Fee, We blijven altijd zussen door Monika Feth

Titel

Fee We blijven altijd zussen

Schrijfster

Monika Feth

Genre

(psychologische) roman

Korte samenvatting

Claire, een 17 jarig meisje, probeert het verlies van haar zus, die aan een stofwisselingsziekte leed, te verwerken tijdens een vakantie in Schotland met haar vriend Joost.

Samenvatting

Fee, de twee jaar oudere zus van Claire, krijgt MPS, een stofwisselingsziekte, op haar vierde. Het hele leven van Claire en de ouders, maar vooral die van Fee veranderde.
MPS. Mucopolysacharidose. Fee zou honderd procent dement worden. Ze verloor haar spraak en kon steeds minder makkelijk bewegen. Claire praatte elke dag met Fee, over alles. Ze kon goed met haar praten, ze wist precies hoe Fee over iets dacht, hoe ze zich voelde en wat ze bedoelde als ze iets probeerde duidelijk te maken.
Fee hield van licht en ook van warmte. Fee zat graag buiten in de zon op het terras in de tuin in de tochtvrije hoek met haar lievelingsdeken over haar benen. Ze keek graag naar de vogels, zij waren vrij, konden overal heen vliegen en waren dichtbij de hemel. De hemel was wijd en oneindigend. De hemel was ook iets waar Fee graag naar keek.
Fee kwam langzamerhand steeds vaker in een rolstoel te zitten, ze kon niet meer lopen. Ze kreeg een prive-riksja, een fiets met een rolstoel eraan, waar anders het voorwiel zit. Zo konden ze nog fietstochten maken wat Fee altijd heel leuk vond. Voor haar rug kreeg ze een zitschelp.
Ze reisden vaak naar warme landen, Spanje, Italië, Frankrijk. Ze gingen daar vaak naar de ateliers, ze kochten vaak schilderijen. Ook bezochten ze veel kastelen, musea’s enz.. Fee keek dan haar ogen uit. Ze overnachtten altijd in een huisje, zo kon de moeder van Fee en Claire zelf eten koken, dit was nodig omdat Fee speciale voeding nodig had.
De reacties van de buitenwereld waren vaak niet positief, ze negeerde Fee vaak, alsof ze niet bestond of deden of ze gek was, haar moeder ergerde zich daar vaak aan. De MPS-groep was voor het hele gezin een soort tweede familie, zielsverwanten. De moeder was een soort voorbeeld voor de andere, ze was heel sterk en zorgde goed voor Fee. Fee was ook al ouder dan de doktoren voorspeld hadden, hierdoor kregen de anderen ook weer meer hoop.
Fee ging nog steeds naar school, geen hele dagen, maar wel vaak. Daar had ze veel vrienden en die wou ze blijven zien. Hubert was een hele goede vriend van haar. Maar Albert was haar beste vriend. Hij vertelde haar veel mooie verhalen als ze inde tuin zaten op Fee’s lievelings plek. Fee hield van hem en daarom hielden haar ouders ook van hem, hij was een soort lid van het gezin geworden. Ook Claire kon goed met hem praten, hij was heel open.
Op Fee’s negentiende verjaardag vertelde Albert over Schotland en liet foto’s zien. Het landschap was daar in de Highlands uniek, helder en het had een heel bijzonder licht. Albert zei dat je het geduld dat God verloren had daar kon terugvinden. Claire wou daar graag een keer naar toe.
Fee at steeds minder. Toen kreeg ze een infuus, hiermee kreeg ze haar voeding binnen en ook haar medicijnen. Maar ook dit wilde Fee steeds minder.
Op de verjaardag van Fee’s en Claire’s verjaardag overleed Fee. Op het moment dat ze overleed was haar vader op zijn werk, Claire op school en haar moeder was beneden. Ze was heengegaan als een vlinder, zei haar moeder. Die ochtend had Claire Fee hun eskimogroet gegeven, toen had Fee haar wang tegen Claire gedrukt, Claire had toen gezegd dat ze ook van haar hield. Fee had afscheid genomen, ze wist het, maar Claire had toen nog niets in de gaten. En nu was ze weg.
Fee bleef twee dagen thuis zodat iedereen afscheid kon komen nemen. Daarna was ze begraven. Bij de kerk had haar moeder een vlinder gezien, zij kwam op haar jas zitten, na een tijd vloog ze weer weg. Dit was voor haar ouders een afscheids teken van Fee voor hen. Maar Claire kon dat teken nergens vinden voor haar. Ze praatte nog elke dag tegen haar en zocht haar in het bos. Ze kroop in haar schild, de dood van Fee was voor haar een zware klap. Haar viend Joost kon haar zelfs niet troosten. De enige waarmee ze goed kon praten over Fee was met Albert.
Omdat alles allemaal te veel voor Claire was ging ze samen met Joost met de motor op vakantie naar Schotland. Ze overnachtten in een blokhut aan het Lake of Menteith. Ze hield van Joost. Samen bezochten van alles in Schotland. Maar bij Claire kwamen steeds herinneringen naar boven. De dagboeken van haar moeder, die ze meegekregen had, hielpen haar bij het terug halen van alle gebeurtenissen en leerde de gebeurtenissen in de ogen van haar moeder kennen. Ze kon Fee maar niet loslaten. En dit was haar moeder wel gelukt.
Joost en Claire hadden een paar keer ruzie, maar gelukkig duurden deze niet lang. Joost voelde goed aan hoe Claire zich voelde en wanneer ze alleen wilde zijn.
Albert had tegen Claire gezegd dat als ze ooit in Schotland in de Highlands kwam dat ze dan Nessie moest groeten van hem en dat ze tegen Fee moest zeggen dat hij aan haar dacht en dat hij haar miste. Claire had hem beloofd dat te doen, al wist ze toen nog niet dat ze daar ooit zou komen.
Toen was de laatste dag aangebroken, Claire zat er tegen op om weg te gaan. Op deze dag had Claire het voor het eerst over de toekomst. Ze zou weer naar huis moeten gaan. Ze gingen eerst nog naar het meer van Loch Ness, in de Highlands. Claire klom daar een helling op, toen ze het unieke licht zag in het landschap waar Albert het over had gehad, bleef ze staan en groette Nessie voor Albert en ze zei tegen Fee dat Albert aan haar dacht en dat hij haar miste. Zelf zei ze dat ze haar ook miste en zei toen vaarwel. Beneden bij Joost aangekomen moest ze huilen en Joost liet haar uithuilen op zijn schouder.
Voor dat ze weer terug naar huis gingen wou Claire nog een steen als herinnering meenemen. Ze pakte een steen en zag toen dat het op twee lichamen leek die aan elkaar gesmolten waren. Dit zag Claire als een (afscheids) teken van Fee.

