De oorzaken van de tweede wereldoorlog

Inleiding Dit werkstuk gaat over de oorzaken van de Tweede Wereldoorlog. De TweedeWereldoorlog heeft ernstige gevolgen gehad voor veel landen. En zijn veel doden gevallen. Veel mensen leefden vele jaren in slechte omstandigheden, en er werd veel materiële schade aangebracht. Dit werd allemaal veroorzaakt door Hitler. Hij was aan de macht in Duitsland en probeerde met geweld nog meer macht te krijgen. De onderzoeksvraag luidt: Hadden de Europese mogendheden ook schuld aan het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog? Als grote landen zoals Engeland en Frankrijk
eerder hadden ingegrepen, zou er dan geen Tweede Wereldoorlog zijn uitgebroken?
1 Hitlers buitenlandse politiek De Eerste Wereldoorlog had veel sporen achtergelaten in Europa. Landen als Engeland en Frankrijk hadden veel economische schade geleden door de oorlog. Zij gaven Duitsland de schuld voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. Duitsland moest herstelbetalingen aan hen doen. Duitsland raakte zijn koloniën en delen van gebieden kwijt. Ondertussen was er het Verdrag van Versailles opgesteld. De Europese landen wilden een Tweede
Wereldoorlog voorkomen door een aantal duidelijke afspraken te maken. De Volkenbond werd ook opgericht. Met het verdrag van Versailles verklaarden de landen die het verdrag getekend hadden, hun bewapening te verminderen en elkaar te helpen in oorlogstoestand. Ze dachten dat op deze manier de vrede bewaard zou worden. Het werd Duitsland opgedwongen het verdrag te tekenen. Het tekenen van het verdrag maakte de Duitse
regering niet populairder bij het volk, want het volk vond dat de
regering ook had kunnen weigeren. De economische situatie in Duitsland was erg slecht. Duitsland had veel geld verloren in de oorlog en er was veel werkeloosheid. Daarbij moest Duitsland ook nog per jaar een groot bedrag aan herstelbetalingen uitgeven aan Engeland en Frankrijk. In 1925 kwam het verdrag van Locarno, waarbij Duitsland verklaarde zich bij de bepalingen van Versailles neer te leggen. De grens met Polen werd officieel vastgelegd. In 1926 trad Duitsland toe tot de Volkenbond. Door de gevolgen van de economische crisis in 1929 was er veel
werkeloosheid. De bevolking had haar vertrouwen in de democratie
verloren, daarom vestigde zij haar hoop op de plannen van Hitler. Hij was in 1933 benoemd tot rijkskanselier. Hitler beloofde het volk werk en een goede toekomst. Hij wilde een machtig land krijgen en vervolgens meer land veroveren. Dit zou later leiden tot problemen met Engeland en Frankrijk. Hitler kwam in januari 1933 aan de macht. Op 14 oktober 1933 stapte Duitsland uit de Volkenbond. Met vele militaire parades en propaganda liet Duitsland zien waartoe ze militair in staat was. Hitler besprak het doel van de Duitse buitenlandse politiek met zijn legeradviseurs tijdens een geheime bijeenkomst in november 1937. Dit werd in het Hossbach-memorandum vastgelegd. Hierin stond het volgende: Het doel was om Duitsland uit te breiden en haar grenzen veilig te stellen. Duitsland had twee grote tegenstanders: Engeland en Frankrijk. Duitsland zou voor hen een bedreiging kunnen vormen wanneer het zich uit zou breiden en machtiger zou worden. De andere mogendheden zouden zich dan bij Engeland en Frankrijk aansluiten. De wens van Duitsland zou alleen in vervulling kunnen gaan met geweld. Het zou niet te lang mogen duren, omdat de wapens dan verouderd raken en de andere landen zouden dan de tijd hebben om voor een goede bewapening te zorgen. Na de Eerste
Wereldoorlog waren delen van Duitsland bij Oostenrijk en Tsjechoslowakije gevoegd. Nu wilde Duitsland die gebieden weer terug. Tsjechoslowakije en Oostenrijk moesten gelijktijdig geannexeerd worden. Er zou dan genoeg voedsel voor Duitsland zijn, kortere grenzen en er zouden 12 nieuwe provincies komen. De annexatie moest snel gebeuren voordat Tsjechoslowakije en Oostenrijk hun defensie zouden versterken. Hitler dacht dat Engeland en Frankrijk Tsjechoslowakije al opgegeven hadden. Engeland had moeilijkheden met zijn koloniën en zou waarschijnlijk geen lange oorlog aan willen gaan. Door de houding van Engeland zou Frankrijk ook geen oorlog willen. Italië zou er zolang Mussolini aan de macht was geen problemen mee hebben dat Tsjechoslowakije geannexeerd werd door Duitsland, want Mussolini had een goede relatie met Hitler. Wanneer Duitsland tot aanval zou gaan, hing
af van de houding van Polen. Polen en Rusland zaten niet te wachten op een oorlog met Duitsland. Door de snelheid van de actie van Duitsland zou voorkomen moeten worden dat Rusland een militaire aanval deed.
