Nixon

4 Nixons realisaties

4.1 Verwezenlijkingen vóór politieke carrière (1937-1946)

- In 1937 studeerde Nixon af aan de Duke Univeristy in Whittier als jurist. - Hij werkte enkele jaren bij een advocatenbureau in Witthier. - In het begin van WO II ging Nixon bij de U.S. Navy, meer bepaald bij het ‘Naval Air Transport Command’, dat instond voor het luchttransport naar de Stille Zuidzee. In 1946 verliet hij de marine als luitenantcommandant.

4.2 Politieke carrière vóór zijn presidentschap (1946-1968)

Dit wil je ook lezen:

Online oplichting

- In 1946, in Whittier werd Nixon overgehaald om het Democratische congreslid, Jerry Voorhis (1901-1984), uit te dagen voor een plaats in het Huis van Afgevaardigden. Nixon voerde krachtig actie en won met 16.000 stemmen verschil. In 1948 en 1949 bereikte Nixon een nationale reputatie in het "U.S. House of Representatives" als een lid van het Comité voor Niet-Amerikaanse Activiteiten tijdens zijn onderzoek dat bekend werd als "Hiss case". Deze hoge ambtenaar werd beschuldigd van spionage voor de Russen en ondanks bescherming van hoge lieden, slaagde Nixon erin hem in zijn val te laten lopen. Nog steeds is niet helemaal duidelijk of Hiss een verrader was of niet, maar Nixon hield aan de zaak een eeuwige haat en eeuwige jaloersheid op het establishment over. - In 1950 was Nixon kandidaat voor de Amerikaanse raad tegen congreslid Helen Gahagan Douglas. Hij won de verkiezing maar de tactieken tijdens zijn campagne werden over een groot gebied bekritiseerd. - In 1952 nomineerden de Republikeinen Nixon om de "running mate" te zijn van de presidentskandidaat Dwight D. Eisenhower. Als vice-president kwam Nixon over als een sterke Republikein en woordvoerder in de jaren van Eisenhower. Nixon diende twee termijnen als vice-president. - In 1960 won Nixon de nominatie voor het presidentschap met gemak. Tijdens de verkiezingen verloor Nixon van John F. Kennedy, met een kleine volksstemsaldo verschil van 113.000 stemmen van de 68,8 miljoen uitgebrachte stemmen. - Nixon wilde zijn politieke carrière nieuw leven inblazen door in 1962 de gouverneur Edmund G. Brown uit te dagen in de "gubernatorial race". Maar Nixon verloor deze plaatselijke verkiezingen in California. Na het tweede verlies tijdens in 1962, kondigde hij aan zich voorgoed te zullen terugtrekken uit de politiek en vestigde zich in New York als jurist, maar begon tegelijkertijd aan een zeer voorzichtige en goed voorbereide ‘come back’. - Tijdens de verkiezingen in 1968 kwam Richard Nixon terug in de politieke arena. Hij werd de presidentskandidaat voor zijn Conservatieve Partij, met Spiro T. Agnew als tweede man, maar deze keer was hij meer gewend en gematigd. Met een volksstemmeerderheid van ongeveer een half miljoen stemmen versloeg hij zijn democratische tegenstander Hubert Humphrey en in januari 1969 werd Nixon als president beëdigd.

4.3 Het presidentschap (1969-1974)

In 1968 had Nixon geen klagen. In de campagne profiteerde hij van de totale zelfdestructie van de Democratische Partij.

De populairste Democraat, Robert Kennedy, werd in juni vermoord, en de conventie die Hubert Humphrey tot kandidaat nomineerde, liep uit op een scheldpartij binnen de muren en een kloppartij erbuiten. Bovendien had George Wallace, de racistische gouverneur van Alabama, een gelijksoortige analyse als Nixon gemaakt en besloten als rechtse houwdegen het strijdperk te betreden. Wallace zoog genoeg stemmen weg van Humphrey om hem in een uitzonderlijke spannende verkiezing net die paar staten te kosten die hem de overwinning hadden kunnen brengen. Nu was het Nixon die met een kleine meerderheid de verkiezingen wist te winnen.

