Daedalus en Icarus ovidus

Ontsnappen, maar hoe? 

Daedalus intussen vol haat tegen Kreta en zijn lange ballingschap, en nadat hij was geraakt door heimwee, was ingesloten door de zee. Hij zei:’ Ook al verspert hij landen en zeeën, de hemel staat zeker open: Daarlangs zullen we gaan!’ Minos mag alles bezitten, de lucht bezit hij zeker niet. Hij heeft gesproken en richtte zijn aandacht naar de onbekende kunsten, en hij vernieuwde de natuuur. Want hij plaatste de veren in volgorde, beginnend bij de kleinsten, terwijl een lange een kortere volgde, zodat je zou menen dat ze op een helling gegroeid waren: zo groeide eens de landelijke herdersfluit geleidelijk met ongelijke rietstengels. Dan verbond hij ze in het midden met koord, en onderaan met was en boog hij ze met een kleine kromming, zodat hij echte vogels nabootste. De jongen Icarus stond erbij en onwetend dat hij zijn eigen gevaar bleef aanraken, greep hij nu eens met stralend gezicht de donsveren die een zacht briesje bewogen had, dan weer maakte hij de goudgele was zacht met zijn duim en hij verhinderde het wonderbaarlijke werk van zijn vader met zijn gespeel. Nadat de laatste hand gelegd was aan het begonnen werk, bracht de ontwerper zelf zijn lichaam in evenwicht tussen beide vleugels en hij hing in de bewogen lucht. 

Daedalus geeft raad 

Hij voorzag zijn zoon ook van vleugels en hij zei:’ Ik waarschuw je, Icarus, dat je langs de middelste baan vliegt, opdat, als je te laag zou gaan, een golf je vleugels niet zal verzwaren, opdat, als jete hoog zal gaan, het vuur ze niet zal verschroeien. Vlieg tussen elk van beide, en ik beveel dat je niet zal omkijken naar de Ossenhoeder of de Grote Beer en het getrokken zwaard van Orion: leg de weg af, terwijl ik de leider ben.” Terwijl hij de voorschriften van het vliegen overleverde paste hij de onbekende vleugels aan aan de schouders. Tussen het werk en de waarschuwingen door werden de ouderlijke wangen vochtig en trilden de vaderlijke handen. Hij gaf zijn kind kussen die niet herhaald konden worden en nadat hij zich had opgetild aan zichzelf en zijn vleugels, vloog hij voorop en hij was bang voor zijn kameraad zoals een vogeltje, dat zijn tere kroost naar voor leidt naar de lucht vanuit het hoge nest en hij spoort aan te volgen en hij leert de verderfelijke kunsten en hij beweegt zelf zijn vleugels, hij kijkt om naar die van zijn zoon. 

De metamorfose 

Iemand zag hen, terwijl hij visjes ving met trillende hengel of een herder op zijn stok of een ploeger steunend op zijn ploeg en hij stond verstomd en hij geloofde dat zij die het luchtruim konden doorklieven goden waren. En reeds is aan de linkerkant het aan Juno gewijdde Samos (Delos en Paros waren achtergelaten) en aan de rechterkant Lebinthos en Calymne rijk aan honing, toen de overmoedige jongen zich begon te verheugen in zijn vlucht en zijn leider achterliet en aangetrokken werd door verlangen naar de hemel en zijn koers te hoog volgde: de nabijheid van de verhittende zon maakte de geurige was, bindmiddel van de veren, zacht. De was begon te smelten: hij sloeg met zijn naakte armen en terwijl hij een roeiriem mistte ving hij geen enkele lucht meer op en zijn mond die de vaderlijke naam riep werd opgevangen door het water, dat zijn naam kreeg. Maar de ongelukkige vader, geen vader meer zei: ‘Icarus’, zei hij ‘Icarus waar ben je? In welke streek moet ik je zoeken? Icarus!’ zei hij: hij bemerkte de veren in de golven en hij vervloekte zijn kunsten, hij borg het lichaam op in een graf; het gebied werd genoemd naar de naam van de begravene