FOTOGRAFEN ( 2 bespreken)
Eve Arnold °1913
The Tropicanna Bar Havanna
Eve Arnold is in 1913 geboren in Pennsylvania, als de dochter van Russische immigranten. Als jonge vrouw studeerde ze geneeskunde, maar in 1947 ging ze fotografie studeren in “ The New school for Social Research” In New York. In 1951 werd zij de eerste vrouw die voor het beroemde Magnum agentschap mocht werken. In 1957 werd ze dan ook volwaardig lid. Zo werd Eve Arnold een fotojournalist. Ze is bekend voor haar foto-essays met mensen, verschillende culturen en ook om haar zeer gevoelige portretten ( zie boven. Ze werkte ook samen met heel wat beroemdheden
van de jaren ‘50 en ‘60. Van filmster tot religieus leider. Mensen als Malcolm X, Marlene Dietrich, Richard Nixon, Marylin Monroe en de Dalai Lama, maar ze fotografeerde ook gewone mensen. Haar meest beroemde onderwerp en waar ze waarschijnlijk ook het bekendst is door geworden, is de filmster en zangeres Marilyn Monroe. Eve Arnold zei hierover in een interview : 'I met Marilyn when she was a starlet, when we were both starting out and neither of us knew what we were doing. Marilyn was very important in my career and I think I was helpful in hers. She was very clever, although uneducated, but she was street smart and very witty.” Sara Stevenson, conservator, zei over Eve Arnold en haar relatie met Marilyn Monroe 'Most of the photographs of Monroe taken by men have a gloss of sexuality. She and Eve were both aware of her ability to turn this persona on, as an almost mechanistic trick. It is Eve's personal charm that gives us the relaxed individual and the subtler person of Marilyn Monroe. Ze bleef Marilyn Monroe fotograferen tot het einde van haar carrière. Ze reisde veel. In haar carrière nam ze ook enkel risico’s. Zo werkte ze in haar eentje in de bergen van Tibet en in Afghanistan, maar ze had nog nooit in oorlogsgebied gewerkt. Ze stond onder contract bij de New York Times die een reportage maakte over de oorlog in Vietnam, maar de directeur bleef maar tegen haar zeggen dat ze niet snel genoeg kon lopen. Ze publiceerde verschillende boeken over haar verre reizen waarin je meegesleept wordt in een andere wereld. Haar werken tonen een interesse voor de vrouwen in de wereld en in de samenleving. Bv haar boek ‘The Un-retouched Woman ( 1976). A self-taught photographer, Arnold has covered a range of subjects from fashion to politics to life in the Vatican. I MET JOAN CRAWFORD IN 1956 when she was working on a film called Autumn Leaves. Twentieth Century Fox hired me to photograph her. I was sent along to the studio of a clothing designer to meet Joan for the first time. She came in about 10 minutes after me with two little poodles, one on each wrist like a cuff. She kissed each poodle on the mouth, gave them to her secretary, then turned around and kissed me on the mouth. I did a lot of work with her. One story in particular was the most intimate one I think I've ever done. She wanted me to show her getting facials, dyeing her hair, coloring her toenails. She even wanted me to show her having her legs waxed. Since the story is such a close one, such a personal, such an intimate one, people just say, "How did you manage?" I didn't manage. She wanted that. I wouldn't have dared to ask for it. The photograph of Crawford's face swathed in towels is really a shocker, but she insisted upon it. She wanted to show the public--"my public," she'd say--what it takes to stay at the top of the heap for 30 years. When she went out just to see a film around the corner, she would have two women come from Arden in the morning. She would have a massage, a facial, her eyebrows dyed, her makeup done--it took hours to get her ready. And she wanted to show that. She wanted to show how heroic she was to be doing that for her public. She was a woman who believed her own publicity. That was the difference between her and Marilyn Monroe. Marilyn didn't believe the publicity. During a period of her life when she aspired to become a star, she believed that she had hope, that she was going somewhere. When she really became a star, she couldn't accept it. Marilyn would disappear from the public. She'd be hours late. She would be afraid to come forth. I remember once in 1957, right before she did The Prince and the Showgirl, Laurence Olivier and she were supposed to appear together on a balcony for the press. Well, she didn't appear for hours. The press waited downstairs at the hotel, waited for her to get through making up, doing whatever she was doing. She had sent word for me--we became fairly close--to come up to see her before she got ready. I went into her room and there were Olivier and the man who wrote the film script waiting in the anteroom of her suite, cooling their heels. She was inside. She couldn't decide whether to wear her hair this way or that way or up or back. It was a delaying tactic. I took one picture and bolted out of there because when I walked past Olivier, I got the most baleful, dirty look you've ever seen. He figured that I had held her up, I guess. I met her when she was a starlet. She'd seen a series of pictures of mine on Marlene Dietrich. We were beginning, both of us, getting started in our careers. Neither of us knew what we were doing; I was a neophyte and she was a starlet. She was going places but she hadn't arrived. It became a bond between us. So whenever she felt uncomfortable about something, she would send for me. We were professional friends. I wouldn't call it a friendship. Marilyn was very important in my career. I think I was helpful in hers.
