Peter Benenson

Peter Benenson

Hoe een advocaat Amnesty International op richt en duizenden gewetens gevangenen redde.

Op 31 juli 1921 werd peter in Londen geboren. Hij was een gelukkig, bedachtzaam kind. Toen Peter nog een baby was had zijn vader Harold een ruiterongeval en moest levens lang in een rolstoel zitten. Een paar jaar later werd zijn vader ziek en stierf hij korte tijd later. De negen jarige peter was ontroostbaar.
Na Harolds dood nam Flora (de moeder van Peter) de touwtjes in handen. Haar vrolijke geaardheid deed Peter goed. Peters moeder zorgde er voor dat Peter een bevoorrechte klassieke Britse opvoeding kreeg.  Voor Peter naar school ging kreeg hij privé les van een bekende dichter. Later kreeg peter een studiebeurs voor Eton, De beroemdste Britse privé school. Nog later ging hij geschiedenis studeren aan de universiteit van Oxford.
Peter Werd gewaardeerd door zijn vlugge geest en zijn hoge intelligentie. Maar veel mensen vonden het raar dat Peter het steeds had over dat mensen “gelijk” behandeld moesten worden. Op jongere leeftijd was hij zich een gaan beklagen bij de school directeur over het slechte eten op school. Waarop de directeur een brief schrijf naar zijn moeder met daar in dat hij neigingen had om opstand te veroorzaken. Maar Peters moeder vond het net goed dat Peter voor zijn rechten op kwam en dat hij sociaal was.

Toen Peter 16 was voerde hij zijn eerste campagne voor een betere wereld. Een jaar tevoren was er een burgeroorlog uitgebroken in Spanje. Samen met een stel vrienden wou Peter iets doen voor het pasopgerichte Spaanse hulpcomité, die hulp verleende aan republikeinse weeskinderen. Peters eerste daad was het “adopteren van een baby: hij zou geld in zamelen voor de baby. Peter verdiepte zich in de oorlog. En hij stond al snel hevig aan de kant van de republikeinen. Hij was dan ook heel teleurgesteld toen de republikeinen de oorlog verloren. Er was geen spoor mee te bekennen van Peters geadopteerde baby.

Maar al vlug had Peter een andere missie, er moesten een paar joden gered worden die terreur van Adolf Hitles nazi-Duitsland probeerde te ontvluchten. Het gevaar van de Duitse Jood was op dat moment heel groot. Maar toch mochten er maar heel weinig joden GB binnen. Enkel Joden die Britse connecties hadden en dus aan papieren konden komen mochten GB binnen. In andere landen was dat net zo.
Zijn vrienden en familie slaagden er in om ongeveer 4.000 pont in te zamelen (dat is €5566, maar de waarde was toen anders) om 2 joodse jongeren naar Engeland te brengen. Maar er kwam verzet uit vreemde hoeken, van de ouders van de jongens, die vreesden dat door de campagne Peter en aandacht zou op vestigen dat zij ook joden waren. En door de directeur, die het geweldig vond wat Peter deed maar geen vluchtelingen in zijn school wilde. Na veel gepraat mocht het.
De 2 Joodse jongens studeerden af en kregen een goede baan, een van de 2 bleef een vriend van Peter. Maar dat is een ander verhaal en dat vertel ik wel en andere keer.
Ook Peters moeder hielp Joodse mensen en vluchtelingen. Peter was afgestudeerd en had dus tijd zat om zijn mama te helpen. Op Peters 19de brak W.O.II uit. Peter ging uit zich zelf bij de marine. Maar dat mocht niet om dat zijn moeder in Rusland was geboren. Een jaar later ging hij dan toch op leger diens. Waar hij geheime codes van de Duitsers ontrafelde. Hij mocht dus een zeer belangrijk werk doen.
Tijdens zijn leger diens leerde hij ook zijn vrouw kennen Margaret. De oorlog eindigde in 1945. Peter mocht nog niet terug naar huis. De regel was eerst de oude mannen dan de jonge mannen. Peter moest nog 2 jaar wachten voor hij weg ging. Daarom studeerde hij maar rechten.
Toen hij weg ging bij de marine kon hij direct een rechten loopbaan beginnen. Net als zijn mama was peter geïnteresseerd geraakt in de politiek. Peter was een goede rechter, advocaat, hij deed zij baan goed en hij mocht zelfs naar het buitenland om processen te leiden. Peter werd bekender en kreeg het drukker, met processen te leiden, andere advocaten te ondersteunen en nog veel meer.
Peter slaagde in dingen dat nog geen mens al had gedaan. Bijvoorbeeld 3 partijen hadden ruzie het was zo erg dat het bijna oorlog werd. Peter had de hoofdmannen laten inzien dat het veel beter was om samen te werken. Na lang gepraat werkten de partijen samen.

Peter stapt in een tram. Ziet een krant liggen. Raapt hem op. En is overstuur door een artikel dat hij las. Peter dacht aan de campagnes die hij al had gedaan. En wou nog meer mensen helpen. Toen dacht hij het eerst na over iets groots. Iets wat nu na zijn dood nog steeds volop in actie is. Iets wat al duizenden, miljoenen mensen heeft gered van de dood en uit gevangenissen. Werelds grootste mensen rechten organisatie!

Peter en zij collega’s begonnen over Peter zijn plan te denken In 1961 kwam er iemand af met de naam “Appeal for amnesty”(oproep voor amnestie). Deze naam bleef hangen. Peter koos dus maar voor de naam Amnesty. Peter wekte aan een korte en krachtig één jaarsactie. Voor de politiek gevangenen vrij te laten. Peter kon goed op mensen in praten. Zo kon hij grote advocaten en politici overtuigen om hem te helpen. Peter was nog steeds een teruggehouden en bescheiden man, en later zou hij elke lof en publiciteit voor zichzelf afwimpelen.
Peter bereidde zich goed voor. Hij zou een boek maken en laten drukken en verkopen bij de bekendste boekhandelaars en uitgeven. Hij reserveerde de voor pagina van een bekende Britse krant om daar uitleg te geven over zijn boek. Zo zou Peter de de bevolking impliciet laten weten wat er ging gebeuren. De betogingen moesten zonder geweld verlopen vond Peter. Peter zijn actie voor de vrijlating van de politiek gevangenen was simpel: alleen maar brieven schrijven. Beleefde brieven met daar in wat men niet juist vond en waarom men de politiek gevangenen moest vrij laten.
Peter wou niet enkel de vrijlating van de politiek gevangenen maar ook een wet aanpassing (de grondwet).

Een goede actie had een symbool nodig. Er kwam vele ideeën. Vooral tekeningen met mensen achter tralies. Maar Peter vond dat het een teken moest zijn dan binnen 500 jaar noch steeds een betekenis had. Peter koos voor en kaars symbool voor leven en de geest, omringd door prikkeldraad als teken van gevangenschap. Dit teken is noch steeds het teken van Amnestie International.

Het was zo ver: Peter zijn artikel zou in de krant komen te staan daar hing het allemaal van af. Al zijn frustratie, woede en verantwoordelijkheidsgevoel vloeide uit zijn pen.

Peter zijn artikel was geweldig werd in dan 25 landen gepubliceerd. Brieven: er werden miljoenen brieven geschreven van uit alle landen van de wereld. De grote bazen moesten zo wel de gevangenen los laten. Peter was een held. Maar de gevangenen wisten het niet. Ze snapten er niets van.  De ene dag zaten ze nog naakt in een kerker en de andere dag kregen ze hun kleren terug en waren ze zo vrij als een vogel. Er werden duizenden en nog enkele duizenden gevangenen losgelaten. Peter die ondertussen al 40 jaar was reisde door de wereld om Amnesty groepen op te starten.
Doordat er internationaal Amnesty groepen kwamen veranderden ze de naam; het werd “Amnesty International”. Peter stak veel geld in Amnesty International. Door vermoeidheid en emoties kreeg Peter vreemde hoofdpijnen en maagklachten, maar Peter bleef door gaan. Amnesty weigerde gevangenen te adopteren die geweld hadden gebruikt. Daar kwam ruzie over, omdat de Britse Amnesty Nelson Mandela wilde adopteren, maar hij had zich ooit ingezet voor een gewapende strijd tegen de apartheid.

In 1967 maakte Peter een einde aan zijn carrière als aanvoerde van Amnesty International. Zijn vriend Eric Baker nam de leiding over. In 1968 waren er maar liefst 550 Amnesty groepen over heel de wereld.
In 1977 krijgt Amnesty International/Peter de Nobel prijs voor vrede.

Amnesty International zorgt er nog voor dat de doodstraf in vele landen wordt afgeschaft en nog voor veel meer.

In 1990 is Amnesty International met meer dan 700 000 leden in 150 landen de grootste mensenrechten organisatie.

25 februari 2005: Na een leven van onophoudelijk strijden ten voordele van de mensenrechten, overlijd Peter Benenson, op 83-jarige leeftijd.

De wereld heeft nood aan mensen zo als Peter, Peter heeft de wereld geholpen en nog geen klein beetje.