2 Inlijving Oostenrijk Oostenrijk was vroeger een groot sterk keizerrijk. Na de Eerste
Wereldoorlog bleef er een kleine ingesloten republiek over. Het geld was waardeloos na de economische crisis van 1929, en er was veel werkeloosheid. Oostenrijk was een zwak land geworden. Hitler wilde Duitsland annexeren. Hij vond dat er een goed excuus was. De mensen in Oostenrijk spraken namelijk ook Duits. In juli 1934 probeerden de Duitse nationaal-socialisten in Oostenrijk aan de macht te komen. Zij vermoordden de toenmalige Oostenrijkse kanselier Dolfuss. Hun poging om daar de macht te krijgen mislukte doordat de overgebleven minister Schuschnigg en het Oostenrijkse leger dit niet mogelijk maakten. Op 12 maart 1938 voerde Hitler zijn lang gekoesterde plan uit. Hij wilde Oostenrijk annexeren. De definitieve machtsovername van Oostenrijk werd voorafgegaan door de bekende manier die Hitler gebruikte wanneer hij iets gedaan wilde krijgen: een confrontatie die bedoeld was om de tegenstanders over te halen en bang te maken. In februari werd de Oostenrijkse kanselier Schuschnigg uitgenodigd voor een bezoek aan Hitlers buitenverblijf in de bergen bij Berchesgaden. Schuschnigg wist
niet wat hem te wachten stond. Hitler brandde los in een twee uur lang durende tirade tegen Schuschnigg en zijn regering, en stelde daarna een ultimatum. De concessies die Schuschnigg in 1936 had gedaan in het Duits-Oostenrijkse verdrag waren niet toereikend. De Oostenrijkse nazi-partij, die eigenlijk nog verboden was, moest gelegaliseerd worden. De Tweede Minister Arthur Seyss-Inquart, die voor het nationaal -socialisme was, moest worden benoemd tot Minister van Buitenlandse Zaken. Ook de ministeries van Defensie en van Financiën moesten bemand worden door nazi's. Toen Schuschnigg terug in Wenen was, was hij moedig en roekeloos. Hij wilde de onafhankelijkheid van Oostenrijk opnieuw verzekeren, dus schreef hij een volksstemming waarin stond dat ze een vrij, socialistisch, onafhankelijk en verenigd land wensten te zijn. Hitlers beschermengel, Arthur Seyss-Inquart, overhandigde Schucshnigg toen een nieuw ultimatum: Stel de volksstemming uit of reken op een Duitse invasie. Op 11 maart gaf Schuschnigg toe en gelastte de volksstemming af. Toen was het al te laat. Göring drong aan op onmiddellijk ingrijpen. De algemene onrust in Oostenrijk was voor Hitler een excuus voor een invasie, zogenaamd om de orde te herstellen. Op het laatste moment dacht Hitler aan Mussolini. Zou hij Duitsland tegenwerken? Hij stuurde prins Philip van Hessen, een Duitse aristocraat, als tussenpersoon. Zijn dochter was met de Italiaanse koning getrouwd. Mussolini deelde mede dat hij geen bezwaren had voor de
invasie. Hitler was hem erg dankbaar. Toen het Duitse leger op 12 maart Oostenrijk binnenkwam werden ze met bloemen en nazivlaggen ontvangen. De mensen die minder nazigezind waren wisten wel beter. Zij merkten snel wat de 'Anschluss' inhield. Mensen die communistisch waren werden afgeranseld. Joden moesten openbare toiletten schrobben. Schuschnigg eindigde in een concentratiekamp waar hij pas in 1945 door de Amerikaanse troepen zou worden bevrijd. Engeland en Frankrijk werden
door Hitlers staatsgreep wakker geschud. De Engelse minister van
