Die Sache im Supermarkt door Hansjorg Martin

Kapitel 1 Erzählen verboten

Michael Schuh (ook wel Micky genoemd) en Mathias Lindner (Mathe genoemd) stonden voor de jeugdrechtbank van ‘X’-stad. (de naam mag niet genoemd worden). Michael was twee dagen voor het proces vijftien geworden, en Mathias was veertien en een half jaar. De twee jongens waren aan geklaagd omdat ze in mei voor een paar honderd Mark aan spullen uit een supermarkt hadden gestolen.

Bij de rechtbank zaten twee lekenrechters en 釪n gewone. De verteller is 釪n van die lekenrechters. Hij heeft beroepsgeheim en mag het verhaal eigenlijk niet vertellen. Toch doet hij het wel. Hij zegt dat Michael en Mathias in het echt niet zo heten en ook de andere namen in het boek zijn verzonnen. Maar het verhaal is echt.

Kapitel 2 Das hohe Gericht tagt

Michael en Mathias stonden voor de jeugdrechtbank. Ze vonden dat het gebouw wat weg had van een ziekenhuis. Er kwam een dikke man naar hen toe, die hen begroettte, Dr. Rahn. Hij zei hun advocaat te zijn.
Het proces vond plaats op donderdag 4 september in 1976 om 10.30 uur. De moeder van Michael, Frau Schuh, was ook aanwezig. De ouders van Mathias waren er niet.

De zaal waar het proces plaatsvond was niet groot, het was ongeveer net zo groot als een klaslokaal. Het was wel een hoog gebouw, met een soort kerkraampjes boven bij het dak.
Dr. Rahn zette de twee jongens op hun plek en ging naar een kamertje achter de verhoging in de rechtszaal. Een tijdje later kwam hij terug samen met de rechter, rechter Riemann.
De gegevens van Michael en Mathias werden voorgelezen:

Naam: Schuch
Voornaam: Michael
Geboortedatum: 1 september 1961
Geboorteplaats: Vogel
Nationaliteit: Duits
Ouders: Emil en Alma Schuh
Woonplaats: ‘X’- Stadt, Kleitsburgerheide 11

Naam: Lindner
Voornaam: Mathias
Geboortedatum: 27 maart 1962
Geboorteplaats: Hamburg
Nationaliteit: Duits
Ouders: Franz en Monika Lindner
Woonplaats: ‘X’-Stadt, Kammweg 39

Rechter Riemann vroeg of het zo klopte. Toen ze beiden ‘Ja’ zeiden, ging Rechter Riemann verder met de aanklacht.

De twee jongens werden aangeklaagd omdat ze op 5 mei een supermarkt hebben beroofd. Ze hadden onder andere vijf plastic ‘Tragetten’, zes sigarettenpakjes, vier flessen limonade, 25 tafel-chocolaatjes, 13 dozen bonbons en nog een paar honderd Mark gestolen. Mathe zei de rechter dat ze binnen waren gekomen door een raam in te slaan.

Kapitel 3 Das Gericht berät

Rechter Riemann lastte een pauze in. De rechters gingen overleggen in de beraadkamer. Michael en Mathias wilden niet zeggen waarom ze hebben ingebroken. Toen bleek dat de advocaat, Dr. Rahn, alleen de advocaat van Michael was, dus Mathias moest, tot zijn grote verbazing, zichzelf verdedigen.

