Simon Bolivar

Het levensverhaal van Simon Bolivar

De jeugd van Simon Bolivar
Simón José Antonio de la Santísima Trinidad Bolivar is geboren op 24 Juli 1783 in Carácas in Venezuela. Hij was de zoon van don Juan Vicente Bolívar y Ponte en doña Maria de la Concepción Palacios y Blanco. Op zijn derde stierf zijn vader en op zijn negende stierf zijn moeder. Hij werd ondergebracht bij zijn oom don Carlos Palacios. Simon kreeg een goede opleiding in Venezuela door privé-docenten, maar toch werd hij op zijn vijftiende door zijn oom naar Spanje gebracht om daar door te gaan met zijn studie.
Hij vertrok naar Spanje samen met zijn vriend, Esteban Escobar. Te midden van zijn reis stopte hij in Mexico-City(voormalig hoofdstad van de indianen) en ontmoette daar de onderkoning van Nieuw-Spanje. De onderkoning had al gehoord over de man die met veel zelfvertrouwen sprak voor het Spaans-Amerikaanse volk. Hier kwam Simon voor het eerst echt in contact met de Spanjaarden. Simon Bolivar kwam aan in Madrid in juni van dat jaar en verbleef bij zijn oom Esteban Palacios.

Dankzij zijn docenten kwam Simon Bolivar te weten over de filosofieën van de Verlichting maar ook die van de klassieke Grieken en Romeinen. Hij kreeg deze informatie voornamelijk dankzij Simon Roderiquez.

Zijn eerste ode
In Spanje ontmoette Simon Bolivar een dame waarmee hij een relatie begon. Deze vrouw heette Maria Teresa Rodriquez del Toro y Alaysa. In 1801 trouwden ze. Ze vertrokken naar Caracas om daar een leven op te bouwen met de levensstijl van de lagere adel. Helaas stierf de jonge bruid nog geen jaar nadat ze waren getrouwd aan gele koorts. Daardoor zwoor hij dat hij met niemand meer zou trouwen in zijn leven en die belofte heeft hij tot stand gehouden.

Zijn tweede ode
In 1804 ging Simon Bolivar voor de tweede keer naar Europa toe. In die tijd stond Napoleon op het punt om gekroond te worden. In Parijs ontmoette hij zijn voormalige docent Simon Rodriquez. Hij leerde hem over de rationele schrijvers zoals Locke, Hobbes en Rousseau. Hij was zwaar onder de invloed van de schrijver Rousseau.
Hij was getuige van de verklaring dat Napoleon Bonaparte heerser over Frankrijk was en de kroning van hem als koning van Italië. Simon Bolivar verloor zijn respect aan Napoleon omdat Napoleon de republikeinse ideeën had verraden.

Daardoor zwoor hij aan top van de Monte Sacro dat hij zijn leven zou weiden aan het bevrijden van Zuid-Amerika en de Spaanse heerschappij in Zuid-Amerika te verjagen.
In 1807 ging Simon Bolivar terug naar Venezuela vanwege een brief van de Verenigde Staten. Hij moest de oostelijke kust bezoeken en observeren.
Simon was een republikein in hart en nieren. Hij wou Zuid-Amerika veranderen en als bewijs liet hij de zwarte slaven die bij hem werkten ontslaan.

Het eerste republiek
In 1808 kwam de broer van Napoleon op de troon in Spanje, waardoor veel Latijns-Amerikaanse bewegingen tot stand kwamen die tegen de nieuwe koning waren. Alleen zat er wel een verschil tussen de bewegingen in Spanje en in Zuid-Amerika. In Zuid-Amerika waren deze bewegingen geheel tegen Spanje en in Spanje waren de bewegingen alleen tegen de nieuwe koning.

