Symphonica in Rosso

1: Algemene gegevens

Titel: Symphonica in Rosso
Naam uitvoerenden: Marco Borsato
Dirigent: Vince Mendoza
Datum uitvoering: 20 oktober 2006 – 4 november 2006 (ik was er op 22 oktober)
Plaats van uitvoering: Gelredome, Arnhem
Jaartal: 2006
Land van herkomst dirigent: Italië
Grondgenre: Nederlandstalig

2: Het programma:

Setlist Gelredome 2006
Rood (lange versie)
Jij alleen
Het water
Italiaanse medley
Zij
Ik heb genoeg aan jou
Afscheid nemen bestaat niet
Vrij zijn
Dromer
Waarom
Medley Ferry, Tessa, Lodewijk en Nick
Ik leef niet meer voor jou
Solo Lucie t/m 29-10
Solo Julian Thomas vanaf 01-11
Alleen
Zeg me wie je ziet
Wat zou je doen
Ali B & Yes-R
Je hoeft niet naar huis vannacht
de Waarheid
Bestemming
Dromen zijn bedrog
Als alle lichten zijn gedoofd
Als jij maar naar me lacht
Solo Lucie (3 & 4 november)
Binnen
Everytime I think of you
Rood (korte versie) m.u.v. 20 okt.

De reden voor de keuze van dit programma: Ik denk dat deze keuze gemaakt is om in het begin de mensen wat langer in spanning te laten door eerst Ilse DeLange te laten optreden.

3: De Ambiance

De zaal is op sommige plekken erg fijn om te zitten. De tribune tegenover het podium is erg fijn om te zitten, behalve als je helemaal bovenin moet zitten. De plekken links en rechts van het podium is niet erg fijn om te zitten want dan moet je schuin kijken. Om in het sta gedeelte te staan is het alleen maar fijn als je vooraan staat. Anders staan er veel mensen voor je waardoor je zicht geblokkeerd wordt. Het is overigens wel een prettige zaal voor concerten. Doordat er zoveel plaatsen beschikbaar zijn, krijg je een veel intiemere sfeer. Wat er eventueel beter zou kunnen is een minder groot sta gedeelte en de tribune tegenover het podium dichterbij te plaatsen.
Plaatsen waar je je jas kwijt kon was er niet. Dat was erg vervelend.

4: De uitvoering

De kwaliteit van het spel vond ik erg goed. De zang kon je overal in de zaal erg goed horen en de regie hadden ze ook goed uitgepakt. Ik vond Marco Borsato én Lucie Silvas het best. De reden daarvoor was omdat zij het beste stemgeluid hadden. Ilse DeLange vond ik niet zo goed, maar dat komt omdat ik niet van haar zangstijl houd. Ali B en Yes-R vond ik erg grappig om naar te kijken, omdat ze er een echte ‘clown’ show van maakte.
De composities kende ik allemaal. Ik ben in ieder geval een grote fan van Marco Borsato, dus ik kon goed meekomen met de liedjes. Het sloot ook aan bij hetgeen wat ik verwachtte: dat was sowieso alle top 40 hits van hem en alle liedjes die verder ook bekend zijn.
Het speciale aan deze show vond ik dat er erg veel mensen optraden en de lichtshow was erg spectaculair. De opzet van het podium was ook erg verrassend. Het was ten eerste ontzettend groot en midden op het podium was een orkest van 40 man.
Aan het einde was het het meest spectaculair. Marco liep over balustrades boven het publiek heen en zong zo het liedje rood.

5: Het doel van het concert

Bij dit concert stond het onderwerp War Child centraal. Als ambassadeur van War Child Nederland wilde hij het publiek meetrekken in de sleur van de kinderrechten die worden vergeten in de maatschappij in Derdewereldlanden. Hij liet ook een film zien waar hij naar Ghana was vertrokken en alle kinderen stuk voor stuk cadeautjes en liefde gaf. Dit sprak mij erg aan, omdat ikzelf deze kinderrechten wel heb en me zou kunnen voorstellen hoe het zou zijn geweest als ik deze niet had.

6: Boeiende werking

Ik zou het concert denk ik ook zo geregisseerd zou hebben. Ik heb verder helemaal geen ervaring met regie, maar ikzelf was erg onder de indruk hoe dit allemaal opgezet was.
De opbouw was perfect. Eerst in het voorprogramma een persoon waar ik niet heel erg van houd qua muziek, waardoor ik meer ga verlangen naar het hoofdprogramma. In het hoofdprogramma zelf alle bekende meezingers van Marco. Ook het verhaal over War Child tussendoor vond ik een goede actie. Doordat men dan ook gedwongen wordt om er naar te kijken gaat men ook denken (denk ik) dat het toch wel ernstig is wat er allemaal gebeurd in Derdewereldlanden wat te maken heeft met kinderrechten.

7: Recensie

Bij de eerste opkomst straalt de verbazing van zijn gezicht. Alsof Marco Borsato toevallig binnenloopt in het megaspektakel Symphonica in Rosso in het Arnhemse Gelredome, en niet hij maar een andere artiest de hoofdrol gaat opeisen. Hij herwint zich echter snel in de opzwepende orkestpartijen van zijn hit Rood.
‘Megaspektakel’ is mager uitgedrukt voor de show die nog negen keer te zien is in Gelredome. Een fabuleus decor, fantastische technieken en een gelikte lichtshow zorgen voor visuele hoogstandjes. Neem daarbij een gedreven spelend orkest en een clubje sterke backing vocals en je komt als ster van de avond uit.
Tenminste, dat hoop je. Maar het is Borsato die het allemaal waar moet maken. En dat valt hem zwaar. Hij moet keihard knokken om overeind te blijven in het spektakel.
Opmerkelijk is dat zijn gasten daar sneller in slagen. Lucie Silvas begeleidt zichzelf op piano bij haar liedje Nothing else matters en raakt direct een gevoelige snaar. Ali B vergezelt Borsato in Wat zou je doen en de zaal bruist ineens van top tot teen.
Uiteindelijk vindt ook Borsato zijn draai. Dan zweept hij als een groot entertainer zijn publiek op tot een vorm van gezonde massahysterie. Eindelijk laat hij die Hollandse nuchterheid varen en durft hij voor de volle honderd procent de ster van de avond te zijn.
Het blijven vooral de up-tempo nummers als Dromen zijn bedrog waarin hij glorieert. Tijdens de ballades zie ik nog net iets te veel mensen ongeboeid opzij kijken.
Borsato is nog geen heer en meester van zijn zelfverkozen rode avontuur. Iets meer vuur en passie zijn nodig om van zijn wandelingetje over de hoofden van zijn uitzinnige fans aan het einde van de show een heuse zegetocht te maken.

Marco Borsato : Symphonica in rosso.
Gezien:22 oktober Gelredome, Arnhem.
Herhalingen aldaar: 21-22-25-26-28-29/10 en 1-3- 4/11 (alle waren uitverkocht)