Pont du gard

Pont Du Gard

Aquaduct (in het Romeins betekent “aquae ductus” waterleiding), een aquaduct is een waterleidingsysteem, dat door de Romeinen sinds de 4de eeuw v.C. gebouwd werd. De grote hoeveelheden water afkomstig van een dergelijk aquaduct waren bijvoorbeeld nodig voor de thermen in Rome

Van de elf waterleidingen die het oude Rome rijkelijk van water voorzagen liepen de oudste twee ondergronds: de Aqua Appia, in 312 v.C. aangelegd door de censor Appius Claudius en de Anio Vetus uit 272 v.C. De Aqua Marcia van 144 tot 140 v.C. was grotendeels bovengronds. De grootse resten van de Aqua Claudia, waarvan de bouw begon onder Caligula in 38 n.C. en onder Claudius I in 52 voltooid werd, rijzen hoog op boven de Romeinse Campagna. Waar de Aqua Claudia en de iets later gebouwde Anio Novus Rome bereiken, zijn zij in de door Claudius’ gebouwde stadspoort opgenomen (Porta Maggiore). Daar en ook elders, waar dit in het stadsbeeld paste, kregen de zuiver functionele bogen een versiering van pilasters, zuilen en frontons. Verscheidene keizers legden weer nieuwe aquaducten aan tot en met Alexander Severus (222–235). In 537 sneden de invallende Goten de watertoevoer af, die pas in het midden van de 15de eeuw door paus Nicolaas V werd hersteld.

Ook in de Romeinse provincies werden grote aquaducten aangelegd om de steden van water te voorzien. Bijzonder indrukwekkend zijn die van Segovia (Oud-Castilië) en Tarragona (Catalonië) in Spanje en de Pont du Gard bij Nîmes (Languedoc) in Frankrijk. Het laatste Romeinse aquaduct werd gebouwd onder keizer Valens (364–378) in de nieuwe hoofdstad Constantinopel.

De Pont-du-Gard in Zuid-Frankrijk (Languedoc-Roussillon) heeft drie rijen met bogen en is 275 m lang en 49 m hoog; de 1,2 m brede watergoot rust op de bovenste rij van 35 bogen.