Inleiding
Het onderwerp van mijn Praktische Opdracht is: Verbanning naar Australië.
Dit onderwerp heb ik gekozen omdat ik geïnteresseerd was in waarom de gevangenen naar Australië werden verbannen, wat en of de gevangenen wat moesten doen in Australië, en hoe ze werden behandeld. Verder vind ik het vreemd dat zo’n wrede straf, weggerukt van je familie en vrienden, toch nog zo kort geleden gebruikelijk was.
Mijn hoofdvraag is: Waarom koloniseerde Engeland Australië, en wat waren de plannen met het land?
Als deelvragen heb ik:
- Hoe verliep de kolonisatie?
- Wat voor mensen werden naar Australië gestuurd, en wat voor een straf stond ze anders te wachten
- Wat betekende het voor een gevangen om naar Australië te worden verbannen?
- Wat werd er in Australië van de gevangenen verwacht?
- Hoe werd Australië opgebouwd?
Voor mijn informatie heb ik hoofdzakelijk gebruik gemaakt van boeken, ik heb wat algemene informatie van Internet, dat heb ik niet in mijn werkstuk verwerkt, maar dat kwam ook omdat het meestal weinig informatie was, wat niet echt specifiek was. Het meest heb ik gebruik gemaakt van het boek: “de Fatale Kust”, en van het boek De kolonisatie van Australië.
Hoe verliep de kolonisatie?
Doordat Australië behoorlijk afgelegen lag werd het als laatste ontdekt van alle werelddelen. De eerste ontdekkers van Australië, van het Hollandse schip ‘Duyfken’, kwamen in 1606 langs Australië ze noemden dit alleen niet Australië maar Nieuw Holland, omdat ze het eiland niet echt interessant vonden besloten ze om verder te varen.
Er werd altijd gedacht dat Terra Australië een groot land was dat aan de zuidpool vast zat, doordat Abel Tasman in 1642 te ver naar het zuiden was afgedwaald vaarde hij onder Australië door. Zo kwamen ze er achter dat Nieuw Holland niet Terra Australië kon zijn. Daardoor verloor men de interesse in dit land.
Pas in 1768 vertrok James Cook, met zijn Endeavour, op weg naar Australië. Hij voer via Rio de Janeiro naar Tahiti, daar deed hij acht maanden over, Op 6 oktober 1769 bereikte hij het noordelijkste eiland van Nieuw-Zeeland. Eind maart 1770 wilde Cook weer naar Huis varen. Omdat het schip door wormen was aangevreten wilde Cook niet terug via de oostkust van Kaap Hoorn, omdat daar de winterstormen begonnen, daarom besloot hij om de tegengestelde richting van Tasman te varen. Toen hij vertrok begon het hevig te stormen, daardoor dreef hij te ver af naar het noorden. Hij vaarde toen langs de kust van Australië naar het noorden. Het was een droog, zanderig en dor land, maar af en toe zagen ze wat rook wolken, dus dat was een teken van leven. Op 29 april vaarde Cook een brede baai in. Ze zagen kano’s met daarin zwarte inboorlingen die aan het vissen waren. Cook had kennis gemaakt met de Tahitianen en in Nieuw-Zeeland met de Maori’s ze waren door deze beide volken aangevallen, maar de inboorlingen in Australië lieten niet merken dat ze bang waren, maar toonden ook totaal geen interesse.
Pas toen ze in kleine botjes naar de kust vaarden, kwam er reactie van de inboorlingen. Ze begrepen dat dit een inval was. Een grote groep vluchtte het bos in. Twee krijgers bleven staan, dreigden met hun speren en schreeuwden iets onverstaanbaars. Ze gaven de inboorlingen kettingen en probeerden ze zo te kalmeren. Op 29 april 1770 hees Cook de Britse vlag. Er werd verder weinig aandacht aan deze gebeurtenis besteed.
