Titel : Duizend Schitterende Zonnen
Auteur : Khaled Hosseini

Samenvatting:
Mariam wordt in 1959 geboren als een onwettige dochter van de rijke bioscoop eigenaar Jalil en zijn huisbediende Nana. Als de familie van Jalil merkt dat Nana zwanger is gooien ze haar het huis uit. Ze bouwen nog wel een kolba voor haar ergens op een berg in Herat, maar willen niks meer met haar te maken hebben, alleen Jalil komt af en toe nog langs, omdat hij uiteindelijk wel de vader van Mariam is.

Voor Mariam is het leven best zwaar, haar moeder praat geen goed woord over Jalil. Terwijl Mariam toch heel erg van Jalil houdt. En Mariam mag niet naar school, datgene wat ze toch zo graag zou willen.


Als Mariam 15 word vraagt ze aan Jalil als verjaardag cadeautje of hij haar mee wil nemen naar zijn bioscoop om de film Pinoccio te zien. Haar moeder wilt dit absoluut niet, ze zegt dat tegen haar als ze weg gaat dat ze dan zou sterven. Maar Mariam wilt dit zo graag dat ze het toch aan Jalil vraagt, hij stemt er mee in en belooft dat hij de volgende dag op haar zou wachten. Hij doet dit niet. Maar Mariam zet door, ze loopt de berg af naar de stad Herat om haar vader te zoeken. Ze vindt zijn huis, maar hij laat haar niet naar binnen. Mariam wacht de hele nacht, maar keert zonder succes terug naar huis, als ze thuis komt ziet ze iets dat ze haar leven nooit meer zal vergeten: haar moeder opgehangen aan een boom. Na de begrafenis, woont ze een paar dagen bij Jalil, totdat hij haar uithuwelijkt aan de 30 jaar oudere schoenverkoper Rasheed die in Kabul woont. Mariam ontdekt zo de ware aard van Jalil, en ze krijgt het gevoel dat ze beter naar haar moeder had moeten luisteren.

Haar huwelijk verloopt niet slecht, totdat ze zwanger raakt en even later een miskraam krijgt. Het valt Rasheed erg zwaar dat Mariam hem niet de zoon kan schenken die hij jaren geleden is kwijt geraakt tijdens een zwemongeluk. Maar voor Mariam nog zwaarder, want van af dat moment keert Rasheed zich tegen Mariam. Hij is vreselijk chagrijnig en heeft geen goed woord meer over voor Mariam.

Intussen hebben de communisten Afghanistan overgenomen. Terwijl de oorlog steeds heftiger wordt, wordt de situatie in het huwelijk ook steeds slechter. Mariam kan Rasheed geen kinderen schenken, dus gaat hij steeds meer klagen, klagen over dingen waar hij eerst complimentjes voor gaf. Als ze boodschappen gaat doen ontmoet ze een vrouw genaamd Fariba. Die moedigt haar wat aan, zodat ze het leven weer iets beter aan kan. Fariba raakt zwanger van een meisje met de naam Laila.

Laila, heeft een jeugd die het tegenovergestelde is dan die van Mariam. Ze mag naar school, ze moet zelfs van haar vader. Ze wordt opgevoed door twee ouders in plaats van één. Ze heeft veel vriendinnen, maar voor Laila is haar vriend Tariq het belangrijkste. Hij heeft één kunstbeen maar dat maakt haar niks uit. Als Laila en haar familie te horen krijgen dat de broers van Laila om gekomen zijn in de oorlog, raakt de moeder van Laila in een diepe emotionele dip.

In 1988 verlaten de Sovjets het land, en komt er de binnenlandse strijd om de macht. Tariq en Laila zijn verliefd op elkaar geworden, en kussen elkaar in het geheim.

Ondanks dat ze weten, dat de zonde die ze begaan groot is. De oorlog wordt steeds heviger en Laila’s vriendin Giti komt om tijdens een raket aanval. Maar dan heeft Tariq slecht nieuws hij gaat met zijn familie vluchten naar Pakistan. Nadat hij het verschrikkelijke nieuws verteld heeft, begaan ze met z’n 2e de grootste zonde die ze kunnen begaan. Ze verwekken een kind zonder getrouwd te zijn. Tariq en zijn familie vertrekken en Laila blijft achter. Net op het moment dat de vader van Laila zijn vrouw heeft omgepraat om toch te vluchten, beland er een raket op hun huis. Laila overleeft het als enige. Ze heeft een groot stuk metaal in haar schouder maar ze leeft nog. Ze wordt onder het puin vandaan gehaald door Rasheed. Mariam zorgt een week voor Laila. Tot ze hoort wat Rasheed van plan is.

Als Laila weer wat beter is krijgt ze het verschrikkelijk nieuws te horen dat Tariq is overleden. Na dit bericht vraagt Rasheed Laila ten huwelijk. Ze stemt er mee in omdat ze weet dat als ze dit niet zo doen het dan te veel opvalt dat ze zwanger is.