Buitenlandse Zaken. Vond het verschrikkelijk dat zoiets had kunnen gebeuren. Hij had niet gedacht dat Hitler Oostenrijk echt zou innemen. Engeland en Frankrijk zonden protesten naar Berlijn. Ze kregen als antwoord dat de Duits-Oostenrijkse betrekkingen alleen zaken waren voor het Duitse volk. De avond waarop de Duitse troepen naar Oostenrijk trokken, hield Göring, opperbevelhebber van de luchtmacht, een receptie in Berlijn. Onder de 1000 gasten bevond zich ook de Tsjechoslowaakse ambassadeur in Duitsland. Hij was erg bezorgd. Göring verzekerde hem ervan dat de gebeurtenissen in Oostenrijk geen bedreiging zouden vormen voor Tsjechoslowakije. 3 Tsjechoslowakije Korte tijd na de inlijving van Oostenrijk peilde Duitsland de houding van de Europese mogendheden opnieuw. De Sudeten-Duitsers vormden een aanleiding: in het verdrag van Versailles stond dat Tsjechoslowakije een democratische staat werd met veel verschillende nationaliteiten, waaronder veel mensen die vroeger Duitsers waren. De levensomstandigheden in Tsjechoslowakije waren slecht. Het volk had geen zelfbeschikkingsrecht meer, en de economische situatie was zeer slecht. De Fransen en de Britten wilden hun belangen in de wereld verdedigen. De Duitsers hadden ook belangen die zij onder alle omstandigheden zouden verdedigen. Volgens de Duitsers had geen enkel land in Europa meer aan de vrede gedaan dan zijzelf. De Sudeten-Duitsers wilden weer recht op zelfbeschikking. Zo dreigde er weer oorlog uit te breken. Tsjechoslowakije was geen groot land, maar had een sterk leger en de gebergtemuur zorgde ook voor enige afscherming. Ze hadden een goede landsverdediging. De zwakheid van Tsjechoslowakije was echter dat er veel verschillende etnische groepen bij elkaar in een land woonden. In het westen woonden veel mensen die vroeger Duits waren. Dit deel van het land was in 1919 bij Tsjechoslowakije gevoegd volgens het verdrag van Versailles. Dit deel werd Sudetenland genoemd. Deze Sudeten-Duitsers voelden zich nog steeds sterk verbonden met Duitsland en weigerden de
regering in Praag te herkennen. De levensomstandigheden waren op dat moment heel slecht. Het volk had geen zelfbeschikkingsrecht meer, en de economische situatie was ook slecht. Met de opkomst van Hitler werden de Sudeten-Duitsers aangemoedigd om zich weer bij Duitsland te voegen. Ze richtten een Naziepartij op en er werden aanslagen gedaan op de leden van de regering in Praag. In 1938 besloot Hitler dat hij Sudetenland terug wilde veroveren. Engeland en Frankrijk, de Geallieerden, hadden Tsjechoslowakije bescherming beloofd, en weigerden op de afpersing van Hitler in te gaan. Hitler was bereid een oorlog te voeren om Sudetenland

terug te krijgen. Tijdens het Naziecongres op 12 september 1938 in Neurenberg eiste Hitler een onmiddellijke annexatie van Sudetenland. Een paar dagen later voegde Hitler er aan toe dat wanneer er voor 1 oktober geen overeenkomst zou zijn, de Duitse troepen Tsjechoslowakije binnen zouden vallen. In heel Europa besefte men nu dat een oorlog onvermijdelijk was. Engeland en Frankrijk probeerden de vrede te redden. 28 september 1938 werd in Munchen een vergadering gehouden, waarbij Engeland en Frankrijk Mussolini hadden gevraagd als tussenpersoon om Hitler over te halen. Ondertussen waren de Duitse troepen onderweg naar Tsjechoslowakije. Frankrijk ging ook tot mobilisatie over. Tsjechoslowakije liet weten dat ze zich niet zomaar over zouden geven, en dat ze zouden terugvechten. In werkelijkheid waren Engeland en Frankrijk absoluut niet van plan om Tsjechoslowakije te verdedigen. De eerste minister van Engeland, Lord Chemberlain, liet dit op 27 september op de radio horen. Engeland en Frankrijk waren bereid om bepaalde punten toe te geven. Tijdens het laatste overleg kreeg Hitler het gezag over Sudetenland, waar zijn troepen op1 oktober binnendrongen. De Tsjechoslowaakse troepen trokken zich terug. Hiermee was Tsjechoslowakije eenvan zijn rijkste provincies verloren, omdat hier veel fabrieken waren. Later bezette Duitsland het grootste gedeelte van wat er van Tsjechoslowakije overgebleven was. Dit was niet afgesproken in het verdrag van Versailles. In 1939 vielen de Duitsers de hoofdstad Praag binnen. Engeland en Frankrijk hadden al die
