Met een veel te grote tas en een als bokszak vermomd matje strompel ik over de Grote Markt. Overal muziek, overal eten en overal verdwaasd kijkende bijna-eerstejaars. Straks moet ik me erin mengen. Maar eerst moet mijn pakezeluitrusting de daginschrijving bereiken. Het canvas van mijn schoenen is nog net zo groen als het gras van het Noorderplantsoen.

De lange slang van aspirantstudenten wordt langzaam opgeslokt door het imposante academiegebouw. ID-check aan de tafel, en dan krijg je een leeftijdsbandje (achtienminners, zeg maar dag tegen je alcoholische versnaperingen!). Voor ik het weet staan ik en mijn schoenen weer buiten, bedolven onder met tasjes vol reclame. We zijn helemaal klaar voor de introductietijd.

Zuipen tot we kruipen

De leeftijdsbandjes komen meteen van pas. Als er tijdens de algemene introductieweek ergens geen gebrek aan is, dan is het alcohol wel. Gewapend met een drank-bonnenboekje dat garant voor een week aan geheugenverlies, nemen mijn groene schoenen me mee naar de uitgaansstraten. 

We slenteren van kroeg naar kroeg. We dansen. Pas als de hele slaapzaal door dromenland huppelt en de zon al bijna opkomt dragen mijn zeer gewaardeerde gympen me naar mijn bed. De eerste modderspetters hebben hun weg al naar het canvas gevonden.

Een bomvol programma

Zo laat als ik mijn bed heb gevonden, zo vroeg sta ik er alweer naast. Met mijn schoenen weer aan mijn voeten ben ik klaar voor een nieuwe bomvolle dag. Want ook dat is het studentenleven: ondanks het feestje van vorige avond de volgende volgeplande dag doorstaan.

Achter mijn groepje aan slenter ik van het groene gras tot de grauwe stenen. We sporten, debatteren, luisteren, poolen, drinken en kijken naar de ogenschijnlijk eindeloze parade van studentenverenigingen - en dat allemaal in een moordend tempo. Stil staan mijn schoenen deze dagen nooit. Behalve dan misschien wanneer we een film kijken op de markt en ze me ondersteunen terwijl ik hopeloos een comfortabele houding probeer te vinden op de harde stenen.

Een eigen pad

Maar uiteindelijk blijken mijn schoenen te nieuwsgierig voor een bestaan als makke kuddedieren. Compleet doorweekt raken ze op de schuimparty van de gaybar. Nonchalant worden ze meegetrokken naar een chique café waar hun felle kleurtje veel te sjofel voor is. Toch beleefde ik zo, op die eigenzinnige schoenen, de best mogelijke start van mijn studentenleven.

Inmiddels ben ik weer lekker thuis en min of meer uitgebrakt. Mijn schoenen hebben hun grasgroene teint een beetje verloren, en volgens mij geldt hetzelfde voor mij.