Binnenlandse politiek

Nixon hield zich vooral met buitenlandse politiek bezig , later zal ook blijken dat de binnenlandse politiek hieronder geleden heeft.In zijn binnenlandse politiek remde Nixon de sociale programma's tegen de armoede en voor de rassenintegratie enigszins af, en de federale bemoeienis met de staten werd verminderd. Bij monde van zijn vice-president Agnew legde Nixon de nadruk op ‘law and order’. Nixon hoopte door een beroep te doen op de zgn. ‘zwijgende meerderheid’ stemmen voor de Republikeinen te winnen en een einde te maken aan de sinds Roosevelt bestaande Democratische meerderheid in het Congres. De Amerikaanse economie kende vele tegenslagen. Hij trachtte de staatsuitgaven te verlagen om daardoor de inflatie te beteugelen, maar ondanks zijn inspanningen groeide zijn ambtelijke apparaat uit tot het grootste in de Amerikaanse geschiedenis.

In 1972 behaalde Nixon een zeer grote verkiezingszege op de zwakke democratische kandidaat voor het presidentschap, George McGovern. Later zou blijken dat deze overwinning mede te danken was aan de onoorbare manipulaties van het Republikeinse Comité tot herverkiezing van de President (zie Watergate-affaire) en dat het Witte Huis zelf bij deze acties betrokken was. Een aantal van Nixons medewerkers uit het Witte Huis werd aangeklaagd (en veroordeeld), maar hijzelf hield zijn onschuld in de Watergate-affaire vol en pas in augustus. 1974 moest hij, gedwongen door een uitspraak van het Hooggerechtshof, gegevens openbaar maken die het bewijs leverden van zijn betrokkenheid. Daarop werd hij door zijn staf en door de leiders van zijn partij tot aftreden gedwongen (9 augustus. 1974), nog voordat het tot een impeachment kon komen.

Buitenlandse politiek

Nixons buitenlandse politiek was zijn voornaamste succes. Geadviseerd door Henry Kissinger (eerst zijn assistent, sinds 1973 zijn minister van Buitenlandse Zaken) volgde hij een consequente koers van internationalisme in een tijd waarin velen in zijn partij nog een isolationistische houding van de Verenigde Staten voorstonden. Eén van zijn belangrijkste besluiten is geweest de banden met de Volksrepubliek China te herstellen.( China was in 1949 communistisch geworden ) Dit werd ‘stiekem’ ook gedaan omdat China een goed land was om mee te handelen, als de relatie tussen de twee landen verbeterd zou zijn konden de Amerikanen weer met China handelen. In het voorjaar van 1972 bezocht hij Peking en Moskou. Tijdens deze reizen werden belangrijke handelsovereenkomsten gesloten. Ook werd het SALT 1 akkoord gesloten, waardoor belangrijke afspraken werden gemaakt om de wapenwedloop te stoppen. Deze politiek van toenadering maakte een einde aan de Koude Oorlog, en stelde de VS in staat zich weg te trekken uit Vietnam, waar zij jaren lang bewapend hadden gezeten. Vele mensen waren hiermee blij, de oorlog tussen Amerika en een deel van Azië had nu wel lang genoeg geduurd.

Nixon-doctrine

De Nixon-doctrine behelsde een nieuwe nadruk op vermindering van de Amerikaanse verantwoordelijkheid in andere delen van de wereld. In feite bleef de Amerikaanse macht echter overal aanwezig, speciaal in het Midden-Oosten, waar krachtige steun aan Israël gedurende de Oktoberoorlog (1973) gevolgd werd door een vredesbemiddeling die toenadering tot de Arabische landen inhield.

