Wim Sonneveld

Wim Sonneveld is geboren in Utrecht op 28 juni 1917. Hij was de zoon van een kruidenier en de jongste van 6 kinderen. Zijn moeder heeft hij nooit gekend die stierf toen hij 4 jaar was. Toen hij 18 was werkte hij als secretaris bij Louis Davids, een grote cabaretier in Nederland. Later zong hij mee in Davids' cabaret gezelschap. Dat Kurhaus Cabaret was zijn grote leerschool, (hij heeft het lyrische in zijn liedjes overgenomen van Louis Davids) daar maakte hij kennis met grote artiesten en bewonderde die van achter de coulissen. Louis Davids wou WS niet verliezen maar hij moest toekijken hoe WS zijn eigen 'avondjes' gaf en zo begon zijn  eigen carrière. Hij werd in dienst genomen bij het Cabaret der Prominenten, van joodse acteurs en actrices die van Berlijn en Wenen naar Nederland gevlucht waren. Dat was voor WS zijn theaterschool. Daarna speelde hij in verschillende cabaretgezelschappen. In
1943 op 1 december werden zijn eigen dromen werkelijkheid, toen gaf hij de première van zijn eerste productie "alleen voor dames" wat een heel groot succes werd. Vanaf dan volgden de Sonneveld Cabaret - voorstellingen zich op.   In 1952 ontstond de figuur Willem Parel, een Amsterdamse orgeldraaier,die was eerst bedoelt als bijfiguur maar het succes was zo groot dat er een Parel-rage ontstond. WS heeft die juist op tijd beëindigd want anders zouden de mensen enkel nog Willem Parel willen zien en niet meer de artiest WS. Willem parel werd vervangen door Frater Venantius. Nadat hij van 1956 tot 1957 in Hollywood mee deed aan enkele films kwam hij terug naar Nederland en had in 1960 gedurende 3 jaar enorm succes met de musical "My fair lady". In zijn theater producties gaf  WS ruimte aan jong talent, hij ontdekte in sommige artiesten  een kant die nog niemand gezien had en hij liet die dan uitblinken. Na "My fair lady" begon hij met de voorbereidingen voor zijn one-man-show. Daarin verwerkte hij zijn beroemd geworden nummers ( Frater Venantius; Tearoom Tango; Margootje; water bij de wijn; Nikkelen Nelis met teksten van Annie Schmidt, Friso Wiegersma, Michel van der Plas), met sketches en conférences. Hij was heel populair bij de mensen maar een minderheid van de massa had liever de WS die zoals vroeger
lyrische liedjes zong. Zelf wou hij dat ook graag maar hij betwijfelde of het Nederlandse publiek dat zou accepteren. Er bestonden plannen om een tour-de-chant te maken met al zijn oude lyrische nummers maar hij heeft dat niet meer kunnen realiseren. WS was een perfectionist en wou altijd van alles op de hoogte blijven. Hij had een grote afkeer van de (dagelijkse) sleur daarom probeerde hij zijn voorstellingen nooit helemaal hetzelfde te doen. Hij vond het repeteren ook veel leuker dan de opvoering zelf want dan kon je niets meer veranderen. Hij wist zijn gevoelens steeds te verbergen, zijn privé-leven ging niemand iets aan, maar in zijn liedjes kon hij wel veel gevoel leggen. (het dorp; het hondje van Dirkie). Zelf vond hij ook de lyrische kant zijn beste kant, en ook de slapstick, het humoristische. Hij deed niet aan politiek cabaret, hij interesseerde zich er wel voor maar de actualiteit veranderde (en nu nog) zo veel dat het veel te moeilijk was om bij te houden. De bedoeling van een artiest is om een zo groot mogelijk publiek te bereiken, en bij WS lukte dat best, alhoewel hij zelfs soms versteld stond waarom mensen nu juist dat ene liedje vb Tearoom Tango zo goed vonden terwijl hij dat juist te zuur vond voor zo een groot publiek.
Godfried Bomans, de schrijver, vond WS een grote artiest omdat hij oude liedjes terug lied bloeien, vb catootje, 3 schuintamboers(traditionele liedjes)die de mensen al lang vergeten waren heeft hij terug laten bloeien, hij heeft ze onvergetelijk gemaakt. En daar is een veel groter kunstenaarschap voor nodig volgens Bomans dan zelf liedjes te schrijven. Toen WS 18 was reisde hij samen met zijn vriend Huub Janssen  al liftend door Frankrijk. Dat land heeft een grote indruk op hem gemaakt, hij is er dan later ook gaan wonen, maar hij was er nooit alleen. WS hield van de mensen, van gezelligheid. Altijd wou hij mensen om zich heen hebben. Hij ging vaak naar zijn huis in Frankrijk om inspiratie op te doen en om uit te rusten maar altijd waren er zijn vrienden, eerst Huub waar hij later een geestelijke relatie mee kreeg en daarna was er Friso Wiegersma met wie hij een vaste relatie kreeg. Beiden  schreven af en toe ook teksten voor hem en werkten mee aan producties. WS was ook katholiek, hij heeft zich op oudere leeftijd, ik weet niet precies wanneer, laten dopen in een Spaans klooster. Toen heette hij officieel Willem Benedictus Augustinus Sonneveld. Hij hield zijn homoseksualiteit angstvallig verborgen voor de buitenwereld zelfs toen er al meerdere artiesten waren die daarvoor uitkwamen. WS had elke avond voor een voorstelling een grote angst, hij wist zelf niet hoe dat kwam,  elke avond was het alsof hij dood zou gaan maar zodra het applaus begon was hij genezen. (zie blz 106) Hij zei eens in een interview over de dood: "misschien toch nog een mooie dood op de planken of liever ergens onderweg" En dat is ook gebeurd. Het was in 1974 dat WS vanuit Frankrijk richting Rotterdam reed toen hij een
hartaanval kreeg. Met al zijn krachten maakte hij rechtsomkeer naar het VU-ziekenhuis dat hij toevallig enkele minuten geleden voorbijgereden was. Een paar dagen later stierf hij in datzelfde ziekenhuis op 8 maart 1974. Bij zijn begrafenis waren er meer dan 7000 mensen die een laatste groet kwamen brengen. Bij de vraag van een vriend van WS of alle onbekenden zich wilden verwijderen was de reactie van een vrouw : "wij zijn allemaal vrienden van WS!" En heel veel mensen hebben dat gevoel gehad, ook al kenden ze WS niet persoonlijk, toch een persoonlijke band gehad te hebben met hem. Dat kwam omdat het publiek in de zaal ook het gevoel had heel dicht bij hem te staan en dat WS zich persoonlijk naar hem of haar richtte, met zijn stem, zijn humor, zijn kritiek Hij kwam heel natuurlijk over. Wim Sonneveld wou graag de illusie van het publiek zijn en blijven. En dat is hem gelukt, want  we weten nog altijd niet hoe hij in elkaar zit, maar dat is ook niet belangrijk vind ik want het gaat om de artiest, wij weten toch ook niet hoe Antonio Vivaldi in elkaar zit?