Hopeloos herexamen

De beruchte examen-uitslagdag. Ik voel me zielig en scroll met een boos gezicht langs alle blije Facebook-statussen. Op mijn telefoon blijven maar vrolijke sms'jes binnenkomen van geslaagde vrienden die benieuwd zijn naar mijn uitslag. Maar nee, ik ben gezakt.

"Alhoewel...er is een uitweg," zegt mijn mentor niet al te optimistisch. Als ik een 8.7 scoor voor het herexamen, kan ik alsnog slagen. Madness!

Voor mijn geen examenfeestjes dus. Wel een week lang leren, stampen en oefenen totdat de herkansingsdag aanbreekt. Een week lang waarin het examensodemieter bij de meesten alweer wegzakt. Vlaggen worden weer binnengehaald, schooltassen worden opgeborgen en boeken klaargelegd om in te leveren.

Maar niet bij mij. Mijn bureau is bezaaid met alle wiskundige items die ik maar kan vinden en met bijles van mijn wiskundeleraar word ik klaargestoomd. 's Nachts  tolt mijn hoofd over van strandvakanties vermengd met dansende sommen op zee en enge examenuitslagen bij zonsopgang.

Op D-Day kom ik een uur te vroeg op school met een set extra batterijen voor in mijn GR, drie potloden, vijf pennen, een gum en nog een lading zooi. Zenuwen gieren door mijn keel, ik kan niet praten zonder te stotteren en haperen. Ik zit met zes andere mensen die ‘voor de lol’ gaan herkansen, gewoon omdat ze liever een 8 willen dan een 7 of zo. Rot toch op.

Met een brok in mijn keel en gebonk in mijn hoofd draai ik de eerste bladzijde om. Gelukkig: een som die ik snap. Het schrijven en krassen kan beginnen. Ik probeer alle tips en trucs die ik in de afgelopen dagen geoefend heb toe te passen, maar dat valt niet mee. Na drie uur zwoegen ben ik kapot en zou ik naar mijn idee wel een maand kunnen slapen.

Helaas, dat kan nog even niet. Woensdag hoor ik pas wat de uitslag is. Of ik mijn tweede kans heb waargemaakt. Of ik een excuus heb om heel veel Ben & Jerry's ijs te eten. Tot dan droom ik nog over een cumulatieve frequentiepolygoon (of zoiets) in alle kleuren van de regenboog die boven een tropisch Bounty-eiland zweeft.