Der arme Spielmann door Franz Grillparzer

Zakelijke gegevens

Het boek ‘Der arme Spielmann’ is geschreven door Fränz Grillpärzer. Het is een novelle. Het verhaal is de 50e aflevering van een uitgeverij in Hamburg. Het boekje bestaat uit een verhaal van 33 bladzijden. Hierna komen nog een nawoord en opmerkingen/aantekeningen.

Eerste reactie

Ik heb het boekje gekozen om te lezen, omdat het, het dunste boekje was wat je kon kiezen. In het begin leek het me wel moeilijk om te lezen omdat er op internet geen uittreksel over te vinden was, maar ik begreep het over het algemeen wel goed. Ik vond het een leuk verhaal en goed te volgen.

Verdieping

Het verhaal gaat over een ‘ik’ persoon en een oude vioolspeler die om de beurt aan het woord zijn. Het meest vertelt de oude vioolspeler. Naast deze twee personen komen er nog wat bijfiguren in het verhaal voor. Het verhaal speelt zich af in Wenen.

In Wenen wordt carnaval gevierd en veel mensen lopen buiten om het feest mee te vieren. De ‘ik’ figuur heeft zich ook bij de massa aangesloten en kijkt naar een vioolspeler die zich in de menigte heeft gevestigd. Het is een oude man met een oude jas aan. In de melodie die hij speelt zit absoluut geen regelmaat, het is meer een onsamenhangende volgorde van klanken. De man speelt echter wel vanaf een muziekblad. Zijn hoed houdt hij voor hem om zo wat geld te verdienen, maar als die na een hele tijd nog leeg is ruimt de oude man zijn spullen op, zegt wat in het Latijn en gaat weg.
De ‘ik’ figuur volgt de man, totdat hij ergens anders gaat spelen. Hij geeft de man een geldstuk en praat met hem. De man bekend dat hij soms thuis wat vanuit zijn fantasie speelt en de ‘ik’ figuur zegt dat hij graag een keer bij de oude man thuis komt. De man geeft hem zijn adres en zegt dat hij in een soort benedenkamer met nog twee andere mannen woont.
Diezelfde avond gaat de ‘ik’ figuur nog naar het huis van de man en hij hoort hem spelen op zijn viool. Dit is niet zomaar iets fantaseren, maar het is werkelijk prachtig! Dan zegt een stem in het huis dat hij nu op moet houden met spelen en de ‘ik’ figuur gaat ook naar huis.
Op een morgen gaat de ‘ik’ figuur naar de oude man toe. Hij is weer aan het spelen en merkt niet dat de ‘ik’ er staat. Het is een rommel in de kamer en de oude man vertelt dat de twee arbeiders die bij hem wonen altijd laat ’s avonds thuiskomen. Ze kletsen met elkaar en de ‘ik’ zegt dat hij benieuwd is naar de geschiedenis van de oude man. Dan gaat hij vertellen.
Zijn vader was een groot en welgesteld man met drie zoons. Twee zoons konden goed leren, maar hij kon niet leren. Hij kon wel vioolspelen, maar dat mocht niet van zijn vader. Hij moest hard leren, zodat hij later een goed beroep kon gaan uitoefenen. Toen hij voor een examen Latijn gezakt was, was zijn vader boos en zei nooit een woord meer tegen hem. Hij mocht niet meer studeren en kwam als schrijver op een advocatenkantoor terecht.
Toen hij een keer alleen thuis zat, hoorde hij iemand bij de buren een lied zingen, zo mooi, dat hij er naar hunkerde om het na te spelen op zijn viool. Het lukte echter niet. De zangeres had hij al ergens eerder gezien en dat klopte want ze kwam met etenstijd op het kantoor om broodjes te verkopen. Hij gaf haar wat papier (waar ze om gevraagd had) en zei dat hij haar lied zo mooi vond en of ze hem de wijs niet wilde leren. Ze zong het voor hem, maar zei dat hij maar aan een organist moest vragen om het in muzieknoten te zetten, die organist kwam wel eens in hun winkel.
Op een keer ging hij naar de winkel van de zangeres haar vader om het muzieknotenblad van het lied te halen. Bij hem thuis kwamen ze er echter achter dat hij naar die winkel was geweest en hij werd het huis uitgezet en kwam op een kamer te wonen.
Kort daarna stierven zijn broers en zijn vader en hij krijgt de erfenis. Hij gaat elke keer naar de winkel van Barbara (de zangeres), maar ze vlucht weg en zegt niets tegen hem en haar vader is alleen maar benieuwd naar de erfenis die hij gekregen heeft. Als Barbara en hij een keer samen zijn geeft Barbara hem toch een kus, maar ze zegt ook dat hij zwak is omdat hij niet werkt en als Barbara en haar vader erachter komen dat hij zijn geld als borg aan een secretaris heeft gegeven, die er echter mee van door gegaan is, moet hij de winkel verlaten.
Hij was vreselijk verslagen, want hij had geen geld meer om Barbara als eventuele vrouw te onderhouden. De volgende dag kwam ze afscheid nemen, ze huilde, maar zij dat ze nu moest gaan. Toen hij bij de winkel kwam was ze verhuisd en getrouwd met de slager en hij besteedde zijn verdere leven aan het leren van muziek.
Jaren later kwam Barbara nog een keer terug. Ze had twee kinderen, waarvan de oudste Jacob heette, naar hem, en hij leerde ze viool spelen. Als hij dit allemaal verteld heeft begint de oude man het lied van Barbara te spelen, heel geconcentreerd, zonder er mee op te houden en de ‘ik’ figuur gaat langzaam weg.
Als de ‘ik’ later terugkomt is het dorpje van de oude vioolspeler getroffen door een overstroming. Nadat de oude man eerst enkele kinderen en spullen heeft gered is hij zelf overleden. Barbara, haar gezin en nog enkele anderen zorgen voor zijn begrafenis. En als de ‘ik’ figuur later bij Barbara komt om te vragen of hij de viool van de oude man mag kopen, zegt ze dat ze dat voor geen cent doet, omdat de viool voor haar zoon Jacob is en ze huilt………

Het tragische wat door dit verhaal heen loopt is dat Barbara en Jacob van elkaar houden, maar dat ze toch niet met elkaar kunnen trouwen, omdat er niet genoeg geld meer is. Hier lijden ze allebei onder.