Nog maar eventjes en dan heb ik als het goed is een vwo-diploma op zak. Al jaren kijk ik uit naar het moment waarop ik eindelijk mijn middelbare school kan verlaten. Dan pas zal het echte leven beginnen. Toch is afscheid nemen van de middelbare school heel dubbel. Want stiekem ben ik toch een beetje bang voor dat diploma.
Een enorm deel van mijn leven zal wegvallen. Hoe vervelend en stressvol de afgelopen jaren ook zijn geweest, zijn er ook geweldige dingen gebeurd. Het niet weten hoe het zal zijn zonder dat ene deel van mijn leven voelt zo ontzettend raar en beangstigend.
Toen ik afgelopen week op mijn laatste schooldag een feestje bouwde met al mijn klasgenoten kwam het pas echt bij me binnen. Mijn hele leven is gekoppeld aan school. De meest uiteenlopende fietsgesprekken, de pauzes waarin ik de slappe lach heb, het schrijven van stukken voor die ene opdracht. Op dit moment is bijna alles wat ik doe voor en door school.
De meeste klasgenoten hoor ik al weken lang joelen over de vrijheid die wij zullen hebben wanneer dat papiertje eindelijk in de pocket is. Ook ik heb de afgelopen weken weet ik hoeveel keer van de daken geschreeuwd dat ik niet kan wachten tot ik van die afschuwelijke school af ben. Maar sinds een tijdje hoor ik ook een stemmetje in mijn achterhoofd. Een heel zacht stemmetje dat steeds harder is gaan fluisteren. Het stemmetje van angst en onzekerheid. Want het wegvallen van je vertrouwde wereldje is eigenlijk wel een big deal.
Iedereen zal een ander pad inslaan, een compleet andere weg dan ik. Ik heb mijn keuzes gemaakt en anderen die van hen. Het idee dat ik bepaalde klasgenoten waarschijnlijk nooit meer ga zien is eng. En natuurlijk, iedereen zegt dat ze elkaar zullen opzoeken. Maar ook ik weet wel dat dit lang niet altijd zal gebeuren. De werkelijkheid is nu eenmaal dat iedereen iets anders zal doen en dat het nooit hetzelfde zal zijn als dat het nu is. Natuurlijk moet dit gebeuren en is het ook goed om nieuwe stappen te nemen, maar dat neemt niet weg dat het angstwekkend is.
Na een aantal goede gesprekken merkte ik echter al snel dat ik lang niet de enige ben die het einde van de middelbare school angstaanjagend vind. Zelfs degenen die al sinds de eerste klas riepen dat school de pot op kan, geven nu toe dat ook zij zoveel dingen gaan missen. Ook zij vertelden dat ze 's nachts wakker liggen, nadenkend over de toekomst. Iedereen heeft gefantaseerd over een leven zonder middelbare school, maar we moeten het allemaal nog gaan beleven. Hoe graag we dat ene verschrikkelijk belangrijke papiertje ook willen hebben, we zijn er allemaal een beetje bang voor.