Pas in 1779 werd het idee geopperd om Australië te gebruiken als gevangenis, het eerst volgende Britse schip dat na 1770 in Australië aankwam, bereikte plusminus 19 januari 1788 Botany Bay, onder leiding van Kapitein Philip, dit was een grote teleurstelling, want ze hadden verwacht dat het een mooi grasland zou zijn, met een dikke laag humus, maar dit was nergens te vinden. Op de kust stond veel Aboriginals, er gingen een paar boten naar het land om contact te leggen met de Aboriginals, de blanken gaven de Aboriginals wat kralen, en spiegeltjes. Toen na twee dagen de hele vloot gearriveerd was, stond de kust vol met Aboriginals, die allemaal schreeuwden: 'Warra Warra', dat betekent Ga Weg, Ga Weg !. De blanken gingen niet weg maar gingen juist van boord. Een van de inboorlingen slingerde een speer vlak langs een blanke. Een marinier schoot toen een keer in de lucht met een geweer, en alle inboorlingen vluchten weg. De Aboriginals kregen cadeaus van Philip, en die accepteerden ze ook.
Maar omdat Botany Bay een dor stuk land was besloot Philip met een aantal mariniers verder te varen, om opzoek te gaan naar een goed stuk grond, zo kwam hij bij Port Jackson, dit was zo genoemd door Cook.
Toen Philip terug keerde naar de rest van de vloot, die nog in Botany Bay, was om te zeggen dat Port Jackson een paradijs was kwam hij twee andere Europese schepen tegen. Hij vermoede dat het Hollandse schepen waren die van plan waren om de vloot aan te vallen. Hij besefte in ieder geval dat hij snel naar Port Jackson moest gaan om de indringers voor te zijn. Het bleek dat het twee Franse schepen waren, die op ontdekkingsreis waren, Er werd contact gelegd en het bleek dat zij ook waren geschrokken toen ze een Engelse vloot in Australië tegen kwamen. Op de zelfde dag vertrok de Engelse vloot in de richting van Port Jackson, ze kwamen daar die middag aan. Op 26 januari 1788 werd de Engelse vlag geplant in Port Jackson werd toen omgedoopt naar Sydney, vernoemt naar de Britse minister van Binnenlandse zaken, deze gebeurtenis wordt nog steeds
herdacht op Australia Day.
Wat voor mensen werden naar Australië gestuurd en wat voor straf stond ze anders te wachten?
Als antwoordt op de eerste vraag, wat voor mensen er naar Australië gestuurd werden, wordt vaak gedacht dat de ballingen bij hun familie werden weggeplukt om redenen waar je tegenwoordig nog niet eens een gevangenisstraf voor zou krijgen, bijvoorbeeld diefstal. En dat ze als slachtoffer van oneerlijke wetten, op een gewelddadige manier naar Australië werden verbannen.
Voor een gedeelte is dit waar, de reden waarvoor mensen naar Australië werden verbannen, waren onder andere diefstal, vervalsing en straatroverij. Je zou kunnen zeggen dat verbanning wel een erg zware straf is voor bijvoorbeeld diefstal, maar Engeland kende in de tijd van de verbanning maar twee straffen: halszaken (doodstraf) of verbanning.
Maar het stereotype van de bannelingen is niet helemaal waar. Het waren niet alleen maar onschuldige boertjes of arme arbeiders die een brood hadden gestolen om hun gezin in leven te houden. L.L. Robson heeft hier onderzoek naar gedaan, hij heeft een steekproef gehouden in het archief van Binnenlandse Zaken, hieruit bleek dat meer dan de helft van de ballingen al eens eerder was veroordeeld, acht van de 10 waren dieven, en er was maar een klein aantal dat politieke overtreders was. Dan komt er nog eens bij dat meer dan driekwart van hen arbeider was, en hun gemiddelde leeftijd lag rond de 26. Dus het verhaal van de boer die brood steelt om zijn kinderen eten te geven is zeker geen stereotype verhaal.
Op de tweede vraag heb ik al kort antwoordt gegeven, het Engelse rechtssysteem kende in de begintijd van de ballingschap (+/-1780) maar 2 manieren van straffen, de doodstraf of ballingschap. Engeland had geen mogelijkheid om zijn gevangenen in hun eigen land te houden, hierin zou pas verandering komen in 1839.
In de achttiende eeuw was het aantal straffen waarvoor je opgehangen kon worden heel groot, in de buurt van 1815 kwam daar verandering in, er kwam kritiek op dit beleid. Men vond dat zaken zoals diefstal en vervalsing met verbanning moesten worden werden bestraft en dus niet meteen met de doodstraf. Het effect hiervan was dat het aantal misdaden waarvoor je opgehangen kon worden minder werd, en het aantal verbanningen groeide.
