"Mag ik jou iets vragen?" Fuck, ik stond even niet op te letten, wachtend op een vriendin voor de Hema. "Ehh, ja hoor..." "Fijn! Het zit namelijk zo..." Terwijl ik doe alsof ik naar haar praatje luister, maken mijn hersens overuren. Hoe ga ik hier onderuit komen?

Ik had het kunnen weten. Het was het type bloemetjesjurk-met-witte-legging, glimlachende gestifte lipjes, klembord in de hand. Ze wil vast dat ik geld doneer voor huilende zeehondjes in de Oostzee, een abonnement op de daklozenkrant neem of als vrijwilliger elke zaterdagmorgen bejaardenbillen ga soppen. Ik wil niets van dat alles, maar ik stond op mijn telefoon te kijken. Daar komen ook altijd ongelukken van. 

In de minuut die de mevrouw nodig heeft om haar Hele Goede Doel aan me uit te leggen, bedenk ik tal van mogelijkheden om aan haar te ontsnappen. Alles om maar niet op dat klembord terecht te komen. Zeven scenario's:

Hoe weer ik een wereldverbeteraar?

1. Het eerste wat ik wil doen, is het op een lopen zetten. Niet in de tegenovergestelde richting, maar juist keihard tegen haar aan, om vervolgens overeind te krabbelen, de andere richting uit te hollen en te roepen "Sorry! Noodgeval!". Da's tenminste een geloofwaardige variant van "Ik heb haast".

2. Ik kan ook ineens ontzettend hard gaan hoesten. Met zo'n flinke portie snot en/of speeksel. Ik zie het al helemaal voor me, kokhalzende bewegingen en een hysterische niesbui erbij: wedden dat ze zo weg is? 

3. Of ik doe alsof ik gebeld word en dan zet ik het op een ongelooflijk potje janken. "Wááát, je, je maakt het uit? *snik* Nie-hiet, dat kun je *snik* niet mee-hee-nen! Wêêêh"... Even mijn acteertalenten in de strijd gooien. Wedden dat ze me laat gaan?

4. Als mijn vriendin snel genoeg hier is, kan ik tegen haar beginnen over het dat zogenaamde 'akkefietje' op het politiebureau van vanochtend. "Pfff, het was gewoon een klein overvalletje! Dat ze daar zo moeilijk over doen zeg, met hun strafblad en zo..." Niemand die mij dan nog wil inzetten voor het goede doel.

5. Had ik nu maar een paar teentjes knoflook bij me. Dan had ik die gauw in mijn mond kunnen stoppen en per ongeluk expres ontzettend heftig uit kunnen ademen, recht in haar gezicht. Ha, dan had ik haar zo afgepoeierd. 

6. Een andere optie is te doen alsof ik ineens ontzettend last krijg van mijn astma/epilepsie/pindakaasallergie en met spoed een dokter moet zien. 

7. Als dat allemaal niet werkt, kan ik natuurlijk nog altijd "tikkie, jij bent hem!" tegen haar roepen en daarna keihard wegrennen. Flauw, maar het werkt vast. Tenzij ze een werver van het jeugdsportfonds blijkt te zijn en me alsnog te pakken krijgt.

Vanaf nu altijd op mijn hoede

Maar het is al te laat. Voor ik het weet, heeft ze al mijn gegevens opgeschreven en heb ik me zojuist per ongeluk opgegeven om vrijwillig te gaan collecteren voor het Alzheimerfonds. Zucht. Ik neem mezelf voor om vanaf nu altijd op mijn hoede te zijn voor collectanten, straatverkopers en daklozen.

Als je deze wereldverbeteraars op tijd spot, is er immers meestal nog wel een oplossing te vinden: je verschuilen achter dikke mensen terwijl je langsloopt, je tas over je hoofd trekken of gewoon ineens honderd meter lang radslagen gaan maken. Succes gegarandeerd. En ach, anders koop je daklozenkrant gewoon wel een keer. Kun je die de volgende keer weer gebruiken om je achter te verschuilen.

Het is zomervakantie! Onze redactie drinkt met de billen bloot melk uit een kokosnoot op een onbewoond eiland. Tot maandag 2 september publiceren we daarom wat minder blogs, daarna komen we weer op volle kracht terug. Ga je ons missen? check dan het beste uit ons archief bij de Klassiekers!

Lees verder

Open brief aan onderwijsminister Dijkgraaf

Koningsdag: ik ben geen fan

Verkoper schoolboeken getroffen door cyberaanval: gegevens op straat