Vietnam tijdens het bewind van Nixon

In 1969 werd Richard Nixon de opvolger van Lyndon Johnson en daarmee president van de Verenigde Staten. Hij kreeg van zijn voorgangers het probleem van de Vietnamoorlog mee: een grote oorlog waarin ruim een half miljoen Amerikaanse mannen en vrouwen betrokken waren en die op alle punten vastliep. Deze situatie en de hoog oplopende Amerikaanse verliezen leidden ertoe dat het moraal van de Amerikaanse troepen erg laag was; desertie en verzuim vierden hoogtij. Aan het thuisfront was het ook al niet veel beter: de roep van het publiek om de Vietnamoorlog te beëindigen werd steeds luider. In zijn verkiezingscampagne had Nixon het land een worst voorgehouden van een geheim vredesplan voor Vietnam, maar in de praktijk bleek hij niets voorradig te hebben. Met zijn veiligheidsadviseur, Henry Kissinger, een uitzonderlijk ambitieuze, intelligente en ijdele professor aan Harvard, luidde Nixon een bloeiperiode in van diplomatie gebaseerd op keiharde realpolitiek - bloei althans in de ogen van het veel versmade establishment dat zowel binnen als buiten Amerika omviel van bewondering voor beide heren. Maar Vietnam hoorde niet tot Nixons successen. De beslissing om Cambodja binnen te vallen, op 1 mei 1970, was een cruciale beslissing in de regering Nixon. Hij bevatte alle elementen die de regering een succes maakte: koele afweging van mogelijkheden en kansen, en alle elementen die de regering Nixon het karakter gaven van een ongeleid projectiel: gebrek aan inzicht in wat precies gaande was, geheimzinnigheid, bedrog van het Amerikaanse Congres en het volk. Cambodja was een doorn in de zij van de Amerikanen. Prins Sihanouk, de leider, had zijn land buiten de oorlog gehouden door op sluwe wijze alle partijen iets te geven wat ze wilden. Toen hij bij een coup werd afgezet, maakten Nixon en Kissinger de fout om niet direct zijn herpositionering te eisen, maar de militaire dictator Lon Nol te steunen. Nixon en Kissinger zagen een mogelijkheid om de routes van Noord Vietnam via Cambodja nu eindelijk met wortel en tak uit te roeien, en Lon Nol vond het een uitstekende manier om zich van de steun van de Amerikanen te verzekeren voor zijn brute en militair incompetente regime. Op 1 mei staken 31.000 Amerikanen en 43.000 Zuid Vietnamese soldaten de grens over. Ze vonden opslagplaatsen maar niet het verwachte hoofdkwartier van de Noord Vietnamezen. Militair was de operatie een succes, politiek was het een ramp. Een toespraak van Nixon kreeg de steun van het Congres maar de politici keerden zich snel van hem af toen de anti-oorlogsbeweging ineens enorme vaart kreeg. Dat werd versterkt doordat de schietgrage National Guards op 4 mei op de campus van Ohio State University in Kent, Ohio, vier studenten doodschoten. Dat Nixon een paar dagen tevoren de studenten had omschreven als ‘campus bums’, die eigenlijk niets te klagen hadden, maakte de woede alleen maar erger. Met Cambodja kwam het nooit meer goed. Nixon en Kissinger hebben alle mogelijke moeite gedaan in hun memoires om te laten zien dat de invasie de val van Saigon vertraagde, maar de wreedheden van de Rode Khmer na de val van Cambodja in 1975 waren het directe gevolg van de Amerikaanse betrokkenheid met het land. Het is een vast onderdeel geworden van de litanie over Vietnam en Nixon, dat de oorlog in 1969 al beëindigd had kunnen worden. Het verdrag immers dat in 1972 tot stand kwam was inhoudelijk nauwelijks anders dan wat bij het aantreden van Nixon en Kissinger al op tafel lag. Alleen stierven in de tussentijd 20.000 meer Amerikanen en honderdduizenden Vietnamezen. Het enige verschil was dat de zuidvietnamezen zelf, althans hun corrupte regering, minder dwars lag. Pas toen was het mogelijk om deze regering te offeren, al zouden de demonstranten het zonder moeite al drie jaar eerder gedaan hebben. Waarschijnlijk was het een resultante van vier jaar van gerommel om tegenstanders af te luisteren, dwars te zitten en te intimideren. De plannen werden uitgevoerd door ideologische scherpslijpers of gewone criminelen, die van Nixon een vrije hand kregen in het gebruik van geheime diensten en faciliteiten. In die zin was Watergate enkel het topje van een ijsberg van illegaal optreden door de regering Nixon. De lekken en de geheimzinnigheid creëerden hun eigen paranoïde sfeer. Om lekken te voorkomen, werd het aantal mensen dat van beleid wist, beperkt. Juist daarom waren er meer pogingen om informatie te krijgen, die zover gingen als de Joint Chiefs of Staff die probeerden te weten te komen wat er in Kissingers tas zat. De bom barstte voor Nixon in voorjaar 1970. Op 9 mei onthulde de New York Times dat de regering sinds 18 maart in het geheim Cambodja bombardeerde. Ook Kissinger, tot zijn eeuwige spijt, ging mee in het daarop volgende afluisteren van zijn medewerkers. Tussen mei 1969 en februari 1971 werden zeventien leden van de staf van Kissinger en andere ambtenaren afgeluisterd, en vier journalisten. Na lange processen werden ze allemaal illegaal verklaard. En de informatie over de bombardementen kwam van een heel andere bron: heel eenvoudig de correspondent van de New York Times in Cambodja.

Vele universiteiten sloten gedurende 1970 en 1971 toen duizenden studenten gingen protesteren, hun vuur aangewakkerd door de uitbreiding van de Vietnamoorlog. Tegen 1972 wilde Nixon nog maar één ding: de oorlog zo snel mogelijk beëindigen zonder teveel gezichtsverlies.

