Isabella door Isabella Leitner

Samenvatting Op zondag 29 mei 1944, een dag na de verjaardag van Isabella, wordt het gezin(behalve de vader) op transport gesteld. De vader heeft dit proberen te voor komen door in Amerika reispapier te regelen, maar die waren te laat binnen. Toen hij ze had was Hongarije net door de Duitsers overgenomen, hierdoor waren de papieren ongeldig geworden en moest het gezin mee naar een kamp. Ze werden ’s morgens vroeg, om 4 uur, uit het huis gehaald en ze moesten in een wagon gaan zitten met 75 andere personen. De wagons waren zo vol dat je er niet eens fatsoenlijk in kunt zitten/staan, het beloofde een lange reis te worden… Als ze eindelijk in Auschwitz aankomen is er een selectie, Mengele koos of je bleef leven of dat je dood werd gemaakt. Chicha en Isabella worden uitgekozen om verder te leven, maar hun moeder moet weg… De mensen die niet verder mochten leven werden in de gaskamer vergast. Nadat de mensen vergast zijn worden ze verbrand in grote crematoriums. De overgebleven gezinsleden maken een graf voor de overleden gezinsleden, de moeder, en twee zussen. Als ze een paar uur in Auschwitz zijn, moeten ze gaan douchen. Tijdens het douchen komen Isabella en Chicha hun andere twee zussen tegen, Cipi en Rachel. Samen lopen ze de douchebarak uit en horen in de chaos iemand roepen, het was hun broer. Hij riep: eet alles wat je voor je krijgt, eet desnoods poep en toen verdween hij weer… Philip zat in het mannenkamp, dat werd omheind door elektrische hekken, een keer het hek aanraken betekende je dood. Philip had ook nog een mesje, daarmee maakte hij elke dag een berichtje in stukjes hout. Die gooide hij over het hek en werd door andere mensen naar het kamp gegooid waar de vier zussen zaten. Door de plankjes met tekst kregen ze de wilskracht om weer verder te leven. Na drie weken ontvangt het gezin geen “briefen” meer. Ze denken dat Philip is vermoord en verbrand is. Toen ze in 1945 in Amerika waren kregen ze via een postbode te horen dat Philip 6 kampen had overleefd, hij zou zo snel mogelijk naar hen komen, als hij uit het ziekenhuis werd ontslagen. Als er een baby werd geboren moest het meteen de gaskamers in. Op een zonnige zondag was er een pauze in heel Auschwitz. Er kwam een KAPO lang om allerlei vragen te stellen. Of je een lied kon zingen, of je een instrument bespeelde of goed een gedicht kon voordragen. Ze werden ’s middags op stoelen (niet meer gezien sinds hun vertrek uit Hongarije) gezet. Er werd een concert gegeven. De Duitsers maakten foto’s van deze gebeurtenis, dit werd als propaganda aan de wereld getoond, hoe menselijk ze met de Joden omgingen. Er waren veel selecties om de broodmagere mensen uit het kamp te halen en te verbranden, omdat ze niks aan hen hadden. De zussen hadden veel angst voor deze selectie, omdat ze bang waren om gescheiden te worden. Na een paar selecties waren ze nog steeds bij elkaar. Ze zijn alle vier heel (levens)moe, maar ze dwongen elkaar ook in leven te blijven. Het weinige eten werd in flinterdunne plakjes gesneden zodat een maaltijd heel wat leek, maar als ze dan hun magen weer voelde wisten ze dat ze veel te weinig hadden. Op een dag was er een verrassingsactie van de SS’ers, ze vielen via alle uitwegen binnen, dat was niet normaal. Iedereen werd naar buiten gedreven. Om te overleven besloten Cipi, Rachel en Isabella om net te doen of ze KAPO waren, ze schreeuwde van alles om de SS’ers te laten denken dat ze de echte KAPO waren. Er was wel een probleem: Chicha liep met de “gewone” mensen mee, hierdoor werden de zussen ook verplicht om mee te lopen, en gewoon weer een selectie af te wachten. Er was weer eens telappèl, de gevangenen moesten dan, in rijen van vijf, stokstijf gaan staan, hoe lang de telling ook duurde. Achter in de rij zat een meid op de grond, omdat ze nog te weinig kracht had om te kunnen staan. Als ook maar één iemand bewoog, moest de hele telling weer opnieuw. De Duitsers deden deze tellingen om de gevangenen te ergeren en voor hun eigen lol. Chicha hielp het meisjes om te kunnen staan, dit waardeerde de SS’er niet en liet haar de hele telling op de knieën zitten met in elke hand een steen recht vooruit. Iedereen bat voor haar, zodat ze het zou halen, en ze haalde het! Na zes maanden waren de vier zussen nog bij elkaar, ze hadden samen alle selecties nog overleefd. Rachel, de jongst van het stel, begon er steeds meer als een broodmager mens uit te zien, dat mocht niet gebeuren, want dan zou ze bij de volgende selectie gekozen worden om verbrandt te worden. De 3zussen peppen Rachel zo op dat ze weer gezonder lijkt dan dat ze is. Tijdens de selectie loopt Mengele aan hen voorbij, ze voelen het als een overwinning op Hitler. In november 1944 waren de Russen in aantocht. In Auschwitz waren niet meer zoveel mensen, de enige die nog over waren werden verbrand of getransporteerd