Het turbulente leven van Diane Arbus ( 1923 - 1971)
Identieke tweeling 1967
Diane Arbus is geboren als Diane Nemerov in 1923 in New York City. Ze was de dochter van een rijke Joodse familie. Dianes grootvader verliet Rusland omdat hij niet meer kon voldoen aan de wensen van zijn orthodoxe ouders. Hij trouwde met de vrouw waar hij echt van hield en niet met het vrome, religieuze meisje dat hij toegewezen kreeg. Dit verhaal herhaalde zich jaren later bij Diane. Toen ze 14 jaar was, werd ze verliefd op Allan Arbus. Tegen de wil van haar ouders, had ze een geheime relatie met hem. Op haar 18de trouwt ze onmiddellijk met Allan. Diane en Allan Arbus
Het is Allan Arbus geweest die Diane in de wondere wereld van de fotografie heeft geïntroduceerd. Na de oorlog begonnen ze samen een carrière in het modefotografie wereldje. Vanaf 1957 begon ze op haar eentje te werken. Het gevolgen hiervan waren dat haar huwelijk met Allen niet meer van een leien dakje liep. In 1959 gingen Allan en Diane dan ook uit elkaar. Vanaf dat moment begon ook haar carrière de hoogte in te gaan. Haar breuk met Allen heeft veel invloed gehad op haar fotografie. Ze verloor haar liefde en had het gevoel dat ze alleen was tussen al die andere mensen. Ze had het moeilijk met haar emoties. We vinden het terug in haar werk. Een donkere sfeer en de eenzaamheid komen steeds weer voor. Toch komt de prille vrolijkheid ook weer terug. Een van haar laatste projecten ( 1969) waren portretten van mengtaalgehandicapte mensen. Een paar van deze foto’s werden in 1972 gepubliceerd, maar haar werk werd pas in 1995 volledig uitgeven. ‘ Untitled’. Wat maakt Arbus hier nu zo speciaal en creatief mee. Het is haar zicht op de relatie tussen de kunstenaar en de persoon die op de foto gaat staan. Je voelt je aangesproken en aangegrepen door de foto’s omdat die wereld ver van je afligt. Arbus brengt deze dichterbij. Er is veel kritiek geuit geweest op deze foto’s maar Arbus heeft zich daar altijd sterk tegen verweerd. Veel van haar werken passen niet in de kapitalistische-sociale cultuur, want de foto’s kunnen schokkend overkomen. Het maken van deze reeks, betekende veel voor haar. Een toch naar zichzelf misschien. Maar Diane Arbus raakte depressief, want het leven lag haar nu ook niet voor de wind. Ze heeft veel ongelukkige momenten gekend. Deze inzinking leidde zelf tot haar dood in 1971. Daine Arbus pleegde zelfmoord
Ze was toen al een legendarische en gerespecteerd fotografe. Eigen mening over het werk van Diane Arbus Toen ik naar de bibliotheek ging om foto’s te bekijken van haar, schrok ik geweldig. Het boek ‘untitled’ keek ik door en het pakte me enorm. Ik kon er bijna niet naar kijken. De mengtaalgehandicapten verkleedt met maskers en parasolletjes. Lachend of serieus. Stilletjes in een hoekje of met moeite een bord leeg eten. Ik voelde een onbehachelijk gevoel over me neerdalen alsof ik naar iets keek wat ik totaal niet kende. Iets buitenaards ofzo. Ik draaide men ogen steeds weg van het boek. Waarom hebben ze mij deze fotograaf aangeraden? Ik vraag het me nog steeds af, maar ik kan wel zeggen dat de foto’s me niet ombewogen hebben gelaten. Na een tijdje kon ik ze beter bekijken en probeerde