In ongeveer 1837 kon je alleen nog maar opgehangen worden voor moord, en voor de rest van de misdaden werd je verbannen. De Engelsen begonnen ook langzaam te zien dat ze fouten hadden gemaakt, door voor lichtere strafzaken al gelijk de doodstraf werd gegeven. In 1827 kwam in Engeland de eerste politie, deze zorgde ervoor dat veel misdrijven opgelost werden en dat de goede misdadigers gearresteerd werden.
Wat betekende het voor een gevangene om naar Australië te worden verbannen?
Wat dit betekende voor de gevangen is moeilijk voor te stellen, maar als je je bedenkt dat na het vonnis er geen kans was op gratie, (bij de doodstraf bestond deze kans wel) je voor minimaal 7 jaar werd verbannen naar een onbekend land en je niet de zekerheid had of je wel terug kwam. Als je deze drie feiten ziet kun je je waarschijnlijk wel voorstellen dat het verschrikkelijk moest zijn om het vonnis te horen, dat je werd gedeporteerd. (Ik zal hier vertellen wat voor en gevolg het had op sociaal gebied, op de vraag wat het werk in Australië in hield kom ik terug bij de volgende deelvraag)
- Een groot gedeelte van de gevangenen vond het het ergst om bij hun gezin vandaan gehaald te worden, vooral omdat het nog onzeker was of ze ze wel terug zagen, dit is ook te lezen in verschillende brieven die zijn overgebleven.
Gevangenen probeerden vaak hun vrouwen, of zelfs hun hele gezin mee te nemen naar Australië, Af en toe werd het toegestaan dat de echtgenoot of het hele gezin mee mocht, dit kon alleen als de balling een verlofpasje had gekregen, en hij moest ook in staat zijn om in Australië zijn gezin te kunnen onderhouden.
Maar het aantal keren dat de echtgenoot mee ging was zeer klein, want behalve het verlofpasje:
1) Moest je toestemming hebben van de overheid. (als je in het bezit was van een verlofpasje dan had je dus al toestemming)
2) Was het voor een gewone vrouw veel te duur om de overtocht te kunnen betalen
3) En het koste ook nog heel veel moeite om aan een kaart voor de overtocht te komen
In de gevallen dat de echtgenoot niet mee kon, hielp de plaatselijke geestelijkheid of parochianen, soms ook wel. Ze deden dit op verschillende manieren, ze gingen inzameling van goederen of geld houden ze probeerden dan met dat geld of aan een passage te komen, of de regering te overtuigen, of ze gingen handtekeningen ophalen Een voorbeeld hiervan is dominee Charles Isherwoord, die handtekeningen bij verschillende collega’s ophaalt voor Elizabeth Rhodes, om te vragen of zij en haar twee kinderen met haar man mee mochten. - Voor veel ongetrouwde gevangen was het ook een grote familie schande, tegenover bijvoorbeeld de ouders. Je leest dan ook in veel brieven dat ze hun ouders om vergeving vragen en dat ze beloven hun leven te verbeteren. Voor de meeste gevangenen betekende verbanning dus het einde van het huwelijk, en het einde van de familiebanden. Wat werd er in Australië van de gevangen verwacht? Van een gevangene werd verwacht dat wanneer hij aan kwam in Australië hij de kroon zou dienen, of dat hij namens de kroon een privé persoon zou dienen.ER werd vaak gezegd dat de gevangenen slaven waren, maar dat was zeker niet waar want de gevangenen werden voor een bepaalde tijd verbannen, en als ze die tijd er op hadden zitten kregen ze hun vrijheid terug, ze waren geen eigendom van een baas, en als het nodig was konden ze getuigen voor de rechtbank. Het werk wat ze moesten doen werd ook geen slavernij genoemd maar tewerkstelling. Er waren verschillende manieren van tewerkstelling, - De meeste gevangenen werden uitgeleend als arbeidskracht aan particulieren. - Een andere manier van tewerkstellen was het werken voor het gouvernement, hierbij moet je denken aan het aanleggen van wegen, kanalen graven, bouw van gevangenissen etc. Het uitlenen van arbeidskrachten had verschillende voordelen: 1) De gevangenen konden niet meegeteld worden als kapitaal (omdat het geen slaven waren), maar ze konden wel kapitaal produceren, want ze kosten de particulier weinig en ze konden veel opbrengen, ze konden de grond bewerken zodat je er wat op kon verbouwen, ze konden huizen bouwen etc. 2) Doordat de arbeidskrachten vaak gratis werden aan geboden werden op die manier veel (het liefst) rijke kolonisten naar Australië getrokken. De eerste rijke kolonist die naar Australië kwam kreeg 1600 hectare naar eigen keuze en 40 gedetineerden, die ook nog eens de eerste achttien maanden werden verzorgd door de kroon. Op een dergelijke manier kun je natuurlijk wel kolonisten trekken. 