naar een werkkamp. De vier zussen moesten naar het werkkamp Birnbäumel, het grote voordeel aan dat kamp was dat het geen crematorium had en ook geen elektrische hekken. Om op de werkplek te komen moesten de gevangenen door een soort dorp lopen, de mensen die daar woonde schonken geen aandacht aan de “vuile” Joden. Isabella was onder het werken (het maken van graven voor gedode kampbewoners) plannen aan het maken om de Duitsers te saboteren, maar ze wist nog niet wat ze ging doen. Toevallig hoorde Isabella, op de eerste dag in Birnbäumel, dat de SS’ers KAPO’s moesten aanwijzen. Ze bad tot God: laat mij KAPO worden, dat is de enige manier om te overleven, voor mijn zussen en mij. Niet lang daarna werd ze door een Duitse SS’er benoemd tot KAPO. Ze moest er voor zorgen dat onder het werk niemand wegliep/ontsnapte, daarvoor kreeg zij een stok om de ongehoorzame gevangenen te slaan. Na twee dagen kon ze het niet meer aan om voor KAPO te spelen, ze wilde weer onder de gevangenen zijn. Ze ging weg bij de KAPO en werd weer een “gewone” gevangene. Isabella kreeg de tyfus, ze werd naar het kampziekenhuis gebracht. Omdat ze het helemaal niet meer zag zitten wilde ze dood, maar omdat ze dat niet kon maken tegenover haar zussen(die iedere dag langs kwamen) bleef ze leven. Ze vertrokken uit Birnbäumel, ze waren in een andere Duitse stad. De zussen merken op dat de Duitsers minder streng zijn voor ze, ze hoeven minder strak in rijen te lopen, er wordt minder goed opgelet. De zussen denken dat het Duitse systeem aan het afbrokkelen is. Ze zijn zwaar ondervoed. Ze twijfelde of ze nog verder gingen leven, maar omdat de bevrijding nabij was, gaven ze de moed niet op en bleven verder leven. De zussen verstopten zich achter stro, de SS’ers konden hen niet vinden. Om ze toch van hun verstopplaats te halen, gingen ze aardappels koken. Hierdoor kwamen alle gevangenen omdat ze vreselijke honger hadden. Als ze op hun plaats waren gebleven waren ze waarschijnlijk snel bevrijd door Russen. Ze moesten nu te voet naar het volgende kamp lopen, genaamd: Bergen-Belsen. Onder het lopen waren er sneeuwstormen. Ze komen na verloop van tijd in een dorpje aan. Opeens zag Chicha een klein huisje langs de weg. Eerst rende Chicha er op af toen Rachel en toen de Isabella, Cipi bleef gewoon doorlopen. De Duitsers hadden de ontsnappingspoging door, ze stuurde een hond op hen af om ze weer terug te halen. Isabella en Rachel waren bang dat ze werden neergeschoten. Ze hadden zo lang overleefd en moest het dan zo eindigen? Ze wilde niet doodgeschoten worden. Uit pure angst bleven ze staan en hopen dat er niks zou gebeuren. En er gebeurde ook niks, ze kregen geen kogel door hun lichaam! Ze waren nog in leven! Chicha gaat het huis in en roept haar zussen, Rachel en Isabella reageren, maar Cipi niet, ze zou wel in een ander huis zitten dachten ze… Chicha had witte kolen gevonden, ze besloten het op te eten, ze hadden zo’n honger dat ze alles snel naar binnen ranselde, ze aten zich vol totdat ze pijn in hun maag er van kregen, zo heerlijk was het. Even later gingen ze Cipi zoeken, maar ze konden haar nergens vinden. Rachel en Chicha renden weg. Isabella kreeg het vermoeden dat Cipi gewoon doorgelopen was dus rende zij ook achter de zussen aan. Na een tijdje halen ze de groep weer bij, en daar liep Cipi. De tocht duurde drie weken. Ze aten op een avond haan. Chicha beweerde onder het eten dat de Duitsers de stad hadden verlaten. De zussen geloofde het niet en dachten dat ze aan het dagdromen was. Isabella, Chicha en Cipi respecteerde Rachel heel erg, ze gedroeg zich als hun moeder. Ze sprak moed toe, daardoor kregen ze de wilskracht om verder te leven. Het was 25 januari 1945 de zussen zaten in een huis zwijnenvlees te eten. Ze zaten eigenlijk te wachten op bevrijding of de dood. Opeens kwam er een man met een snor de kamer in en zei: overal zijn Duitsers! Ze gaan de overgebleven Joden vermoorden! In de kamer werd het doodstil, maar buiten hoorde je het geluid van paarden, tanken en mensen van de krijgsmacht. Heel voorzichtig keken ze uit het raam, ze zagen tanken, vrachtwagens, munitiewagens en heel veel soldaten, te paard maar ook te voet. Het leek wel of het hele leger er was om zes skeletten te vermoorden… Maar toen zagen ze opeens een rode vlag, dat betekende dat het geen Duitsers waren! Het waren de Russen, ze hadden de Duitsers verslagen en ze waren eindelijk bevrijd! Iedereen rende in de nachtjapon juichend naar buiten. Niet lang daarna worden ze met een schip naar Amerika gebracht( tocht van 4 weken), ze beginnen daar een nieuw leven. Ze zijn door alle gebeurtenissen door de war geraakt. Als Isabella al een tijd in Amerika is breekt de maand mei aan, ze krijgt allemaal herinneringen aan, wat haar de afgelopen jaar in mei is gebeurd. Later trouwt ze en krijgt ook nog 2 zonen; Peter en Richard.