Crosses door Shelley Stoehr

Hoofdvraag:
Zet het boek aan tot het gebruik van de genoemde verslavende middelen in het boek?

Ik zelf vind dat er misschien 3% kans is dat je zelf aan de genoemde verslavingen verslaafd raakt. Het zou wel goed als een ‘trigger’ kunnen werken. Iemand die al aan verslaving lijdt, kan worden aangezet tot ‘gebruiken’, die lezer krijgt zin om het ook te doen. In Krassen raakt de hoofdpersoon verslaafd aan het opzettelijk krassen zetten in haar armen en op de rest van haar lichaam. Dit is alleen voor mensen die zelf problemen hebben of hebben gehad! Net zoals in vrijwel ieder boek over verslavingen is het krassen van Nancy, de hoofdpersoon, voor haar een uitweg van haar problemen. Niet alleen het krassen, maar ook drugs zoals wiet, paddo’s en zelfs aspirine, veel alcohol en niet te vergeten dat ze verslaafd is geraakt aan roken zijn haar oplossing voor haar dagelijkse sleur. In het boek doet het haar goed en de illusie is dat dat ook wel eens echt zo zou kunnen zijn. Een uitweg voor je eigen problemen. In het boek gaat het nooit zo storend fout dat je zou kunnen zeggen dat je er nooit aan zou gaan beginnen. Maar iemand met een heldere gedachte ziet zoiets alleen als lettertjes. Maar je gaat zo zwaar op in het verhaal dat het bijna echt lijkt, waar gebeurd. Één keer gaat het zo grandioos fout dat het voor Nancy ook is afgelopen. Helaas brengt deze scène niet genoeg balans tussen de geweldige gevoel van het krassen, de drugs en alcohol en de ellende die erna komt. Het boek zet niet aan, maar…vind ik, raadt ook niet sterk genoeg af.

Deelvragen:
Is het boek realistisch genoeg voor het aanzetten tot de genoemde verlavingen?

Ik vind dat het boek er wel realistisch genoeg voor is. Zoals ik al zei, is het voor Nancy een uitweg. In haar ogen de enige. En een geweldige uitweg. Maar als je het anders bekijkt kan dat ook schijn zijn. Voor iedere persoon is drugs en alcohol anders, de een vindt het geweldig en de ander moet er helemaal niks van hebben. Het is maar hoe je er zelf tegenaan kijkt en of jij het de moeite vindt om na het lezen van het boek het zelf ook eens te proberen. Vooral jongeren zijn hier heel aanstekelijk voor volgens mij. Je weet alleen niet of dit boek berust is op de waarheid of dat het schrijfster het zelf al eens heeft meegemaakt. Dus of het realistisch is kan alleen iemand die er zelf ervaring mee heeft (gehad) jou vertellen.

Hoe erg lijdt de hoofdpersoon eronder?

Naarmate het boek verder gaat begint de hoofdpersoon er wel steeds de negatieve kanten van te zien. Maar haar koppigheid houdt haar toch tegen om te doen wat goed is. Haar schuldgevoelens stapelen zich op en zorgen er uiteindelijk voor dat ze er min of meer mee ophoudt, dat verteld het boek niet precies. Iedere keer als Nancy krast heeft ze wel een schuldgevoel, vooral voor haar vriend. Haar ouders kunnen haar geen barst schelen. De drugs en alcohol takelen haar langzamerhand lichamelijk af, maar daar kijkt ze niet naar. Van binnen blijft ze toch vrij sterk. Als ze zich emotioneel slecht voelt, verhelpt ze dit door te krassen en is het zo weer voorbij. Nancy is een goede leerling en hoge cijfers, maar ondertussen dat ze verwikkeld is in haar drugs en alcohol takelen haar schoolresultaten ook flink af. Als je het leest heb je niet bepaalt het gevoel dat ze een wrak is, maar een lief en blij meisje wat ze altijd was geweest.

Hoe reageert de omgeving?

Nancy weet het heel goed te verbergen voor haar ouders en haar schooldocenten, maar haar vriend ziet dat het niet goed gaat. Hij ziet haar verwondingen iedere keer als ze vrijen maar hij houdt haar niet goed genoeg tegen. Ze kan doen wat ze wil. En ze doet het nooit alleen. Haar allerbeste vriendin verlaat nooit van haar zijde en overtuigt haar iedere keer gewoon mee te doen als ze ook maar een beetje twijfelt. Katie staat bij alles achter haar en ze doen ieder ding samen. Nancy’s vader en moeder zijn zelf alcoholverslaafden en hebben Nancy niet door totdat ze haar rugzak vinden vol met scherven, pakjes sigaretten, briefjes van Katie, zwart eyelinerpotlood, veiligheidsspelden (die ze altijd aan haar punkkleren spelde) een leeg flesje bier en een strip anticonceptiepillen. De joints vielen er niet uit. Vanaf dat moment zijn haar ouder loeiend boos en stoppen Nancy zelfs voor een tijdje in een kliniek en laten haar bij een psychiater komen, wat nou niet echt veel effect heeft. De ouders, haar vriend en school zijn geschokt, maar haar vriendin kan het niets schelen, zij doet immers gezellig mee.

