Anne Frank

Inhoud:
1. Inleiding
2. Wie is Anne Frank
3. Onderduiken
4. Leven in het Achterhuis
5. Hulp
6. Verraden
7. Kampen
8. Het dagboek

Inleiding
Wij doen onze spreekbeurt over Anne Frank omdat we het een interessant onderwerp vinden. We zijn allebei al een keer in het achterhuis geweest en dat sprak ons erg aan.

Wie is Anne Frank
Anne Frank werd geboren op 12 juni 1929 in Frankfurt am Main. Haar volledige naam was Annelies Marie Frank. Ze kwam uit een joodse familie.
In die jaren ging het slecht met Duitsland. Miljoenen mensen zijn arm en velen zijn werkloos. Hitler wilde dit veranderen. Hij wilde Duitsland weer groot en sterk maken. Hij gaf de joden de schuld van de armoede en de ellende. In januari 1933 komt Hitler in Duitsland aan de macht, hierdoor is Anne Frank en haar familie niet meer veilig in Duitsland. Ze verhuisden naar Nederland.


Onderduiken
Op 29 juni staat er in alle Nederlandse kranten dat de Duitse bezetter besloten heeft om de Joden over te brengen naar werkkampen in Duitsland. Margot is een van de eerste die te horen krijgen dat ze naar een werkkamp moet. Anne hoort van haar vader dat ze gaan onderduiken.
Achter het bedrijfsgebouw aan de Prinsengracht 263 staat een kleiner huis aangebouwd, dat leeg staat. Het heet het Achterhuis en is het achterste deel
van het bedrijf Opekta (een bedrijf waar jam wordt gemaakt) waar Otto Frank, de vader van Anne, directeur is. Op zes juli 1942 verstoppen zij zich in dat huis.

Leven in het Achterhuis
Anne Frank had een leuk gezin, dat bestond uit Otto Frank de vader van Anne. Hij werd door de andere onderduikers Pim genoemd. Tijdens het onderduiken helpt hij Anne bij het studeren. Moeder Edith Frank. Anne kon niet goed opschieten met haar moeder. Ze had het idee dat haar moeder Margot voortrok. Margot is de zus van Anne. Ze is drie jaar ouder en Anne wordt vaak vergeleken met haar, vooral als ze iets verkeerd doet.
Het Achterhuis was erg klein maar toch woonden ze er met 8 mensen. De familie Frank, de familie van Pels en meneer Pfeffer.
De familie van Pels wordt in het dagboek van Anne de familie van Daan genoemd. Dat was hun schuilnaam.
Meneer van Pels had altijd honger en zeurde daar dan ook vaak over. Hij is volgens het Nederlandse rode kruis nog op de dag van aankomst, 6 september 1944, kort voordat de vergassingen gestaakt werden vermoord.
Mevrouw van Pels is ook omgekomen maar haar sterfdatum is onbekend.
Peter van Pels kwam op verschillende soorten concentratiekampen terecht. Hij is op 5 mei 1945, slechts drie dagen voor de bevrijding, gestorven. Anne schreef in haar dagboek op 14 augustus over ‘die Peter van Daan’. Een hele saaie en verlegen slungel van nog geen 16 jaar en van gezelschap was niet veel te verwachten. Maar later veranderde haar gedachten over hem en er bloeide iets moois tussen hen.
Meneer Pfeffer kwam later in het achterhuis. Hij was zanger en een grote sportliefhebber. Zijn moeder stierf al op jonge leeftijd. Pfeffer volgde een opleiding voor tandarts en werd een beroemd kaakchirurg. Vanaf hier Moniek. In het Achterhuis werden gordijnen voor de ramen gehangen en ze moesten heel stil zijn, zodat de mensen die overdag in het bedrijf werken ze niet konden horen. Ze wisten dat er zware straffen staan op het onderduiken. Voortdurend is er angst voor ontdekking. Niemand weet hoe lang de oorlog zal duren. Meer dan twee jaar lang zit Anne daar onder gedoken. Twee jaar waar ze nooit naar buiten mag. De meeste dagen zijn echt vreselijk saai. Soms horen de onderduikers verhalen over wat er buiten allemaal gebeurt. Miep Gies, de vrouw die er voor gezorgd had dat ze konden onderduiken, vertelt over de jodenvervolging en over het voedsel, dat steeds schaarser en duurder wordt. Ze horen ook dat de meeste Nederlanders steeds meer hekel aan de Duitse bezetter krijgen. Maar bijna iedereen houdt zijn mond, want anders kun je gearresteerd of mishandeld worden.

