionele steun voor hem omdat ze hem telkens weer probeert in contact te krijgen met mensen. Joy besluit dat Carl moet praten met het bureau vermiste personen , en als hij daar een fotoalbum met lijken moet inkijken ontdekt hij dat zijn moeder dood is. Skip verkoopt de veerpont , en tante Beryl vlucht weg met haar vriend, dus is Carl helemaal alleen , en op het moment dat hij net wou wegvluchten kwam Joy bij hem met de informatie over z’n moeder. Ze hadden ontdekt dat ze omgekomen was tijdens een busongeval, op weg naar huis, dus dat ze ze niet wou verlaten. En even later komt hij ook te weten dat Skip de veerpont had verkocht omdat er een brug kwam. Joy vraagt hem om bij hen te komen intrekken ,maar hij slaat op de vlucht. Justine slaagt er toch nog in om hem te overtuigen , en dus leeft Carl nu bij de familie Duncan. 2. Stellingen. *De personages zijn knap getekend: ze hebben een karakter , eigenaardigheden meegekregen. Waar: -Carl heeft als eigenaardigheid vooral meegekregen dat hij froot en slungelachtig is , zijn karakter is zeer koppig , en zeer lichtgeraakt, ookal probeert hij z’n verdriet op te kroppen. -Joy is een levend voorbeeld van een beschermengel, ze staat steeds weer klaar om Carl goede raad te geven , en te helpen als de nood het hoogst is, bvb. het in huis nemen van Harley.Ze is een vrouw van ongeveer 50 jaar oud, maar ziet er jonger uit. -Justine leren we kennen als de ‘mollige’ vriendin van Maddie op het strand, die bijnaam verliest ze niet meer gedurende het verhaal.Ze praat voortdurend, en staat telkens weer klaar voor Carl, zonder haar zou Carl het waarschijnlijk nooit ver hebben geschopt in de stad. -Skip is omschreven als een guur trucker- achtig type, maar in de loop van het verhaal wordt hij meer een zachte , vriendelijke werkgever , die veel respect opbrengt voor het harde werk van Carl. -Maddie is voor Carl eerst een meisje met de bikini, maar later in het verhaal leert hij haar beter kennen, als een kwetsbaar, misbruikt meisje.
*De personages evolueren, veranderen in de loop van het verhaal. Waar; Carl veranderd psychisch vooral door de nieuwe vriendschappen die hij heeft, die zijn emoties die op dat moment in de knoop zaten werden –weliswaar na vele inspanningen-zo goed als volledog hersteld in de loop van het verhaal. Skip veranderd vooral van mening over de matts, door het harde werk van Carl. Maddie veranderd van een stil, aanbeden meisje in een luidruchtig, kwetsbaar meisje . *De situaties , gebeurtenissen zijn levensecht, realistisch. Waar; de gevoelens van Carl bij bepaalde gebeurtenissen worden erg realistisch voorgesteld, bvb. Ook de weerspiegeling van het water werd tot in het kleinste detail beschreven. *De schrijver heeft het onderwerp op een originele manier behandeld , zo had je het nog nooit bekeken. Niet waar:Het onderwerp is niet echt iets waar je dagelijks bij stil staat, maar de manier waarop de auteur het verhaal oplost- bij z’n vrienden intrekken na de dood van de moeder - lijkt me logisch. *Het verhaal is goed opgebouwd, met groeiene spanning naar het hoogtepunt toe; er is een goede afwisseling tss actie beschrijvingen en dialogen. Waar, als je aan het boek begint is het begin nogal zwak , maar naarmate je verder leest wordt het verhaal interessanter, en wil je zelfs weten wat er vervolgens gaat gebeuren.bvb. bij de verdwijning van Harley wordt de actie(het zoeken) afgewisseld door het beschrijven van het glinsterende water. *De auteur besteedt veel zorg aan de taal. Niet waar: Het taalgebruik van de auteur is niet zo heel erg opvallend ; met momenten is het nogal grof(bvb: een kloothommel), maar dit kan te zien hebben met het feit dat het een vertaling is.