Samenvatting

Nancy en Katie snijden zichzelf. En niet per ongeluk Zo hebben ze elkaar ook leren kennen. Nancy gebruikte drugs en kraste al voordat ze Katie tegenkwam. Toen ze Katie ontmoette waren dit de 2 belangrijkste dingen die Katie en Nancy gemeen hadden. Vanaf dat moment deden ze dit samen.
En veel, heel veel zelfs. In de pauze, na school, ’s avonds. En met regelmaat zaten ze stoned, dronken of stronken* in de klas. Gek eigenlijk, dat de leraren het bijna nooit doorhadden op die enkele keren na, dat ze gesnapt werden, kwamen ze er ook nog eens goed vanaf. ”Wat een eikel is die Grossman! Het bewees voor de zoveelste keer dat je met goede punten en een lieve glimlach eigenlijk alles kon maken.”
Nancy kleedde zich altijd vlak voor school om in de wc’s. Haar ouders hadden haar verboden om zichzelf punk te kleden. Ze verwisselde de truttige jurk die ze van haar ouders aan moest om voor een gescheurd flodderig T-shirt en een spijkerbroek -binnenste buiten gedraaid-. Overal waar ze kon bedenken stak ze veiligheidsspelden in en in haar oorlellen hing een sliert paperclips. Ze kleurde haar lippen en ogen zwart met kohlpotlood en zette haar pikzwarte stekelige haar overeind met goed veel gel. Vervolgens stak ze stiekem een sigaret op, hopend dat er geen leraar voorbij kwam en haar zou snappen. Dan zou ze moeten nablijven. Op een dag tijdens haar verwisseltruc ontmoette ze Katie. Ze vroeg een sigaret en stiekem rookte ze samen op ’t toilet. Sinds die dag zijn ze niet meer uit elkaar geweest.
Katie liet Nancy altijd meeblowen, ze gingen samen naar zuipfeesten en dronken gerust een hele fles wodka door een rietje met z’n tweeën op. Alleen krassen deden ze nooit samen. Als Nancy weer eens ruzie gehad had met haar ouders sneed ze zichzelf in haar kamer met het scherpe stuk glas dat in altijd in het laatje van haar nachtkastje lag. Zodra er een nieuw litteken bij was gekomen was het showtime aan elkaar. Sommige waren eigenlijk nog vrij cool. Soms maakte ze tekeningetjes op haar arm maar meestal waren het gewoon krassen. ”Ik vond het leuk om naar het bloed te kijken dat tevoorschijn kwam. Het fascineerde me.”
Katie kwam er bij haar moeder altijd makkelijk onderuit met de drank en drugs. Haar ouders waren gescheiden en haar vader had ze al in geen 2 jaar meer gezien. Ze had het zelf aan haar moeder verteld en kwam er vanaf met 2 weken huisarrest. Maar toen de ouders van Nancy er achter kwamen brak de hel los. Nancy was op een feest en opeens stond haar moeder aan de deur, trok haar mee de auto in en zette haar thuis op de bank. “In de auto begon liefhebbende woordjes te fluisteren zoals ‘slet’ en ‘rotmeid’. Ze gooide mij in een stoel en ging naast mijn vader zitten. Het was mooi, hoe ze vriendjes werden, zodra er problemen waren met mij. Mijn moeder stond weer op en liep langzaam naar de keuken. Ze kwam terug met mijn rugzak, gooide hem op de salontafel en keerde hem om. In dat ene moment voordat alles op de tafel viel flitste mijn leven razendsnel voorbij. Zwart eyelinerpotlood, veiligheidsspelden, paperclips, stukjes papier, netjes opgevouwen briefjes van Katie. Dat ging allemaal nog zolang ze de briefjes maar niet lazen. De rest was genoeg om me een paar maanden voor op te sluiten. Zes of zeven sigarettendoosjes. Mijn god, dacht ik, ik hoop dat ze er niet in kijken en de joints ontdekken. Maar de sigaretten waren niet het ergste. Ze vielen in het niet bij het schattige stripje anticonceptiepillen dat boven op de stapel lag.”
Nancy was erbij het duurde niet lang meer voordat ze erachter kwamen van haar krassen en drugsgebruik, dat ze er ’s nachts vaak uitglipte om Mike te zien, waar was ander de pil voor hè, en het spijbelen van school. Nancy kreeg lang huisarrest en werd verboden om Mike of Katie na schooltijd nog te zien of te spreken. Niet dat dat echt hielp, want Nancy ging gewoon door met alles, zodra ze geen huisarrest meer had. Maar na dit alles begonnen ze ook nog met kleren uit winkels te jatten. Het ging gewoon veel te gemakkelijk. De keer dat het bijna fout ging na een wilde en succesvolle ontsnappingspoging, vonden ze allebei dat ze daar toch maar mee op moesten houden. Net als met andere dingen werden ze roekeloos en het zou niet lang meer duren of ze werden gesnapt.
