Jopie Huisman

Voorwoord Ik heb voor Jopie Huisman gekozen, omdat ik nog niet wist wie ik zou gaan doen, dus ben ik naar de bibliotheek gegaan en daar heb ik gekeken wie er allemaal waren. Ik wou wel graag een niet heel bekende schilder want dan hadden heel veel mensen die ook weer en dat vind ik niet leuk. Dus ik heb naar de inhoud van die boeken gekeken die er nog over waren of het niet een heel moeilijk boek is met lange regels en volle bladzijdes. Mijn moeder zei ook dat deze man eigenlijk wel interessant schilderde en tekende en dat hij best bekend was nog. En ik vond dat deze schilder heel mooi schilderde. Er stonden ook erg mooie verhalen in dat boek dat vond ik heel mooi. Zijn manier van schrijven heeft mij dus ook aangetrokken. Zijn tekeningen/schilderijen zijn ook heel erg in detail geschilderd/getekend. Ik heb ooit nog voor zijn museum gestaan, maar ben er nog nooit in geweest. Misschien komt dat nog wel eens. Levensbeschrijving van Jopie Huisman Jopie Huisman is geboren op 18 oktober 1922 in Workum . Hij was de jongste van het gezin van zeven kinderen (Marijke, Wieke, Fetje, Maaike en Jeltje, Lieuwe en Jotje). Workumers waren arm, maar iedereen kon elkaar en niemand had een hekel aan elkaar. Jopie’s gezin was ook niet rijk maar het Friese land gaf hem het gevoel dat ze in een paradijs leefden. Jopie was een diep gelovig mens. Na zijn lagere school op veertien jarige leeftijd is hij naar de ambachtsschool gegaan. Waar hij na twee jaar zijn diploma als huisschilder haalde. Jopie ging werken in 1938, nadat hij klaar was met zijn school, in de aardewerkfabriek Aurora. In die tijd is hij begonnen met tekenen zonder ooit les te hebben gehad. Hij schilderde het meeste buiten, hij schilderde alles wat hij om zich heen zag en wat hem raakte. Jopie was van jongs af aan sterk naar buiten gericht. Gaf altijd belangstelling voor anderen, liefde voor mensen en dingen vooral voor de zwakke mens in de goot. En voor dingen die af hebben gedaan, afval.

Van 1947 tot 1950 beschildert hij aardewerk in de fabriek van Rintje de Boer en trouwde op 1 november 1950 met Eelkje de boer.Een jaar later over leed zijn moeder, Grietje Huisman. Eelkje en Jopie kregen samen vier kinderen (Ypke, Marretje, Grietje en Jacob).Zij zijn meestal het ontwerp van zijn tekeningen en schilderijen. In 1951 probeerde hij zelfstanding zijn brood te verdienen door geschilderde wandbordjes te verkopen, dat mislukte. Van 1952 tot 1959 ging hij met de vodden kar door de straten van Workum daar zie je dat hij heel veel kleine, gewone, weggegooide, kapotte dingen schilderde, dat zag hij als kunst, stoffige rommelige dingen. Hij schilderde het ook niet anders dan het eruit zag. Als hij mensen schilderde dan schilderde hij alleen de gewone mensen niet de rijke nette mensen. Hij verhuisde naar Franeker in 1960 en gaat daar bij zijn broer in de zaak werken. In 1962 en 1963 waren en enkele tentoonstellingen van zijn werk hoewel hij soms hele perioden helemaal niet schilderde. Er kwamen wel 26.000 mensen naar zijn expositie in Haarlem in vier weken tijd. Hij vestigde zich in 1963 in Herbayum als zelfstandig lompen handelaar. Soms raakte hij jarenlang geen potlood en penseel aan. Pas in 1973, toen zijn huwelijk stuk liep begon hij weer te schilderen. Hij begon zo zijn eigen realistische trant te tekenen. Later begon hij met schilderen. Hij schilderde en tekende zijn verhaal en levensopvatting op papier en doek, dat trok steeds vaker de publieke aandacht. In 1976 hertrouwde Jopie met Ietje Magré. Zijn handel liep erg goed. Omdat er tijdens een expositie schilderijen waren gestolen wou hij nooit meer een expositie en vestigde hij in 1986 een museum van Jopie´s kunstwerken, “het sleeswijckhuys”. Dat museum liep zo goed dat er een groter pand voor moest komen. Het huidige museum is geopend in 1992 geopend. Er is zelfs nog een deel bij gebouwd in 2001. Er zijn al bijna ander half miljoen in het Jopie Huisman museum geweest. Jopie overleed op 29 september 2000. Hij werd begraven op 5 oktober onder grote belangstelling er waren vele Nederlandse beroemdheden.