De oneervolle vrede

De vredesbesprekingen faalden meermaals waardoor Nixon zich gedwongen voelde de bombardementen op het noorden te vergroten. Pas in december 1972, toen de bombardementen beëindigd werden, ging men weer rond de tafel zitten. Dat leidde uiteindelijk eind januari 1973 tot een vredesovereenkomst; Amerika beloofde zich terug te trekken uit Vietnam en er zou een staakt-het-vuren volgen. Dit staakt-het-vuren duurde echter niet lang; de Amerikanen waren nog niet weg of de Noord-Vietnamezen lagen alweer in de clinch met de regering in het zuiden en openden de aanval.

De Vietnamoorlog was voorbij, maar de kosten in mensenlevens waren hoog: 47.244 Amerikaanse doden, 153.329 gewonden, 2.483 vermisten. 365.000 Vietnamese burgers hadden het leven verloren, het Zuid-Vietnamese leger had bijna 224.000 doden en 570.000 gewonden te betreuren, het Noord-Vietnamese leger ruim 660.000 doden en een onbekend aantal gewonden.

Nixon en zijn buitenlandse diplomatiek

De opening van gesprekken met China, via geheime diplomatie van Henry Kissinger, gaf Nixon enorm aanzien als staatsman, zeker gecombineerd met zijn onderhandelingen over kernwapens met de Russen. In een driehoeksspel dat door beide heren werd verkocht als strategische wonderolie, slaagden ze erin om in elk geval een reputatie voor doortastendheid en staatsmanschap te bereiken. China was al sinds de communistische revolutie een twistappel in Amerika. De vraag wie China had verloren zat Harry Truman al dwars, en sindsdien was elke mogelijke opening naar het land eigenlijk uit den boze. De deskundigheid was ook niet zo groot, omdat alle mensen ‘verantwoordelijk’ voor het ‘verlies’ ontslagen waren. Daardoor was de toenemende verwijdering tussen de Sovjets en de Chinezen sinds 1957 genegeerd. Nixon was sluw. Voor een Democraat zou het onmogelijk zijn geweest om een opening naar China te forceren, al was het alleen maar omdat Richard M. Nixon, staatsman in ruste, hem het leven zuur gemaakt zou hebben. Maar de tijd was er rijp voor.

Bronnen Nixons realisaties:

Dit wil je ook lezen:

Linda (27) werkt in de zorg: ‘Hier kun je het verschil maken’

- Encarta - www.encarta.com - www.scholieren.com - www.allesamerika.com/vietnamoorlog.html - www.absofacts.com/geschiedenis/data/nixonrichardmilhaus.shtml - www.odur.let.rug.nl - www.historyplace.com/unitedstates/impeachments/nixon.html

5 Nixons invloed

Hoewel de naam Nixon direct geassocieerd word met de Watergate-affaire en zijn daarop volgende ontslag heeft Nixon zich gedurende zijn carrière van zijn kunnen bewezen op verschillende gebieden, waardoor hij heel wat invloed en respect afgedwongen heeft.

Dat Nixon zich veel liever bezig hield met buitenlandse politiek als met binnenlandse was geen geheim, maar hij heeft dan ook heel wat invloed verworven op het gebied van wereldpolitiek gedurende zijn ambtstermijn. Tijdens zijn presidentsschap heeft Nixon zich enorm ingezet voor de toenadering tussen de drie grootmachten; China, de Sovjet Unie en natuurlijk de V.S. Nixon was een diplomaat als geen ander en heeft door zijn bezoeken aan de Sovjet Unie en China, de Verenigde Staten zowel op politiek als economisch vlak rijker gemaakt.

Een andere wereldzaak waarmee Nixon zich bezighield was de Vietnam oorlog, hoewel er geruchten de ronde deden dat hij het spel niet volledig fair speelde, is het zijn verdienste dat er een einde aan de wrede en nutteloze oorlog (zo zijn ze allemaal natuurlijk) gekomen is.

Door de hierboven vermelde toenadering van de V.S. en de S.U. is er ook een rem gezet op de alsmaar toenemende en dreigende wapenwedloop tussen deze landen. Nixon heeft er met zijn diplomatie voor gezorgd dat de militaire spanning op wereldvlak afnam. Dit werk zette hij ook verder na zijn aftrede, tijdens de Koude Oorlog, waarvoor hij wereldwijd werd gewaardeerd en hij bevestigde hiermee zijn diplomatieke kunsten.

