Verwaarlozing móet leiden tot een taalachterstand

De letterlijke betekenis van verwaarlozing is je waarde verliezen. Als je goed naar het woord kijkt zie je namelijk waar staan, wat van waarde komt, en lozing. Dat komt van lozen, kwijtraken. Verwaarlozing kan op verschillende manieren voorkomen: geestelijk en lichamelijk. Een voorbeeld van lichamelijke verwaarlozing is dat je niet goed verzorgt wordt, geen eten krijgt. Bij geestelijke verwaarlozing kun je bijvoorbeeld genegeerd worden. Maar moet zoiets nou áltijd leiden tot een taalachterstand? Hoe serieus kunnen we dat nemen, hoe betrouwbaar zijn de bronnen?

PRO:
Verwaarlozing móet inderdaad leiden tot een taalachterstand. Wat voor manier van verwaarlozing er ook wordt toegepast, er vindt altijd een beschadiging in de hersenen plaats. Hoe erg de beschadiging is, hangt uiteraard af van hoe lang iemand verwaarloosd is. Er is wel bewezen, dat kinderen een kritische periode hebben. Die loopt ongeveer tot een jaar of 13/14/15, wanneer de puberteit begint. Als kinderen in de kritische periode geen grammaticaal juist taalgebruik leren, zullen ze dat ook nooit meer kunnen. Wel kunnen ze leren praten, maar nooit volledig.
Een goed voorbeeld daarvan is Genie. Zij is een meisje dat 13 jaar lang vastgebonden heeft gezeten en waar nooit een woord tegen is gezegd. Onderzoekers zijn met haar aan de slag gegaan, maar ze heeft nooit volledige zinnen leren spreken.
Een kind leert de taal door veel te luisteren. Langzamerhand pikt het door een aangeboren taalaanleg de grammatica op en kan zo de woorden in een goede volgorde zetten. Aangezien een verwaarloosd kind geen mensen heeft die hele gesprekken met hem/haar voeren, krijgt het nooit de kans op deze aanleg te ontwikkelen en grammatica op te pikken.
Na de kritische periode in de kindertijd is het moeilijk om alsnog talen met de daarbij behorende grammatica te leren. Daarom wordt bijvoorbeeld ook Frans, Nederlands, Engels en Duits al in de basisvorming gegeven. Dan heb je tíjdens je kritische periode al een bouwsteen in je talen, waar je dan in de bovenbouw op voort kan borduren. Kortom: Ik ben het met de stelling eens!

CONTRA:

Verwaarlozing hoeft niet perse te leiden tot een taalachterstand. Er zijn misschien gevallen bekend van wel, maar ook zijn er onderzoeken gedaan waaruit bleek dat het niet noodzakelijk is dat er altijd een taalachterstand plaatsvindt.
Er zijn bijvoorbeeld briljante wetenschappers voortgekomen uit in hun jeugd mishandelde kinderen. Zij hebben die hersenbeschadiging dus niet of in zeer kleine mate opgelopen.
Dit komt natuurlijk niet al te vaak voor, meestal is de beschadiging wel groter. Toch kan ook dit nog beperkt worden. Als het kind TIJDENS de kritische periode wordt ontdekt en hulp krijgt met taal (lezen en schrijven), bestaat er een grote kans dat het later wél de Nederlandse grammatica juist beheerst en gewoon goed Nederlands kan praten.
Een voorbeeld hiervan staat in ons Nederlands boek. Het meisje heet Isabelle. Ze heeft tot haar 6e jaar geen menselijk contact gehad en kon niet praten. Een jaar lang kreeg ze taallessen en daarna kon ze gewoon goed praten.
Ik ben het dus óneens met de stelling!