Maar als Mike het uitmaakt met Nancy, omdat hij na een jaar dat ze samen geweest zijn verliefd is geworden op een ander meisje, draait ze helemaal door. “Hij houdt nog van me, maar heeft wel een nieuwe slet! Het is ook allemaal mijn schuld! Ik was kwaad en ging snel naar boven. Ik pakte de scherf die ik in mijn nachtkastje bewaarde en begon roekeloos op en neer te krassen in mijn arm. Dit was niet genoeg. Ik werd helemaal gek. Ik klemde de rugleuning van de stoel onder de deurklink zodat die niet meer open kon. Ik sloeg zo hard ik kon met mijn vuist tegen mijn voorhoofd en begon met mijn hoofd tegen de muur te bonken. De pijn was goed – ik kreeg het gevoel dat ik eindelijk kreeg wat ik verdiende. Eindelijk kwam het er nu uit. Geen leugens meer, gooi het allemaal maar open. Ik had straf nodig en eindelijk kreeg ik straf voor alles wat ik had gedaan. Er werd op de deur geklopt. Het moest mijn moeder zijn, of mijn vader, of wist ik godverdomme wie. Ik stak een sigaret op, drukte de sigaret uit in mijn arm. Stak er weer een op, drukte hem weer in mijn arm. Hé, dit was interessant. Hoe lang zou het duren voordat mijn ouders binnenkwamen? Ze riepen me, maar het klonk ver weg. Ik zou de deur nooit meer opendoen, tenzij ze goede dope bij zich hadden. Ik zou uit het raam kunnen springen, maar ik zou waarschijnlijk hooguit een been breken. Ik had genoeg van mijn nepzelfmoordpogingen en dat stomme snakken naar medelijden. Mike had gelijk – ik ben een stomme idioot geweest. Maar nu niet meer, dacht ik – van af nu af aan gaat het om het echte werk. Ik stak weer een sigaret op en liet hem deze keer in mijn mond hangen en sloeg met mijn arm hard tegen het hoofdeinde van het bed, waar een grote roestige spijker zo’n twee centimeter uit het hout stak. Hij drong in mijn arm, prachtig. Ik trok mijn arm los van de spijker en sloeg met de andere arm. Raak. Bloed spoot eruit alsof ik op de ‘aan’-knop van een fontein had gedrukt. Overal bloed en plotseling werden mijn armen van achteren vastgegrepen, weggetrokken. Ik keek op en riep: ‘Donder op.’ Iemand sleurde me mijn kamer uit en daarna herinner ik me niets meer tot ik misschien een uur, misschien een dag, misschien een week later wakker werd in het ziekenhuis.
Na deze uitbarsting stoppen Nancy’s ouders haar in een psychiatrische inrichting. Nancy haat het daar en wil zo snel mogelijk naar huis. Dit kan alleen als ze weer genezen is. Ze weet het zo klaar te spelen dat ze in de weekenden dat ze thuis is samen met Katie zoveel kan blowen als ze wil, en in de inrichting haar psychiater voor te liegen dat ze genezen is en het nooit meer zal doen.
Ze ging weer normaal met Mike om en alles begon weer z’n oude gangetje te gaan. Het krassen was inderdaad opgehouden maar de alcohol en het drugsgebruik was nog niks minder geworden. Totdat Katie, nadat ze samen paddo’s hadden gegeten en in een zware trip waren beland, uit haar raam viel en opslag dood was. Nancy was er niet meer bij toen het gebeurde en kon haar niet tegenhouden. Ze wordt bekogeld met schuldgevoelens. Net nu het allemaal goed ging, is haar beste vriendin, met wie ze echt alles samen deed, plotseling dood.
“Ze hield van je, het was een ongeluk.’ Ik begon te gillen, eerst zachtjes, toen volluit. Ik zag niet dat mijn ouders weggingen, zag niet het kalmerende middel komen, tot de naald in mijn arm zat. Ik zonk weg in een donkere, wazige diepte. Toen niets. Terwijl ik wegzakte dacht ik kort: Katie. Ik ga naar Katie. Ik ga met haar mee.”
Nancy dreigt weer in een zwart gat te vallen, maar was de dood van Katie dan allemaal voor niks geweest? Ze werd 2 dagen voor kerstmis voorgoed uit de inrichting ontslagen en begon een nieuw leven op een nieuwe school, West Babylon High, in een stadje verderop. Nancy’s leven was rustiger geworden, maar ze kon Katie nooit loslaten. Ze bezocht een paar keer haar graf. “Bedankt,’ zei ik terwijl ik op de grond knielde en mijn armen om de koude
steen sloeg. ’Bedankt voor alles. Ik mis je, Katie. Dank je dat ik nog leef. Ik ben blij voor jou. Dit is toch wat je wilt, of niet? Laat het me weten als het niet zo is, goed? Als ik iets voor je kan doen, laat het me weten. Katie…? Ik hou van je.” *Stoned en dronken tegelijkertijd.