Docent is God tijdens eindexamen

Tijdens je middelbareschoolcarrière evolueert de relatie tussen de leerling en de docent. In de eerste en tweede klas ben je nog een beetje goedgelovig: docenten zijn een soort opperwezens. Ze wijzen je de weg door die onbegrijpelijke nieuwe school en praktisch zijn ze je enige stabiele factor.

De vriendschappen die je net hebt opgebouwd, zijn nog fragiel en van die goedbedoelde adviezen van je ouders word je na een maand of vijf op de middelbare school ook wel moe.

Toetsen kwijtraken

Natuurlijk zie je na een jaar of twee het licht. Docenten zijn slechts 'mensen' die je zeggen wat je moet doen en waar je geacht wordt soms naar te luisteren – maar vooral als je het zelf wilt. Immers, je supercoole vrienden, de pauzes en de nabijgelegen supermarkt zijn veel interessanter dan docenten die constant je toetsen kwijtraken of niet uitgepraat raken over stof die je mateloos verveelt.

In het laatste jaar lijkt de relatie tussen jou en je docent weer te devalueren naar de relatie zoals die was in de eerste klas. Hij of zij is immers jouw rotsblok dat je Deo Volente door dat rotexamen gaat slepen. Hij of zij is de kluisbewaarder: je leraar weet wat je wel en niet moet leren en afhankelijk van jullie relatie is hij of zij degene die jou alles gaat uitleggen.

E-mails met vraagtekens

Het toppunt in jullie relatie speelt zich af in de laatste twee weken voor de examens en belangrijker nog: de drie weken na de examens. Opeens stuur je e-mails met heel veel vraagtekens naar je docenten (moeten we hoofdstuk 3 ook kennen??? Kun je me dat uitleggen???) en als je desbetreffende docent ook nog eens optreedt als surveillant bij jouw eindexamen, behandel je ze met meer respect dan je je eigen ouders of grootouders behandelt. Jouw lot ligt in hun handen.

Als de eindexamenvoorschriften niet zo streng waren, zou je overwegen om een rode loper in de eindexamenzaal voor ze uit te leggen en ze kaviaar te serveren vlak voordat het eindexamen begint.

Feodaal systeem

In de weken na het eindexamen kom je ze (regelmatig) tegen en blijf je tevergeefs hun reactie peilen. Ze willen je niet vertellen hoe je het hebt gemaakt, "je moet maar even geduld hebben". Ergens diep vanbinnen wens je terug te gaan naar het feodale systeem zodat je ze op hun wenken kunt bedienen in ruil voor bescherming: de triviale vraag of je nou geslaagd bent of niet, de vraag waar zij als eerste het antwoord op hebben.

Als je eenmaal geslaagd bent, vind je het nog steeds aardige mensen hoor, maar ga je in versneld tempo weer terug naar de relatie die je met ze had in de derde of vierde klas: zolang ze jouw papiertje ondertekenen, is alles goed. Op het eindexamengala doe je aardig – je bedankt ze voor hun eeuwige hulp en geduld – maar stiekem wens je gewoon dat ze verdwijnen. Je hebt ze immers toch helemaal nooit meer nodig.