Jacques Brel

Jacques Brel

Ga niet bij me weg, je moet vergeten
Alles kan vergeten worden en wie loopt er nu weg?
Vergeet de keren van de misverstanden en de verloren tijd
Te weten hoe je die uren moet vergeten
Die soms het hart van het geluk doodden
Met slagen van waarom toch
Ga niet bij me weg
Ga niet bij me weg
Ga niet bij me weg
Ga niet bij me weg

Weet iemand uit welk lied ik net een stuk heb gebracht in het Nederlands?

(Leerlingen zeggen het)

Inderdaad, ‘Ne me quitte pas’ van Jacques Brel.

Velen van jullie kennen hem waarschijnlijk van op de scene waar hij letterlijk kilo’s verbrandde door zijn enorme inleving. Ik denk dat ik voor velen kan spreken als ik zeg dat Jacques Brel de grootste Belg is.

Deze legende werd geboren te Schaarbeek op 8 april 1929. Hij groeide op in een burgerlijk mileu, wat hij heel saai vond. Lang zou hij zijn vader opvolgen als fabrieksdirecteur maar in zijn jeudbeweging legde hij zich ondertussen toe op zang en toneel. Daarin kon hij zich uitleven als grapjas en durver. Hij wou het publiek animeren. Hij leerde er ook zijn toekomstige vrouw kennen: Thérèse Michielsen. Ze trouwden toen ze 21 waren. Met haar kreeg hij 3 dochters: Chantal, France en Isabelle Brel.

Hij leefde 6 jaar het leven van een katholiek burgerlijk papaatje en werkte ondertussen in de kartonfabriek. Dit was als sterven voor hem. Hij probeerde het als chansonnier in Brussel te maken maar dit lukte hem niet. Hij besloot dan om alles achter te laten, dus ook zijn vrouw en kinderen, en met zijn gitaar en 23 songteksten naar Parijs te gaan.

Daar werd hij ondekt door Jacques Cannetti, een belangrijke sleutelfiguur in de wereld van de chansonniers. Helaas sloegen zijn liedjes niet aan bij het publiek. Tot ‘Quand on a que l’amour’. Daar werd het publiek gek van. Stilaan werd een nieuwe ster geboren. Brel zong toen nog op een krukje met zijn gitaar in zijn handen. Hij leerde ook Georges Pasquiers kennen die zijn boezemvriend werd. Ook leerde hij François Rauber, Gerard Joannest en Jean Corti kennen. Zij werden Brels muzikale begeleiders en hielpen hem enorm in zijn carrière. In dat zelfde jaar ontving hij ook de prijs Charles Cros.

In 1960 kwam één van zijn bekendste liedjes uit: ‘Ne me quitte pas’. Dit was zijn eerste liedje dat doordrong bij het grote publiek. Door dit liedje kende zelfs Amerika Brel en in plaats van het optreden met gitaar en krukje stond hij nu recht en maakte hij grootse bewegingen. Stilaan werd hij ook meer een komische zanger.

In 1964 besloot Brel afscheid te nemen van het rondtouren. Zijn reden hiervoor was zijn nood aan vrijheid. Brel zong zijn laatste show in de Olympia. Dit was een enorm hoogtepunt.

Na zijn afscheid ging hij rusten. Op de Middelandse zee bekwam hij van 15 jaar leven voor muziek. Hij probeerde er zeeman te worden.

Na zijn rust nam hij nog een album op.  Maar als de 40 naderde, nam hij definitief afscheid van het chanson en begon hij te acteren om zich nog te kunnen uitleven. Na 200 voorstellingen van zijn toneel kon hij ook dit niet meer aan.

Toen hij eindelijk 40 werd, werd hij filmster en later ook regisseur. Zijn eerste film was een succes maar zijn 2e was een enorme flop. Hij vertrok samen met zijn dochter France en nieuwe vrouw, Maddly Bamy op zee, om zijn zelfrespect terug te vinden. Tijdens deze reis zakte hij onverwacht in elkaar van de pijn. Er werd een tumor in één van zijn longen ondekt. Brel werd in Brussel geopereerd en na amper 3 maanden na de operatie ging hij terug op de zee rondreizen. Maar deze keer alleen met zijn vriendin. Ze moesten de reis echter onderbreken omdat Brel vermoeid was. Ze stopten op het eiland genaamd Hiva Oa. Dit was zijn toevluchtsoord maar werd ook zijn eindbestemming want in 1978 werd er een tumor in zijn andere long ondekt. Hij stierf op 9 oktober 1978 en werd begraven op dit prachtige eiland.

Vooral de eerlijkheid van Jacques Brel maakt hem voor mij tot de grootste Belg. Hij was een stil water met diepe gronden die af en toe uitbarstte en dan vooral op het podium. Hij gaf op de scene 60 minuten alles van hem en deed dit dagen lang na elkaar. Mijn stiefvader zat vroeger af en toe met hem op café in De Haan waar hij soms verhalen aan hem vertelde.  

Als laatste wil ik jullie nog mijn favoriete uitspraak van Jacques Brel meegeven: “Talent bestaat niet. Talent is enkel zin hebben om iets te doen. Al de rest is inspanning. Ik ken geen artiesten, enkel mensen die hard voor iets werken.”

Danku voor jullie aandacht!