Tenslotte heeft hij, zoals een aantal voor hem, bewezen dat de spreuk ‘from zero to hero’ geen illusie is. Hij was afkomstig uit een arm gezinnetje en is helemaal alleen tot aan de top geraakt. Deze weg heeft hij spijtig genoeg niet in schoonheid mogen beëindigen.

Bronnen Nixons invloed:

- Encarta - www.encarta.com - www.scholieren.com - www.absofacts.com - www.amerika.be - www.odur.let.rug.nl

6 Nixons falen

6.1 Presidentsverkiezingen tegen J.F.Kennedy

In 1960 won Nixon de nominatie voor het presidentschap met gemak. Tegen de gearticuleerde, rijke en politiek bekende John F. Kennedy smolt de bij Nixon binnen geschoven ervaring en onderscheiding weg. Kennedy won met een kleine volksstemsaldo verschil van 113.000 stemmen van de 68,8 miljoen uitgebrachte stemmen.

6.2 De Watergate-affaire

Het is een samenvattende benaming voor een reeks van politieke en financiële schandalen in de Verenigde Staten in de eerste helft van de jaren zeventig die ten slotte leidde tot de val van president Richard Milhous Nixon (augustus 1974). De affaire ontleent haar naam aan het Watergate-gebouwencomplex in Washington (D.C.), waar o.m. het hoofdkwartier van de Democratische Partij is gevestigd. Hier werd op 17 juni 1972, tijdens de verkiezingscampagnes voor het presidentschap, een inbraak gepleegd, met het doel afluisterapparatuur te monteren in de kantoren van de Democraten. Bij nader onderzoek, eerst door journalisten van The Washington Post, pas later (1973/1974) o.m. door de federale rechter John Sirica, een speciaal aangestelde openbare aanklager en een Senaatscommissie onder leiding van Sam Ervin, bleek de inbraak slechts een onderdeel te zijn van een complex van onoorbare praktijken van Republikeinse zijde om de Democratische Partij schade toe te brengen en de herverkiezing van president Nixon te verzekeren. In de loop van dit onderzoek kwamen successievelijk allerlei andere zaken aan het licht zoals corrupte Republikeinse manoeuvres om verkiezingsgelden te verkrijgen, geheime lijsten in het Witte Huis van politieke tegenstanders wier telefoons werden afgetapt en lastercampagnes tegen belangrijke Democratische presidentskandidaten. Tegen de zomer van 1973 was het meeste vuil bekend, Haleman, Erlichman en Mitchell waren ontslagen en er was een gerede kans dat de zaak zou doodbloeden. Tot Alexander Butterfield op 16 juli voor het Congres min of meer per ongeluk vertelde over de bandopnamen. En zelfs toen, als Nixon alle banden onmiddellijk had verbrand onder de vlag van nationale veiligheid, zou hij zijn ontsnapt. Pas op 24 juli 1974 verwierp het Supreme Court zijn beroep op executive privilige en gaf hem opdracht de banden over te dragen. Nixon raakte bij de affaire betrokken toen het onderzoek aan het licht bracht dat initiatieven tot de onwettige daden mede afkomstig waren van zijn naaste medewerkers. Ook bleek uit andere onderzoeken en onthullingen dat Nixon het overheidsapparaat, met name de CIA en de FBI, en het Witte Huis, gebruikte om politieke doelstellingen te verwezenlijken,hoewel Nixon bij herhaling verklaarde tot maart 1973 geheel onschuldig te zijn. Bovendien werd hem kwalijk genomen, dat hij het onderzoek van justitie had gedwarsboomd. Tijdens deze zaak bleken de opnamen binnen het Witte Huis belangrijk bewijsmateriaal. De commissie ontdekte dat Richard Nixon alle gesprekken in zijn kantoor (Oval Office) had opgenomen. Hem werd gevraagd deze tapes in te leveren. Nixon weigerde eerst, maar moest uiteindelijk de gevraagde geluidsbanden in juli 1974 afgeven. De bandopnamen toonden duidelijk aan dat Nixon betrokken was geweest bij deze kwestie.

In oktober 1973 begon de justitiële commissie van het Huis van Afgevaardigden met het vooronderzoek tot een mogelijke impeachment-procedure van Nixon; op 27 juli 1974 deed zij een daartoe strekkende aanbeveling aan het Huis. Op 8 augustus 1974 maakte Richard Nixon via de televisie zijn aftreden bekend. De reeks processen tegen zijn medewerkers, met als hoofdpersonen Ehrlichman, Haldeman en de voormalige minister van Justitie Mitchell, resulteerde voor velen van hen in gevangenisstraffen. Hij werd opgevolgd door vice-president Gerald Ford. Richard Nixon werd niet veroordeeld, want in september 1974 verleende Ford hem gratie. In 1996 bleek uit vrijgegeven banden dat Nixon in 1971 persoonlijk opdracht had gegeven voor inbraak in het Brookings Instituut in Washington, om aldaar aanwezige informatie over de Vietnam-oorlog te verwijderen.

