Mao Zedong

26 december 1893... Mao Zedong wordt geboren. Hij is geboren in het dorp Shaosan in de streek Hunan. Hij was afkomstig uit een familie van kleine boeren.(Wat denk ik ook het feit verklaard dat de boeren volgens hem de kern van de communistische revolutie waren. Hij vond ook dat intellectuelen veel van boeren konden leren. Dat hij dit vond is niet zo raar als je uit een familie kwam die uit boeren bestond.) Mao volgde een onderwijzers opleiding in Changsha. Hij heeft zijn militaire dienstplicht vervuld en was ook veel bezig met revolutionaire studieclubs. In 1918 vertrok Mao uit Hunan en ging naar Peking. Hier kreeg hij een baan als assistent van een universiteitsbibliotheek. Hier ontmoette hij Li Dazhao. Dit was de eerste Chinese filosoof die later marxist werd. Mao was wel geïnteresseerd in filosofie, hij zei in het eerste gesprek met Li Zhisui ook dat hij is wat filosofie moest gaan lezen. Hij vond ook dat aan de filosofie van Marx en Lenin best wel wat Chinese aspecten konden worden toegevoegd. Een omschrijving van Mao, toen Li hem voor het eerst zag. “Mao was een grote en sterke man, hij had brede schouders en een dikke buik. Zijn gezicht had een gezonde blos en zijn haar was vol en zwart. Hij had een breed voorhoofden zijn huid was als boter, glad en onbehaard. Zijn benen waren nogal dun voor zo’n forsgebouwde man en hij had grote voeten”(1). Mao rookte veel maar, hij zei dat het goed was voor de oefening van het diep inademen. (1) uit Het privé leven van Mao door Li Zishui. Zijn privé-leven als hij leider... Mao leefde heel erg onregelmatig, hij sliep at en werkte wanneer het hem uitkwam, er zat geen enkel ritme in en zijn personeel moest daar dan ook maar mee leven. De indeling van de dag in vierentwintig uur hadden voor hem weinig te betekenen. Mao hield er van om van het ene op het andere moment een activiteit op touw te zetten. Zelfs de mensen die veel met hem samenwerkten en hem een beetje kenden konden nooit zeggen wat zijn volgende ingeving zou worden. Mao hield van eenvoud. Als er een probleem was moest dat snel en goed opgelost worden zonder al te veel poespas eromheen. Mao bracht een groot deel van zijn tijd door in zijn bed of aan de rand van zijn privé zwembed. Soms kleedde hij zich dagenlang niet aan, hij kleedde zich alleen aan als het niet anders kon. Vaak lag hij het grootste gedeelte van de dag in bed met een kamerjas aan en blote voeten. En als hij zich dan eens aankleedde dan droeg hij oude kleren en afgedragen stoffen schoenen. Mao was een man van het platteland die nou eenmaal van eenvoud hield. Zijn ‘Mao-pak’ en leren schoenen droeg hij alleen bij officiële gelegenheden. Zijn schoenen werden ook altijd ingelopen door anderen, meestal door zijn lijfwachten. De foto’s waarop Mao te zien is in een net pak aan het werk op zijn werkkamer zijn niet de werkelijkheid. Mao regelde namelijk al zijn zaken vanuit zijn slaapkamer terwijl hij in bed lag of wanneer hij aan de rand van zijn zwembad was. Het complex waar Mao woonde bevond zich in het hart van Zhongnanhai, het keizerlijke park ten westen van het vroegere paleis van de keizer, in Peking. Het gebouw was gebouwd precies tussen het Midden- en Zuidmeer in en met de voorkant naar het zuiden zoals dat ook altijd gebeurde bij de vroegere Chinese keizers. Het complex was ook ooit eens een bibliotheek van een keizer geweest. En overal in het complex waren de invloeden van die vorige keizer nog zichtbaar. Zijn wooncomplex was waarschijnlijk de bestbewaakte plek op de wereld. Buitenlanders die Mao bezochten dachten dat het helemaal geen bewapende