voor mij een betekenis te plaatsen waarom ik zo vol afschuw naar deze mensen keek. Ook de foto van de tweeling en het jongetje met de handgranaat lieten me niet koud. Ik vond ze bijna gruwelijk. Waarom heb ik dan niet een andere gekozen waarvan ik het gefotografeerde aantrekkelijk vond. Ik kon het niet echt vergeten en zou me schuldig gevoeld hebben als ik hierover niet wou praten, want kwam ik tot besef, ze fotografeert gewoon de realiteit en die kan soms hard zijn. Ok, ze laat de mentaal-gehandicapten wel zich verkleden, maar de gelaatsuitdrukking blijft het
zelfde. Kei en kei hard zijn de foto’s en ik weet zeker dat ik ze niet snel ga vergeten. Of er morele boodschap achter zit van vergeet de mensen die anders zijn niet of kijk eens rond je wat er allemaal gebeurd, weet ik niet zeker. Misschien omdat ik me daar ook wel wat bewust van ben dat het bestaat, dacht ik toch tenminste
Ik vind dat ze het schitterend in beeld heeft gebracht en haar effect vast en zeker bereikt heeft. Niet alles hoeft het woordjes: oooooh en schattig uit te roepen. Eigen mening over het werk van Eve Arnold Haar foto’s laten een ander stukje van de wereld zien. De wereld van de beroemde mensen, zoals Marilyn Monroe, en ook de wereld van België. Haar werk over China ( 1979) Is aan de ene kant erg droevig omdat je kindjes ziet in de velden en waar een kinderlijk glimlachje niet te bespeueren is. De boeren die nog leven als wij 200 jaar geleden. Daarnaast ook het grappige van de peuters met hun kleine oogjes naats elkaar op een bankje en de ijverige danseresjes. Als ik op het internet naar foto’s van haar zocht belande ik rechtstreeks bij onze Marilyn. Ik kan er niet meer over zeggen dat ik het mooie foto’s vind, maar ze drukken niet zoveel uit. Marilyn Monroe werd zoveel gefotografeerd dat evengoed iemand anders het gedaan kon hebben. Maar wat ze zegt over haar werken met de filmster, is iets anders. Het is wel waar dat ze een andere kant van het meisje dat alleen maar mooi kan zijn liet zien ( bv: foto in de tuin). Maar dat maak ik meer op uit haar woorden dan uit haar foto’s. Als ik Arnold moet vergelijken met diane Arbus is het verschil direct gemaakt. Toen ik haar foto’s bekeek, dacht ik in mezelf: ‘ Wat een lief, klein Chineesje en zie hoe schattig!” Maar het pakte me niet echt. Ik weet dat het meisje in de korenvelden niet zo welgesteld is als wij hier in de westere wereld. Maar doordat ze daar zo vredig zit, raakt het mij niet zo als de mentaalgehandicapten. Ik kijk er graag naar en droom er een beetje bij, wat op zich niet zo slecht is. Je moet niet altijd denken aan het slechte, maar het is er weel dat voel ik ook anders begin ik er niet over. Waarom heb ik bovenaan de foto van het jongetje in de bar gezet ? Ten eerste omdat ik deze het eerste op het internet tegenkwam, maar nadat ik andere foto’s had gezien, deze mij het meest aansprak. Hierbij voelde ik enige medelijden opkomen, maar toch ook weer het mooie van de onschuld en weerloosheid. Ik vind het erg moeilijk om er iets over te schrijven, wnat het komt zo naief en werelsvreemd over, maar als ik eerlijk ben dat ropen haar foto’s meer schoonheid op dan graaktheid over de realitiet die er achter zit.