Bedenking Watergate

Dit wil je ook lezen:

Simpel stappenplan voor betere wachtwoorden

De echte betekenis van Watergate is dat het systeem werkte. Een president die liegt tegen het Congres, die routinematig mensen afluistert en bij ze inbreekt, iemand die politieke oorlog voert, werd uit zijn ambt verwijderd. Anders gezegd en uitgedrukt in de termen van de geschiedenis: president Nixon probeerde de macht van het presidentschap te vergroten, ten koste van het Congres, de rechtelijke macht en de burgers. Het systeem liet het niet toe. In Amerika was het onacceptabel dat een president denkt: ‘Als de president het doet, dan is het legaal.’ Het systeem werkte zoals het moest werken. Het gerecht stond geen vrijheden toe aan de president die hem niet toekwamen, het Congres liet zich niet buitenspel zetten en de bevolking keerde zich af van de man die zij minder dan twee jaar tevoren massaal had herkozen.

6.3 Gebrek aan inzet in binnenlandse politiek

Door zijn grote inzet in de buitenlandse politiek, verwaarloosde hij het binnenlandse bestuur. Een grote economische terugval was hiervan een rechtstreeks gevolg. De output liep verder terug dan ooit sinds de Tweede Wereldoorlog, de werkloosheid steeg tot boven de één miljoen Amerikanen, de inflatie verdubbelde tot tien procent. De aandelenmarkt daalde tussen de lente van 1973 en augustus 1974 met een derde. De olieschok van 1973 en de loskoppeling van de dollar van het goud waren daarvoor belangrijke redenen, naast de dure sociale programma’s die Nixon in zijn eerste termijn had getolereerd om zijn buitenlands beleid uit de wind te houden. Deze tekorten werden versterkt door de geaccumuleerde uitgaven in Vietnam, waarvan de kosten nu pas goed zichtbaar werden in de overheidshuishouding.

Bronnen Nixons falen:

- www.scholieren.com - www.absofacts.com - www.amerika.be - www.odur.let.rug.nl

7 Nixon in een andere eeuw

Zoals reeds vermeld is geweest heeft Nixon zijn carrière helemaal alleen moeten opbouwen. Daarmee bedoel ik dat hij, in tegenstelling tot de huidige president George Bush Jr., geen vader had om voor hem de weg vrij te maken. Ook was er geen een of ander privilegie dat hem de macht kon verschaffen, noch kon hij een hoogstaande positie ‘kopen’, want geld had hij niet. Dus, in een tijd waar macht draait om afkomst, rijkdom en voorrechten twijfel ik of iemand als Nixon, een man zonder geld, belangrijke afkomst of voorrechten, beroemd zou geworden zijn en of hij geraakt zou zijn waar hij nu is geraakt.

Een ander argument waarom Nixon in een andere eeuw niet zo beroemd zou geworden zijn is het feit dat hij veel propaganda heeft gevoerd via de televisie en vermits er in de voorgaande eeuwen nog geen televisie bestond, zou hij veel moeilijker campagne hebben kunnen voeren.

8 Persoonlijke beoordeling

8.1 Verantwoording keuze

Om eerlijk te zijn was ik niet van plan om Nixon als onderwerp van mijn werk te kiezen en maakte ik mijn keuze, gedreven door gebrek aan keuzemogelijkheden (grootste deel van de lijst was reeds ingenomen door anderen)en aan inspiratie. Wel ben ik blij dat ik iemand (voor mij) minder bekend heb gekozen, waardoor ik iets bij kon leren, en niet iemand waarvan ik al een heel deel wist en daardoor het mezelf makkelijk zou maken. Maar achteraf had ik er geen spijt van, ik vond het zeer leerrijk om het leven van een hoogstaand politicus en diplomaat te bestuderen. Vooral de evolutie van Nixons carrière boeide me ten zeerste. Wat ik geleerd heb is dat de publieke opinie en het bespelen ervan uiterst belangrijk is voor het verloop van iemands politieke loopbaan. Wat mij opvalt is dat toch steeds blijkt hoe moeilijk het is om een 100 procent zuivere campagne te voeren. Ook Nixon is hierin niet geslaagd. Spijtig.