bewaking was, nou die hadden het fout er was namelijk een en al gewapende bewaking. Mao’s lijfwachten die ook Mao’s persoonlijke bedienden waren liepen altijd met een pistool op zak. Het hele complex was omgeven door dikke muren en vanaf geen enkele plek kon je erin in kijken als buitenstaander. Behalve Mao’s lijfwachten had je ook nog de zogenaamde externe bewaking. Deze bestond uit mensen van het Centraal Bureau van Bewaking onder leiding van Wang Dongxing. Wang Dongxing werd in 1947 Mao’s lijfwacht. Hij werd in 1949 hoofd van alle lijfwachten. Hij was Mao’s belangrijkste lijfwacht en was ook nog verantwoordelijk voor de lijfwachten van alle hooggeplaatste leiders. Naast al deze beveiliging hielden er ook nog soldaten de wacht om Zhongnanhai. Deze soldaten waren onder leiding van Wang Dongxing. Wanneer Mao op reis ging werd de bewaking nog eens verdubbeld. Mao’s verblijfplaats werd voor iedereen geheimgehouden behalve voor de hoogste partijleiders. Wanneer Mao voor een officiële gelegenheid buiten Zhongnanhai kwam, werd de auto waarmee hij reisde op een afgelegen plek geparkeerd om te voorkomen dat iemand het kenteken zou zien en onthouden, hierbij kwam nog eens dat de kenteken plaat regelmatig verwisseld werd. In de zomer van 1950 stierf er iemand van het personeel in Zhongnanhai aan een ziekte die werd overgedragen door muskieten. Toen begonnen de mensen daar in te zien dat de gezondheid van de Voorzitter ook wel eens gevaar zou kunnen lopen en dat het noodzakelijk werd dat Mao een lijfarts kreeg die goed was en altijd bij hem in de buurt zou zijn. Li Zhisui werkte al op de kliniek van Zhongnanhai en werd uiteindelijk gebeld omdat Mao een gesprek met hem wilde. In oktober 1954 werd Li Zhisui de lijfarts van Mao Zedong en bleef dat tot Mao’s dood in 1976. Mao was ook altijd op de hoogte van waar zijn personeel zich bevond, een aantal leden van het personeel moesten ook vaak aanwezig zijn bij feesten en dansavonden van Mao en konden niet eerder weggaan want Mao hield ze allemaal in de gaten. Dansavonden hield Mao een keer per week in de grote Kamer van de Lentelotus. Op deze avonden waren er altijd heel erg veel jonge meisjes aanwezig die met Mao dansten, meestal eindigden er ook wel een aantal bij Mao in bed. Er werd speciaal een bed neergezet in de ruimte naast de balzaal waar Mao zich kon terugtrekken, meestal in gezelschap van een of meerdere vrouwen. Wat Mao wel eens speelde met zijn vrouwelijk volk was het gokspel Mahjong waar Mao erg goed in was. Mao was ook erg geïnteresseerd in de geschiedenis, hij zei namelijk dat de geschiedenis informatie brengt voor het heden, je kan wat leren van de geschiedenis. Mao las dan ook erg vaak geschiedenisboeken, zijn bed was heel erg groot en was ook altijd bezaaid onder de boeken. Mao bewonderde vroegere keizers erg en de keizers die hij het meest bewonderde waren de meest wreedste en ergste van allemaal. Mao vond zichzelf ook een keizer en om zijn doel te bereiken, Mao was revolutionair en wilde van China weer een welvarend en machtig land maken, was hij in staat de ergste dingen uit te halen. De keizer die hij het meest bewonderde was keizer Zhou. Hij had vreselijke dingen gedaan maar Mao wees er op dat hij het grondgebied van China had vergroot.
Mao’s gezondheid... Mao eetgewoontes waren heel erg ongezond, hij hield van ontzettend vet eten. Hij had voorkeur voor vet varkensvlees. Mao dacht namelijk dat vet eten noodzakelijk was voor het werken van de hersenen. Het vette eten was goed voor de hersenen volgens hem. Mao at ook maar twee keer op een dag. Maar dat paste dan ook wel goed in dat rare leefritme van hem. Mao Zedong vond slapen en in bad gaan een verspilling van je tijd. Slapen deed hij wel natuurlijk maar niet veel dat kwam ook omdat hij erge last had van slapeloosheid. Zijn slapeloosheid was altijd het ergst wanneer politieke strijd was. Aan het eind van de herfst en 1955 was zijn slapeloosheid zo erg dat hij in drie dagen alleen maar een paar korte hazenslaapjes had gedaan en daarna dertig uur achter elkaar niet kon slapen. De slaappillen werkten niet meer die hij innam. Hij probeerde zichzelf helemaal moe te maken door het wemmen in zijn zwembad maar, dat werkte ook niet en hij liet Li erbij halen. Li kwam met het idee om chloraalhydraat in vloeibare vorm te geven om te kijken of dat hielp, en ja hoor het hielp, daarna sliep Mao tien uur achter elkaar door. Mao vond het een wondermiddel. Vanaf dat moment nam Mao altijd chloraalhydraat om te kunnen slapen. Na een tijdje raakte hij eraan verslaafd. Hij raakte eraan verslaafd om dat hij er niet alleen beter van sliep maar ook omdat het zijn eetlust opwekte en er euforisch (blij) van werd. Vervolgens werd hij verslaafd aan die euforie en nam hij het medicijn wanneer hij gasten ontving en op zijn dansavonden. In bad gaan deed Mao ook nooit. Hij had liever een wrijfbeurt met hete handdoeken. Zijn geslachtsdelen werden ook nooit gewassen, hij zei dat hij zich waste in de lichamen van vrouwen, waardoor het voor dokter Li moeilijk was om Mao tegen geslachtsziekten te beschermen en ook omdat Mao heel wat vrouwen om zich heen had waren de geslachtsziekten onvermijdelijk. Toen Mao uiteindelijk een drager van de ziekte was en al de vrouwen die met hem het bed deelden ook ziek werden, snapte Mao niet waarom het nodig was om zich te laten behandelen, hij had er zelf per slot van rekening geen last van en daarom wilde hij niet behandeld worden. Zo bleef Mao ook de rest van zijn leven drager van de ziekte en de vrouwen waren er alleen maar trots op als ze door Mao geïnfecteerd waren. Ook poetste Mao zijn tanden nooit. Hij deed wat veel mensen op het platteland ook deden. Bij het opstaan spoelde hij zijn mond met thee en at theeblaadjes na de thee te hebben op gedronken. Pogingen van zijn personeel om hem eens een tandartsbehandeling te laten ondergaan waren tevergeefs. Sommige zeiden dat het gebit van de Voorzitter eruit zag als of het onder de groene verf zat. Toen Li een keer in zijn mond keek zag hij dat dat inderdaad waar was, zijn tanden waren groen, een aantal tanden zaten los en toen dokter Li tegen het tandvlees drukte liep er een beetje pus uit (walgelijk). Dokter Li heeft Mao ook weten over te halen voor een tandarts behandeling. Mao’s huwelijken en kinderen.. In 1908 hadden de ouders van Mao een huwelijk voor Mao geregeld met een meisje dat bij hen in huis trok. Alleen stierf zij in 1910, Mao vond dit niet erg want zijn echtgenote was niet door hem gekozen, zo was hij weer van haar af. In de winter van 1920 trouwde Mao opnieuw. Hij trouwde met Yang Kaihui, deze schonk hem drie zonen Mao Anying, Mao Anqing en Mao Anlong. Yang Kaihui werd in 1930 geëxecuteerd door de Guomindang, hier vertel ik later meer over, toen zij weigerde haar echtgenote te verraden maar, ondertussen was Mao getrouwd met He Zizhen. Na Yang Kaihui’s terechtstelling gingen de twee zoons die ze nog had (de derde was al overleden) naar Shanghai en moesten daar verder leven als zwervers. De jongens werden pas jaren later ontdekt en dan stuurt Mao ze naar de Sovjet-Unie om daar te gaan studeren. He Zizhen trouwde in 1928 met Mao Zedong, zij heeft het leven geschonken