The Tropicanna Bar Havanna
Eve Arnold is in 1913 geboren in Pennsylvania, als de dochter van Russische immigranten. Als jonge vrouw studeerde ze geneeskunde, maar in 1947 ging ze fotografie studeren in “ The New school for Social Research” In New York. In 1951 werd zij de eerste vrouw die voor het beroemde Magnum agentschap mocht werken. In 1957 werd ze dan ook volwaardig lid. Zo werd Eve Arnold een fotojournalist. Ze is bekend voor haar foto-essays met mensen, verschillende culturen en ook om haar zeer gevoelige portretten ( zie boven. Ze werkte ook samen met heel wat beroemdheden
van de jaren ‘50 en ‘60. Van filmster tot religieus leider. Mensen als Malcolm X, Marlene Dietrich, Richard Nixon, Marylin Monroe en de Dalai Lama, maar ze fotografeerde ook gewone mensen. Haar meest beroemde onderwerp en waar ze waarschijnlijk ook het bekendst is door geworden, is de filmster en zangeres Marilyn Monroe. Eve Arnold zei hierover in een interview : 'I met Marilyn when she was a starlet, when we were both starting out and neither of us knew what we were doing. Marilyn was very important in my career and I think I was helpful in hers. She was very clever, although uneducated, but she was street smart and very witty.” Sara Stevenson, conservator, zei over Eve Arnold en haar relatie met Marilyn Monroe 'Most of the photographs of Monroe taken by men have a gloss of sexuality. She and Eve were both aware of her ability to turn this persona on, as an almost mechanistic trick. It is Eve's personal charm that gives us the relaxed individual and the subtler person of Marilyn Monroe. Ze bleef Marilyn Monroe fotograferen tot het einde van haar carrière. Ze reisde veel. In haar carrière nam ze ook enkel risico’s. Zo werkte ze in haar eentje in de bergen van Tibet en in Afghanistan, maar ze had nog nooit in oorlogsgebied gewerkt. Ze stond onder contract bij de New York Times die een reportage maakte over de oorlog in Vietnam, maar de directeur bleef maar tegen haar zeggen dat ze niet snel genoeg kon lopen. Ze publiceerde verschillende boeken over haar verre reizen waarin je meegesleept wordt in een andere wereld. Haar werken tonen een interesse voor de vrouwen in de wereld en in de samenleving. Bv haar boek ‘The Un-retouched Woman ( 1976). A self-taught photographer, Arnold has covered a range of subjects from fashion to politics to life in the Vatican. I MET JOAN CRAWFORD IN 1956 when she was working on a film called Autumn Leaves. Twentieth Century Fox hired me to photograph her. I was sent along to the studio of a clothing designer to meet Joan for the first time. She came in about 10 minutes after me with two little poodles, one on each wrist like a cuff. She kissed each poodle on the mouth, gave them to her secretary, then turned around and kissed me on the mouth. I did a lot of work with her. One story in particular was the most intimate one I think I've ever done. She wanted me to show her getting facials, dyeing her hair, coloring her toenails. She even wanted me to show her having her legs waxed. Since the story is such a close one, such a personal, such an intimate one, people just say, "How did you manage?" I didn't manage. She wanted that. I wouldn't have dared to ask for it. The photograph of Crawford's face swathed in towels is really a shocker, but she insisted upon it. She wanted to show the public--"my public," she'd say--what it takes to stay at the top of the heap for 30 years. When she went out just to see a film around the corner, she would have two women come from Arden in the morning. She would have a massage, a facial, her eyebrows dyed, her makeup done--it took hours to get her ready. And she wanted to show that. She wanted to show how heroic she was to be doing that for her public. She was a woman who believed her own publicity. That was the difference between her and Marilyn Monroe. Marilyn didn't believe the publicity. During a period of her life when she aspired to become a star, she believed that she had hope, that she was going somewhere. When she really became a star, she couldn't accept it. Marilyn would disappear from the public. She'd be hours late. She would be afraid to come forth. I remember once in 1957, right before she did The Prince and the Showgirl, Laurence Olivier and she were supposed to appear together on a balcony for the press. Well, she didn't appear for hours. The press waited downstairs at the hotel, waited for her to get through making up, doing whatever she was doing. She had sent word for me--we became fairly close--to come up to see her before she got ready. I went into her room and there were Olivier and the man who wrote the film script waiting in the anteroom of her suite, cooling their heels. She was inside. She couldn't decide whether to wear her hair this way or that way or up or back. It was a delaying tactic. I took one picture and bolted out of there because when I walked past Olivier, I got the most baleful, dirty look you've ever seen. He figured that I had held her up, I guess. I met her when she was a starlet. She'd seen a series of pictures of mine on Marlene Dietrich. We were beginning, both of us, getting started in our careers. Neither of us knew what we were doing; I was a neophyte and she was a starlet. She was going places but she hadn't arrived. It became a bond between us. So whenever she felt uncomfortable about something, she would send for me. We were professional friends. I wouldn't call it a friendship. Marilyn was very important in my career. I think I was helpful in hers.