Dit is het Jopie Huisman museum. Beschrijving van de tijd waarin Jopie Huisman leefde De mensen waren arm in Workum ook Jopie’s familie. Hij probeerde altijd maar wat om geld te verdienen. Maar voor Jopie was Workum een Hemel, maar toen kwam de 2e wereldoorlog, dat was een ware hel voor hem. Thuis was liefde en het echte kwaad in de wereld. Er was nog nooit iemand vermoord in Workum. Opeens zat hij midden in de bombardementen. Halverwege de oorlog begon hij te tekenen, portretjes van oude mensen. Het waren vaak romantische plaatjes. Er kwamen ook al mensen naar hem toen om te vragen of hij een iemand wilde tekenen voor diegene en kreeg dan een rijksdaalder. Jopie werd opgepakt in 1942 en op transport gesteld naar Duitsland om daar te werken voor de “Werhmacht”. Hij vluchtte in 1943 en dook tot het einde van de oorlog onder in Workum. "Dat gevecht kun je alleen maar winnen door je over te geven aan de liefde. Liefde die de fouten die je maakt, scherp belicht, zodat je beseft dat je het kwaad dat je een ander aandoet, jezelf niet kunt vergeven. Daar heb je de ander voor nodig. Die liefde geeft je tegelijkertijd de kracht een ander te vergeven, wat die ander jou ook heeft aangedaan" Dan kan de vijand in jezelf niet onbelemmerd zijn gang gaan en heb je de vijand in de ander liefgehad." Heeft hij ooit gezegd. Hij is toen twee jaar ziek geweest, maar niemand die wist wat er aan de hand was. Pas met de volksdoorlichting vonden ze een vlek op zijn longen, er werd TBC bij hem geconstateerd. Hij mocht alleen nog maar plat liggen, staren naar de balken. Hij heeft toen veel getekend.

HIER HOORT EEN PLAATJE
A Broek van koemelker
B gemaakt in 1975 in Workum in Friesland, waar hij woonde. Gewoon in zijn eigen huis. Hij was alleen, want hij was net gescheiden. C de ware grote is 60cm bij 80 cm
D Figuratief is het niet want het is niet een beeld en het is ook niet versierd, abstract is het niet want het is wel echt geschilderd zoals het is en het is ook niet geabstraheerd want het is niet afgeleid. En ik weet ook niet wat het wel is. E het is de Realiteit dat was ook altijd wat hij wou schilderen en het nooit veranderen zoals heel veel andere schilders deden. Hij hield ervan om rommelige, vieze, oude dingen te schilderen. Hij liet dingen zien zoals ze waren. F olieverf op linnen heeft hij gebruikt
G hij heeft een kwast en een penseel gebruikt. H hij heeft een zwarte achter grond gedaan. I Hij ging scheiden, en toen vond hij tussen de rommel die broek, een afgetobde, tachtig keer vertelde smerige melkersbroek. Hij zag zichzelf daarin, het weerspiegelde zijn toestand van zijn ziel. Hij heeft hem toen meegenomen en geschilderd. Ook omdat mensen zich erin herkenden, is het zijn redding geweest. Hij heeft zijn identiteit er door terug gevonden. Het wis eigenlijk ook een soort van zelfportret. J Hij herkende zich zelf erin en hij zegt ook dat het zijn redding is geweest omdat hij er zijn identiteit door terug heeft gevonden. En dat was ook wat hij probeerde hij probeerde zijn gevoelens in die schilderij te stoppen en mensen het zelfde laten voelen als hij voelde. En zijn doel was hier dan ook dat mensen zichzelf erin herkenden. K Bij sommige mensen misschien wel dat hun hier echt een gevoel bij krijgen dat ze zichzelf terug vinden maar ik denk eigenlijk dat mensen dat niet snel hebben. Ik heb het ook niet. L Ja want de naam is gewoon net zoals wat het is. Een broek van een koemelker, dat is gewoon zo en daar is verder ook niks aan veranderd.