Op April, 1810 had de Zuid-Amerikaanse onafhankelijkheidsbeweging in Caracas de onafhankelijkheid van Venezuela verklaard. De Spaanse gouverneur werd onttrokken van al zijn machte en werd verbannen uit Venezuela en een groepering nam het land over. Die groepering bestond uit voormalige koloniale leiders die niet meer luisterden naar Napoleon. Om hulp te verkrijgen werd Simon Bolivar naar Engeland gestuurd. Hij kwam daar met hoop op bescherming, vriendschap, begrip maar Engeland wees het af, omdat Engeland en Spanje een verdrag hadden getekend. Uiteindelijk kwam hij terug met Francisco de Miranda, die hij daar had ontmoet. Hij was ook een Venezolaan en groot voorstander van een vrij Venezuela. Francisco werd daarna ook een belangrijk persoon in de onafhankelijkheidsbeweging.
Daarna had Simon Bolivar een belangrijke rol in de grondwet die moest worden gemaakt. In maart, 1811 werd een samenkomst georganiseerd met de bedoeling de grondwet te bepalen. Na lang getwist over de grondwet kwam daarna snel de officiële onafhankelijkheidsverklaring op 5 juli 1811.
Alleen waren Francisco en Simon niet helemaal tevreden met het resultaat. Francisco en Simon wilden een sterke centrale regering, maar de nieuwe grondwet had een kleine federalistische draai. Daardoor kregen veel locale gemeenten veel macht (denk maar aan de VS met hun staten) en de macht over het land werd onderverdeeld tussen 3 mannen.

Het tweede republiek
Op de leeftijd van 28 ruilde Simon Bolivar zijn diplomatieke houding in voor een militaire rol. Hij werd kolonel van een divisie onder leiding van Francisco de Miranda
In maart 1812 begonnen de royalisten(mensen die achter de broer van Napoleon, Ferdinand, stonden) een opstand tegen het republiek Venezuela. Simon Bolivar kreeg de verantwoordelijkheid over een strategisch gelegen stad Puerto Cabello, die hij verloor in het begin van Juli. De revolutionairen gaven zich over aan de royalisten en Simon Bolivar moest vluchten naar een ander land. Hij vluchtte naar Cartagena in Nieuw-Grenada(Nieuw-Spanje). Daar schreef hij over zijn gedachtes om Zuid-Amerika onafhankelijk te maken. Hij spoorde de legers van de revolutionairen aan om tegen de Spanjaarden te vechten. Hij schreef ook dat de mensen uit Nieuw-Grenada Venezuela moest helpen, omdat zij in hetzelfde pakket zaten als Venezuela en dat als Venezuela weer onafhankelijk zou worden, Nieuw-Grenada snel zou volgen. Hij schreef dat hij daarvoor een professioneel leger nodig had en niet het gebruikelijke informele leger. Ook zei hij dat de val van de republiek voornamelijk lag aan federalistische grondwet. Er was te veel macht gegeven aan lokale overheden waaronder de sterke centrale overheid leed.

Naar dit verzoek luisterden veel landen in Zuid-Amerika en Simon Bolivar kreeg veel steun. Hij kreeg de leiding over een superior leger dat Venezuela moest bevrijden. In het begin van het jaar 1813 begon hij zijn tocht om Carácas opnieuw in te nemen. Op 6 augustus van dat jaar kwam hij aan in Carácas en nam hem in.Hij werd ontvangen als een held door het volk en hij kreeg de bijnaam: “El Liberator”. Hij riep daarna Venezuela z’n tweede republiek uit met hem als dictator.

De brief van Jamaica
Maar ook deze keer gaven ook de royalisten niet op. Eén van de sterkste royalisten was
José Thomas Boves, hij regeerde over de centrale vlaktes in Venezuela met de hulp van cowboys die daar woonden. In Juni 1814 versloeg José Thomas Boves het leger van Simon Bolivar en nam Carácas in. Bolivar was in ballingschap en ging naar Jamaica. Dit was waarschijnlijk het diepste dal in zijn politieke carrière, maar hij wou niet toegeven dat hij was verslagen.
Op 6 september 1815 schreef hij het grootste document van zijn carrière:“La carte de Jamaica”(The letter from Jamaica). Daar lijnde hij een grandioos panorama uit van Chili en Argentinië tot aan Mexico. Hij stelde constitutionele republikeinen voor door heel Latijns-Amerika. Waarbij hij de regering van Groot-Brittannië als voorbeeld stelde. Een regering met een erfelijk hogerhuis en een gekozen lagerhuis met een president die is gekozen voor zijn hele leven. En natuurlijk schreef hij weer hoe vreselijk het federalisme is. En als laatste wou hij ook een gezamenlijk regering over heel Zuid-Amerika.
Omdat hij niet veel steun vond in Jamaica ging hij door naar Haïti, een klein republikein land dat zichzelf had bevrijd van de Fransen, waar hij hartelijk werd verwelkomd. Ook kreeg hij manschappen,geld en wapens van hen.

