Donald Rumsfeld de laan uit!

Donald Rumsfeld de laan uit. ‘We got him!’ sprak ambassadeur L. Paul Bremer tijdens een conferentie. Saddam Hussein is eindelijk gepakt. De Amerikanen hebben de grote Irakese dictator eindelijk ingerekend. Bush had zich beklaagd bij de Minister van Defensie, Donald Rumsfeld. Het lijkt wel of Rumsfeld de touwtjes in handen heeft, ondanks een te groot aantal fouten dat hij heeft begaan. Fouten waaraan je kunt gaan twijfelen of een Minister van Defensie van zo’n groot land zich die fouten wel kan veroorloven. Die fouten leveren hem een hoop kritiek op. Tot nu toe heeft hij het kunnen verdragen, maar binnenkort zal het hem, naar mijn mening, hoogstwaarschijnlijk de kop gaan kosten. Rumsfeld heeft niet alleen S. Hussein opgepakt, maar hij heeft ook fouten gemaakt tijdens de oorlog tegen Saddam in Irak. En hij maakt ze nog steeds. Het lijkt wel alsof Rumsfeld steeds meer moeite krijgt met het aansturen van het leger en alles wat daarbij hoort. Vooral omdat steeds meer mensen zich tegen hem gaan keren. Wanneer ex-generaals en andere critici een bataljon tegen je gaan vormen, is het beter je biezen te pakken. Inmiddels duurt de oorlog in Irak nog steeds voort en is de vrede ver te zoeken. Er worden nog elke dag aanslagen gepleegd en er sneuvelen vaak Amerikaanse militairen. Rumsfeld is degene die hier aansprakelijk voor is, hij heeft dus alle verantwoordelijkheid. Ook het beruchte Abu Ghraib-schandaal, waarin Amerikaanse militairen Irakese gevangenen fysiek zwaar mishandelden en martelden, is een voorbeeld van een van de fouten van Rumsfeld. Wanneer een oorlog eenmaal begonnen is, moeten de politici de oorlogvoering aan de militairen overlaten. Maar hoever mag de politiek zich in militaire operaties mengen? Wat mij betreft zo ver, dat de politiek beslist wat er moet gebeuren en dat de militairen zelf beslissen hoe ze het gaan uitvoeren. Maar de politiek is in de operaties in Irak veel te ver gegaan. Dat is de kern van de spanningen tussen de Amerikaanse militairen en Rumsfeld, en die zal waarschijnlijk in iedere oorlog terugkeren. Er is niet alleen een vredesbeweging in het Oosten actief, maar ook in het Witte Huis. Rumsfeld blijft echter zitten. Het komt zijn geloofwaardigheid niet ten goede. De situatie in Irak is alleen maar onoverzichtelijker geworden. Een nieuwe bewindspersoon in het Pentagon is weliswaar geen garantie voor een wezenlijk ander Irak-beleid, maar geeft de Amerikaanse president wel meer armslag. Hij ontdoet zich dan van een minister die gefaald heeft en kan met een ander een nieuwe start proberen te maken. Vooralsnog is dit niet het geval, want Rumsfeld heeft nog een aantal personen achter zich staan, waaronder de koppige President Bush, die nog steeds niets ziet in een andere minister van Defensie. Het Witte Huis wimpelde alle kritiek weg. Bush had volgens woordvoerder McClellan gezegd dat Donnie goed werk verrichtte. Er zijn overigens geen bevelhebbers in huidige dienst die zich achter de critici scharen, maar als vele ex-generaals die jaren divisies geleid hebben, ook in Irak, zich tegen je gaan keren, is de tijd rijp om te vertrekken. Generaal Peter Pace, voorzitter van de verenigde chefs van staven, waarvan ‘Don’ nog steeds de steun geniet, zei: “Men kan aan mijn inschattingen of aan zijn [Rumsfeld] inschattingen twijfelen, maar ze zouden nooit mogen twijfelen aan de toewijding, de vaderlandslievendheid en de arbeidsethiek van minister Rumsfeld.” Natuurlijk zal generaal P. Pace volkomen gelijk hebben dat Rumsfeld vaderlandslievend is, maar bijna iedere inwoner van een land is vaderlandslievend. Dat is geen reden om hem te laten zitten. Het wil namelijk niet zeggen dat iedereen politiek kan bedrijven op het hoogste niveau ook al zijn ze nog zo vaderlandslievend. Wat ik wil zeggen, is dat het hebben van politieke kwaliteit een veel betere eigenschap is dan het vaderlandslievend zijn. Ook zei oud-generaal Richard B. Myers, tot september 2005 voorzitter van de verenigde chefs van staven: “De opperbevelhebber [Bush] neemt besluiten, de minister van Defensie neemt besluiten, en wij leven volgens die besluiten. We gaven hem [Rumsfeld] onze beste militaire adviezen, en ik denk dat dat hetgeen is wat we verplicht zijn te doen. Als we dat niet doen, zouden ze ons neer moeten schieten.” Hieruit blijkt dat iedereen leeft volgens die besluiten. Niet alleen in Amerika, maar ook in Irak. Amerika is ten slotte Irak binnengevallen met als doel het opbouwen van de vrede na de jarenlange onderdrukking door Saddam Hussein. Het binnenvallen was goed gelukt, maar het terugbrengen van de vrede lijkt steeds minder te gaan lukken. Nog altijd worden er aanslagen gepleegd en sneuvelen er Amerikaanse militairen. Er zijn leiders nodig die het leger respecteren, zodat ze kunnen verwachten dat het leger hen respecteert. Maar als een leider dat niet doet en vervolgens grove fouten begaat, net zoals in dit geval, dan is het vertrouwen in elkaar ver te zoeken. Een ander gevolg van het slechte bestuur door de regering-Bush en haar minister Rumsfeld, is dat andere landen hier de dupe van zijn. De regering-Bush heeft niet alleen in eigen land invloed, maar ook in andere landen, waaronder Nederland. Een voorbeeld hiervan is de missie naar Afghanistan, ten koste van Nederlandse militairen. Eigenlijk was Nederland het er hier niet mee eens, maar omdat men nou eenmaal niet zomaar om Amerika heen komt, en vooral J.P. Balkenende niet, is deze missie toch geaccepteerd. Amerika heeft dus in zoverre invloed, dat het andere landen naar haar pijpen laat dansen. Het was ook geen verrassing dat Amerika in de problemen zou raken, want Amerika zelf begon twee oorlogen tegelijk in plaats van één. Namelijk de oorlog in Irak én de oorlog in Afghanistan. Er werd zodanig gedacht dat wanneer Amerika één oorlog zou voeren, het Amerika een slecht imago zou geven. Amerika beschikt namelijk over grote troepenmachten en, belangrijker nog, over technologie, een grote mobiliteit en logistieke netwerken. Doordat die troepen overal ter wereld ingezet kunnen worden, ontmoedigen ze landen met een middelmatige machtspositie om naar militaire dominantie in hun regio te streven. Alles ligt in de hand van Amerika en in die van Rumsfeld bij defensieve zaken. Dat heeft voor de nodige problemen gezorgd, wat dus niet kan ten opzichte van de rest van de wereld. Amerika investeert namelijk net zoveel geld in het leger als de rest van de wereld bij elkaar. De macht van Amerika blijft van belang voor de wereldorde. Ondanks dit alles, blijkt dus dat er aan de effectiviteit van het Amerikaanse leger nog het een en ander schaadt. Het kan niet eens een langdurige opstand neerslaan in Irak. De inspanningen van de Irak-oorlog hebben het Pentagon ertoe gedwongen te betwijfelen of de VS tegelijkertijd twee regionale oorlogen kunnen uitvechten. Doordat andere landen de dupe worden van het (Irak-)beleid, raakt de machtspositie van Amerika in het nauw. Degene die het gezag had, en nog steeds heeft, over de manier van het voeren van een oorlog, is minister Rumsfeld. Het verlies van zijn machtspositie is van invloed geweest op de machtspositie van heel de regering-Bush. Wat een militaire diplomaat zei: “Ik weet niet wanneer Donald Rumsfeld vertrekt. Maar ik weet wel dat hij zijn machtspositie allang kwijt is.” Hier sluit ik me volledig bij aan. Kortom, door een nieuwe bewindspersoon aan te stellen, kan er gezorgd worden voor een frisser verloop van het voeren van zowel het bewind in het Witte Huis, als de oorlog in Irak. Het Pentagon krijgt dan een nieuwe impuls, die zorgt voor vertrouwen in het leger en vice versa. Dit kan alleen gebeuren door een nieuwe Minister van Defensie aan te stellen, waarna de huidige Minister van Defensie in alle rust kan gaan nadenken over zijn fouten en dat Amerika kan zeggen: ‘We kicked him out!’