Dan komen de kinderen thuis. Ook zij rennen naar de keuken en zien de kat liggen. Als Ruth vraagt of ze een lekkere milkshake hebben gedronken barsten ze in huilen uit. Ze zijn niet veel getroost als ze horen dat de hond nog leeft. Ruth ruimt het zooitje op en legt de kat in een oude doos en legt hem op het bed van Bobby met een rood kruis erop getekend.
Na zo’n drukke dag vind ze dat ze het verdiend heeft om een lekkere cocktail te gaan halen van het geld wat ze had achter gehouden toen ze met zijn alle in het huis geld zochten. Voordat ze weggaat legt ze nog een briefje neer voor Bobby dat ze de kat morgen wel naar het grofvuil brengt en of hij de doos dan naast de vuilnisbak buiten wilt zetten.
P.S. ‘Je nieuwe vriendin is rijk zat, je kunt nu zoveel katten kopen als je wilt.
Groetjes, She-Devil’.
Opdracht 9
a. De zwarte MP, Mailer is zo vastberaden en is niet bang. Ondanks dat de zwarte MP overheerste met al zijn maatjes, en hun wapens was hij banger dan Mailer. Hij had ook niet de opschepperige blik van een Harlem’er in z’n ogen.
b. Omdat hij op dat moment erg agressief overkwam, het leek alsof hij op het moment stond om gewelddadig te worden.
c. Hij schreef het vanuit zijn standpunt en subjectief.
d. r. 38-39: … and had a passing perception of how simple it was to get past the MPs
r. 70-71: under his white Marshal’s helmet, he was one impressive piece of gathered wrath
e. Het is erg beschrijvend geschreven, weinig nieuwe boeiende informatie en dat vind ik minder prettig. Liever iets objectiever, maar dat hoeft niet altijd leuker te zijn.
Opdracht 10
a. Omdat ze zich niet verzetten tegen de witten, het zijn lafaards
b. Omdat de mannen niet te vertrouwen waren met de hulpjes, ze zouden dus vreemd gaan. De hulpjes krijgen de schuld en houden ook dat beeld, ze krijgen slechte naam.
c. Tickets, Please - D.H. Lawrence
De vrouwen in het verhaal worden gebruikt en worden waarschijnlijk gezien als mindere.
The Life & Loves of a She-Devil - Fey Weldon
Er is een relatie die niet goed loopt. Bobby wilt bij haar weg, maar daarvoor nog noemt hij zijn vrouw een she-devil en wordt dus als mindere afgebeeld
Coming of Age in Mississipi De hulpjes krijgen de schuld van dat de mannen vreemd gaan, maar in feite zijn de mannen degene die de schuld moeten krijgen en houden en niet de hulpjes.
Margaret Atwood.
Opdracht 3.
Margaret Atwood’s debuut als schrijfster was in de jaren 60. Op dat moment schreef ze veel poëzie. In 1972 werd ze een fulltime schrijfster van boeken en vele andere dingen. Haar eerste poëzie was in 1964, genaamd The Circle Game, hiervoor heeft ze een prijs gekregen. Het laatste boek wat ze heeft geschreven heet; The Blind Assassin en is in 2000 verschenen. Andere werken van Margaret Atwood zijn;
- The Handmaid’s Tale uit 1985
- Cat’s Eye uit 1989
- The Robber Bride uit 1993
- Morning in the Burned House uit 1995
- Alias Grace uit 1996
Recensies.
The Edible Women, 1969.
Ever since her engagement, the strangest thing has been happening to Marian McAlpin: she can't eat. First meat. Then eggs, vegetables, cake, pumpkin seeds--everything! Worse yet, she has the crazy feeling that she's being eaten. Marian ought to feel consumed with passion, but she really just feels...consumed. A brilliant and powerful work rich in irony and metaphor, The Edible Woman is an unforgettable masterpiece by a true master of contemporary literary fiction.
Margaret Atwood takes risks and wins."--Time
"Throughout her literary career...Margaret Atwood has impressed and delighted readers with her wit, lyric virtuosity and imaginative acuity."--San Francisco Chronicle
"One of the most intelligent and talented writers to set herself the task of deciphering life in the late twentieth century."--Vogue
"Chock-full of startling images, superbly and classically crafted...Kept me in stitches half the time."--Saturday Night
"Atwood has the magic of turning the particular and the parochial into the universal."--The Times (London)
The Blind Assassin, 2000.