aan zes kinderen maar alleen van hun dochter Li Min is bekend dat ze het overleefd heeft. Twee anderen zijn achtergelaten bij boerenfamilies en zijn nooit teruggevonden de drie die nu nog over zijn, zijn vroeg gestorven. Mao’s vierde en laatste echtgenote was Jiang Qing. Ze waren in november 1938 getrouwd en hadden samen één kind Li Na. Mao heeft nooit officieel van haar willen scheiden maar ze leefden wel van elkaar gescheiden. Ze aten bijvoorbeeld, na een ruzie over de ongezonde eetgewoonten van Mao apart. De verheerlijking van Mao... Mao werd verheerlijkt door het Chinese volk. Door Mao schaamden de mensen zich er niet meer voor dat ze Chinees waren. Mao had er voor gezorgd en zou er voor gaan zorgen dat China weer rijk en machtig en welvarend zou worden. Als Mao voor graat publiek verscheen werd de menigte helemaal gek en schreeuwden: “Lang leve Voorzitter Mao”. Mao zwaaide naar de mensen en riep zijn zegen uit over hen. Wanner Dokter Li hem dat een keer zag doen zag hij dat Mao intens genoot van deze aandacht maar dat liet hij niet blijken. China onder leiding van Mao Zedong... China is heel erg lang een keizerrijk geweest. Op 12 februari 1912 werd de laatste keizer voorgoed de rug toe gekeerd. Na een hele tijd van 2133 jaar kwam er dan uiteindelijk een einde aan het Chinese keizerrijk. In de stad Nanjing liet Sun Yat-Sen zich uitroepen tot president van China. Sun Yat-Sen was een democraat die China democratisch wilde maken zoals in het Westen democratisch was. Sun bleef niet lang president. Hij werd van zijn plaats gestoten door Yuan Shikai. Hij was president van Chinese Republiek van 1912 tot 1916, het jaar dat hij stierf. China was dus een republiek die centraal bestuurd werd door een parlement en een regering maar daar kwam uiteindelijk niet meer veel van terecht. In de tijd dat Yuan regeerde kregen militaire bevelhebbers van bepaalde grondgebieden al steeds meer macht in die gebieden en luisterden al niet meer naar de bevelen die uit Peking kwamen. Na de dood van Yuan werd dit alleen maar erger. De militaire bevelhebbers regeerden gewoon over hun grondgebieden. De verschillende bevelhebbers streden ook tegen elkaar. Dit duurde tot 1928. Toen verscheen namelijk de nationalistische generaal Chiang Kaishek op toneel. Chiang was een militaire adviseur van Sun Yat-Sen geweest. Door middel van een veldtocht kreeg hij het voor elkaar om China onder een centraal beleid te brengen en hij maakte van Nanjing de hoofdstad van de republiek China. Chiang stond ook aan het hoofd van de Nationalistische Partij de Guomindang. Na de Russische communistische revolutie in 1917, was er in China veel aandacht voor het communisme. Rusland had namelijk net als China voornamelijk een agrarische samenleving, wat de Chinezen vertrouwen gaf dat zo’n soort revolutie dus ook mogelijk was in China. Zo werd in 1912 de CCP opgericht, de Chinese Communistische Partij. Mao Zedong was één van de twaalf oprichters hiervan. Er waren nu dus twee partijen, de Guomindang en de CCP. In het begin werden deze partijen vanuit Moskou gedwongen samen te werken want, Moskou zag dat de industrie van China nog niet ver was in ontwikkeling. Maar toen Chaing Kaishek aan de leiding komt van de Guomindang is een samenwerking tussen deze partijen niet meer mogelijk. En er ontstond een strijd over welke partij nou de macht zou krijgen. De Nationalisten wilden alles zoveel mogelijk hetzelfde laten zoals het was. Hiermee nam de bevolking geen genoegen en het aanzien van deze partij daalde. De aanhang van de CCP daarentegen steeg. Op het platteland probeerden de