Thema

Rouwproces (Zussen)

Personages

Fee – overleed op haar negentiende, ze leed aan MPS. Toen ze vier jaar was hadden de doktoren MPS vastgesteld, daarna ging ze steeds meer achteruit. Voor haar vierde was ze heel springerig en uitgelaten, ze hield ook erg van dansen.
Ze kon goed luisteren en leerde Claire wat belangrijk was en wat niet.
Licht. Ze was bang voor donker, kelders, de nacht. Ze zat graag buiten in de zon in de tuin in de tochtvrije hoek op het terras. Ze had een donker uiterlijk.
Claire – zus(je) van Fee, ze kon goed met haar praten.
Schaduw. Beweegt zich in het donker als een kat. Ze voelt zich veilig en beschermd in het donker, ’s winters is ze ’s avonds graag buiten. Ze heeft een licht uiterlijk en heeft elfenhaar.
Ze is naar binnen gekeerd, kruipt vaak weg in haar schild, behalve voor Fee.
Moeder – doet er alles aan om het leven voor Fee zo goed mogelijk te maken. Zij maakte grote beslissingen voor Fee. Ze hield een dagboek bij, dit schreef ze in de derde persoon om zo afstand te houden van alles wat ze meemaakt.
Vader – hij kon de gebeurtenissen niet altijd goed accepteren, hij had het vaak moeilijk met de ziekte van Fee, hij kon het moeilijk onder ogen zien.
Albert – heel open, maar geen man van veel woorden. Hij kon het heel goed vinden met Fee, hij hield van haar. Hij vertelde veel verhalen aan Fee.
Joost – de vriend van Claire. Hij hield wat meer afstand van Fee en de ouders van Fee en Claire. Hij zat er mee dat hij niet goed met Fee kon praten, hij had meer tijd nodig gehad. Hij voelde veel dingen goed aan bij Claire, maar sprak niet veel met Claire over Fee.
Hij kan soms ook heel koppig zijn.

Titelverklaring

Fee à (tovenares,) de naam van de zus van Claire. Zij overleed op haar negentiende aan MPS.
Wij blijven altijd zussen à Claire had uiteindelijk wel afscheid kunnen nemen van Fee, maar ze zei dat ze altijd zussen zullen blijven, ook al is ze heengegaan.

Mening

Het is een heel mooi boek. Het is natuurlijk heel aangrijpelijk zo’n ziekte, je hele leven verandert hierdoor en je ziet iemand langzaam steeds dichter bij de dood komen. Het lijkt me heel moeilijk als je in zo’n situatie zit, ik vind dat de mensen dicht om Fee heen het heel erg goed deden. Fee kon er ook niets aan doen dat zei MPS had, de jaren die ze nog had moesten zo leuk mogelijk verlopen voor haar. Haar moeder is hier het meest mee bezig geweest en dat vind ik heel erg goed van haar.
Het boek is zeker het lezen waard.