Roman over 2 zussen tijdens de crisisjaren en rond de W.O. II in Canada. De twee zusjes Iris en Laura Chase groeien op in Ticonderoga, Ontario, Canada. Hun vader heeft een knopenfabriek en een goedkope ondergoedfabriek. Wanneer de crisis aanbreekt in de jaren 30, stakingen en rellen aan de orde van de dag zijn en het 'grote gevaar van de communisten' dreigt voor de fabriekseigenaren, wordt het leven van de zusjes, dat worden opgevoed door 'Reenie' de huishoudster steeds moeilijker. Ook hun vader, die probeert zo lang mogelijk zijn mensen in dienst te houden, kan het niet meer aan en verzinkt langzaam in zijn alcoholisme. Wanneer de meisjes Alex ontmoeten, een jongen die verdacht wordt een opruier en communist te zijn, mogen ze hem niet meer ontmoeten. Draconische maatregelen treft de vader om de fabriek en de eer van de familie te redden. Dupe hiervan is Iris, als gedoodverfde opvolgster van haar vader. Ze verhuist naar Toronto en verliest Laura een tijdje uit het oog door vreselijke omstandigheden. Wanneer ze haar dan eindelijk weer ziet, is het de laatste keer. Laura rijdt met haar auto van een in reparatie zijnde brug en is verongelukt. De kranten die berichten over de bestseller schrijfster Laura Chase, die net haar eerste boek had gepubliceerd, vragen zich af of het zelfmoord of een ongeluk was. Er is er maar één die de waarheid weet.
Dit alles herinnert zich de 83-jarige Iris Griffen Chase en vraagt zich af hoe ze nog enige fouten uit het verleden kan herstellen. Terwijl zij haar laatste dagen slijt in Ticonderoga, en zij een nieuwe moderne wereld om zich heen ziet herrijzen, woelt ze in het verleden en in haar herinneringen. Het verhaal 'De blinde moordenaar' is opgebouwd uit de lineaire vertelling van de jeugd en het huwelijk van Iris Chase, opgehaald door de inmiddels drieëntachtig jaar oude Iris zelf. Het wordt doorsneden met krantenberichten over de ongelukken in de familie en society nieuws om aan te geven in welke positie Iris zich bevond en hoofdstukken uit het boek 'De blinde moordenaar', de bestseller van Laura, haar zusje die gaat over een verboden relatie van een rijke vrouw met een door de politie gezochte man, die haar weer Science Fiction verhalen vertelt over het rijk Sakiël Norn.
Deze lagen rijgen zich langzaam aan één, en geven steeds meer een beeld over het verdriet en de zorgen en de spoken die de inmiddels bejaarde Iris niet met rust laten: een moeizaam leven vol leugens en intriges, zich afspelend tegen een tijd die almaar waarden omver gooit: de crisis, het communisme en de opkomst van de vakbonden, de 2de wereld oorlog.
Hoewel die tijden van onzekerheid een prachtig tijdsbeeld geven, en ook Atwoods beschrijvingen van stoffen en kleren, de verhalen en lagen in het verhaal een prachtig mozaïek vormen, is het boek toch wat minnetjes. De Canadese Margaret Atwood, die al heel wat boeken op haar naam heeft, kan prachtig schrijven, maar schrijft iets te lang. Alle gegevens worden iets te breed uitgemeten en daardoor weet ze de spanning niet in het verhaal te leggen of vast te houden. Nieuwsgierig word je wel, maar je zit niet ongeduldig wippend op je stoel naar het einde uit te kijken. Daarom mist de ontknoping, hoe verrassend die ook is, haar uitwerking een beetje. Juist de passages van de bejaarde Iris, sommige krantenartikelen, sommige herinneringen, zijn sfeerbeschrijvingen, maar geen belangrijke stukken die aan het verhaal bijdragen.
