Naam boek: Der Tod in Venedig
Naam auteur: Thomas Mann
Jaar van uitgave: 1913
Zusammenfassung:
Das Buch erzählt die Geschichte von Gustav von Aschenbach. Er ist ein sehr Berühmte Autor. Er will die Routine seines Lebens unterbrechen und reist nach Venedig. Daher werdet er sehr Glücklich, weil er Venedig sehr schön findet. Er übernacht in einem Hotel, gleich wie eine polnische Familie. Die Familie umfasst eine Mutter, drei Mädchen und ein sehr schöne Jungen. Aschenbach ist sehr fasziniert durch die Jungen und er folgt ihn jeden Tag. Die Jungen heiβt Tadzio und ist vierzehn Jahre alt. Er sieht swach aus und Aschenbach meint das er nicht alt wird. Aschenbach hat sich verliebt in Tadzio und schreibt einem Buch über die Schönheit von Tadzio. In Venedig ist eine Epidemie ausgebrochen und die polnische Familie tretet aus. Als Tadzio Aschenbach zum letzten Mal trefft, sterbt Aschenbach.
Alternatieve titel:
Ik vind het heel moeilijk om een andere titel te gaan bedenken, want de huidige titel blijft toch altijd de beste. Wat ik nog wel een leuk alternatief vind is:
Die umfangreiche Schönheit
Dat is ook de titel van mijn gedicht en dat vind ik wel op dit thema slaan. Iets anders kon ik niet bedenken. Ik vind wel dat deze titel niet echt vertelt waar het boek over gaat. Het is een beetje zweverig, terwijl Der Tod In Venedig gewoon meteen zegt dat er een dood is in Venetië. Dan heb je wel meer een beeld. Maar af en toe is het ook wel leuk om eens níet te weten waar een boek over gaat en dan vind ik deze titel wel gepast.
Mijn mening:
Ik vond het uiteindelijk wel een heel mooi boek, maar dat heeft wel even geduurd. In het begin was het echt heel saai en ik snapte echt niet wat er gebeurde. Niet heel raar, want er gebeurde toen ook helemaal niets. Maar daardoor twijfelde er ik wel aan of ik het verhaal wel begreep en of ik niet over heel veel dingen heen las.
Dat begin heb ik dus ook een paar keer overgelezen. Toen Aschenbach dan uiteindelijk op reis was op die boot, begon ik het verhaal te volgen. Daardoor vond ik het boek ook gelijk een stuk interessanter. Het was wel heel moeilijk om te lezen, omdat de zinnen heel erg lang waren. Er kwam echt geen einde aan. Dat was een beetje hetzelfde als met Die Schachnovelle, die had ook hele lange zinnen. Maar Die Schachnovelle hadden we in de klas gelezen en toen heeft u heel veel uitgelegd en dat was nu niet zo. Dat was wel heel lastig. Je kunt die lange zinnen vanuit twee kanten bekijken; negatief en positief. Negatief omdat het niet toegankelijk is en moeilijk te volgen. Positief juist omdat de taal heel mooi verwerkt wordt en het de zinnen veel mooier maakt. Het wordt bijna een gedicht. De lange zinnen waren voor mij een negatief punt, maar ik snap de positieve kant ook wel weer.
Er gebeurde eigenlijk vrij weinig in het boek. Dat ben ik niet zo gewend, ik lees meestal juist boeken waar veel in gebeurt. Toch vond ik het wel een hele leuke ervaring om juist dit boek te lezen. Wat ik heel mooi vond is dat dit meer een zoektocht is naar jezelf in je gedachten. Dat is toch ook wel een mooi iets.
Een mooie passage uit het boek vond ik deze:
“ Standbild und Spiegel! Seine Augen umfaβten die edle Gestalt dort am Rande des Blauen, und in aufschwärmendem Entzücken glaubte er mit diesem Blick das Schöne selbst zu begreifen, die Form als Gottesgedanken, die eine und reine Vollkommenheit, die im Geiste lebt und von der ein menschliches Abbild und Gleichnis hier leicht und hold zur Anbetung aufgerichtet war.“
Hierin vind Aschenbach dat Tadzio eigenlijk een goddelijk, volmaakt beeld is wat alleen in je verbeelding kan zijn en niet aards is. Toch staat dat beeld voor hem en kan hij het aanbidden.
Ook vertelt het boek over de aftakeling van Aschenbach en dat hij graag naar Venetië reist. Ik weet niet precies waarom hij zo van Venetië houdt, maar ik kan me wel voorstellen dat Venetië een beetje aan het verrotten is. Misschien heeft Aschenbach ook wel een beetje het gevoel dat hij aan het verrotten is, omdat hij ouder wordt.
Het is natuurlijk een beetje een onmogelijke liefde, maar toch hoopte ik wel dat Aschenbach iets van erkenning zou krijgen. Ik vond het dus heel mooi dat de laatste die Aschenbach aankeek Tadzio was.
Ik vond het een heel mooi boek en ondanks dat het af en toe moeilijk te begrijpen was heb ik er veel plezier aan beleeft.
Gedicht:
In het begin was ik eigenlijk van plan om een gedicht op te zoeken. Dit was toch wel heel moeilijk, omdat ik alleen maar Nederlandse gedichten kon vinden. En zelfs in die Nederlandse gedichten vond ik niet de goede. Uiteindelijk ben ik zelf maar aan het dichten geslagen. Ik kan niet in een andere taal dichten dus heb ik het in het Nederlands gedaan.
De verre schoonheid
daar in de verte
jij
met goudblonde krullen
jij
de goddelijke belichaming
jij
spelend in zee
jij
Wat is het
dat mij zo in jou verdiept?
Je kijkt om
en kijkt me aan
ik wil bewegen
het gaat niet
de laatste blik
is voor jou
REACTIES
1 seconde geleden