Kindermishandeling (schrijfopdracht)

Kindermishandeling een taak van de overheid? Ja, zeker! Het is schrikbarend hoe vaak het gebeurt dat ouders hun kinderen liever kwijt dan rijk zijn! Kindermishandeling is dan ook een ernstig verschijnsel in de maatschappij. Het is vaak onzichtbaar, maar gebeurd helaas vaker dan we ons bewust zijn! Naar schatting zijn er zo’n 50.00 tot 80.000 kinderen jaarlijks slachtoffer van lichamelijke mishandeling, lichamelijke verwaarlozing, emotionele mishandeling, fysieke verwaarlozing of van seksueel misbruik. Kindermishandeling komt het meeste voor in de leeftijdscategorie tussen de 3 tot 11 jaar, dit zijn dus de meest weerloze kinderen! Van dit aantal kinderen zijn er zo’n 60 à 80 die aan de directe of indirecte gevolgen van mishandeling overlijden, dit komt gemiddeld uit op 1 ½ kind per week! Wat ik en jij vast ook denkt: waarom word hier niet veel meer aan gedaan vanuit de overheid en al haar instellingen? Voordat er ergens een oplossing voor gevonden kan worden moet natuurlijk eerst de oorzaak van een probleem gevonden worden. Bij kindermishandeling zijn een aantal aannemelijke verklaringen te vinden waarom een kind door zijn of haar ouders mishandelt wordt. Bij de ouders gaat het vaak om zwakke mensen. Mensen met een laag zelfgevoel, met onvoldoende driftcontrole en met autoriteitsconflicten, lage prestaties in de maatschappij, gevoelens van bedreiging en minderwaardigheid. Thuis proberen ze een wereld te scheppen waarin dat allemaal niet voorkomt. Waarna het kind dus het slachtoffer word van een pak slaag minderwaardige opmerking of iets dergelijks. Ook is er nog een genetische oorzaak te vinden voor kindermishandeling: namelijk een lui MAOA gen. Bij een ‘lui’ MAOA-gen blijven de hersenen als het ware in de stress stand staan, dit kan leiden tot asociaal gedrag, en mishandelen. Deze vorm komt vaker bij mannen voor omdat zij maar over een MAOA gen beschikken, vrouwen hebben er twee, en dus niet nóg eentje hebben die de ander kan aanvullen als deze niet of onvoldoende werkt. Het probleem bij het oplossen van kindermishandeling is dat er eigenlijk nog een taboe op het praten over kindermishandeling ligt, over kindermishandeling praat je niet, het is niet een onderwerp om tijdens de thee over te hebben, dat dit iets is wat erg verkeerd is dat weet iedereen, maar wanneer weet je zeker dat er iets aan de hand is en wanneer spreek je het uit? Over kindermishandeling praten ligt dus duidelijk nog een taboe, dit omdat het praktisch nooit in het openbaar gebeurt en als je je kinderen mishandeld ben je pertinent een slechte ouder. Dit is niet helemaal juist om het zo zwart wit te zien. Ook de overheid speelt een grote en vooral erg belangrijke rol in het al dan niet aan het licht brengen en voorlichten over kindermishandeling. Iedereen kan als het ware een kind krijgen en word daar helemaal niets in begeleid, als een stel ervoor kiest een kind te krijgen dan wordt geacht dat deze hun kind ook een degelijk huis en een goede jeugd biedt. De overheid doet niks aan voorlichting of aan begeleiding voor kersverse ouders terwijl sommigen wat steun van bovenaf goed zouden kunnen gebruiken! Als een kind mishandelt word is dit ook erg moeilijk te ontdekken, omdat, zoals bovengenoemd er in de maatschappij een duidelijk taboe op het praten over kindermishandeling ligt. Ook is het erg moeilijk te signaleren omdat het niet op straat gebeurd: het gebeurd binnen, in huis, waar niemand het ziet. Als kindermishandeling al wel ontdekt is, dan is het vaak erg moeilijk om te stoppen. Ten eerste moet er begeleiding voor ouders komen al vanaf de zwangerschap, dan gaat de begeleiding via de gynaecoloog, als het kind geboren is ligt het in handen van de consultatiebureaus en de huisarts. Ten tweede is het netwerk van hulpverleningsinstellingen is absoluut niet transparant. Om een voorbeeld te noemen weet een huisarts, wat een professional is en hiervoor mede is opgeleid, weet niet eens precies waar hij of zij kan aankloppen omdat de wet van de privacy hem belemmeringen oplegt, doordat de huisarts een zwijgplicht heeft en dus geen meldplicht. Ten derde moet er nodig iets gedaan worden aan de ellenlange wachtlijsten die de gehele zorgsector een dramatische aanblik geven, als een kind/ gezin hulp nodig heeft dan moet deze ook op korte termijn geboden kunnen worden! En ten slotte moet er een wet komen die kindermishandeling domweg verbied, buitenlandse voorbeelden zijn voldoende te noemen, onderzoek heeft daar uitgewezen dat het terdege wel zin heeft om sancties te verbinden aan het mishandelen van een van de meest weerloze wezens uit onze samenleving. Het is duidelijk dat al deze oplossingen terdege wel zin zouden hebben, als ouders vanaf de zwangerschap aan begeleid worden weten zij veel beter waar ze aan toe zijna als het kind er dan uiteindelijk is. Ook de latere controle is geruststellend. De wachtlijsten moeten verkort worden en er moet een meldplicht komen voor huisartsen, ook moet er zeker nagedacht worden over een nieuwe wet. De kinderen zijn de toekomst, waarom zouden we die niet een kleine steun in de rug willen geven, ook de ouders verdienen dat toch? Want wees eerlijk: wie wil er nou niet een goede ouder voor zijn eigen kinderen zijn? Iedereen toch?