*vertelperspectief. Alwetende verteller: er worden gedachten van meerdere personen verteld. *Je kunt akkoord gaan met de oplossingen /afloop. Ja en neen; de relatief goede afloop kan ik mee akkoord gaan , maar het feit dat Maddie verhuist kan ik niet mee akkoord gaan. *Het boek zet je tot denken/handelen. Niet waar, er valt niet echt iets te lezen dat je aanzet tot iets… tenzij de auteur wou dat de lezers op een veerpont gaan werken? 3.Alternatieve recensie van andere persoon. Zolang de veerpont vaart
Het zal wel ongebruikelijk zijn een recensie te beginnen met de slotzin van het boek, maar die moet me van het hart. "En omdat hij die pijn voelde, wist hij dat hij leefde." Nou, die zin maait in één klap het hele boek neer. Het is nou net een lekker leesbaar, zelfs spannend verhaal, en niks prekerig.klopt; het verhaal is spannend, en boeiend. Maar dit klinkt echt als zo uit de christelijke moraal gevloeid. Bah, pijn hebben om te weten dat je leeft. Onzin. Vertel dat maar eens aan een kankerpatiënt die ligt te verrekken van de pijn.Voor een deel wel waar, maar de pijn die in het verhaal wordt bedoeld is wel nogal verschillend van de pijn van een kanerpatient… Persoonlijk voel ik veel scherper dat ik leef als ik heel erg blij ben, als ik wel kan juichen om iets.. Nou, dit boek is niet om te juichen, maar het is wel goed.Waar, het boek is niet om mee te lachen , op bepaalde momenten is het zelfs eerder om bij te wenen , maar het is inderdaad wel goed … er zit spanning in, en een mooie, beheerste opbouw van het verhaal. Wat er niet in zit, is humor, en dat had wel gemogen bij zoveel leed.Dat is ook hetgene dat mij direct opviel als ik halfweg aan het boek zat , dat ik eerder zou moeten wenen bij wat er gebeurde , dan lachen; ook al is het een ernstig onderwerp, een beetje humor zou niet misplaatst zijn. Weinig blijft de 15-jarige hoofdpersoon Carl Matt bespaard. Zijn moeder is ervandoor, zijn oudste zus is ook aan de haal gegaan, niet nadat ze eerst zijn rugzak en die van z'n 10-jarige broer Harley met kleren volgepropt heeft. Carl heeft terecht het donkerbruine vermoeden dat ze niet zomaar voor een vakantie naar tante Beryl gestuurd worden. Zus verdwijnt, en laat gewoon niets meer van zich horen. Tante Beryl, een zus van mama, zit dus met twee tieners opgescheept, en laat gauw merken dat haar dat niet bevalt. Zelf is ze kinderloos en nogal verslingerd aan haar vriend Bruce en aan het gezamenlijke cafébezoek. Bovendien heeft ze weinig huiselijke neigingen en al helemaal geen bemoederneigingen. Eigenlijk is ze een soort akelige stiefmoeder, die er niet voor terugdeinst haar persoonlijke frustraties op die twee jongens af te reageren. Ze zorgt alleen voor hen omdat ze maandelijks de kinderbijslag van hun moeder opstrijkt. Nu is Harley, de jongste, wel een beetje een probleemkind. Hij spijbelt, haalt kattenkwaad en erger uit, en hij jat. Grote broer Carl ziet zich algauw genoodzaakt om van school af te gaan omdat hij baantjes moet doen om Beryl zoet te houden, en ook eigenlijk op broertje Harley moet passen. Dat van school af gaan valt hem niet zwaar. Hij had er al mot met stoere jongens, die via hun ouders vernemen dat Carl een van de Matts is, een familie met een luchtje aan. Grootvader Matt heeft ooit onoorbare dingen gedaan, en zijn vrouw is destijds gestorven van verdriet. Carl lijdt onder dat foute imago, vooral ook omdat zijn moeder dat bevestigt: ze is al vaker weggelopen, ze doet dat eigenlijk regelmatig. Haar 'vakantietjes' noemen de kinderen Matt dat. Maar die vakantietje blijft wel lang duren, en meer en meer tobt Matt over het waarom van zijn moeder vlucht. En of ze ooit terug zal komen. Een baantje zoeken is intussen makkelijker gezegd dan gedaan. Ook al door de kwalijke reputatie van de Matts. Ten slotte krijgt hij er een op de veerpont van Skip, die dat veeleer laatdunkend toelaat dan enthousiast begroet. Maar Carl weet zich er vrij gauw onmisbaar te maken, omdat hij op het slimme idee komt elke auto die de pont op rijdt onderaan schoon te spuiten. Een gratis service dus, die deze pont aantrekkelijker maakt dan de concurrerende. Met de dochter van Skip leert hij ook een aardige, leuke meid kennen, die zijn angstige