Het definitieve republiek
Simon Bolivar kreeg meer soldaten. Voornamelijk Britten en Schotten volgden hem en mensen uit Haïti. Hij gaf blijkbaar niet op en bundelde zijn krachten met die van Jose Antoio Paez.
In 1817 besloot Simon Bolivar om zijn hoofdkwartier op te zetten in de Orinoco-regio. Hij startte een revolutionaire regering in Angostura. Dat was één van de weinige plaatsen die niet waren verwoest door de oorlog en vandaar uit konden de Spanjaarden en royalisten hem moeilijk verdringen.

In het voorjaar van 1819 bedacht hij het grootse plan om Nieuw-Grenada aan te vallen. De route die het kleine leger(ongeveer 2,5 duizend man) ging door overstroomde vlaktes, ijzige bergen, wegen die de Spanjaarden onmogelijk voorhielden. Simon Bolivar at hetzelfde eten, deed hetzelfde werk, vocht net zo hard waardoor hij het respect en bewondering van zijn troepen kreeg. The Spanjaarden werden gepakt bij verrassing en in het gevecht van Bovaca op 7 augustus 1819 gaf het grote leger van de royalisten zich over aan Simon Bolivar. Drie dagen later nam hij Bogota in. Het was een keerpunt in de geschiedenis van het noorden van Zuid-Amerika. In december 1819 werd Bolivar president en militaire dictator. Hij creëerde dat jaar het Gran-Colombia(een Unie tussen hedendaags Venezuela, Ecuador en Colombia)maar dat was een Unie op papier, Ecuador en Venezuela waren nog onder de macht van de royalisten. Bolivar wist dat de overwinning binnen bereik was.
Een revolutie in Spanje had ervoor gezorgd dat de troepen in Zuid-Amerika ontmoedigd waren door de koning. De Slag om Carabobo(Juni 1821) opende de poorten naar Carácas. En daarna was snel heel Venezuela bevrijd van de Spanjaarden en Bolivar werd tot president gekozen. Bolivar ging wel door met zijn militaire missie en aan het eind van 1821 werd Ecuador ook bevrijd. Nu heel Gran-Colombia was bevrijd werd die regering erkend door de VS. Alleen was Peru nog in handen van de Spanjaarden.
Een jaar later vraagt het Peruviaanse Congres hem of hij Peru onafhankelijk wil maken. Bolivar antwoord positief en overlegt samen met Jose de San Marin de strategie die ze gaan gebruiken, niemand behalve hen weet wat er is gebeurd die dag maar San Martin ging terug naar Argentinie en de bevrijder vertrekt naar Peru en hij arriveert in Peru in September 1823 en na een serie gevechten geeft het Spaanse leger zich over op 9 december 1824. Alleen een klein deel van Peru blijft nog in handen van de Spanjaarden. In april van 1825 werd ook dat deel bevrijd en dat werd naar hem genoemd: Bolivia. Hij en zijn collega’s bevrijden daarna ook nog Panama en de zuidelijke gebieden.
Bolivar had zijn hoogste punt in zijn carriere bereikt. Zijn macht ging van de Caribische eilanden tot de Argentinië-Bolivia grens.

De val van Bolivar
De grondwet van Bolivia van 1826 is geheel geschreven door Bolivar zelf. Alleen de grondwet werkte niet goed. De eenheid die Bolivar zo graag wou kon niet tot stand worden gehouden. De verschillen tussen de groeperingen waren te groot. Dankzij de persoonlijk rivaliteit onder de generaals ontstonden er burgeroorlogen die de gehele Zuid-Amerikaanse Unie waarvoor Bolivar zo hard had gevochten was gevallen. Ook waren er lokale heersers ontstaan die heel corrupt waren en machthonger hadden. Omringt door de harde gevechten tussen de groeperingen en het lijden aan tuberculosis stierf El Liberator Simón José Antonio de la Santísima Trinidad Bolivar op 17 December 1830.