Dyslexie

Voortrekking Woordblinden is Toekomstblind
Probeer jij zelf wel eens het niet voorstelbare voor te stellen? Wat zie je als je blind bent? Of hoe ziet de vierde dimensie eruit? Zo vroeg ik me dus eens af hoe ik dyslexie (woordblindheid) moest interpreteren. Is het een blinde vlek midden in de tekst of verandert de volgorde van de letters continu? Na onderzoek ben ik erachter gekomen dat dyslexie heel wat anders is dan wat ik dacht, en wat vele mensen nog steeds denken.
Na al dit onderzoek ben ik tot de conclusie gekomen dat dyslectische mensen niet bevoordeeld moeten worden. Dat wil zeggen dat dyslectische scholieren niet meer tijd op examens of een andere vorm van toetsing moeten krijgen. Maar luister goed, dit wil niet zeggen dat ik vind dat dyslectische mensen geen kans moet worden gegeven. Nee, er moet een manier van beoordeling worden toegepast die voor iedereen gelijk is maar een goed beeld geeft van de intelligentie en dus niet afstraft op één minder relevant punt zoals leesvaardigheid.

Toen ik me geheel in Dyslexie verdiepte kwam ik er al snel achter dat dyslexie door het merendeel van de maatschappij volledige misgeïnterpreteerd wordt. Zo heeft dyslexie volgends medisch onderzoek totaal niks te maken met het zicht en de ogen, integendeel; ze kunnen meestal prima zien. Nee, Dyslexie heeft te maken met de interpretatie van woorden en de verwerking van klanken. Het gebrek van Dyslectische mensen zit ‘m in het relateren van tekens met klanken. Om even voor te stellen; Het is alsof je een Chinese tekst leest; je ziet alle tekens en worden wel maar je kunt er geen klank en betekenis aan geven.
Het ironische nu is, dat het dus helemaal niet uitmaakt hoe groot de letters zijn of dat het blad spiegelt, de tekst is voor hun perfect zichtbaar. Dit bewijst de onwetendheid van de onderwijsinstellingen die deze methodes toepassen en bewijst dat een groot deel van de maatschappij niet weet hoe er met dyslexie om moet worden om gegaan. Nu deze onwetendheid is weggevaagd, kunnen we de focus wat meer op mijn standpunt leggen.
Cijfers op school of enkele andere vorm van beoordeling moeten een beeld geven van de kwaliteiten van de persoon die beoordeeld wordt. Je wilt immers de kwaliteiten van een individu kunnen vergelijken met een ander. Zodra je dus de maatstaf van het meten van die kwaliteit aanpast per persoon omdat hij/zij een handicap heeft kun je niet meer eerlijk vergelijken. Het is alsof je de 100 meter sprint vergelijkt met de 80 meter sprint: Je kunt niet concluderen wie nu sneller is op de 100 meter omdat de ander een afwijkende afstand gelopen heeft. Hetzelfde geld voor een persoon met Dyslexie die meer tijd krijgt op een toets/examen. Je kunt niet zeggen wie er beter is in het vak omdat een eerlijke vergelijking met klasgenoten niet mogelijk is.
Er was eens een kind met overgewicht en heel veel bal gevoel. Hij heeft dus de potentie een prof voetballer te worden. Zo kan een dyslectisch persoon ook zijn; Intelligent, maar zijn taalbeperking voorkomt dat hij kan studeren of naar het VWO kan gaan. Er wordt gezegd; De Intelligentie is er wel maar hij wordt afgestraft op 1 punt’’. Nu is het logisch dat het dikke kind afvalt tijdens de voetbal selectie voor een top team, simpelweg omdat hij maar een deel van de capaciteiten beschikt die hij nodig heeft om op top niveau te spelen. Hij zou niet kunnen meekomen omdat zijn conditie te slecht is. Hetzelfde geld niet voor het kind met dyslexie. Hij wordt gewoon toegelaten op het VWO onder het motto ‘’Ik heb Dyslexie’’, wat dus gewoon betekent dat hij slecht in taal is. Ten eerste is hier sprake van onrechtvaardigheid, Een persoon die ‘’gewoon’’ slecht is in rekenen of een niet erkende handicap heeft wordt afgewezen. Voor dyslexie wordt opeens een uitzondering gemaakt. Ten tweede is er ook een reden voor dat er een selectie gemaakt wordt. Je moet bepaalde capaciteiten hebben om geselecteerd te worden, als je die niet hebt behoor je af te vallen.
Het volgende punt waar ik op stuit is het ontlopen van verantwoordelijkheid. Wanneer we opeens een medische label op iemand plakken lijkt het alsof hij ‘’er niks aan kunt doen’’. Het is voor het dikke kind veel makkelijker om te zeggen ‘’Ik heb een ziekte waardoor ik dik wordt’’ i.p.v ‘’Ik eet te veel en beweeg te weinig’’. Net als het voor een dyslectische persoon makkelijker is om te zeggen ‘’Ik heb dyslexie’’ i.p.v. ‘’ik ben gewoon slecht in lezen’’.In de tweede uitspraak wordt de handicap niet geaccepteerd als een deel van zichzelf. Dyslexie kan misschien los staan van intelligentie zoals wel eens gezegd wordt, maar een handicap staat niet lost van jezelf als een geheel. Ook wordt er gedaan alsof je er niks aan kunnen doen en het niet je eigen schuld is dat je dik bent of slecht in lezen bent. Dat kan waar zijn, maar vaak wordt het als een excuus gebruikt. het dikke kind kan namelijk afvallen en het dyslectisch kind kan lezen oefenen. Wanneer deze uitspraken als een excuus gebruikt worden, wordt er geen verantwoordelijkheid genomen voor hun handicap, en voor wie ze zijn.Dat zorgt ervoor dat er geen maatregelen worden genomen om hun handicap te composeren of te verbeteren.
Mijn neef is er laatst, in VWO 5, achtergekomen dat hij dyslexie heeft. Vervolgens kreeg hij meer tijd voor zijn toetsen. Dyslexie wordt bijna altijd ontdekt op vroege leeftijd, ongeveer in groep vier wanneer duidelijk is dat er een leestachterstand is. Een kenmerk van een dyslectischs persoon is ook dat hij een hekel heeft aan lezen, van kinds af aan al. Als dus een persoon zijn leven lang al leest en er geen signalen van dyslexie zijn, er pas later achterkomt en dan meer tijd krijgt voor toetsen acht ik de kans erg groot dat er sprake is van misbruik. Nog een reden waarom we op deze manier niet moeten voortrekken.
Om te concluderen moeten dyslectische personen niet bevoordeeld worden. Dyslexie wordt door het merendeel van de samenleving verkeerd geïnterpreteerd. Kwaliteiten moeten eerlijk worden vergeleken onder gelijke omstandigheden en voor dyslexie moet geen uitzondering gemaakt worden. Er zijn genoeg mensen die ook een handicap hebben maar die niet erkend wordt. Ook is Dyslexie een deel van jouw als een persoon in zijn geheel, en de verantwoordelijkheden die dat met zeg mee brengt moeten niet worden ontlopen. Om misbruik te voorkomen is het handiger om niemand te bevoordelen, gelijke monniken, gelijke kappen. Maar het belangrijkste is eigenlijk jezelf afvragen of het bevoordelen wel helpt. Bereid je een dyslectische persoon wel goed voor op de maatschappij later waarin er ook weinig tot geen rekening wordt gehouden met dyslexie? Kun je niet beter van jongs af aan er mee leren om te gaan, in plaats van een ‘’speciale behandeling’’ te geven? Kortom, bevoordeel dyslectische mensen niet!

Een andere mogelijk conclusie is dat het VWO systeem niet deugd. Er wordt geen rekening gehouden met de zwakke punten van een leerling die niet relevant zijn voor de vak kennis en vaardigheden.