Het bijna 500 pagina's tellende boek is, hoe briljant geschreven ook, een beetje sloom. De jury van de Engelse Booker Price heeft het boek uitgeroepen tot het beste boek van 2000. Een andere mededinger voor deze zeer prestigieuze prijs was 'De schuilplaats' van Trezza Azzopardi. Misschien had Azzopardi de prijs mogen hebben? Bert Bakker, 2000. (ik kon alleen maar een Nederlandse recensie vinden)
Vergelijking van de Recensies.
De schrijvers hebben op een punt in de recensie dezelfde mening. Deze is dat ze Margaret Atwood beide een geweldige schrijfster vinden.
Op andere punten zijn ze het totaal niet met elkaar eens.
. Maar in andere punten zijn ze helemaal niet met elkaar eens.
De schrijvers van de kleinere recensies van het eerste boek van Margaret Atwood, The Edible Women, vinden het een prachtig boek, goed geschreven en een goed verhaal. Deze schrijvers komen uit de Verenigde Staten en Engeland.
De Nederlandse schrijver van de tweede recensies, The Blind Assissin, vind ook wel dat Margaret Atwood een goede schrijfster is en dat ze een goed verhaal heeft geschreven, maar dat de verwerkte informatie in haar boek, veel te langdradig is en het eigenlijk nogal saai gaat worden als je het leest. Hiermee willen ze eigenlijk zeggen dat de prijs die ze gewonnen heeft, beter naar iemand anders had kunnen gaan.
Maar smaken verschillen……..
Bronnen:
www.literatuurplein.nl
www.ilse.nl
www.google.nl
www.hotel-boekenlust.nl
www.web.net/owtoad.biblio.html
- The Handmaid’s Tale uit 1985
- Cat’s Eye uit 1989
- The Robber Bride uit 1993
- Morning in the Burned House uit 1995
- Alias Grace uit 1996
Recensies.
The Edible Women, 1969.
Ever since her engagement, the strangest thing has been happening to Marian McAlpin: she can't eat. First meat. Then eggs, vegetables, cake, pumpkin seeds--everything! Worse yet, she has the crazy feeling that she's being eaten. Marian ought to feel consumed with passion, but she really just feels...consumed. A brilliant and powerful work rich in irony and metaphor, The Edible Woman is an unforgettable masterpiece by a true master of contemporary literary fiction.
Margaret Atwood takes risks and wins."--Time
"Throughout her literary career...Margaret Atwood has impressed and delighted readers with her wit, lyric virtuosity and imaginative acuity."--San Francisco Chronicle
"One of the most intelligent and talented writers to set herself the task of deciphering life in the late twentieth century."--Vogue
"Chock-full of startling images, superbly and classically crafted...Kept me in stitches half the time."--Saturday Night
"Atwood has the magic of turning the particular and the parochial into the universal."--The Times (London)
The Blind Assassin, 2000.
Roman over 2 zussen tijdens de crisisjaren en rond de W.O. II in Canada. De twee zusjes Iris en Laura Chase groeien op in Ticonderoga, Ontario, Canada. Hun vader heeft een knopenfabriek en een goedkope ondergoedfabriek. Wanneer de crisis aanbreekt in de jaren 30, stakingen en rellen aan de orde van de dag zijn en het 'grote gevaar van de communisten' dreigt voor de fabriekseigenaren, wordt het leven van de zusjes, dat worden opgevoed door 'Reenie' de huishoudster steeds moeilijker. Ook hun vader, die probeert zo lang mogelijk zijn mensen in dienst te houden, kan het niet meer aan en verzinkt langzaam in zijn alcoholisme. Wanneer de meisjes Alex ontmoeten, een jongen die verdacht wordt een opruier en communist te zijn, mogen ze hem niet meer ontmoeten. Draconische maatregelen treft de vader om de fabriek en de eer van de familie te redden. Dupe hiervan is Iris, als gedoodverfde opvolgster van haar vader. Ze verhuist naar Toronto en verliest Laura een tijdje uit het oog door vreselijke omstandigheden. Wanneer ze haar dan eindelijk weer ziet, is het de laatste keer. Laura rijdt met haar auto van een in reparatie zijnde brug en is verongelukt. De kranten die berichten over de bestseller schrijfster Laura Chase, die net haar eerste boek had gepubliceerd, vragen zich af of het zelfmoord of een ongeluk was. Er is er maar één die de waarheid weet.