Net als de familie Frank luisteren veel mensen stiekem naar de radiozender uit Engeland, die radio oranje genoemd wordt. Daarop horen ze dat de Duitsers de oorlog aan het verliezen zijn. Daardoor krijgt iedereen weer hoop.

Hulp
Zonder de hulp van Miep Gies, Bep, meneer Kugler en meneer Keiman zou het onmogelijk zijn geweest om onder te duiken. De helpers zorgden samen voor voedsel, kleding en andere dingen die zij nodig hadden. Het was streng verboden om joden te helpen, maar toch deden zij het. Er waren duizenden mensen in Nederland die hun leven op het spel hebben gezet om andere mensen te helpen. Ze namen dan ook een grote verantwoordelijkheid op zich. Anne schreef in haar dagboek dat het hun helpers soms te veel werd, want ook zij waren natuurlijk bang voor ontdekking. Hulp aan onderduikers is een vorm van verzet tegen Hitler.

Verraden
Op 4 augustus 1944 vielen Duitse en Nederlandse politieagenten het kantoor binnen. De mannen wisten precies waar ze moesten zoeken en hadden dus de doorgang naar het achterhuis snel gevonden. De onderduikers mochten nog wat kleren inpakken en daarna werden ze meegenomen en naar concentratiekampen overgebracht. Iemand had ze verraden maar het is nog steeds niet duidelijk wie.

Kampen
De onderduikers werden als eerste naar het concentratiekamp Westerbork gestuurd. Vanaf hier werden ze verder gestuurd naar andere concentratiekampen. Edith Frank kwam in Auschwitz terecht. Ze was erg zwak en mager en overleefde dat niet. Margot en Anne werden naar Bergen-Belsen vervoerd en overleden daar aan Vlektyfus. Het vervoer naar de concentratiekampen gebeurde per trein. Maar echt een luxe trein was dat niet. De reis duurde lang en ze zaten erg op elkaar gepropt.
Otto Frank is de enige onderduiker uit het achterhuis die het concentratiekamp heeft overleeft. Op 3 juni kwam hij weer in Nederland aan. Hij ging meteen naar Miep en Jan Gies en hij ging bij hun wonen. Na 2 maanden kreeg hij het bericht dat zijn beide dochters en vrouw waren overleden.
Later is hij nog hertrouwd met Elfriede Markovits. Zij was getrouwd met Heinz Geiringer maar hij had het kamp ook niet overleefd. Otto Frank is een paar jaar geleden gestorven.

Het dagboek
In de oorlogsperiode heeft Anne een dagboek bijgehouden. Ze kreeg dit dagboek op haar 13e verjaardag en op de eerste bladzijde schreef ze:

“ik hoop dat ik alles aan jou kan toevertrouwen zoals ik nog aan niemand gekund heb en ik hoop dat je een grote steun voor me zult zijn.”
Ze noemde het dagboek Kitty. Miep Gies had het dagboek bewaard voor Anne maar nou ze was overleden gaf ze het dagboek aan Otto. Hij las het en was ontroerd. Hij wist niet dat Anne al haar belevenissen in het Achterhuis zo nauwkeurig had bijgehouden en opgeschreven. Otto typte grote stukken uit in het Duits en stuurde dat naar zijn moeder in Zwitserland. Hij wilde op zoek naar een uitgever, maar de oorlog was nog zo vers, dat er geen uitgever te vinden was. Tot er een stukje geplaatst werd van haar dagboek in een krant: Het Parool. Toen kwamen er uitgevers. Vanaf hier Mirthe. In de zomer van 1947 kwam het dagboek uit in een oplage van 1500 exemplaren. Hiermee had Otto Anne’s wens eenmaal een schrijfster te worden in vervulling doen gaan.Al gauw kwam er een vertaling in het Duits en later ook in het Engels. Nu is het boek in 55 talen uitgebracht! Er zijn ruim 20 miljoen exemplaren van verkocht. Ook zijn er films en toneelstukken over gemaakt. Veel straten en scholen zijn naar haar vernoemd. Anne Frank staat symbool van de zes miljoen Joden die in de Tweede Wereldoorlog zijn vermoord door de Nazi's. Otto Frank heeft zich zijn verdere leven ingezet om Anne’s ideeën en idealen te verspreiden. In 1980 is hij overleden.