Privacy

Big Brother is watching you

We moeten ons bewust zijn van één vraag. Waar eindigt privacy en begint veiligheid. Dit is niet zomaar te beantwoorden met een paar zinnen, zelfs niet met deze tekst. Het is één van de dilemma’s in het leven waarbij je niet kan spreken over een antwoord maar over een afweging, een compromis. Je zou het kunnen vergelijken met de vraag: ‘wat beperkt jouw vrijheid?’ Het antwoord daarop is: ‘mijn vrijheid’. Stel dat ik ultieme vrijheid zou hebben. Dan zou ik de vrijheid hebben om mijn buurman te vermoorden. Aangezien ik die vrijheid niet heb moet er iets zijn die dat beperkt. En dat is mijn buurmans vrijheid om te leven. Ultieme vrijheid bestaat dus niet, net zo min als dat ultieme privacy naast ultieme veiligheid kan leven. Ze beperken elkaar. Naarmate we meer privacy krijgen verdwijnen de beveiligingscamera’s van het straatbeeld en neemt het aantal diefstallen toe. Het is dus onze queeste om naar een dusdanige middenweg te komen dat het grootste aantal aanhangers heeft onder de burgers. Lastig om te bepalen waar dat punt ligt. Nooit zal iedereen tevreden zijn met de gevonden ‘oplossing’. Je zal dus eigenlijk elk aspect van onze privacy onder de loep moeten nemen, zoals bijvoorbeeld DNA databanken. Dient er een lijst te bestaan waarop elke persoon om deze aarde geregistreerd staat, DNA gegevens en al? Ik denk het niet. Natuurlijk helpt het bij een politieonderzoek als gevonden DNA, door een computer gehaald kan worden en er rolt een persoon uit die de dader moet zijn. Dat lijkt wel het allerveiligst. Maar straks rolt jou naam of mijn naam uit die computer, omdat ons DNA god mag weten hoe op die plek terecht is gekomen. Volgens mij zitten de vooruitgang van opsporingsmethoden en criminele werkwijze als elastiek met elkaar verbonden. Ook al kunnen criminelen worden opgespoord door een DNA check, methoden zullen worden bedacht om dat te omzeilen. Talloze verschillende DNA moleculen kunnen met opzet worden achtergelaten door de criminelen om maar eens een voorbeeld te noemen. En wat al ik dalijk geweigerd wordt voor een baan bij bedrijf X omdat ze aan de hand van mijn beschikbare gegevens niet voldoe. Dan word ik dus een kans in de maatschappij geweigerd. En waarom? Omdat ik als baby een prik in mijn hiel heb gekregen. Een prik die ik als ik stop met huilen vergeten ben, maar waarvan ik 25 jaar later, als ik bij een bedrijf op de stoep sta en geweigerd word, wou dat ik heb 25 jaar eerder had kunnen weigeren.
Nu ben ik alweer te ver ingegaan op de specifieke aspecten, maar realiseer je wel dat dit voor elk ander onderdeel ook moet gebeuren. Ik noem het coderen van e-mail berichten dat door de overheid verboden wordt, telefoontaps enzovoorts.
Nu heb je een idee van waar allemaal rekening mee gehouden moet worden en dat het antwoord niet zomaar voor het oprapen ligt.
Wellicht komt iemand in de toekomst toch met een briljante oplossing waar ik niet aan heb gedacht, en misschien is de huidige situatie juist het beste.

Ikzelf vind dat het nu niet veel verder moet gaan of ze gaan straks mijn post openen, of, doen ze dat al en weet ik dat gewoon niet?