hart wat ontdooit. Met haar kan hij ook eindelijk praten over zijn moeder. En samen met haar kan hij ook al eens lachen en genieten. Dat moet ook, want hij krijgt nog heel wat wat te verhapstukken. Op een kwaaie dag verdrinkt Harley zowat en er komt een gevaarlijke reddingsoperatie aan te pas. Niet lang daarna dreigt de veerpont het finaal te moeten afleggen tegen de concurrent. Carls wereldje dreigt in elkaar te storten. De redding zal uit onverwachte hoek komen. Maar of hij zijn moeder ooit terugziet? Dit boek is vertaald door Bea de Koster, zelf jeugdschrijfster. Het is het derde dat ze vertaalt. Ze heeft dat weer knap gedaan. Maar ik heb een paar kanttekeningen. Voor alles vind ik dat je de perfectie moet nastreven als je jeugdboeken vertaalt, meer nog dan bij volwassenenboeken. Dit wordt gelezen door jonge mensen die hun taal nog aan het vormen zijn. Je hebt dus de plicht ze verzorgd materiaal mee te geven. Hier heb ik een paar lelijke dingen - best, het blijven details - aangetroffen. Als het hevig regent, heet dat hier vaak 'stroelen'. In mijn kindertijd leerde ik dat woord voor plassen. Dat is het ook nog steeds. Ik hoop dat de regen schoner is in Australië. Voor het overig 'bijt' de wind me iets te vaak in ieders gezicht. Het is een mooi beeld, maar je moet er niet te kwistig mee omspringen. Voor de rest niets dan lof. Een veerpont is een mooi ding als het vaart. De schrijfster van de recensie is duidelijk gewoon om scherpe kritiek te verkopen op schrijvers, ik vond het boek uitstekend, op het ontbrekende humor na;het is geen boek dat je met een lach uitleest , maar wel een boek dat je graag uitleest; iets dat bij mij niet al te vaak voorkomt… Ook viel me op dat de schrijfster van de recensie enkele identieke opmerkingen had over het boek; wat betekend dat het boek enkele duidelijke positieve/negatieve kenmerken bezit.(ik heb de recensie pas na de vraagjes afgehaald.) 4:songtekst ‘Marco Borsato’ : ‘zonder jou’ Je hebt gekozen voor een leven zonder mij
Je trok de deur dicht en het sprookje was voorbij

En ik dacht dat ik zou doodgaan van de pijn
Ik had nooit verwacht dat het zo makkelijk zou zijn
Ik heb in tijden niet meer zoveel lol gehad
Ik ben geen dag meer thuis, ik ben nachtenlang op pad
Ik geniet van alle ruimte om me heen
Dat je mij verliet was het beste wat je deed(>Dit past ook goed bij het boek omdat dit de ontkenning van Carl duidelijk maakt) Ik wou dat ik kon zeggen dat ik jou zo vreselijk mis
Maar bij nader inzien valt het best wel mee
Ik kom tot de conclusie dat er nog zoveel meer is

En ik ben geen dag alleen
Ik lach, ik dans, ik spring, ik zweef
Teken dat ik leef
Ook zonder jou
Ik loop bijna over van de aandacht om me heen
Maar als ik wil heb ik het bed voor mij alleen
Ik geniet van alle ruimte om me heen
Dat je mij verliet was het beste wat je deed
Ik wou dat ik kon zeggen dat ik jou zo vreselijk mis
Maar bij nader inzien valt het best wel mee
Ik kom tot de conclusie dat er nog zoveel meer is
En ik ben geen dag alleen
Ik lach, ik dans, ik spring, ik zweef
Teken dat ik leef
Ook zonder jou
Zonder jou

Ik kan echt zonder jou
Ik mis je armen niet
Ik mis je ogen niet
Het vrijen niet
Ik mis het praten en het lachen niet
Ik mis je warmte niet
Je lippen niet
Je liefde niet
Het valt allemaal zo mee
Ik lach, ik dans, ik spring, ik zweef
Teken dat ik leef
Ook zonder jou
Ook zonder jou
Ik wou dat ik kon zeggen
Dat ik jou zo vreselijk mis
Maar ik ben geen dag alleen
Ik lach, ik dans, ik spring, ik zweef
Teken dat ik leef
Ook zonder jou (>Onderstreept zijn de regels die het best bij het verhaal passen.) -Ik heb de tekst gekozen omdat het het boek zowat beschrijft. Het verdriet voor z’n moeder die weggaat, en dat hij toch verdergaat met zijn leven; en Justine zei op het einde van het verhaal dat hij begon te leven, zoals in de tekst… 5: titels. *Zonder jou. -Het verhaal gaat er over dat Carl’s moeder weg is gegaan , en nooit meer terug zal komen; dus moet Carl er in slagen om verder zonder haar te leven. *Ik leef. Justine heeft op een bepaald moment in het verhaal gezegd dat hij dood was, en dat zei hem wou helpen hem opnieuw te laten leven. Op het einde van het verhaal was Carl zogezegd weer aan het leven.