Levensbeschouwelijkdagboek

 Het leven als een toneelstuk

Ik zat laatst te denken over de dingen die nu gebeuren. Van wat er op het nieuws komt, wat ik hoor van vrienden, maar wat er bij mij allemaal speelt. Ik kwam een oude foto van mij tegen. Een foto waar ik nog menend lachend op sta, voordat ik gebroken werd. Toen besefte ik pas in wat voor een leugen ik leef. Ik zie het leven nu als een eindeloos groot toneelstuk dat maar op een manier kan stoppen. Elke dag doe ik of alles goed gaat, elke dag probeer ik mijn neppe glimlach op te zetten, elke dag probeer ik te verbergen hoe ik gebroken ben. Ik weet dat ik niet de enigste ben. Mensen acteren elke dag, als het niet de hele dag is. Hij lijkt dan wel een jongen die verlegen is, zij lijkt wel in een perfecte wereld te leven. Maar niets is wat het lijkt. Hij is van binnen misschien een rebel, heeft al veel dingen mee gemaakt. Bij haar valt heel haar wereld misschien wel uit elkaar. Iedereen heeft een masker en iedereen zet hem op. Pijn wordt naar de achtergrond gedrukt en een glimlach word op gezet. In deze maatschappij wordt je er bijna op afgerekend als je een emotie laat zien. Het leven is een soort toneelstuk zonder script. Je weet niet wat er gaat gebeuren, je gaat gewoon mee en kijkt wat er gebeurt. Het leven is een verrassing, maar de donkere kanten worden weggedrukt. Ik heb weleens het idee dat mensen de waarheid niet onder ogen willen komen. Dat ze niet willen zien wat voor fouten ze hebben gemaakt. Een vriendin zei ooit tegen mij: “Je moet op toneel gaan.” Waarom ik antwoorde: “Waarom zou ik? Ik speel iedere dag al toneel.” Wat ze toen antwoorde zal ik nooit meer vergeten. “Om in iemands huid te kruipen. Even weg van je dagelijkse rol.” Daarop kon ik niks zeggen. De enigste zin die nu nog steeds in mijn hoofd rond spookt: Even weg van je dagelijkse rol. Het klinkt zo verleidelijk. Even jezelf zijn klinkt in mijn oren onmogelijk want als ik mezelf ben, gebeuren er dingen die ik aan de ene kant niet wil, maar toch ook weer wel. Het is in de laatste 5 jaar twee keer gebeurd en op beide ben ik niet trots, maar verafschuw ze ook weer niet. Ik liep met een schuld gevoel rond, maar was ook opgelucht. Na die gebeurtenissen zette ik mijn masker weer op en ging verder met mijn leven. Tot op de dag van vandaag lukt het nog, maar ik ben bang dat mijn masker binnenkort breekt. Ik doe er alles aan om dat niet te laten gebeuren, maar niks is zeker. Net als het leven. Niks is zeker en alles is een toneelstuk