Kapitel 4 Richter Riemann ist Ratlos

Het was een zondag in september. Frau Riemann gaat ‘s Zondagsmorgens altijd samen met haar kinderen Henriëtte en Holger naar de markt. Herr Riemann zat aan zijn bureau en keek het verslag van het proces door. Het viel hem op dat geen van de twee jongens had gezegd waarom ze bij de supermarkt hadden ingebroken. Michael en Mathias hadden geen geldnood. Michael kreeg van zijn vader iedere week vijf Mark en van zijn grootmoeder tien tot twintig Mark per week . Daarnaast had hij nog een baantje waarmee hij zeventig Mark per maand verdiende. Mathias kreeg dan weliswaar geen zakgeld, maar hij had ook een baantje. Hij verdiende geld met het rondbrengen van bloemen, planten en struiken. Geen van de jongens ging vaak naar de bioscoop, gokte, had veel bezittingen of deed aan dure hobby’s, dus de inbraak kon bijna niet om het geld gepleegd zijn. Dat hadden ze beiden genoeg. Ook waren de spullen - zo leek het - niet voor hen zelf bedoelt. Ze hadden sigaretten gestolen, terwijl ze zelf niet rookten, en van de chocolade hielden ze helemaal niet. Het bleef een raadsel.

Iedereen had geprobeerd om Michael en Mathias aan het praten te krijgen. Maar altijd als hen gevraagd werd wat ze met het geld gedaan hadden, of waarom ze de inbraak hadden gepleegd, gaven ze geen antwoord. Ze mompelden wat of knikte wat met hun hoofd. Het leek wel of ze bang waren om de reden te geven. Rechter Riemann kon alleen niet bedenken wat die angst was.

Michael en Mathias zeiden allebei niks. Rechter Riemann kon hen geen straf geven, omdat ze niet wist wat de reden was voor de inbraak. De straf mocht niet te hoog zijn, want ze waren nog geen achttien, en dus nog niet volwassen. Maar hij mocht ook niet te laag zijn, want ze waren verantwoordelijk genoeg om op te draaien voor hun eigen daden. De daad die ze begaan hadden was meer dan een gewone jeugdgrap. Rechter Riemann wist niet meer wat ze moest doen om de jongens aan het praten te krijgen en wat voor straf ze hen moest geven.

Daarom vroeg Rechter Riemann zijn kinderen om raad. Hij vroeg hen waarom twee jongens in een supermarkt zouden inbreken als ze noch het geld, noch de gestolen spullen zelf nodig hadden. Henriëtte en Holger moesten er even over nadenken. Toen bedacht Henriëtte dat de jongens misschien ruzie hadden met de eigenaar van de supermarkt en dat ze hem op deze manier wilden terugpakken. Maar dat kon Riemann zich niet voorstellen. Holger dacht dat vrienden van de jongens hen er misschien toe gezet hadden om in te breken. Maar toch wist Riemann het nog niet.

De volgende dag ging Henriëtte naar Holger. Ze vertelde hem dat ze had rondgesnuffeld in de papieren op het bureau van haar vader. Ze dacht één van de jongens te kennen, Michael Schuh. Ze herinnerde zich dat ze vroeger bij hem in de klas had gezeten. Hij werd altijd Micky genoemd. Henriëtte vertelde Holger dat de andere jongen Mathias Lindner heette. Opeens schoot Holger te binnen dat dat Mathe was, die was blijven zitten. Hij had bij hem in de klas gezeten. Ze besloten terug naar hun vaders bureau te gaan om verder te zoeken.

Er lag een dossier van de sociaal werker van de rechtbank. Daarin stond geschreven over de situatie van Michael thuis. Zijn vader was streng, hij heeft Michael verboden om nog met Mathias om te gaan, maar hij kon dit niet controleren.
Henriëttte en Holger waren wel nieuwsgierig geworden naar de reden van de inbraak, en ze besloten Michael en Mathias thuis te gaan bezoeken.

Kapitel 5 Spott und Spannung - aber keine Spur

Toen Henriëtte en Holger bij het huis van Michael aankwamen, deed Frau Schuh open. Toen Henriëtte vertelde dat ze bij hem in de klas had gezeten, vertelde Frau Schuh dat Micky niet thuis was. Ze is een kattige vrouw, en toen Henriëtte vroeg waar Micky was zei ze chagrijnig dat ze dat niet wist. Toen kwam Micky’s zusje, zij vertelde aan Henriëtte en Holger dat hij vast bij Mathe was.

