Twee-op-een-cel beleid

Twee-op-één-celbeleid, gezelligheid kent geen tijd? Een matras die tussen twee stapelbedden is geduwd, een emmer in de hoek die dienst doet als toilet. In een ruimte van twaalf vierkante meter zijn vijf mensen de hele dag tot elkaar veroordeeld. Soms zijn het er zelfs negen. Zuid-Amerikaanse toestand? Welnee, in ons buurland België is dit de dagelijkse realiteit. Is dit wat Minister Donner van Justitie hier in ons land ook wil? Minister Donner is er laaiend enthousiast over, het zogenaamde Twee-op-één-celbeleid. Hij wil dit gaan invoeren om zo het tekort aan cellen in Nederland te gaan verminderen. Ons cellentekort is de laatste tijd namelijk enorm gestegen, wij hebben de grootste procentuele stijging van Europa. Volgens minister Donner is er geen andere oplossing. Hij wordt onvoorwaardelijk gesteund door de LPF, Tweede-Kamerlid Joost Eerdmans laat zich zelfs voor een week vrijwillig opsluiten. De reden, hij wil zelf ondervinden hoe het is om een cel te moeten delen met een medegevangene. Dat zal hem nog zwaar gaan vallen, het leven in een ‘gedeelde’ cel werd al eerder door testpersonen omschreven als ‘niet leuk’. Veel mensen zijn tegen dit nieuwe beleid, er zijn zelfs al rechtszaken tegen deze nieuwe maatregel aangespannen. Er zijn mensen die vinden dat ook gevangenen recht hebben op hun privacy en ruimte. De cellen zijn namelijk maar zes bij twee meter. Ook vinden zij dat je niet zomaar elke willekeurige crimineel bij een andere crimineel kan zetten, aangezien je er soms wel voor meerdere jaren mee moet leven. Maar er zijn nog meer gevolgen door dit nieuwe idee. Zo is er bijvoorbeeld meer kans op ontsnappingen door samenzweringen. En de gevangenen zouden elkaar trucjes kunnen gaan leren of bijvoorbeeld na vrijlating samen gaan werken. Je zou er dus bendes aan over kunnen houden. Voor het gevangenispersoneel wordt de situatie er veel onveiliger op. Zij hebben nu veel meer gevangen dan eerst onder hun toezicht. Ook zijn zij niet opgeleid om een cel binnen te gaan waar meerdere gevangenen zitten, dit zou nog wel eens tot hele gevaarlijke situaties kunnen leiden. Op dit moment is er alleen nog sprake van twee-op-één-cel maar dat zou dan wel heel snel drie, vier of vijf kunnen worden. Dan zijn de risico’s voor het personeel nog groter. De cellen zouden ook veel te gezellig worden. In de vrouwengevangenis van Breda vinden de vrouwen het erg leuk nu ze gedeelde cellen hebben. Ze maken het gezellig en doen bijvoorbeeld een spelletje. Dit is natuurlijk niet de bedoeling van een straf uitzitten. Ze zitten er niet om lol te maken, maar om na te denken over hun slechte daden en de gevolgen daarvan. Ons buurland België heeft al veel langer deze wet van meermanscellen. De omstandigheden in de cellen zijn vaak erg slecht. Toen ze er aan begonnen leek de oplossing goed te doen, maar nu is alles erg tegengevallen. De gevangenisleiding is ook het overzicht over de gevangenen kwijt en heeft geen persoonlijk contact meer met ze om bijvoorbeeld problemen te bespreken. Dat komt eenvoudigweg door gebrek aan tijd, plaats en personeel. België raadt het Nederland dan ook sterk af om te gaan experimenteren met het Twee-op-één-celbeleid. Ze zeggen een schrikbeeld te zijn voor de Nederlandse penitentiair medewerkers (PIW’s). Volgens bestuurster Elise Merlijn van de ABVAKABO FNV is er tot nu toe nog niet genoeg nagedacht over de gevolgen en risico’s van deze nieuwe maatregel. Er wordt ook gezegd dat Minister Donner “sneller schiet dan zijn schaduw”, aangezien hij nu al over drie-, vier- en vijfmanscellen praat. De meningen van de bevolking zijn ook sterk verdeeld. Iedereen twijfelt nog of het wel zo’n goed plan is, en haast niemand weet precies wat de gevolgen er van zullen zijn. Er wordt niet genoeg informatie verstrekt volgens het volk. Dat zal dus eerst goed moeten worden geregeld, als Donner deze nieuwe wet er echt wil gaan doordrukken.