3) Nog een voordel van het uitlenen van arbeidskrachten dat was dat ze niet allemaal op een kluitje bleven zitten, ze werden zo goed verspreid over het land. Een voordeel hiervan was dat ze makkelijker in de toom konden worden gehouden. Eerst was het dus zo dat alle gedetineerden voor het gouvernement werkten. Hier kwam verandering in ongeveer 1800 toen konden vrije kolonisten ook gedetineerden aan het werk hebben, de gedetineerden werden dan gevoed en gekleed door het gouvernement. Maar de opbrengst die hiermee verhaald werd mocht dan alleen aan het gouvernement worden verkocht. Het gouvernement vond het niet langer nodig om een monopolie positie te hebben op landbouwproducten en daarom veranderde gouverneur King in oktober 1800 de wet. Nu moesten de kolonisten de gedetineerden zelf voorzien van kleding en voedsel, dit kon worden voorgeschoten door het gouvernement, maar het moest dan aan het eind van het jaar worden terugbetaald. In 1804 werd dit systeem weer veranderd, nu moest een kolonist een contract tekenen waarin stond dat hij een gedetineerde minimaal 12 maand zou blijven onderhouden. Als een kolonist dat niet kon moest hij een hoge boete betalen aan het gouvernement. De gedetineerden werden wel verplicht om van maandag t/m vrijdag 10 uur op een dag te werken en op zaterdag 6 uur. Dus 56 uur per week. Omdat het vrij moeilijk was om de gedetineerden de hele dag aan het werk te houden, er was te weinig bewaking, werd een nieuw systeem ingevoerd, het ging nu om de hoeveelheid product dat werd geproduceerd en niet om de hoeveelheid tijd. In 1800 moest een mannelijke gedetineerde per week of veertig are bos kappen, of vijfhonderd omheiningspalen van anderhalve meter lengte splijten, of zes en een half mud graan dorsen. Vrouwelijke gevangen moesten in ziekenhuizen of in weeshuizen werken, een ander gedeelte van de vrouwen werd naar de vrouwenfabriek in Parramatta gestuurd. Verder kregen de gedetineerden voor de uren die ze extra werkten betaald. Dit klinkt heel leuk, maar er was een probleem want de kolonie Australië bevatte praktisch geen geld, er waren allemaal verschillende muntsoorten, maar er was geen een duidelijke muntsoort dit kwam omdat Engeland geen geld naar Australië gestuurd had. Dus de gedetineerden kregen in natura uitbetaald, ze kregen soms de vreemdste producten waar ze niks mee konden. Hoe werd Australië opgebouwd? In New South Wales regeerde een Britse legereenheid: Het Korps New South Wales, dit korps was in 1789 opgericht. Het Korps New South Wales had een gevarieerde functie, ze hielden toezicht onder de gevangenen, ze hielden de grenzen van de nederzettingen in de gaten, ze vochten tegen de Aboriginals als die aanvielen, soms waren ze aanwezig bij rechtszaken. Aan het hoofd van het Korps stond Arthur Philip, hij ging in 1792 met pensioen, majoor Francis Grose volgde hem op. Deze werd weer opgevold door William Patterson. Het Korps voerde tot 1806 de leiding. Toen werd William Bligh gouverneur. Hij legde de rum handel aan banden. Dit was een zeer populaire handel want rum was de vervanger van geld. Op 26 januari 1808 begon de “rum opstand” Bligh werd toen gearresteerd en teruggestuurd naar Engeland, In 1810 werd Luitenant kolonel Lachlan Macquarie gouverneur van New South Wales, hij had geen makkelijke opdracht, want in New South Wales was het na de ‘rumopstand’ een