tijd niets gedaan om de Duitsers tegen te houden. De reactie van Engeland: Engeland wilde niet betrokken worden bij de ruzie tussen Duitsland en Tsjechoslowakije. Ze vonden dat het gebied dat werd bewoond door de Sudeten-Duitsers weer bij Duitsland moest horen. Ze dachten dat Hitler opkwam voor alle Duitsers en dat hij verontwaardigd was dat deze problemen niet eerder opgelost waren. Hitler had aan de Engelsen verteld dat de Sudetenkwestie zijn laatste gebiedsclaim was. Polen Hitler vond dat hij een hoop goede dingen voor zijn volk en voor de wereld had gedaan. Hij had het oude grondgebied weer veroverd, en de poductie en werkgelegenheid opgevoerd. Toch vond hij dat hij nog niet genoeg had gedaan. Hitler wilde ook een deel van Polen innemen, datvoormalig Duits grondgebied was, maar sinds het verdrag van Versailles bij Polen hoorde. Hitler eiste de stad Dantzig op. Deze keer zouden Engeland en Frankrijk wel ingrijpen, ze vonden dat Hitler nu echt te ver was gegaan. Ze zouden Polen steunen. Hitler negeerde de Houding van de Geallieerden, maar ging besprekingen met de Sovjet-Unie houden. Hitler vroeg hen om steun. Voorheen waren Hitler en Stalin elkaars vijanden geweest, maar nu beloofden ze elkaar te steunen als ze zouden worden aangevallen. Zij tekenden op 24 augustus 1939 een niet-aanvalspact. Op 1 september 1939 stuurde Hitler zijn troepen naar Polen. Honderden tanks trokken naar Warschau. Er werden bommen op grote steden gegooid, en er volgde nog meer geweld. Nu vonden Engeland en Frankrijk dat Hitler te ver was gegaan. Ze verklaarden de Tweede Wereldoorlog aan Duitsland. 5 Conclusie Ik denk dat Engeland en Frankrijk niet schuldig genoemd kunnen worden aan het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Hitler en zijn politieke vrienden waren uiteindelijk de schuldige. Wel kan men zich afvragen waarom grote landen als Engeland en Frankrijk niet eerder militaire weerstand zijn gaan bieden en wat in dat geval gebeurd zou zijn. Engeland had in de dertiger jaren veel problemen met zijn eigen koloniën en was daardoor vooral op die problemen gericht. Frankrijk voelde er niets voor als enig land militair tegen Duitsland op te treden. Het niet snel ingrijpen door Engeland hield daardoor ook in dat Frankrijk niet ingreep. Daar kwam nog bij dat Engeland en Frankrijk ook wel bang waren voor een grotere invloed in Europa van de communisten in Rusland; een
sterk Duitsland zou goed van pas komen in de pogingen om de communisten uit Midden en West Europa te houden. Natuurlijk maakte ook de grote kracht van het Duitse leger militair ingrijpen tegen Duitsland weinig aantrekkelijk. Wat er gebeurd zou zijn wanneer Engeland en Frankrijk wel eerder zouden hebben ingegrepen dan pas na de inval in Polen is natuurlijk moeilijk te zeggen. Hitler maakte niet de indruk makkelijk van zijn plannen af te stappen. Er zou vermoedelijk ook na eerdere tegenstand een zware oorlog gevoerd zijn. Zelf vind ik dat landen als Engeland en Frankrijk niet zo lang hadden mogen toekijken hoe Hitler te werk ging. Er werd veel onrecht gedaan zonder dat daar serieus tegenin werd gegaan. Het is te hopen dat wanneer ooit nog eens een Hitler-achtige figuur gaat proberen landen in te pikken er sneller wordt opgetreden door de sterke andere landen.