8.2 Zou ik hetzelfde doen in Nixons plaats?

Het moeilijk om te kunnen zeggen of ik al dan niet dezelfde beslissingen zou nemen omdat ik niet in het politieke wereldje thuis ben en zeker niet het Amerikaanse. Ik weet dus ook niet waarom Nixon bepaalde beslissingen genomen heeft. Ik kan alleen zeggen dat ik er voor zou streven om zo lang mogelijk op het rechte politieke pad te blijven, in dit geval zou ik dus niet hetzelfde als Nixon doen. Maar nogmaals, wie weet in hoeverre Nixon dit zelf gewild heeft. Ik zou steeds proberen om rechtvaardige en aan mijn geweten getoetste beslissingen te nemen. Deze methode lijkt me niet zo onmogelijk tenzij je geen geweten bezit natuurlijk.

8.3 Interview

Hoe voelt het om de machtigste man ter wereld te zijn? Nixon: ‘Beangstigend. Het is zeer angstwekkend als je erbij nadenkt dat wanneer je een beslissing neemt , die invloed heeft voor vele miljoenen mensen. Ik heb veel gedacht; wat als ik nu de verkeerde beslissing neem? Een mens is ook niet volmaakt, weet u. Ik moet wel zeggen dat ik werd bijgestaan door allerlei adviseurs en mensen van mijn partij, maar de uiteindelijke beslissingen lagen steeds bij mij en dus was de kritiek bij een twijfelachtig besluit altijd aan mij geadresseerd, wat natuurlijk voor de hand ligt als je president bent. Ik zal je zeggen; om daarboven, onder invloed van de immense druk, niet onderuit te gaan, moet je over een ijzersterke persoonlijkheid beschikken, wat aan mij waarschijnlijk ontbrak.’

Hoe voelt het om de machtigste man ter wereld te zijn? Nixon: ‘Beangstigend. Het is zeer angstwekkend als je erbij nadenkt dat wanneer je een beslissing neemt , die invloed heeft voor vele miljoenen mensen. Ik heb veel gedacht; wat als ik nu de verkeerde beslissing neem? Een mens is ook niet volmaakt, weet u. Ik moet wel zeggen dat ik werd bijgestaan door allerlei adviseurs en mensen van mijn partij, maar de uiteindelijke beslissingen lagen steeds bij mij en dus was de kritiek bij een twijfelachtig besluit altijd aan mij geadresseerd, wat natuurlijk voor de hand ligt als je president bent. Ik zal je zeggen; om daarboven, onder invloed van de immense druk, niet onderuit te gaan, moet je over een ijzersterke persoonlijkheid beschikken, wat aan mij waarschijnlijk ontbrak.’

Hoe is uw persoonlijkheid geëvolueerd o.i.v. uw politieke carrière? Nixon: ‘ Eén ding staat vast, door mijn politieke carrière ben ik een heel ander mens geworden. Door altijd in dat politieke wereldje te zitten word je meegezogen in de draaikolk, die naar macht, aanzien en rijkdom snakt. Het is vreemd, je houdt je krampachtig vast aan je eigen waarden zoals eerlijkheid en rechtvaardigheid, maar voor je het weet ben je met illegale zaken bezig. Langs de andere kant leer je terug de gewone dingen des levens te waarderen, zoals een momentstilte en rust, een beperkte verantwoordelijkheid, tijd samen met het gezin doorbrengen, omdat daar in al die jaren zogezegd geen tijd voor is.

Dit wil je ook lezen:

Linda (27) werkt in de zorg: ‘Hier kun je het verschil maken’

Had u eigenlijk zin en energie in een 2de ambtstermijn? Nixon: Om eerlijk te zijn was ik een beetje uitgeblust na die vier drukke jaren , maar volgens de top van de partij had ik dit keer, wegens mijn populariteit, kans op een glansrijke overwinning en dus werd de druk zeer groot om mij kandidaat te stellen om niet te zeggen dat ik gedwongen werd. We zouden de verkiezingen winnen hoe dan ook en daar is het Watergate schandaal een rechtstreeks gevolg van.

Hebt u spijt van wat u gedaan of niet gedaan hebt wat betreft de Watergate-affaire? Nixon: Ik heb het reeds eerder vermeld, op het moment zelf weet je eigenlijk niet waarmee je bezig bent, het is alsof je gedrogeerd bent door de drang naar macht. Je wordt door iedereen rondom je gestimuleerd om dingen te doen, die je normaal zelf nooit zou doen, er is niemand die je tracht tegen te houden en erop te wijzen dat je verkeerd bezig bent. Iedereen blijft je schouderklopjes geven zodat je na een tijd gaat geloven dat je niets illegaals doet. Achteraf kan ik oprecht beweren dat ik er spijt van heb van wat ik gedaan of laten gebeuren heb, omdat ik nu terug zuiver kan redeneren.

