Uitgever: Nijgh& van Ditmar
Jaar uitgave: 2000
Mijn moeder werkt als secretaresse bij de uitgeverij Nijgh & Van Ditmar. Af en toe mag ze, bij een speciale gelegenheid zoals sinterklaas, kerst of een verjaardag een boek meenemen. Op een regenachtige donderdag-middag kwam ze thuis met dit boek en aangezien ze maar al te goed weet dat mijn voorkeur niet uitgaat naar het lezen van boeken, begon ze al bij voorbaat het boek de hemel in te prijzen terwijl ik wist dat ze er zelf nog niet eens in gekeken had. Mijn moeder heeft namelijk het rare idee dat je slimmer wordt naarmate je veel boeken hebt gelezen. Een vriendin van haar had het boek wél gelezen en had haar verteld dat het mij, als oudste dochter, wel aan zou spreken en aangezien ik niets te doen had en ik wist dat er een boekverslag aan zat te komen besloot ik maar een rustig plekje op te zoeken en te beginnen met lezen. Mijn verwachtingen van het boek waren niet al te groot: waarschijnlijk zou ik het, nadat ik 2 a 3 hoofdstukken moeizaam doorgekeken had, op een grote stapel tijdschriften en andere losse blaadjes gooien om het vervolgens nooit meer een blik waardig te keuren. Dit bleek niet het geval want voor ik het wist was ik verdiept in het geheimzinnige verhaal, het verhaal van de heerlijke oesters van Nam Kee. Een 18-jarige jongen, Berry Kooijman genaamd, is gevlucht naar het voormalig vakantiehuis van zijn ouders, zijn vader is toen Berry jong was gestorven. Dit huis is allang door zijn moeder verkocht maar aangezien Berry weet dat de mensen die het nu bewonen op vakantie zijn heeft hij ingebroken en wacht zijn arrestatie af. Berry heeft een steen tegen het hoofd van de burgemeester gegooid die nog steeds niet uit zijn coma ontwaakt is. Nadat Berry later opgepakt werd door een politie-agent heeft hij deze agent neergeschoten. Hij wacht af terwijl hij terugblikt op de vele vakanties die hij tijdens zijn jeugd met zijn familie in dit huis heeft doorgebracht. Eenmaal in de gevangenis ziet hij niet alleen deze gebeurtenissen, maar ook zijn hele voorafgaande leven aan zich voorbij komen. Geboren in Amsterdam-West, alias ‘schotel-city’, ging hij om met een groep criminele jongens. Drugs, seks en alle vele gevechten komen hem zeer bekend voor. Een stripdanseres, Thera genaamd, doet zijn leven veranderen. Voor het eerst in zijn leven is hij verliefd en geniet hiervan met volle teugen. Tot de dag komt dat ze vertrekt, hem verlaat voor haar ex, Ben. De hoofdpersoon is Berry Kooijman, alias Diablo, zo noemt zij vriendin Thera hem, alias het monster van schotel-city, zoals de nieuwslezers en lezeressen hem benamen. Hij is achttien jaar oud en zit niet meer op school, hoewel zijn moeder daar niets van af weet. Op 16-jarige leeftijd schreef hij een brief aan de rector dat hij van school ging, dat ze zouden verhuizen, hij en zijn moeder. De valse handtekening was niet eens zo slecht. Met zijn vrienden, Otman, Rachid ofwel de laatste mode (zo wordt hij genoemd aangezien hij altijd de nieuwste kleding draagt, gekocht van het geld dat hij verdient met drugshandel) en Jamal maakt hij veel mee: ze gebruiken wel eens een pilletje, wat coke, een jointje en wat alcohol. De laatste mode had vaak last van losse handjes en hierdoor werd Berry vaak gedwongen mee te doen aan een gevecht, hij nam hier zelf deel aan en raakte sowieso altijd betrokken. Berry heeft 2 verschillende kanten, de ene kant is sentimenteel en emotioneel, die kant kan liefhebben en genieten van het geluk, deze kant kan relativeren en goed nadenken over bepaalde dingen, is zeer intelligent en af en toe ook prikkelbaar. Maar de andere kant, ookwel ‘dirty Berry’ genaamd, lijkt geen geweten te hebben, laat zich te makkelijk overhalen en brengt zichzelf te snel in moeilijkheden. Deze kant kan het niets schelen wat er met hem zelf, laat staan anderen gebeurt. In zijn lichaam voeren deze twee kanten oorlog met