communisten het volk voor te bereiden op een revolutie. Een aantal partijleden meenden dat eerst de arbeiders in de steden moesten worden aangezet tot een revolutie en daarom probeerden de communisten in 1927 opstanden te ontketenen in kleine steden. Maar omdat de Chinese industrialisering nog niet zover ontwikkeld was lukte dit niet goed, het aantal arbeiders dat namelijk aan het hoofd van de revolutie zou moeten staan was erg klein. Toen de Partij eenmaal overging op het opzetten van sovjets, dit waren kleine revolutionaire organisaties op het platteland, kreeg die steeds meer aanhang van de boeren, vooral door het programma van landhervormingen waarbij grootgrondbezit onder de boeren werd verdeeld en schulden en hoge pachtsommen werden kwijtgescholden, werd het communisme populair. Dingen die geroepen werden zoals, landhervormingen, goed contact tussen leiders en aanhangers en werkelijk luisteren naar de bevolking zorgde ervoor dat de boeren het Communisme accepteerden. Vier keer slaagden de Communisten erin om de Nationalistische legers te ontlopen. Pas na een vijfde poging om de Communisten de kop in te drukken lukte het Chiang om de communisten te verslaan. Maar wat een overwinning had moeten worden voor de Nationalisten en een ondergang voor de Communisten pakte echter heel anders uit. De Communisten trokken in oktober 1934 met een groep van ongeveer honderdduizend mensen te voet door het binnenland van Zuid China. Dit was de Lange Mars, tijdens deze mars legden de Communisten zo’n 9600 kilometer af. Mao Zedong slaagde erin tijdens deze Lang Mars de volledige leiding van de CCP op zich te nemen en hij zei dat de Lange Mars een propagandagebeurtenis was. Aan het eind van de Lange Mars heeft Mao het Marxisme bestudeerd en een aantal teksten geschreven. Toen kwam Japan ook nog eens de Chinezen lastigvallen. Mao zei toen tegen Chiang, laten we onze krachten bundelen en tegen de Jappen vechten in plaats van tegen elkaar. Of de communisten nou wel of niet veel hebben meegevochten, ze kregen wel ineens weer veel meer steun van de bevolking. Dat kwam doordat Mao een goede oplossing bood voor het onbetrouwbare en niet echt strijdlustige regime van de Nationalisten. In 1945 ontstond er een oorlog tussen de Guomindang en de Chinese Communistische Partij. Chiang Kaishek wilde met zijn nationalistische legers van de Guomindang heel China bezetten. Dit leidde in 1946 tot een burgeroorlog. Er was een groot verschil in deze oorlog tussen het optreden de Guomindang en de Chinese Communistische Partij. De Nationalistische legers plunderden veel terwijl de Communisten heel oprecht bleven. Veel soldaten van de Guomindang liepen over naar de communisten en het volk keerde zich volledig tegen de Guomindang. De CCP en Mao daarentegen werd ontzettend populair onder de Chinese bevolking. Hierdoor kon Chiang Kaishek niet meer tegen de Communisten op en was in 1949 gedwongen China te verlaten. Op 1 oktober 1949 riep Mao de “Volksrepubliek China” uit en werd hij staatshoofd van deze republiek. En Mao Zedong werd zelf voorzitter van de regering. China werd een eenpartijstaat, met Mao als staatshoofd. De eerste jaren van de volksrepubliek waren heel erg mooi, de regering was menselijk, de belastingen waren laag, de boeren werden gesteund, het grootgrondbezit werd aangepakt et cetera et cetera. Maar ondertussen werden grootgrondbezitters, industriëlen, handelaars, Nationalisten en ander anticommunisten vervolgd en afgeslacht. Hierbij vielen zo ongeveer drie miljoen doden. Deze daden en andere politieke acties moesten de grote delen van de bevolking