zooitje. Macquarie verving alle burgerlijke en militaire benoemingen, gratie overeenkomsten en schenkingen die gebeurd waren tussen 26 januari 1808 en de dag waarop hij was aangekomen. Verder stelde hij strenge regels aan het drankgebruik: kroegen waren op zondag gesloten en de gedetineerden moesten in plaats van naar de kroeg naar de kerk, verder werd van een aantal horecagelegenheden de vergunning ingetrokken, en er kwam een hoge belasting op alcoholische dranken. Macquarie was ook erg actief op het gebied van de emancipatie van ex-gedetineerden. Hij vond dat wanneer een gedetineerde zijn straf er op had zitten hij zijn burgerrechten terug moest krijgen. Doordat de gevangenen hun burgerrechten terugkregen ontstond er ook een betere samenleving. Macquarie heeft ook een groot aandeel gehad in het bouwen van de stad Sydney, hij benoemde de gevangen Francis Greenway tot overheidsarchitect. Macquarie vond het niet goed dat op de door de Kroon verpachte stukken grond krotten en bouwvallen stonden. Verder stelde hij eisen aan de minimale afmetingen van de huizen. Ook liet hij scholen, kerken een hospitaal en nog meer gebouwen bouwen. De mildheid van Macquarie zou tot zijn aftreden leiden, de Exclusieven en de Britse regering vonden dat hij de gedetineerden te mild en te eerlijk behandelden, verder gebruikte hij teveel geld voor de bouw van Sydney, van de Engelse regering mochten alleen militaire gebouwen gebouwd worden. Toen in 1821 een rechter John Bigge kwam controleren en een rapport schreef aan de Engelse regering besloot Macquarie af te treden. De opvolger van Macquarie was Ralph Darling, hij maakte een eind aan het milde regime van Macquarie, deze had een zeer streng bewind. Macquarie behandelde de gevangenen redelijk goed, Ralph Darling absoluut niet, hij wenste een ‘nimmer afwijkende norm van bestraffing’. Tijdens zijn bewind werd een kwart van alle mannelijke gevangenen gegeseld. Een groot probleem was dat Australië relatief weinig geschoolde inwoners kende, daarom kwam er een nieuwe regeling. Australische werkgevers konden vanuit Australië geschoolde werknemers kiezen en kregen voor elke geschoolde kolonist geld. Een belangrijke gebeurtenis in de geschiedenis van Australië was de vondst van goud. In 1851 ontdekte Edward Hammond Hargraves goud in New South Wales, hij was als goudgraver naar de VS geweest. Toen hij terug in Australië kwam zag hij dat de rosten in Australië erg leken op de rotsen in de VS. Toen hij eenmaal goud had gevonden, kwamen er steeds meer mensen naar de plaatsen waar goud te vinden was. Niet alleen mensen uit Australië, maar tussen 182 en 1861 vertrok een half miljoen mensen uit Engeland om in Australië goud te gaan zoeken, ook kwamen er Amerikanen en Chinezen. In +/- 1900 werd elke Australische regering democratisch gekozen, alle mannen boven de 18 mochten stemmen. Veel mensen waren voorstander van het idee om alle kolonies bij elkaar te voegen, zodat ze sterker zouden zijn, en zich beter konden afweren tegen een mogelijke aanval. In 1891 werd in Sydney de Nationale Austraal-Aziatische Conventie gehouden, hier kwamen afgevaardigden van de verschillende kolonies bij elkaar om te praten over een federale grondwet. In grote lijnen waren ze het met elkaar eens alleen er waren toch kleine onenigheden. In 1897 en 1898 werden conferenties gehouden voor het opstellen van een grondwet. In 1898 konden alle burgers van verschillende kolonies stemmen. Er werd tegen gestemd, dus er kwam geen grondwet. In 1900 werd er nog een keer gestemd en toen werd de grondwet aangenomen. Maar omdat Australië in het bezit van Engeland was moest de Engelse regering er ook mee akkoord gaan. In september ondertekende koningin Victoria een document, Australië werd een nieuw land, elke kolonie had zijn eigen regering, en er kwam een nationale regering, maar Australië bleef in het bezit van Engeland. Zo ontstond het gemenebest Australië zoals we dat nu nog kennen.
