Turkse EU-droom is eerder nachtmerrie
Op 14 oktober 2009 presenteerde de Europese Commissie het voortgangsrapport over Turkije als kandidaat-lid van de EU. De conclusie is duidelijk: Turkije pakt de hervormingen in het land langzaam weer op, maar moet hier veel meer vaart achter zetten. De Europese Unie is een supranationale organisatie van Europese landen, die momenteel uit 27 lidstaten bestaat. Binnen de Unie wordt er op politiek, juridisch en economisch vlak samengewerkt. Sinds oktober 2005 onderhandelt ook Turkije, dat voor 13 procent in Europa ligt, met de EU over toetreding. Er zijn enkele grote en belangrijke zaken die de toetreding van Turkije in de weg staan. Deze onderwerpen zijn in veel gevallen geen criteria voor toetreding, maar toch hebben verschillende Europese landen en politici, en in sommige gevallen zelfs uiteindelijk het Europese Parlement, duidelijk gemaakt dat deze problemen doorslaggevend zijn voor de toetreding van Turkije. Het moge duidelijk zijn, Turkije mag niet toetreden tot de Europese Unie.
De redenen hiervoor zijn duidelijk. Er moet ten eerste nog ontzettend hard worden gewerkt aan de rechten van minderheden en de vrijheid van meningsuiting. Het is slecht gesteld met de mensenrechten in Turkije. Etnische minderheden zoals de Armeniërs en Koerden worden nog steeds gediscrimineerd. Het beledigen van de Turkse natie was tot voor kort nog wettelijk verboden. Er wordt nog steeds melding gemaakt van de schending van mensenrechten en van foltering. In een rapport van Human Right Watch komt bijvoorbeeld naar voren dat er nog vele gevallen van marteling zijn in Turkse gevangenissen. De vrijheid van meningsuiting komt regelmatig in gevaar en de rechten van vrouwen, religieuze minderheden en vakbonden worden niet altijd gerespecteerd. Ook belangrijk is dat de Turken de genocide van Armeniërs, die begin deze eeuw heeft plaatsgevonden, nog steeds ontkennen. Ook mogen we niet vergeten dat er niet tot nauwelijks godsdienstvrijheid in Turkije is. Dit is misschien wel de belangrijkste reden waarom Turkije niet in de EU thuishoort. De lidstaten van de EU, die zich extreem hard maakt voor mensenrechten in de wereld, moeten het goede voorbeeld kunnen geven.
Sinds de verkiezingen van 2002 heeft de conservatief-democratische AKP een absolute meerderheid in het Turkse parlement, maar de partij komt net enkele zetels tekort voor een tweederde meerderheid die nodig is voor grondwetswijzigingen. Er speelt echter ook een andere belangrijke instelling mee in het besturen van het land, namelijk het leger. De Turkse democratie is niet stabiel genoeg omdat het leger teveel invloed heeft. Het leger houdt de ontwikkelingen in de politiek scherp in de gaten. Het leger speelt traditioneel een grote rol in Turkije, sinds het onder leiding van Atatürk de seculiere staat mee hielp te scheppen. Sinds 1960 heeft het leger drie keer ingegrepen door de regering af te zetten en tijdelijk het bestuur van het land over te nemen. Het leger van Turkije is eigenlijk de enige stabiele factor in het land. Ook volgens de Europese wetgeving zou het leger niet zo'n grote rol moeten spelen.
Er zijn verder ook veel culturele verschillen tussen Europa en Turkije. Turkije verschilt cultureel teveel van Europa en is deels geen westers land. Turkije is een moslimland en de cultuur is totaal anders dan de Europese cultuur, die vooral gebaseerd is op een Joods-christelijke achtergrond. Binnen deze Joods-christelijke gemeenschap zou een islamitisch land buiten de boot vallen. Het feit dat de ideologie en de normen en waarden van Turkije anders zijn dan die van de rest van Europa veroorzaakt veel spanningen. Bovendien heeft de geschiedenis bewezen dat godsdienst altijd een punt van hevige strijd geweest is. Het grote verschil in geloof zou dus voor behoorlijk wat problemen kunnen zorgen. Het Turkse volk zelf is ook nog niet klaar voor een toetreding. Zij spreken over het verlies van hun cultuur, normen en waarden. Het verschil in geloof speelt ook hierin een belangrijke rol.
Turkije biedt met haar tachtig miljoen inwoners een grote afzetmarkt, waar Europa graag grip op zou krijgen. Ook worden via Turkije de handelswegen met het Midden Oosten geopend. Natuurlijk heeft niet alleen de EU er baat bij als het Turkije toe laat treden. Turkije zal eveneens economisch zeer sterk groeien. Er zijn binnen de EU geen importheffingen. De EU staat er ook om bekend dat ze vrij arme landen kunnen helpen om op te klimmen uit de armoede en ze naar langdurige welvaart leidt. De keerzijde van de medaille is echter dat Turkije ook veel inkomsten mis zal gaan lopen om verschillende redenen. Het visum van tien euro dat toeristen moeten betalen geeft Turkije veel inkomsten en die lopen ze mis wanneer ze lid worden van de EU. Dit is echter niet het belangrijkste probleem. Een groot aantal turken werkt nog in de landbouwsector. Doordat de Turkse interne markt niet meer wordt beschermd zullen ze het verliezen van de grote landbouwbedrijven van de EU en zullen ze worden weggeconcurreerd. Ook is er een kans dat hoogopgeleiden naar grotere bedrijven in Europa trekken, door de nieuw verkregen mogelijkheid om vrij te reizen, te wonen en te werken waar je wil. Turkije zal hierdoor minder snel groeien.
Over het algemeen is het duidelijk dat Turkije nog veel veranderingen zal moeten ondergaan, wil het bij de EU horen. De economische problemen kunnen relatief makkelijk verholpen worden, en velen zijn ook van mening dat de economische voordelen de economische nadelen overwegen. De mensenrechtenschendig vormt echter het grootste probleem. Mensenrechtenschending hoort sowieso nergens thuis, maar al helemaal niet binnen de EU. Bovendien is de bevolking nog niet klaar voor Europa. De emancipatie loopt duidelijk achter op die van Europa, en aangezien Turkije slechts in de Europese Unie wilt vanwege economische voordelen, zal dit ook niet gemakkelijk van buitenaf veranderd kunnen worden. Het argument dat Turkije zich, bij weigering vanwege de EU, wel eens zou kunnen afkeren van de democratie en zelfs een islamitisch fundamentalistisch land zou kunnen worden, komt over als platte chantage en speelt in op angstgevoelens. Om bovenstaande redenen is het logisch dat Turkije niet mag toetreden tot de Europese Unie. Immers, democratie moet men uit innerlijke, eigen overtuiging verdedigen, niet omdat men daar 'een prijs' voor krijgt.
Op 14 oktober 2009 presenteerde de Europese Commissie het voortgangsrapport over Turkije als kandidaat-lid van de EU. De conclusie is duidelijk: Turkije pakt de hervormingen in het land langzaam weer op, maar moet hier veel meer vaart achter zetten. De Europese Unie is een supranationale organisatie van Europese landen, die momenteel uit 27 lidstaten bestaat. Binnen de Unie wordt er op politiek, juridisch en economisch vlak samengewerkt. Sinds oktober 2005 onderhandelt ook Turkije, dat voor 13 procent in Europa ligt, met de EU over toetreding. Er zijn enkele grote en belangrijke zaken die de toetreding van Turkije in de weg staan. Deze onderwerpen zijn in veel gevallen geen criteria voor toetreding, maar toch hebben verschillende Europese landen en politici, en in sommige gevallen zelfs uiteindelijk het Europese Parlement, duidelijk gemaakt dat deze problemen doorslaggevend zijn voor de toetreding van Turkije. Het moge duidelijk zijn, Turkije mag niet toetreden tot de Europese Unie.