die nog niet waren geïndoctrineerd door het marxisme-leninisme, het Mao Zedong Denken, aan de kant van de CCP krijgen. De partijleiding liet zich inspireren door het voorbeeld van de Sovjet-Unie. Tijdens het eerste Vijfjarenplan gingen de communisten dan ook met de economie op te bouwen. Dit was natuurlijk van de Sovjet-Unie overgenomen en speelde sterk tegen de ideeën van Mao in. Mao was er namelijk van overtuigd dat de kern van de Chinese revolutie bij de boeren lag en niet bij de industrie en economie. Het Maoïsme Het marxisme-leninisme ook wel het Maoïsme genoemd is door Mao zelf ontwikkeld maar, in veel opzichten verschilt het niet veel met de leer van Marx, Lenin of Stalin. Enkele verschillen zijn dat, Marx vond dat de revolutie bij de industriearbeiders moest beginnen en Mao vond dat de revolutie bij het platteland, de boeren dus, zou moeten beginnen. Een verschil met Stalin is dat Mao geloofde in een blijvende revolutie en Mao streefde naar een wereldrevolutie, dit wilde Stalin absoluut niet, hij wilde eerst dat het communisme in eigen land goed werkte. Mao wilde dus een wereldrevolutie, naar zijn idee moesten de boeren beginnen met een revolutie, dan zouden de steden overgenomen worden en vervolgens de hele wereld. Ook geloofde hij dat de revolutie voor altijd moest duren, als het stil kwam te staan was dat in zijn ogen een achteruitgang. De nieuwe kinderen die nooit de ellende van vroeger hebben gekend en dus ook niet de strijd om het communisme, moeten wel gemotiveerd blijven en dus moet de strijd van het communisme door blijven gaan.
De Grote Sprong Voorwaarts In 1958 wilde Mao door middel van de grote sprong voorwaarts in 15 jaar de staalindustrie van Groot-Brittannië voorbij. Dat was een ontzettend groot plan wat onuitvoerbaar is als je kijkt naar het niveau van de zware industrie in China. Deze was nog maar net een beetje op gang en was dus nog lang niet in staat om tot een productie over te gaan zo hoog als dat die in Engeland was. Maar Mao werd bewonderd en daar was hij aan gewend geraakt en dus wilde hij geen tegenspraak en andere partijleden vreesden voor hun politieke toekomst als ze tegen Mao’s plannen in zouden gaan dus werden zijn plannen geaccepteerd en gingen ze aan de slag. Met de grote sprong voorwaart wilde Mao ook de landbouw verbeteren. En overal waar Mao samen met dokter Li ging kijken naar de landbouw ging het hartstikke goed en leek het wel alsof de oogst overvloedig zou worden. De getallen van de landbouwproductie waren dan ook heel erg hoog. Mao was zijn twijfels over de landbouw kwijt en zijn gezonde verstand. Hij ging de grote getallen van de landbouwproductie geloven evenals dokter Li. Ze zagen get toch zeker zelf dat het land zo goed verbouwd werd en dat het zo goed ging. Maar in een avond in de trein van Mao, Mao reisde namelijk heel erg veel en met zijn eigen trein over een speciale route, probeerde een politieke secretaris uit te leggen wat er werkelijk gaande was. Wat de mensen in Mao’s trein zagen als ze uit hun ramen keken was allemaal toneel. Het was allemaal opgezet, speciaal voor de route van Mao. De partijsecretarissen hadden namelijk de opdracht gegeven om naast de spoorlijn waar Mao langs zou komen het land aan beide kanten een heel stuk rijst te verbouwen en op andere plekken staalovens te bouwen. Er moesten vrouwen in felgekleurde vrolijke kleding lopen zodat het er allemaal heel goed uitzag. De rijstplanten die geplant waren kwamen ergens anders uit het land uit de grond dus daar was niks meer. En de rijst werd zo dicht opeen gezet dat er ventilators bij moesten komen