Conclusie
Het antwoord op mijn hoofdvraag; “Waarom koloniseerde Engeland Australië en wat waren de plannen met dat land?”, Engeland koloniseerde Engeland voor het eerst in 29 april 1770, ze hadden toen nog geen duidelijk doel met het land, op 26 januari 1788 zette kapitein Philip de Engelse vlag neer in Sydney, toen gingen ook de eerste gevangenen aan land.
De functie was toen om het te gebruiken als gevangenis en om de gevangenen daar te laten werken. Deze functie heeft het gehouden tot 1840 toen stopte de deportatie, in 1901 werd Australië uitgeroepen tot een land, het bleef wel in het bezit van Engeland.
Literatuurlijst
Boeken:
Titel: De Fatale Kust het epos van Australië
Schrijver: Robert Hughes
Vertaald door: J. Verheydt
Titel: de Kolonisatie van Austalië Schrijver: Christine Hatt
Vertaald door: Gert-Jan Kramer
Internetsites: http://www.student.kun.nl/d.hulshuis/backpack/i1-austc.html
http://www.landenweb.com/geschiedenis.cfm?LandID=127&AUSTRALI%C3%8B
3) En het koste ook nog heel veel moeite om aan een kaart voor de overtocht te komen
In de gevallen dat de echtgenoot niet mee kon, hielp de plaatselijke geestelijkheid of parochianen, soms ook wel. Ze deden dit op verschillende manieren, ze gingen inzameling van goederen of geld houden ze probeerden dan met dat geld of aan een passage te komen, of de regering te overtuigen, of ze gingen handtekeningen ophalen Een voorbeeld hiervan is dominee Charles Isherwoord, die handtekeningen bij verschillende collega’s ophaalt voor Elizabeth Rhodes, om te vragen of zij en haar twee kinderen met haar man mee mochten. - Voor veel ongetrouwde gevangen was het ook een grote familie schande, tegenover bijvoorbeeld de ouders. Je leest dan ook in veel brieven dat ze hun ouders om vergeving vragen en dat ze beloven hun leven te verbeteren. Voor de meeste gevangenen betekende verbanning dus het einde van het huwelijk, en het einde van de familiebanden. Wat werd er in Australië van de gevangen verwacht? Van een gevangene werd verwacht dat wanneer hij aan kwam in Australië hij de kroon zou dienen, of dat hij namens de kroon een privé persoon zou dienen.ER werd vaak gezegd dat de gevangenen slaven waren, maar dat was zeker niet waar want de gevangenen werden voor een bepaalde tijd verbannen, en als ze die tijd er op hadden zitten kregen ze hun vrijheid terug, ze waren geen eigendom van een baas, en als het nodig was konden ze getuigen voor de rechtbank. Het werk wat ze moesten doen werd ook geen slavernij genoemd maar tewerkstelling. Er waren verschillende manieren van tewerkstelling, - De meeste gevangenen werden uitgeleend als arbeidskracht aan particulieren. - Een andere manier van tewerkstellen was het werken voor het gouvernement, hierbij moet je denken aan het aanleggen van wegen, kanalen graven, bouw van gevangenissen etc. Het uitlenen van arbeidskrachten had verschillende voordelen: 1) De gevangenen konden niet meegeteld worden als kapitaal (omdat het geen slaven waren), maar ze konden wel kapitaal produceren, want ze kosten de particulier weinig en ze konden veel opbrengen, ze konden de grond bewerken zodat je er wat op kon verbouwen, ze konden huizen bouwen etc. 2) Doordat de arbeidskrachten vaak gratis werden aan geboden werden op die manier veel (het liefst) rijke kolonisten naar Australië getrokken. De eerste rijke kolonist die naar Australië kwam kreeg 1600 hectare naar eigen keuze en 40 gedetineerden, die ook nog eens de eerste achttien maanden werden verzorgd door de kroon. Op een dergelijke manier kun je natuurlijk wel kolonisten trekken. 