Diane Arbus is geboren als Diane Nemerov in 1923 in New York City. Ze was de dochter van een rijke Joodse familie. Dianes grootvader verliet Rusland omdat hij niet meer kon voldoen aan de wensen van zijn orthodoxe ouders. Hij trouwde met de vrouw waar hij echt van hield en niet met het vrome, religieuze meisje dat hij toegewezen kreeg. Dit verhaal herhaalde zich jaren later bij Diane. Toen ze 14 jaar was, werd ze verliefd op Allan Arbus. Tegen de wil van haar ouders, had ze een geheime relatie met hem. Op haar 18de trouwt ze onmiddellijk met Allan. Diane en Allan Arbus
Het is Allan Arbus geweest die Diane in de wondere wereld van de fotografie heeft geïntroduceerd. Na de oorlog begonnen ze samen een carrière in het modefotografie wereldje. Vanaf 1957 begon ze op haar eentje te werken. Het gevolgen hiervan waren dat haar huwelijk met Allen niet meer van een leien dakje liep. In 1959 gingen Allan en Diane dan ook uit elkaar. Vanaf dat moment begon ook haar carrière de hoogte in te gaan. Haar breuk met Allen heeft veel invloed gehad op haar fotografie. Ze verloor haar liefde en had het gevoel dat ze alleen was tussen al die andere mensen. Ze had het moeilijk met haar emoties. We vinden het terug in haar werk. Een donkere sfeer en de eenzaamheid komen steeds weer voor. Toch komt de prille vrolijkheid ook weer terug. Een van haar laatste projecten ( 1969) waren portretten van mengtaalgehandicapte mensen. Een paar van deze foto’s werden in 1972 gepubliceerd, maar haar werk werd pas in 1995 volledig uitgeven. ‘ Untitled’. Wat maakt Arbus hier nu zo speciaal en creatief mee. Het is haar zicht op de relatie tussen de kunstenaar en de persoon die op de foto gaat staan. Je voelt je aangesproken en aangegrepen door de foto’s omdat die wereld ver van je afligt. Arbus brengt deze dichterbij. Er is veel kritiek geuit geweest op deze foto’s maar Arbus heeft zich daar altijd sterk tegen verweerd. Veel van haar werken passen niet in de kapitalistische-sociale cultuur, want de foto’s kunnen schokkend overkomen. Het maken van deze reeks, betekende veel voor haar. Een toch naar zichzelf misschien. Maar Diane Arbus raakte depressief, want het leven lag haar nu ook niet voor de wind. Ze heeft veel ongelukkige momenten gekend. Deze inzinking leidde zelf tot haar dood in 1971. Daine Arbus pleegde zelfmoord
Ze was toen al een legendarische en gerespecteerd fotografe. Eigen mening over het werk van Diane Arbus Toen ik naar de bibliotheek ging om foto’s te bekijken van haar, schrok ik geweldig. Het boek ‘untitled’ keek ik door en het pakte me enorm. Ik kon er bijna niet naar kijken. De mengtaalgehandicapten verkleedt met maskers en parasolletjes. Lachend of serieus. Stilletjes in een hoekje of met moeite een bord leeg eten. Ik voelde een onbehachelijk gevoel over me neerdalen alsof ik naar iets keek wat ik totaal niet kende. Iets buitenaards ofzo. Ik draaide men ogen steeds weg van het boek. Waarom hebben ze mij deze fotograaf aangeraden? Ik vraag het me nog steeds af, maar ik kan wel zeggen dat de foto’s me niet ombewogen hebben gelaten. Na een tijdje kon ik ze beter bekijken en probeerde voor mij een betekenis te plaatsen waarom ik zo vol afschuw naar