om de lucht goed te laten circuleren anders zouden de planten verrotten. Ook werden overal hoogoventjes neergezet voor de staalproductie. Maar dan ook echt overal. Op elke boerderij stond een oven op scholen en in ziekenhuizen. En deze moesten continu staal smelten, het staal dat ze omsmolten was gewoon staal wat de mensen meebrachten van huis gewoon afval dus. Op scholen werd nog maar weinig lesgegeven omdat de leraren en leerlingen de ovens moesten laten branden en er in moesten roeren en zelfs in ziekenhuizen liep het personeel hysterisch rond om te zorgen dat ze ook nog wat aan hun staalproductie deden. Mao ging zelf als het goede voorbeeld ook op het land werken. Hij ging tussen de boeren staan en pakte zelf de schop om het land te bewerken. Dit had een hele goede werking op de mensen die nu vol enthousiasme ertegenaan gingen. Na deze gebeurtenis laat Mao ook zijn mensen op het land werken waaronder ook zijn lijfarts Li. Het kwam natuurlijk ook overal in de kranten te staan dat Mao zo’n goed voorbeeld had gegeven. Maar, al de cijfers over de landbouwproductie en de staalproductie klopten niet. Ze waren allemaal nep. Wat de staalovens produceerden was onbruikbaar en waardeloos. Het Volksdagblad schreef allemaal leugens over China en de productie want het ging niet zo goed met de landbouw. Helemaal niet goed zelfs er kwam een ontzettende voedselschaarste. Alle boeren waren namelijk met hun staal bezig en de landbouw lieten ze liggen en er werd te weinig geoogst. De gevolgen hiervan waren dat miljoenen Chinezen stierven aan de honger. Kortom “Heel China was een toneel en alle mensen waren acteurs in een fantastisch spektakel voor Mao”. Omdat de Grote Sprong Voorwaarts is mislukt treedt Mao af als staatshoofd maar, hij blijft wel partijleider. Zijn positie en aanzien wordt in de loop van de jaren wel steeds sterker. In 1965 verscheen het Rode Boekje. Hierin stonden teksten van Mao die de mensen moesten lezen, moesten gehoorzamen en ze moesten handelen via de aanwijzingen die Mao gaf in het Rode Boekje. Aan het einde van 1967 waren er al 350 miljoen exemplaren van verkocht. Elk huishouden in China schafte zo’n boekje aan. In 1966 start Mao een nieuw grote campagne, de Culturele Revolutie. Het Rode Boekje werd in die tijd het symbool aan Mao. In China werd er ook heel veel gebruik gemaakt van propaganda om het volk te indoctrineren. Het was ook altijd Mao’s bedoeling geweest dat de communistische revolutie voort zou blijven duren en tijdens de Culturele Revolutie werd daar ook weer extra aandacht aan besteed. Vooral naar de jongeren toe die een eed af moesten leggen. Ze zeiden massaal met z’n allen: “Voorzitter Mao, we zullen niet veranderen”. Ze zouden dus altijd het communisme blijven volgen. Ook werden tijdens de Culturele Revolutie tempels kapot gemaakt en verwoest om dat het communisme nou eenmaal atheïstisch is, ze geloven niet. Mao’s einde... Op drieëntachtigjarige leeftijd is Mao’s lichaam door ouderdom en ziekte een wrak geworden volgens Li Zhisui. Mao was zijn hele leven verslaafd aan sigaretten en daardoor waren zijn longen zo onderhand kapot gehoest van de bronchitis. Het adem halen was moeilijk voor Mao. In 1974 werd vastgesteld dat Mao de leed aan de zeldzame ongeneesbare ziekte amyotrofische laterale sclerose. Wat uiteindelijk leid tot verlamming van de lichaamsdelen. Mao had zijn eerste hartinfarct halverwege mei tijdens een ruzie in 1976 gekregen, zijn tweede op 26 juni en zijn derde op 2 september. Alle artsen wisten dat zijn dood nabij was. Mao stierf om tien over twaalf ’s nachts op 9 september. Er was