3) Nog een voordel van het uitlenen van arbeidskrachten dat was dat ze niet allemaal op een kluitje bleven zitten, ze werden zo goed verspreid over het land. Een voordeel hiervan was dat ze makkelijker in de toom konden worden gehouden. Eerst was het dus zo dat alle gedetineerden voor het gouvernement werkten. Hier kwam verandering in ongeveer 1800 toen konden vrije kolonisten ook gedetineerden aan het werk hebben, de gedetineerden werden dan gevoed en gekleed door het gouvernement. Maar de opbrengst die hiermee verhaald werd mocht dan alleen aan het gouvernement worden verkocht. Het gouvernement vond het niet langer nodig om een monopolie positie te hebben op landbouwproducten en daarom veranderde gouverneur King in oktober 1800 de wet. Nu moesten de kolonisten de gedetineerden zelf voorzien van kleding en voedsel, dit kon worden voorgeschoten door het gouvernement, maar het moest dan aan het eind van het jaar worden terugbetaald. In 1804 werd dit systeem weer veranderd, nu moest een kolonist een contract tekenen waarin stond dat hij een gedetineerde minimaal 12 maand zou blijven onderhouden. Als een kolonist dat niet kon moest hij een hoge boete betalen aan het gouvernement. De gedetineerden werden wel verplicht om van maandag t/m vrijdag 10 uur op een dag te werken en op zaterdag 6 uur. Dus 56 uur per week. Omdat het vrij moeilijk was om de gedetineerden de hele dag aan het werk te houden, er was te weinig bewaking, werd een nieuw systeem ingevoerd, het ging nu om de hoeveelheid product dat werd geproduceerd en niet om de hoeveelheid tijd. In 1800 moest een mannelijke gedetineerde per week of veertig are bos kappen, of vijfhonderd omheiningspalen van anderhalve meter lengte splijten, of zes en een half mud graan dorsen. Vrouwelijke gevangen moesten in ziekenhuizen of in weeshuizen werken, een ander gedeelte van de vrouwen werd naar de vrouwenfabriek in Parramatta gestuurd. Verder kregen de gedetineerden voor de uren die ze extra werkten betaald. Dit klinkt heel leuk, maar er was een probleem want de kolonie Australië bevatte praktisch geen geld, er waren allemaal verschillende muntsoorten, maar er was geen een duidelijke muntsoort dit kwam omdat Engeland geen geld naar Australië gestuurd had. Dus de gedetineerden kregen in natura uitbetaald, ze kregen soms de vreemdste producten waar ze niks mee konden. Hoe werd Australië opgebouwd? In New South Wales regeerde een Britse legereenheid: Het Korps New South Wales, dit korps was in 1789 opgericht. Het Korps New South Wales had een gevarieerde functie, ze hielden toezicht onder de gevangenen, ze hielden de grenzen van de nederzettingen in de gaten, ze vochten tegen de Aboriginals als die aanvielen, soms waren ze aanwezig bij rechtszaken. Aan het hoofd van het Korps stond Arthur Philip, hij ging in 1792 met pensioen, majoor Francis Grose volgde hem op. Deze werd weer opgevold door William Patterson. Het Korps voerde tot 1806 de leiding. Toen werd William Bligh gouverneur. Hij legde de rum handel aan banden. Dit was een zeer populaire handel want rum was de vervanger van geld. Op 26 januari 1808 begon de “rum opstand” Bligh werd toen gearresteerd en teruggestuurd naar Engeland, In 1810 werd Luitenant kolonel Lachlan Macquarie gouverneur van New South Wales, hij had geen makkelijke opdracht, want in New South Wales was het na de ‘rumopstand’ een zooitje. Macquarie verving alle burgerlijke en militaire benoemingen, gratie overeenkomsten en schenkingen die gebeurd waren tussen 26 januari 1808 en de dag waarop hij was aangekomen. Verder stelde hij strenge regels aan het drankgebruik: kroegen waren op zondag gesloten en de gedetineerden moesten in plaats van naar de kroeg naar de kerk, verder werd van een aantal horecagelegenheden de vergunning ingetrokken, en er kwam een hoge belasting op alcoholische dranken. Macquarie was ook erg actief op het gebied van de emancipatie van ex-gedetineerden. Hij vond