Dit alles herinnert zich de 83-jarige Iris Griffen Chase en vraagt zich af hoe ze nog enige fouten uit het verleden kan herstellen. Terwijl zij haar laatste dagen slijt in Ticonderoga, en zij een nieuwe moderne wereld om zich heen ziet herrijzen, woelt ze in het verleden en in haar herinneringen. Het verhaal 'De blinde moordenaar' is opgebouwd uit de lineaire vertelling van de jeugd en het huwelijk van Iris Chase, opgehaald door de inmiddels drieëntachtig jaar oude Iris zelf. Het wordt doorsneden met krantenberichten over de ongelukken in de familie en society nieuws om aan te geven in welke positie Iris zich bevond en hoofdstukken uit het boek 'De blinde moordenaar', de bestseller van Laura, haar zusje die gaat over een verboden relatie van een rijke vrouw met een door de politie gezochte man, die haar weer Science Fiction verhalen vertelt over het rijk Sakiël Norn.
Deze lagen rijgen zich langzaam aan één, en geven steeds meer een beeld over het verdriet en de zorgen en de spoken die de inmiddels bejaarde Iris niet met rust laten: een moeizaam leven vol leugens en intriges, zich afspelend tegen een tijd die almaar waarden omver gooit: de crisis, het communisme en de opkomst van de vakbonden, de 2de wereld oorlog.
Hoewel die tijden van onzekerheid een prachtig tijdsbeeld geven, en ook Atwoods beschrijvingen van stoffen en kleren, de verhalen en lagen in het verhaal een prachtig mozaïek vormen, is het boek toch wat minnetjes. De Canadese Margaret Atwood, die al heel wat boeken op haar naam heeft, kan prachtig schrijven, maar schrijft iets te lang. Alle gegevens worden iets te breed uitgemeten en daardoor weet ze de spanning niet in het verhaal te leggen of vast te houden. Nieuwsgierig word je wel, maar je zit niet ongeduldig wippend op je stoel naar het einde uit te kijken. Daarom mist de ontknoping, hoe verrassend die ook is, haar uitwerking een beetje. Juist de passages van de bejaarde Iris, sommige krantenartikelen, sommige herinneringen, zijn sfeerbeschrijvingen, maar geen belangrijke stukken die aan het verhaal bijdragen.
Het bijna 500 pagina's tellende boek is, hoe briljant geschreven ook, een beetje sloom. De jury van de Engelse Booker Price heeft het boek uitgeroepen tot het beste boek van 2000. Een andere mededinger voor deze zeer prestigieuze prijs was 'De schuilplaats' van Trezza Azzopardi. Misschien had Azzopardi de prijs mogen hebben? Bert Bakker, 2000. (ik kon alleen maar een Nederlandse recensie vinden)
Vergelijking van de Recensies.
De schrijvers hebben op een punt in de recensie dezelfde mening. Deze is dat ze Margaret Atwood beide een geweldige schrijfster vinden.
Op andere punten zijn ze het totaal niet met elkaar eens.
. Maar in andere punten zijn ze helemaal niet met elkaar eens.
De schrijvers van de kleinere recensies van het eerste boek van Margaret Atwood, The Edible Women, vinden het een prachtig boek, goed geschreven en een goed verhaal. Deze schrijvers komen uit de Verenigde Staten en Engeland.
De Nederlandse schrijver van de tweede recensies, The Blind Assissin, vind ook wel dat Margaret Atwood een goede schrijfster is en dat ze een goed verhaal heeft geschreven, maar dat de verwerkte informatie in haar boek, veel te langdradig is en het eigenlijk nogal saai gaat worden als je het leest. Hiermee willen ze eigenlijk zeggen dat de prijs die ze gewonnen heeft, beter naar iemand anders had kunnen gaan.
Maar smaken verschillen……..
Bronnen:
www.literatuurplein.nl
www.ilse.nl
www.google.nl
www.hotel-boekenlust.nl
www.web.net/owtoad.biblio.html
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden