Die linkshändige Frau door Peter Handke

Het boek "Die Linkshändige Frau" is een roman, en kan ingedeeld worden bij het subgenre Liefdesroman.

De tijd waarin het verhaal speelt, is ongeveer 15 tot 20 jaar geleden. De jaren '70 of '80, dus. Dit kun je opmaken uit het feit dat de vrouwenemancipatie in volle gang is. Bovendien werkt de hoofdpersoon op een schrijfmachine in plaats van op een computer.

De plaats waar het verhaal speelt is niet duidelijk, maar waarschijnlijk gewoon in Duitsland. Het huis van de hoofdpersoon staat in een bungalowpark, vlak bij een stad.

Het thema is vrouwenemancipatie en onzekerheid. Want de enige indruk die ik van de hoofdpersoon Marianne kreeg, is dat ze erg onzeker is. Een voorbeeld van de vrouwenemancipatie is toen Marianne besloot te scheiden van Bruno. Marianne zegt tegen Bruno dat ze alleen wil zijn. Bruno vraagt dan of het voor altijd is. Als dat zo blijkt te zijn, legt hij zich erbij neer en laat Marianne alleen. Voor die tijd was het ondenkbaar dat een vrouw zegt dat ze gaat scheiden, en dat de man het dan ook goed vindt.

De hoofdpersonen zijn:
- Marianne; zij speelt de grootste rol in het verhaal. Ze is in de 30 en onzeker. Ze is vaak helemaal in haar gedachten verzonken.
- Bruno is de (ex-)man van Marianne. Hij is ook in de 30. Hij is verkoopsleider van de lokale vestiging van een bekende Europese Porseleinfirma.
- Stefan is de zoon van Marianne en Bruno. Hij is acht jaar en leeft in een onbezorgd wereldje.
- De vader van Marianne wordt niet bij zijn naam genoemd. Hij is, net als Marianne, eenzaam en niet erg gelukkig.
- Franziska is de lerares van Stefan, en een vriendin van Marianne. Zij lijkt veel jonger dan Marianne, want ze is veel vrolijker en onbezorgder.
- De uitgever, de baas van Marianne, wordt pas in het eind Ernst genoemd. Hij is niet alleen Marianne's baas, maar ook een vriend van haar. Hij is iets ouder dan Marianne.
- De naam van de acteur wordt niet bekend gemaakt. Hij is in de 30 en werkloos. Hij wordt later verliefd op Marianne.

Het verhaal gaat als volgt: Marianne en Bruno wonen met hun zoon Stefan in een bungalowpark. Als Bruno terugkomt van een zakenreis, zegt Marianne dat Bruno beter weg kan gaan. Ze gaan scheiden en Bruno gaat in de stad wonen. Marianne blijft in het bungalowpark met Stefan. Ze heeft nooit eerder alleen gewoond en ze neemt een baantje als vertaalster.
Marianne heeft het na de scheiding toch wel moeilijk. Ze gaat steeds meer in haar eigen wereld leven, steeds meer in haar eigen gedachten. Een keer moet ze lachen met Stefan, en dan staat er dat dit de eerste keer was dat Stefan zijn moeder zag lachen.
Als Marianne met haar vader in het winkelcentrum aan het winkelen is, komen ze een werkloze acteur tegen. Later komt Marianne de acteur weer tegen. Hij zegt dat hij verliefd op haar is, maar Marianne weet niet goed wat ze ermee aan moet.
Op een avond organiseert Marianne een feestje, waar iedereen die een rol speelt in het verhaal (behalve de vader) komt. Iedereen gaat dansen en ze worden dronken. Bruno en de acteur gaan vechten, want ze houden allebei van Marianne. Ze worden uit elkaar gehaald en iedereen gaat naar huis. Marianne is niet erg tevreden over het verloop van het feestje. Ze pakt een glas whisky en gaat (terwijl het winter is!) op het terras in een schommelstoel zitten. De volgende ochtend zit ze daar nog steeds te schommelen, zonder deken om haar heen...

Mijn mening over het boek:
In dit boek wordt iedereen gewoon 'die Frau' of 'die Schauspieler' genoemd. De namen kom je te weten door hoe men elkaar noemt als er wat gezegd wordt. Het is dus heel neutraal geschreven, en daardoor kan je dit vlot doorlezen. Handke schreef dit boek waarschijnlijk zo neutraal, zodat iedereen het op zijn eigen manier kan interpreteren.
De gevoelens van de personen kom je helemaal niet te weten. Alleen van Marianne kan je aannemen dat ze zich eenzaam voelt, omdat ze, als ze de eerste nacht alleen is, niet kan slapen en bij haar zoontje in bed gaat liggen. En ze zit heel veel voor het raam voor zich uit te staren, in gedachten verzonken:
"Die Frau, die völlig versunken, dastand, hörte nichts, blinzelte nicht." (blz. 10)
Het is erg op details gericht, iets te veel naar mijn mening. Daardoor wordt je van het echte verhaal afgeleid en wordt het boek een beetje saai..
Bij veel boeken is het begin een beetje saai, maar door een (onverwachte) wending in het verhaal wordt het toch weer spannend of droevig. Bij dit boek zit je de hele tijd te wachten op die wending, maar die komt maar niet! Toch bleef ik doorlezen, want ik dacht steeds: "Misschien komt nu de wending" Handke wilde denk ik geen verhaal met een wending, maar hij wilde een boodschap overbrengen: dat vrouwen niemand over zich heen moesten laten lopen.
Het allerlaatste stukje had wel onverwacht kunnen zijn. Als iedereen die op bezoek was weg is, gaat Marianne op de veranda zitten:
"Am hellen Tag saß sie auf der Terrasse im Schaukelstuhl. (...) Sie war leicht angezogen, ohne Decke auf den Knien."
Toen dacht ik even dat ze dood was. Want het is winter en ze heeft de hele nacht op het terras gezeten. Maar dat was niet het geval, want ze schommelt in de schommelstoel. Als ze wel dood was geweest, zou ik het een beter einde hebben gevonden. Nu is het einde zo open, zo onafgemaakt. Als ze dood was gegaan, zou de onverwachte wending eindelijk gekomen zijn...
Door deze (neutrale en oppervlakkige) stijl van schrijven kom je niet echt in het verhaal. Je volgt het gewoon van een afstandje. Het gevolg hiervan is dat je het boek niet in een zucht zal uitlezen.
Het taalgebruik was ook heel goed. Ik heb geen een keer het woordenboek nodig gehad. Bij een onbekend woord kon ik heel makkelijk door de context de betekenis raden.
Kortom: ik vond het boek inhoudelijk een beetje saai, maar verder, door de manier van schrijven, wel makkelijk te lezen.