deze mensen keek. Ook de foto van de tweeling en het jongetje met de handgranaat lieten me niet koud. Ik vond ze bijna gruwelijk. Waarom heb ik dan niet een andere gekozen waarvan ik het gefotografeerde aantrekkelijk vond. Ik kon het niet echt vergeten en zou me schuldig gevoeld hebben als ik hierover niet wou praten, want kwam ik tot besef, ze fotografeert gewoon de realiteit en die kan soms hard zijn. Ok, ze laat de mentaal-gehandicapten wel zich verkleden, maar de gelaatsuitdrukking blijft het
zelfde. Kei en kei hard zijn de foto’s en ik weet zeker dat ik ze niet snel ga vergeten. Of er morele boodschap achter zit van vergeet de mensen die anders zijn niet of kijk eens rond je wat er allemaal gebeurd, weet ik niet zeker. Misschien omdat ik me daar ook wel wat bewust van ben dat het bestaat, dacht ik toch tenminste
Ik vind dat ze het schitterend in beeld heeft gebracht en haar effect vast en zeker bereikt heeft. Niet alles hoeft het woordjes: oooooh en schattig uit te roepen. Eigen mening over het werk van Eve Arnold Haar foto’s laten een ander stukje van de wereld zien. De wereld van de beroemde mensen, zoals Marilyn Monroe, en ook de wereld van België. Haar werk over China ( 1979) Is aan de ene kant erg droevig omdat je kindjes ziet in de velden en waar een kinderlijk glimlachje niet te bespeueren is. De boeren die nog leven als wij 200 jaar geleden. Daarnaast ook het grappige van de peuters met hun kleine oogjes naats elkaar op een bankje en de ijverige danseresjes. Als ik op het internet naar foto’s van haar zocht belande ik rechtstreeks bij onze Marilyn. Ik kan er niet meer over zeggen dat ik het mooie foto’s vind, maar ze drukken niet zoveel uit. Marilyn Monroe werd zoveel gefotografeerd dat evengoed iemand anders het gedaan kon hebben. Maar wat ze zegt over haar werken met de filmster, is iets anders. Het is wel waar dat ze een andere kant van het meisje dat alleen maar mooi kan zijn liet zien ( bv: foto in de tuin). Maar dat maak ik meer op uit haar woorden dan uit haar foto’s. Als ik Arnold moet vergelijken met diane Arbus is het verschil direct gemaakt. Toen ik haar foto’s bekeek, dacht ik in mezelf: ‘ Wat een lief, klein Chineesje en zie hoe schattig!” Maar het pakte me niet echt. Ik weet dat het meisje in de korenvelden niet zo welgesteld is als wij hier in de westere wereld. Maar doordat ze daar zo vredig zit, raakt het mij niet zo als de mentaalgehandicapten. Ik kijk er graag naar en droom er een beetje bij, wat op zich niet zo slecht is. Je moet niet altijd denken aan het slechte, maar het is er weel dat voel ik ook anders begin ik er niet over. Waarom heb ik bovenaan de foto van het jongetje in de bar gezet ? Ten eerste omdat ik deze het eerste op het internet tegenkwam, maar nadat ik andere foto’s had gezien, deze mij het meest aansprak. Hierbij voelde ik enige medelijden opkomen, maar toch ook weer het mooie van de onschuld en weerloosheid. Ik vind het erg moeilijk om er iets over te schrijven, wnat het komt zo naief en werelsvreemd over, maar als ik eerlijk ben dat ropen haar foto’s meer schoonheid op dan graaktheid over de realitiet die er achter zit.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden