Straffen in Nederland

Aanpakken?

Sommige mensen in Nederland vinden dat criminelen harder moeten worden aangepakt. Ze vinden veel straffen die criminelen krijgen te soft. Andere mensen vinden dat er alternatieve straffen moeten worden bedacht. Maar is het nou echt zo soft?

Allereerst is het belangrijk onderscheid te maken tussen verschillende straffen. Het Nederlandse strafsysteem kent boetes, taakstraffen en gevangenisstraffen.

Boetes krijg je meestal als je een niet zo ernstig misdrijf hebt begaan, bijvoorbeeld als je te hard hebt gereden of als je geen licht op je fiets hebt. De hoogte van een boete verschilt sterk: van 14,- euro voor en kapot achterlicht tot 800,- euro voor een snelheidsovertreding van 65 tot 70 kilometer per uur.
Naar mijn mening zijn boetes in Nederland goede straffen. Als je 100 moet betalen omdat je een keer te hard reed, dan doe je dat niet snel nog eens.

Een taakstraf is een straf waarbij je verplicht een bepaald aantal uren moet werken zonder betaald te krijgen. Men krijgt een taakstraf bij bijvoorbeeld vandalisme. Een taakstraf voor volwassenen is vooral bedoeld als een alternatief voor een gevangenisstraf van minder dan 6 maanden. Het idee van een taakstraf is dat de overtreders worden aangepakt terwijl ze tegelijkertijd iets goeds doen voor de maatschappij.
Ook wordt er direct getraind op zelfdiscipline waardoor de overtreder makkelijker kan terugkeren in de maatschappij.
Taakstraffen zijn bedoeld voor zowel volwassenen als jongeren. Het verschil zit hem in het aantal uren: voor volwassenen krijgen maximaal 240 uur taakstraf, jongeren maximaal 200 uur. De rechter bepaalt het aantal uren.
Ik vind taakstraffen eveneens goede straffen. Ze leren de overtreders bijvoorbeeld om samen te werken. Bovendien doen de gestraften ook nog iets goeds voor de maatschappij: ze ruimen bijvoorbeeld rommel op.

Gevangenisstraf is in Nederland de zwaarste straf die je kunt krijgen. In de gevangenis zitten mensen die door de rechter zijn veroordeeld voor zware misdrijven, zoals mensenhandel, handel in harddrugs, moord of ernstige diefstal.
Er zijn verschillende gevangenissen: voor mannen, vrouwen, volwassenen, jongeren en vreemdelingen. Jongeren tussen de 12 en 18 jaar die een ernstig misdrijf hebben gepleegd, verblijven in justitiële jeugdinrichtingen. In zo’n jeugdinrichting worden jongeren niet alleen opgesloten maar krijgen ze ook heropvoeding en andere trainingen.
Daarnaast bestaan er Tbs-klinieken, voor mensen die psychisch niet verantwoordelijk kunnen worden gehouden voor hun daden. Zij krijgen in die klinieken geestelijke hulp. Ze worden er ook erg lang vast gehouden, veel langer dan in gewone gevangenissen. Dat komt vooral door de extra hulp die ze krijgen.

Veel mensen vinden gevangenisstraffen te laag. Ik vind dat je onderscheid moet maken tussen de verschillende soorten gevangenisstraffen. In jeugdinrichtingen en in Tbs-klinieken krijgen mensen die (nog) niet begrijpen wat ze hebben gedaan trainingen en heropvoeding. Dat is heel goed.
In andere gevallen vind ik gevangenisstraffen vaak te soft. Vooral bij moord vind ik de straffen vaak te laag. Bijvoorbeeld bij ‘het meisje van Nulde’. Daarbij kreeg de ene dader slechts 8 jaar cel en de ander 12 jaar. Dat maakt veel mensen bang. Je moet er toch niet aan denken dat een gek die een meisje in stukken heeft gezaagd na 8 jaar alweer los rondloopt.
Voor dat soort misdrijven moeten moordenaars minstens levenslang moeten krijgen. Sommige mensen vinden dat de doodstraf opnieuw moet worden ingevoerd. Dat vind ik niet. De overheid moet niet net zo laag zinken als de moordenaars zelf.
Ik vind dat moordenaars levenslang moeten krijgen en psychisch moeten worden nagekeken.

Zijn de straffen in Nederland te laag? Dat hangt er vanaf. De hoogte van de boetes en met taakstraffen zijn goed, want met deze straffen wordt het doel bereikt: je bedenkt je wel een keer voordat je nog zo’n misdrijf begaat. Dat geldt ook voor vrijheidsstraffen in jeugdinrichtingen en Tbs-klinieken: de gestraften leren te beseffen dat hun daden fout zijn en gevolgen hebben.
Voor volwassenen die geestelijk niet ziek zijn, zijn de gevangenisstraffen te soft. Voor die mensen geldt: Aanpakken!