elkaar en hierbij gaat het spreekwoord ‘het goede zal het kwade’ overwinnen niet altijd op. Berry verandert absoluut gedurende het boek, eerst is het een jongen die met zijn criminele vriendjes altijd op straat rondhangt, veel te veel drugs gebruikt en in de avond discotheken bezoekt. Naarmate hij een langdurige relatie krijgt met het meisje van zijn dromen, Thera, verandert hij in een volwassen jongen hoewel hij niet altijd in staat is zijn zelfstandigheid te bewijzen aangezien hij vaak zich geen raad weet met dit gecompliceerde meisje. Ik kan me goed verplaatsen in de hoofdpersoon, niet alleen omdat hij uit dezelfde buurt komt, maar ook omdat ik zijn gedachtes herken en in sommige stukjes van het boek zelfs het gevoel heb dat ik ook zoiets meegemaakt heb. Ik merk dat er inderdaad twee kanten aan de wereld zijn, sommigen leren alleen de ene kant kennen en sommigen de andere. Andere mensen leren ze allebei kennen en hebben de kans om te kiezen welke kant zij prefereren. Ik vind Berry absoluut geen monster zoals hij in alle kranten wordt beschreven en ik denk dat vandalen en/of moordenaars vaak te snel dit stempel krijgen opgelegd. Ik wil natuurlijk niet beweren dat ik het eens ben met de daden van deze mensen, maar als je iemands hele leven voor krijgt geschoteld, elk detail en elke kleine gebeurtenis krijgt te lezen en je hoort dan wat voor daden hij pleegt dan kan je het veel beter begrijpen dan als je in de krant leest dat er iemand in coma ligt door toedoen van een 18-jarige jongen uit Amsterdam-West. Als je zo’n artikel leest denk je meteen aan een verwaarloosd kind dat in het criminele circuit is verzeild en geen weg naar buiten wist te vinden. Dan denk je niet dat die jongen eerst op het Barlaeus Gymnasium zat en een goed geschoolde moeder had die niets van zijn leven afwist, dan denk je niet dat het misschien helemaal niet de bedoeling was geweest om de man op zijn hoofd te treffen maar dat het misschien een schreeuw om hulp was, een kreet van wanhoop, komende uit een jongen die zich absoluut geen raad meer wist. Het boek is geschreven in de 1e persoon enkelvoud, in ik-perspectief dus. Dit heeft het effect dat je veel meer betrokken raakt bij iemands leven en dat je veel meer het gevoel hebt dat je je moet verplaatsen in deze persoon, het maakt dat je alles veel beter begrijpt omdat alles uit deze persoon wordt beschreven, het verduidelijkt het hele verhaal. Ook kan je veel meer medeleven tonen met de hoofdpersoon, aangezien je precies kunt lezen wat er allemaal in het hoofd van deze persoon omgaat. Ik vond dit een geweldig boek, niet alleen omdat ik er veel uit herken maar ook omdat het zo leuk geschreven is. Deze jongen, die op zo’n jonge leetijd al zoveel heeft meegemaakt, fascineerde mij op een bepaalde manier zo ontzettend dat ik nachtenlang heb moeten doorlezen omdat ik gewoon het boek niet dicht kon doen. Hoe hij het meisje beschrijft waar hij zo zielsveel van houdt, zijn vaders dood die hem, zonder dat hij het zelf doorheeft, of misschien wel niet door wíl hebben verschrikkelijk veel verdriet heeft gedaan. De vele foto’s die hij maakte, niet van mensen, niet van landschappen, niet van dieren maar van de wolken. Zijn vrienden, die zulke andere denkbeelden hebben dan deze gymnasiast, waar hij de vreemdste dingen mee beleeft… Zo gaat hij eens naar een bejaarde prostituee die hem, zo zeggen zijn vrienden, de tijd van zijn leven zal geven. Maar Berry is uiteindelijk niet zo iemand als zijn vrienden hem zien en komt na tien minuten weer naar buiten zonder zijn broek te hebben uitgetrokken. Het is zo verrassend, in het begin van het boek weet je helemaal niet waar hij zich bevindt, wat hij daar doet en waarom hij hier verzeild is geraakt. Daar kom je pas helemaal aan het einde achter. Deze roman gaat over hunkering, hunkering naar waarheid, naar liefde en vooral naar ‘echtheid’. Het viel mij 100% mee.