Juan Perón

Tijdbalk: n. Chr. - 1910: Mexicaanse revolutie. - 1946: Juan Peron wordt verkozen tot president in Argentinie. - 1955: Peron moet wijken voor een militaire opstand. - 1959: Fidel Castro verjaagt de Cubaanse dictator Batista. - 1961: Een door Amerika gesteunde aanval in Cuba mislukt. - 1967: Dood van Che Guevara in Bolivia. - 1973: Salvador Allende, de marxistische president van Chili wordt vermoord. Het Peronisme Een opvallend kenmerk van de Argentijnse politiek sinds 1945 is het 'Peronisme' geweest. Dit was de beweging die door Juan Perón gevestigd was, een ambitieus officier, die na een militaire staatsgreep in 1943 optrad als minister van arbeid en in 1945 aan de macht kwam door een bondgenootschap van dissidente soldaten met de vakbonden. Perón stond een politiek voor van nationalisatie van buitenlandse ondernemingen, lokaal gefinancierde industrialisatie, sociale zekerheid voor de arbeiders uit de stad en betere werk en leefomstandigheden voor het leger.
Evita: Gesteund door zijn uitzonderlijk begaafde vrouw, Evita Duarte, een radio-omroepster, wier talenten niet enkel van politieke aard waren, maakte Perón gebruik van pers, radio en massabijeenkomsten om zijn persoon bekend te maken aan het volk bij ontstentenis van een effectieve partijorganisatie. Er was geen politicus die met de populariteit van Perón kon wedijveren (die door Europeanen, gevormd door de Tweede Wereldoorlog fascistisch werd genoemd). Langzamerhand werd de aantrekkingskracht van, Perón kleiner. Aan het begin van de jaren 1950 namen de inflatie en de werkloosheid toe en mede door de mislukking van de industrialisatiepolitiek groeide de onvrede van de bevolking, Na een door de marine gesteunde staatsgreep door een groep burgers, werd Perón verbannen; uiteindelijk vestigde hij zich in Madrid. Geen van de opvolgende regeringen had meer succes dan die van Perón. Een serie radicale, militaire en coalitieregeringen slaagde er niet in door de vicieuze cirkel van economische stagnatie en openbare wanorde heen te breken. Peron president: In 1973 werd Perón weer tot president gekozen. De peronistische beweging bestond nu uit een brede coalitie die gevolgd werd door een scala van extreem links tot extreem rechts, De arbeiders uit de steden steunden Perón: ze herinnerden zich de eerste regeringsperiode van Perón, als zijnde de enige periode waarin ze welvaartsgroei gekend hadden. Groeperingen uit de bovenste en middenklasse keken op deze regeerperiode terug als op een periode van betrekkelijke rust. Links en rechts hoopten Perón te kunnen manipuleren. De onvrede nam al toe toen Perón stierf op een leeftijd van 79 jaar, terwijl hij zijn vrouw achterliet als opvolgster. Isabel was vroeger cabaretzangeres geweest in Panama. Isabel had niet het scherpe politieke inzicht van Evita. Ze bleef aan de regering. omdat ze het enige symbool was, dat de Perónista-beweging verenigde. Toen de regering naar rechts zwenkte, ondernamen stedelijke guerrilleros - enigen van hen gerecruteerd uit de rijen van de ontmoedigde Perónistas - gewapende acties. Terreurgroepen van rechts trokken zich terug. De regering van Isabel taande door corruptie en was niet in staat noch binnen, noch buiten de Perónista-beweging druk uit te oefenen en Argentinië werd onbestuurbaar. Alles was klaar voor een staatsgreep maar het leger aarzelde. Binnenlandse verdeeldheid en de herinnering aan het mislukken van vroegere militaire regeringen, waren er de oorzaak van dat het korps officieren draalde met de interventie, totdat het land zich in een niet-verklaarde burgeroorlog bevond. De toekomst van Argentinië bleef onzeker. De militaire regering had alom kritiek, wegens haar gebrek aan respect voor de mensenrechten. en wegens de tolerantie van het discriminerende moorden door de terreurgroeperingen van rechts. Spanningen tussen carrièrejagers binnen het leger, tussen leger en marine, tussen burgers en de rechtervleugel en het officierskorps, voorkwamen de vorming van een efficiënt autoritair regime naar Braziliaans voorbeeld. Terzelfder tijd was autoritair rechts te goed bewapend en links te verdeeld om enige richting te geven. Het centrum, in deze polariserende context, was in diskrediet gebracht. Bron: http://histoportal.com/biografie/peron.htm (www.google.nl)