Mariam weet in eerste instantie niet hoe ze met Laila om moet gaan, ze is boos en voelt zich verstoten. Maar langzamerhand groeit er een vriendschap, een vriendschap die zo sterk is dat niks hem kan verwoesten. Laila krijgt tot de spijt van Rasheed een meisje ze noemt haar Aziza. Na de geboorte van Aziza keert Rasheed zich ook tegen Laila. De twee vrouwen moeten veel doorstaan, maar samen lukt het ze. Ze bedenken een plan om met zijn tweeën en natuurlijk met Aziza te vluchten. Dit plan mislukt, en Rasheed keert zich nog verder tegen de twee vrouwen. Hij sluit ze op en haalt ze pas drie dagen later weer te voorschijn, uitgedroogd en wel.

Laila wordt een tweede keer zwanger ditmaal wel van een jongen, de bevalling is geen pretje de baby ligt in een stuipligging dus moet het met een keizersnede, maar als ze bij het enige vrouwenziekenhuis in de stad aankomen blijkt dat er geen verdovingsmiddelen zijn. Zalmai (zo heet het zoontje), is echt het lievelingetje van Rasheed.


Als de Taliban aan de macht komt, wordt de vrijheid die Mariam en Laila hadden nog meer beperkt. Ze mogen alleen maar naar buiten als Rasheed er bij is. Ze kunnen dus niet meer gewoon boodschappen gaan doen. En als dan ook nog de schoenwinkel van Rasheed afbrand is de ellende kompleet. Ze hebben niet meer genoeg geld voor eten en moeten Aziza naar het weeshuis brengen. Voor Laila wordt haar leven steeds moeilijker. Maar als dan op een dag, Tariq voor haar huis staat kan haar geluk niet op. Ze komen erachter dat Rasheed het nieuws over dat Tariq was gestorven verzonnen heeft, het was een list om met Laila te kunnen trouwen, ze vertelt Tariq dat hij een dochtertje heeft genaamd Aziza. Hij zegt dat hij haar graag wilt ontmoeten en dat hij morgen middag terug zou komen.

Als die avond Rasheed thuiskomt en Zalmai zijn mond voorbij praat over Tariq, is Rasheed laaiend. Hij staat bijna op het punt Laila te wurgen als Mariam binnenkomt met een spade. De vriendschap tussen Laila en Mariam is zo groot geworden. Dat Mariam zo kwaad is op Rasheed dat ze hem dood. Ze leggen hem met z’n tweeën in het gereedschapschuurtje. Maar weten beide dat het niet lang zo kan blijven. Mariam maakt een plan, en hoewel Laila er niet mee eens is voeren ze het uit. Laila vertrekt met Aziza, Zalmai en Tariq naar Pakistan en Mariam blijft achter. Zij schuift de schuld op zich als de Taliban achter het incident komt. Ze krijgt de doodstraf en wordt nog geen twee weken later doodgeschoten op het voetbalveld.

Laila trouwt met Tariq, en ze bouwen samen een leven op in Pakistan.

Op 11 september 2002 verandert het leven. Bush valt Afghanistan binnen. Laila heeft het gevoel dat ze terug moet naar Afghanistan, om het land te helpen opbouwen. Tariq stemt er mee in. Maar voordat ze vertrekken naar Kabul wil Laila nog langs Herat, om de plek te bekijken waar Mariam haar kinderjaren heeft doorgebracht. Daar ontmoet ze de zoon van de mullah waar Mariam vroeger Koran les van had gehad. Ze krijgt een doos mee, waar een videoband van Pinoccio in zit wat geld en een brief van Jalil, waar in staat dat het hem spijt. Als Laila die brief leest schieten de tranen in haar ogen.

Uiteindelijk in Kabul aangekomen gaat ze samen met Tariq het weeshuis opknappen waar Aziza voor een korte tijd heeft gewoond. Als ze door haar goede daad met haar foto in de krant komt te staan, denkt ze aan haar vader die altijd zei dat ze alles kon worden wat ze wilden en nog meer aan iets wat haar vriendin Giti vroeger ooit heeft gezegd:

Jij, Laila zal ons domme meiden trots maken, en ooit in de krant komen te staan.


Mening:
Ik vind het een ontroerend boek, het lot van de twee vrouwen grijpt je echt aan. Dat ze zo bruut worden behandeld. Maar dat daardoor hun vriendschap nog krachtiger word. Zo krachtig zelfs dat ze voor elkaars geluk willen sterven.

Het mooie van dit boek is dat het erg gedetailleerd is. Het is zo gedetailleerd beschreven dat je een hele voorstelling in je gedachten kan maken van hoe het er uitziet, hoe het daar ruikt en hoe de geluiden daar klinken. Doordat gedetailleerde kom je ook veel beter in het boek, je beleeft het bijna echt.

Het boek is zo diepgaand dat je,je echt betrokken voelt met wat er gebeurt en dat het niet zo maar wat lettertjes op papier zijn. Je voelt gewoon echt wat de personen in het boek ook voelen.


Het zet je ook aan het denken, je weet wel dat dit boek verzonnen is, maar ik geloof zeker dat er heel veel vrouwen in de schaduw van hun man leven in landen zoals Afghanistan. En in dit boek voel je gewoon hoe verschrikkelijk dat moet zijn. Je voelt hoe de twee vrouwen werkelijk moeten vechten voor hun bestaan.