nog geen zekerheid over wat er zou gebeuren met Mao toen hij dood was dus het idee kwam dat ze hem voor twee weken zouden conserveren. De artsen gingen aan de slag want voor twee weken conserveren moesten ze Mao’s lichaam inspuiten met twee liter formaldehyde. Een stof die er voor zou zorgen dat het lichaam niet zou gaan ontbinden. Dat was gedaan en Mao werd in een lucht dichtte kristallen kist opgebaard. Alleen toen kwam het idee dat de Voorzitter voor altijd bewaard moest blijven, en Li Zhisui moest uitzoeken hoe dat zou moeten. Dat is natuurlijk onmogelijk om een mensen lichaam voor altijd te bewaren maar het was een bevel dus ze moesten maar wat bedenken. Zo kwamen de mensen van de werkgroep die zich bezig hield met het conserveren van Mao op het idee dat ze Mao dan maar met meer formaldehyde moesten inspuiten. Toen dit was gedaan, er was in totaal 22 liter zijn lichaam ingespoten, was Mao niet helemaal meer herkenbaar als de oude Mao. Hij was namelijk helemaal opgezwollen. Zijn lichaam was niet zo heel erg dat konden ze wel bedekken met kleding maar zijn gezicht moest weer normaal natuurlijk en dat deden ze door middel van masseren. Alleen uiteindelijk duwde er iemand te hard op de huid en scheurde er een stukje wang los. Maar dat was zo weer gemaakt met een beetje vaseline. Hier hebben ze trouwens best lang over gedaan. De kristallen doodskist werd gevuld met helium en zo zou Mao’s lichaam wel een tijdje goed blijven. Er waren nog heel wat keren gekomen dat het lichaam van Mao naar het ziekenhuis moest voor onderhoud en er was uiteindelijk ook een wassen beeld van hem gemaakt. Toch is Mao uiteindelijk begraven. Mao’s invloed op de twintigste eeuw... Mao heeft een ontzettend grote invloed gehad op China in de twintigste eeuw. Ik hoop dat dat wel een beetje uit mij werkstuk te halen is. Hij is ongeveer veertig jaar erg belangrijk geweest voor het bestuur in China. Erg veel mensen zijn door hem weer positiever gaan denken en zijn er met de revoluties keihard tegenaan gegaan. Wanneer er dingen niet goed gingen kreeg Mao daar niet de schuld van maar andere partijleiders. Dit was ook een oude traditie van vroegere keizers. Mao was alles voor de Chinezen en ze verheerlijkten hem ook. Hij was hun leider waar je naar moest luisteren en die je moest gehoorzamen. Hij leek ook erg veel op een keizer, alles wat er beslist werd deed hij en niemand mocht hem tegenspreken in zijn ideeën. Hij vergeleek zichzelf ook met een keizer, hij vond zelf dat hij een keizer was, en ook wel een hele goede. Ook het Rode Boekje zegt veel over hem en over zijn volk. Het had een enorme invloed en iedereen schafte zo’n ding aan dat zegt toch wel iets over hoe je bekend staat bij de mensen. Mao was ook de grote persoon die iedereen weer nodig had om trots te zijn op je nationaliteit hij gaf het volk weer vertrouwen. Maar hij heeft natuurlijk ook veel schade aangericht, met de Lange Mars zijn ongeveer honderdduizend mensen gestorven met de hongersnood als gevolg van de grote sprong voorwaarts zijn er ook miljoenen chinezen omgekomen, met de zuiveringen om alle anticommunisten weg te krijgen zijn ook heel wat mensen afgeslacht. Het deed Mao ook niet zoveel dat er zoveel mensen stierven door zijn regime. Hij had niet echt veel gevoel. Zo zie je Mao toch weer meer als een moordenaar die de dood van miljoenen mensen op zijn geweten heeft. Door zijn regime is er toch ook heel erg veel fout gegaan in China. Mao heeft dus erg veel invloed gehad op China in de twintigste eeuw, hij is ook een leider die het als langst heeft volgehouden om zo alleen te heersen.