Waar ben je echt trots op, wat betreft je realisaties? Nixon: Er is één ding waar ik zeer trots op ben en dat is dat ik van helemaal niets begonnen ben en alleen aan de top geraakt ben. Ik had geen rijke of machtige ouders die de weg voor mij hebben vrijgemaakt. Gewoon al omdat ik uit een arm gezin kwam ondervond ik veel tegenwind, maar ik wou bewijzen dat, in de V.S.A., iedereen kan worden wat hij wil, wat me gelukt is. Daar ben ik trots op.

Zou u, rekening houdend met de kennis en ervaring die u hebt opgedaan, het opnieuw doen? Nixon: Deze vraag heb ik mezelf ook al meermaals gesteld maar telkens kwam ik tot de conclusie dat ik het niet weet. Omdat ik niet kan zeggen dat de voordelen het van de nadelen haalden, kan ik niet beslissen. Wel kan ik zeggen dat, als ik het opnieuw zou doen, ik het anders zou doen. Ik zou me niet laten meeslepen door die machtsdrang, dat egoïsme en die corruptie. Ik zou het anders, eerlijker willen aanpakken.

Karakterschets van Richard Milhous Nixon

Als politicus had hij het in korte tijd geschopt tot grote hoogte: Afgevaardigde in 1946, Senator in 1950, en toen in 1952 als running mate op het ticket van Dwight Eisenhower. Inmiddels had Nixon als naam gemaakt als een campagnevoerder zonder scrupules, die zijn tegenstanders neerzette als ‘soft on communism’: over zijn tegenstandster, Helen Gahagan Douglas, in 1950 zei hij: ‘she is pink right down to her underwear.’ In deze campagne kreeg hij de bijnaam opgeprikt die hem zijn carrière lang zou achtervolgen: Tricky Dick.

Op dat moment was Richard Milhouse Nixon misschien de meest ervaren politicus van zijn partij. Er waren senatoren met grotere status en een enkele gouverneur die hem kon uitdagen, maar de vice-president gold als iemand die het ambt aan zou kunnen. Omwille van zijn afkomst viel hij geregeld uit naar ‘those Harvard bastards’ die hem niet als gelijke wensten te behandelen. Nixon was in zijn hart een onzekere man. Hoe meer succes, hoe meer hij behoefte voelde zich te doen gelden. Zelfs in tijden van succes, zoals na de enorme overwinning bij de verkiezingen van 1972, slaagde Nixon er niet in te ontspannen en te genieten, maar zag hij het vooral als een mogelijkheid om ‘af te rekenen’. Maar in zijn latere ontwikkeling als duister karakter, gaf misschien de nederlaag in 1960, tegen juist zo’n oostkust rijkeluiszoontje, de doorslag. In het opkomende televisietijdperk legde Nixon het met zijn zware baard en zijn bleke gezicht af tegen de gebruinde jonge god uit het Kennedy kamp. Nadat zijn poging in 1962 om zich via een gouverneurschap van Californië een machtsbasis te verschaffen mislukte en hij in de persconferentie zich liet ontvallen: ‘Well, gentlemen, you won’t have Nixon to kick around anymore’, trok Nixon zich terug. (Zie cassette No more Nixon to kick around ) Maar al vrij snel weer verzamelde hij getrouwen om zich heen, zette zich in voor senaatscampagnes (hij was uiteindelijk nog steeds een Republikeinse zwaargewicht) en was loyaal in de desastreus verlopen verkiezingen van 1964. Als politiek analist was Nixon onovertroffen en hij interpreteerde de ontwikkelingen in 1964 en daarna correct als een opening om een nieuwe meerderheid te bouwen op het conservatieve deel van de Verenigde Staten. Niettemin was de overwinning in 1968 kantje boordje, het spiegelbeeld van het verlies van Nixon in 1960. Maar behalve voer voor psychologen was Nixon ook iemand met uniek kwaliteiten. Zijn politieke inzicht was scherp, meedogenloos en keihard. Hij was intelligent, analytisch ingesteld, een kenner van buitenlandse politiek en een man met strategische visie, een harde werker, trouw aan zijn vrienden, een beschermer van de kunsten, een koele beslisser in tijden van crisis.