dat wanneer een gedetineerde zijn straf er op had zitten hij zijn burgerrechten terug moest krijgen. Doordat de gevangenen hun burgerrechten terugkregen ontstond er ook een betere samenleving. Macquarie heeft ook een groot aandeel gehad in het bouwen van de stad Sydney, hij benoemde de gevangen Francis Greenway tot overheidsarchitect. Macquarie vond het niet goed dat op de door de Kroon verpachte stukken grond krotten en bouwvallen stonden. Verder stelde hij eisen aan de minimale afmetingen van de huizen. Ook liet hij scholen, kerken een hospitaal en nog meer gebouwen bouwen. De mildheid van Macquarie zou tot zijn aftreden leiden, de Exclusieven en de Britse regering vonden dat hij de gedetineerden te mild en te eerlijk behandelden, verder gebruikte hij teveel geld voor de bouw van Sydney, van de Engelse regering mochten alleen militaire gebouwen gebouwd worden. Toen in 1821 een rechter John Bigge kwam controleren en een rapport schreef aan de Engelse regering besloot Macquarie af te treden. De opvolger van Macquarie was Ralph Darling, hij maakte een eind aan het milde regime van Macquarie, deze had een zeer streng bewind. Macquarie behandelde de gevangenen redelijk goed, Ralph Darling absoluut niet, hij wenste een ‘nimmer afwijkende norm van bestraffing’. Tijdens zijn bewind werd een kwart van alle mannelijke gevangenen gegeseld. Een groot probleem was dat Australië relatief weinig geschoolde inwoners kende, daarom kwam er een nieuwe regeling. Australische werkgevers konden vanuit Australië geschoolde werknemers kiezen en kregen voor elke geschoolde kolonist geld. Een belangrijke gebeurtenis in de geschiedenis van Australië was de vondst van goud. In 1851 ontdekte Edward Hammond Hargraves goud in New South Wales, hij was als goudgraver naar de VS geweest. Toen hij terug in Australië kwam zag hij dat de rosten in Australië erg leken op de rotsen in de VS. Toen hij eenmaal goud had gevonden, kwamen er steeds meer mensen naar de plaatsen waar goud te vinden was. Niet alleen mensen uit Australië, maar tussen 182 en 1861 vertrok een half miljoen mensen uit Engeland om in Australië goud te gaan zoeken, ook kwamen er Amerikanen en Chinezen. In +/- 1900 werd elke Australische regering democratisch gekozen, alle mannen boven de 18 mochten stemmen. Veel mensen waren voorstander van het idee om alle kolonies bij elkaar te voegen, zodat ze sterker zouden zijn, en zich beter konden afweren tegen een mogelijke aanval. In 1891 werd in Sydney de Nationale Austraal-Aziatische Conventie gehouden, hier kwamen afgevaardigden van de verschillende kolonies bij elkaar om te praten over een federale grondwet. In grote lijnen waren ze het met elkaar eens alleen er waren toch kleine onenigheden. In 1897 en 1898 werden conferenties gehouden voor het opstellen van een grondwet. In 1898 konden alle burgers van verschillende kolonies stemmen. Er werd tegen gestemd, dus er kwam geen grondwet. In 1900 werd er nog een keer gestemd en toen werd de grondwet aangenomen. Maar omdat Australië in het bezit van Engeland was moest de Engelse regering er ook mee akkoord gaan. In september ondertekende koningin Victoria een document, Australië werd een nieuw land, elke kolonie had zijn eigen regering, en er kwam een nationale regering, maar Australië bleef in het bezit van Engeland. Zo ontstond het gemenebest Australië zoals we dat nu nog kennen.
Vertaald door: J. Verheydt
Titel: de Kolonisatie van Austalië Schrijver: Christine Hatt
Vertaald door: Gert-Jan Kramer
Internetsites: http://www.student.kun.nl/d.hulshuis/backpack/i1-austc.html
http://www.landenweb.com/geschiedenis.cfm?LandID=127&AUSTRALI%C3%8B
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden
H.
H.
leuk verslag
20 jaar geleden
Antwoorden