De redenen hiervoor zijn duidelijk. Er moet ten eerste nog ontzettend hard worden gewerkt aan de rechten van minderheden en de vrijheid van meningsuiting. Het is slecht gesteld met de mensenrechten in Turkije. Etnische minderheden zoals de Armeniërs en Koerden worden nog steeds gediscrimineerd. Het beledigen van de Turkse natie was tot voor kort nog wettelijk verboden. Er wordt nog steeds melding gemaakt van de schending van mensenrechten en van foltering. In een rapport van Human Right Watch komt bijvoorbeeld naar voren dat er nog vele gevallen van marteling zijn in Turkse gevangenissen. De vrijheid van meningsuiting komt regelmatig in gevaar en de rechten van vrouwen, religieuze minderheden en vakbonden worden niet altijd gerespecteerd. Ook belangrijk is dat de Turken de genocide van Armeniërs, die begin deze eeuw heeft plaatsgevonden, nog steeds ontkennen. Ook mogen we niet vergeten dat er niet tot nauwelijks godsdienstvrijheid in Turkije is. Dit is misschien wel de belangrijkste reden waarom Turkije niet in de EU thuishoort. De lidstaten van de EU, die zich extreem hard maakt voor mensenrechten in de wereld, moeten het goede voorbeeld kunnen geven.
Er zijn verder ook veel culturele verschillen tussen Europa en Turkije. Turkije verschilt cultureel teveel van Europa en is deels geen westers land. Turkije is een moslimland en de cultuur is totaal anders dan de Europese cultuur, die vooral gebaseerd is op een Joods-christelijke achtergrond. Binnen deze Joods-christelijke gemeenschap zou een islamitisch land buiten de boot vallen. Het feit dat de ideologie en de normen en waarden van Turkije anders zijn dan die van de rest van Europa veroorzaakt veel spanningen. Bovendien heeft de geschiedenis bewezen dat godsdienst altijd een punt van hevige strijd geweest is. Het grote verschil in geloof zou dus voor behoorlijk wat problemen kunnen zorgen. Het Turkse volk zelf is ook nog niet klaar voor een toetreding. Zij spreken over het verlies van hun cultuur, normen en waarden. Het verschil in geloof speelt ook hierin een belangrijke rol.
Turkije biedt met haar tachtig miljoen inwoners een grote afzetmarkt, waar Europa graag grip op zou krijgen. Ook worden via Turkije de handelswegen met het Midden Oosten geopend. Natuurlijk heeft niet alleen de EU er baat bij als het Turkije toe laat treden. Turkije zal eveneens economisch zeer sterk groeien. Er zijn binnen de EU geen importheffingen. De EU staat er ook om bekend dat ze vrij arme landen kunnen helpen om op te klimmen uit de armoede en ze naar langdurige welvaart leidt. De keerzijde van de medaille is echter dat Turkije ook veel inkomsten mis zal gaan lopen om verschillende redenen. Het visum van tien euro dat toeristen moeten betalen geeft Turkije veel inkomsten en die lopen ze mis wanneer ze lid worden van de EU. Dit is echter niet het belangrijkste probleem. Een groot aantal turken werkt nog in de landbouwsector. Doordat de Turkse interne markt niet meer wordt beschermd zullen ze het verliezen van de grote landbouwbedrijven van de EU en zullen ze worden weggeconcurreerd. Ook is er een kans dat hoogopgeleiden naar grotere bedrijven in Europa trekken, door de nieuw verkregen mogelijkheid om vrij te reizen, te wonen en te werken waar je wil. Turkije zal hierdoor minder snel groeien.
Over het algemeen is het duidelijk dat Turkije nog veel veranderingen zal moeten ondergaan, wil het bij de EU horen. De economische problemen kunnen relatief makkelijk verholpen worden, en velen zijn ook van mening dat de economische voordelen de economische nadelen overwegen. De mensenrechtenschendig vormt echter het grootste probleem. Mensenrechtenschending hoort sowieso nergens thuis, maar al helemaal niet binnen de EU. Bovendien is de bevolking nog niet klaar voor Europa. De emancipatie loopt duidelijk achter op die van Europa, en aangezien Turkije slechts in de Europese Unie wilt vanwege economische voordelen, zal dit ook niet gemakkelijk van buitenaf veranderd kunnen worden. Het argument dat Turkije zich, bij weigering vanwege de EU, wel eens zou kunnen afkeren van de democratie en zelfs een islamitisch fundamentalistisch land zou kunnen worden, komt over als platte chantage en speelt in op angstgevoelens. Om bovenstaande redenen is het logisch dat Turkije niet mag toetreden tot de Europese Unie. Immers, democratie moet men uit innerlijke, eigen overtuiging verdedigen, niet omdat men daar 'een prijs' voor krijgt.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden