Duitse eenwording

Hoe kwam de Duitse eenwording uiteindelijk tot stand en welke rol speelden nationalistische gevoelens daarbij?

Mijn stelling is: de Duitse eenwording is uiteindelijk door Otto von Bismarck tot stand gekomen en nationalistische gevoelens speelden hierbij een zeer grote rol.

De Duitse eenwording was een langdurig proces, in het begin van de 19e eeuw bestond de Duitse staat nog niet, maar in dat gebied zaten vele kleine, autonome staatjes, die verbonden werden door hun gezamenlijke cultuur en taal. De belangrijkste twee staten waren Pruisen en Oostenrijk, zij waren ook verreweg de grootse. Nadat Napoleon in 1815 bij Waterloo verslagen werd, is het Wener Congres gehouden, onder leiding van de meest belangrijke man van Oostenrijk, Metternich. Tijdens dit congres besloot men tot de oprichting van de Duitse bond, een soort verbondschap tussen de Duitse staatjes.
Deze bond hing echter van los zand aan elkaar, de bevolking wilde wel één Duitsland, maar de vorsten wilden dit niet omdat ze dan hun macht en privileges kwijt zouden raken.
De eenwording was dus nog erg ver weg. Oostenrijk wilde een leidende rol spelen binnen de Duitse bond, maar de andere koninkrijken waren het daar niet mee eens.
Ondertussen werden de nationalistische gevoelens onder de Duitse bevolking steeds sterker. Studenten verenigden zich in zogenaamde Burschenschaften, dit waren liberale, nationalistische verenigingen. Omdat de vorsten bang waren dat deze verenigen te veel invloed zouden krijgen, werden ze verboden. Dit nam uiteraard de nationalistische gevoelens onder de bevolking niet weg. Ook werden overal in het land turnverenigingen opgericht, om de jeugd(en daarmee het land) sterk en gezond te houden. Dit was uit een soort van militaire discipline.
In 1848 waren er overal in Europa grote democratische revoluties. Ook in Duitsland, de koning van Pruisen moest onder zware druk van de bevolking een nieuwe grondwet tekenen, met liberale grondrechten voor de burger. Door deze nieuwe grondwet kwam er ook de 1e volksvergadering, dit was echter geen volksvergadering maar een ‘professorenparlement’.
De situatie dat de bevolking wel een liberaal verenigd Duitsland wilde, maar de vorsten dat niet zo zagen zitten bleef dus bestaan. Men praatte wel een beetje over eenwording, maar er gebeurde helemaal niets. Dit kwam doordat men niet wist wat men met Oostenrijk aan moest, ze wilden niet dat Oostenrijk in de bond bleef, maar Oostenrijk was zo machtig dat ze haar er ook niet zomaar uit durfden te knikkeren.
Dit veranderde toen Otto von Bismarck aan de macht kwam. Hij was de belangrijkste man van de Pruisische regering, die onder leiding stond van koning Wilhelm I. Deze regering riep een liberaal parlement in het leven. Dit parlement kreeg echter onenigheid met Wilhelm over het leger. Wilhelm gaf het leger te veel geld, naar de zin van het parlement. Von Bismarck werd naar Berlijn gehaald, hij kreeg de liberalen monddood. Hiervoor werd hij beloond, in 1863 werd hij minister-president.
Von Bismarck was geen man van woorden, maar van daden. Hij lokte in 1866 een oorlog tegen Oostenrijk uit, deze oorlog werd een groot succes voor het sterke, disciplinaire Pruisische leger. In zeven weken werd Oostenrijk verslagen. Hierna werden ze uit de bond gezet en moesten ze een oorlogsschatting betalen.
De eenwording van Duitsland was nu al een stuk dichterbij, maar Von Bismarck vond alleen de oorlog met Oostenrijk niet genoeg, hij wilde ook de oude vijand Frankrijk verslaan. Ook hierin slaagde hij in 1870, hij nam Napoleon III gevangen. Nu kon de Duitse eenwording écht beginnen, in 1872 werd het 2e Duitse keizerrijk uitgeroepen, Wilhelm I werd de keizer.

Ik vind dat je mag concluderen dat Von Bismarck de Duitse eenwording bewerkstelligt heeft, er werd al decennia lang over eenwording gesproken, maar niemand deed er wat aan. Hij veranderde dit, hij kreeg de Duitse eenwording voor elkaar. Weliswaar met geweld, maar hij deed in ieder geval iets.
De nationalistische gevoelens spelen ook duidelijk een grote rol. De Duitsers waren zo nationalistisch omdat ze lange tijd geen eenheid zijn geweest. Ze wisten wel dat ze door cultuur, taal en oorsprong met elkaar verbonden waren, maar staatkundig waren ze niet verbonden. Dit wilden ze graag voor elkaar krijgen. En als een heel volk iets wil, kan de politiek er op een gegeven moment ook niet meer omheen. Daar komt bij dat langzamerhand de oude traditionele adel verdween, deze maakte plaats voor volksvertegenwoordigers, zodat er voortaan meer rekening met het volk gehouden werd. Maar als het volk niet zo nationalistisch was geweest en naar één Duitsland had gestreefd, was dit er nooit gekomen.