Toen Henriëtte en Holger bij het huis van Mathias aankwamen deed een vrouw open. Mathias en Michael werden geroepen. De Riemann’s werden meteen door de jongens herkent. Maar toen ze vroegen of ze kinderen van Rechter Riemann waren, wisten ze even niet wat ze moesten zeggen. Mathias zei hen nooit meer te willen zien, en toen vertrokken Henriëtte en Holger. Ze zagen nog net dat er nog een jongen bij Mathias binnen was, Bello. Ze besloten op de terugweg via een omweg langs de - door Mathias en Michael beroofde - supermarkt te fietsen.

De supermarkt was nog geopend. Voor de winkel stondt een meisje van ongeveer vijftien jaar met een plastic schraper alle winkelfolders van de ramen af te schrapen. Ze praten met het meisje terwijl ze helpen met schrapen. Het meisje stelde zich voor als Ilse. Toen Henriëtte en Holger vroegen naar de inbraak begon ze te vertellen. Ze vertelde dat twee jongens in mei op heterdaad zijn betrapt bij een inbraak. Maar Ilse wist ook niet waaróm de jongens het hadden gedaan. Toen kwam er een grote dikke man naar buiten, met een knalrood glimmend gezicht. Het was de eigenaar van de supermarkt, Herr Möllenbrook. Hij geloofde niet dat Henriëttte en Holger zomaar aan het helpen waren en hij stuurde ze weg. Henriëtte schreef haar telefoonnummer op en gaf het aan Ilse. Als ze nog iets wist moest ze maar bellen.

Die avond belde Ilse al op. Henriëtte nodigde haar uit om bij hen thuis te komen. Het meisje vertelde dat Möllenbrook zijn supermarkt moest laten verven voor een controle. Maar hij was heel gierig en liet het ‘zwart’ doen door een schilder die Bello heette. Henriëtte en Holger herinnerde zich de Bello die bij Mathias thuis was.

Ilse vertelde verder. Möllenbrook kwam naar Ilse en naar de andere werknemer toe om te zeggen dat hij een fles rum in de jaszak van Bello had gevonden. Die rum was van de supermarkt en had Bello dus gestolen. Daarom wilde Möllenbrook de schilder niet betalen.

Toen dachten Henriëtte en Holger te weten wat er was gebeurt. Bello had Mathias en Michael gezegd die inbraak te doen om wraak te nemen. Maar ze snapten niet waarom ze zo bang waren voor Bello. Dat gingen ze uitzoeken.

Kapitel 6 Herr Bellmann stellt sich

Henriëtte en Holger besluiten om met Mathe en Micky te gaan praten.
Toen Henriëtte de volgende Maandag uit school kwam zag ze Bello voor hun huis staan. Hij was het huis aan het schilderen. Frau Riemann zei dat de schilder Herr Bellmann is en dat hij werkte voor Firma Casper. Maar Henriëtte wist wel beter.

‘s Avonds vertelde ze het hele verhaal aan haar vader. Over Bello, die Mathe en Micky had aangespoord om de inbraak te doen omdat hij wraak wou nemen op Herr Möllenbrook en over Ilse die hen dit had verteld. Vader Riemann was sprakeloos.

Hij sprak met Herr Bellmann, ookwel Bello en vroeg hem of het waar was. Hij zei echter niets. Later vertelde Bello dat Mathias en Michael een tuinhuisje in het volkstuintje in brand hadden gestoken, maar hij zei niks over de supermarkt.

Het proces volgde. Het oordeel van Rechter Riemann was dat de jongens onder bedreiging van Bello de supermarkt moesten overvallen. Ze kregen een waarschuwing maar ze hoefden geen schadevergoeding te betalen en kregen geen straf.

Andere boeken van Hansjörg Martin zijn:

• Die Sache im Supermarkt
  
• Die Sache mit den Katzen
  
• Gefahrliche Neugier
  
• Hoffetod stirbt nicht
  
• Kein Schnaps fur Tamara
  
• Spiele auf Spiekeroog
  
• Uberfall am Okeechobee