Onze 'voorbeeld' democratie

Onze ‘voorbeeld democratie’.

“Belg”, hoeveel keer hoor ik niet:” Je zou fier moeten zijn op België. Het heeft een bloeiende economie, een voorbeeld binnen Europa en binnen de wereld. We hebben een degelijk bestuur, in één woord ‘voorbeeldland’”. Mijn eerste reactie is dan: hadden wij niet Dutroux, is de dollekoeieziekte en de vogelpest niet hier begonnen. Waren het wij niet die olie in het diereneten draaiden? En naar het nieuws kijkend verbaas ik mij over de omvang van ons land in het internationaal drugsmilieu. Iemand ooit gezien dat onze gevangenissen overbevolkt zijn, allemaal voorbeeldmensen uit ons voorbeeldland? Maar ja, dit zal wel hetzelfde zijn in de andere landen van de wereld, maar daar zal de pers niet zoveel vrijheid krijgen. En ja als onze pers zoveel vrijheid krijgt, dan hebben we toch een degelijke democratie?
Onze democratie is gebaseerd op volksvertegenwoordigers. Zijn dit mensen die het volk vertegenwoordigen? Of zijn het gewoon mensen die hun job uitvoeren? En op een van hen moeten wij stemmen? Of kunnen we ook op niemand stemmen? Krijgt in een juiste democratie niet elke mens 1 stem? En als we onze democratie doortrekken naar onze maatschappij die op democratie steunt, blijft onze democratie dan democratisch?
Onze persvrijheid is in België heel bekend. Het is een van de eerste Europese landen met persvrijheid, en één van de meest vrije landen. Maar toch zijn er beperkingen. Vooral dan machthebbende en kapitalistische beperkingen. Als een krant gesponsord wordt door een bepaalde partij, en ze gaan een artikel schrijven dat tegen die partij ingaat, zal deze er heel makkelijk voor kunnen zorgen dat die krant failliet gaat. Want de kostprijs om een krant te maken is ongeveer het dubbele van de kostprijs in de winkel. Ook de reclame is een grote inkomst voor de kranten. Maar als de kranten dan weer berichten over een wantoestand in een bepaald bedrijf, kan deze zijn reclame terugtrekken en zo de krant failliet laten gaan. De informatie heeft dus altijd al een lange weg van goedkeuringen ondergaan voor wij ze lezen. En dit is hetzelfde voor tijdschriften en TV.
Dit frappeerde mij onlangs. Een aantrekkelijke minister heeft aanzienlijk meer kans om verkozen te worden. Eigenlijk verbaast mij het niet meer. Als de verkiezingen eraankomen, krijg ik altijd een beeld van een miss verkiezing. Allemaal zoveel mogelijk borden met een bepaald hoofd erop, en daaronder hun werkgever. Als ik dat zie, is het logisch dat de mensen de aantrekkelijkste persoon gaan verkiezen. Want al bij al doet het er toch niet zoveel meer toe. Bijna alle partijen hebben dezelfde ideeën. Veel wordt er nooit afgeweken, détails zijn meestal het discussiepunt voor maanden. Daarenboven zijn veel wetten en dergelijke die uitgevonden worden voor een groot deel in functie van de populariteit van de minister. Want, verliest een minister zijn populariteit dan is hij ook zijn job kwijt. Het is dus niet echt de ministers, onze volksvertegenwoordigers, kwalijk te nemen dat ze vooral hun eigen hachje moeten redden. Het is juist hetzelfde als iemand zoals u of ik op het punt staat ontslagen te worden. Langs de andere kant levert een ontslag niet zovel problemen op. Indien je bijvoorbeeld bij het Vlaams Blok ontslaan wordt, is de kans dat je terug bij de socialisten een plaatsje vindt reëel.
De verkiezingen komen er weer aan, en wat zien we? Massa’s propaganda, overal in elke tuin, op elke straathoek, op elk bushokje, … juist alsof de politiek de hele reclamewereld opgekocht heeft. Maar opvallend is wel dat het telkenmale dezelfde paar partijen zijn. De kleine partijen kunnen niet mee in de verkiezingscampagnes. Wat ervoor zorgt dat ze bijna geen naambekendheid hebben, laat staan dat hun programma bekend word, of dat ze daarop nog verkozen worden. Die kans is minimaal, bijna uitgesloten. Het gaat hier in ons land tussen enkele grote partijen. De rest is niet verboden, want zo hoort het in een democratie, de rest is gewoon geëlimineerd zonder iemand argwaan te laten wekken dat de verkiezingen niet eerlijk verlopen.
Wat mij het zwaarste valt is de stem van het volk. Heeft in een democratie niet iedereen evenveel te zeggen? Heeft niet iedereen 1 stem en mag hij die niet altijd laten horen? Tot mijn grote spijt is dit inderdaad niet zo. Jongeren zijn de eerste groep die niet mogen meedoen. Ze mogen niet stemmen, en wordt ook moeilijk naar geluisterd. Wat misschien wel logisch is omdat geen enkele minderjarige een potentiële kiezer is. Anderzijds leven minderjarigen toch ook. Het zijn toch geen menigsloze levende wezens. Ze betalen wel geen belastingsgeld. Hun ideeën zijn dikwijls extreem en slecht in de ogen van de volwassenen. En dat is misschien wel juist, ik denk dat veel jongeren een verjonging van het politieke landschap willen. Dat zou inderdaad heel slecht uitkomen voor het grootste deel van de ministers. Ook allochtonen die in België wonen, hier werken, onder onze wetten leven, krijgen geen recht tot spreken. Oh nee, ze willen geen Belg worden dus mogen ze ook niet stemmen. Heeft er dan niemand van de “Blokkers” ooit aan gedacht dat dit een van de basisprincipes van een democratie is. Het blok, zijn de eersten die ons land verwijten geen democratie te zijn, en ze overdrijven waarschijnlijk wel, maar zelf zijn ze zeker geen haar beter. Ook bepaalde gevangenen of ex-gevangenen, ex-criminelen krijgen geen stemrecht. En dan is er voor de rest van het volk nog de stemplicht. Heel goed maar vrij ondemocratisch, de mensen die tegen elke vorm van macht zijn, worden verplicht toch deel te nemen aan de macht. Mensen die in geen enkele partij hun ideeën verwezenlijkt zien, waarop moeten zij stemmen? Zij krijgen ook geen keuze. Iedereen dat de democratie steunt haalt voordeel uit dit systeem, maar wie tegen de democratie is heeft toch ook het recht om dat te zijn. Ze zullen het niet kunnen zijn.
Mijn onderzoek bracht mij dus aan de weet dat we wel in een democratie leven, maar zeker niet in een voorbeelddemocratie. We hebben enkele basis principes van een democratie vergeten. Bewust of onbewust laat ik in het midden, maar de persvrijheid, de ministers, het volk, … allen lijken ze erg democratisch en correct. Maar in essentie mankeren er nog belangrijke details.