Groepsopdrachten gaan bijna altijd fout. Niemand lijkt een normaal groepje te kunnen vormen en het samenwerken ontaardt regelmatig in ruzie. Hoe dat kan? Pim heeft het antwoord: het ligt aan de groepsleden zelf. Je hebt namelijk verschillende types in een groep en dat gaat niet altijd samen.

Een profiel van de Vragenmitrailleur, Verdwijner, Hosselaar en de Harde Werker. Wie ben jij?

De Vragenmitrailleur

Zij bedoelt het goed, maar toch irriteert iedereen zich mateloos aan haar. De Vragenmitrailleur gaat meteen van start: "JAAA! Dit onderwerp is zóóó leuk en we kunnen echt een héél hoog cijfer halen." Als de rest van de groep lauwtjes reageert op haar overenthousiasme pakt ze snel de opdracht 'om de leraar om wat gouden tips te vragen!' Vervolgens praat ze de rest van de les met die arme man over zijn goudvissencollectie in de hoop dat hij haar een hoger cijfer geeft 'omdat ze zo'n spontaan meisje is'.

Tijdens de rest van het project vuurt de Vragenmitrailleur voortdurend vragen af op alle groepsleden. In de les, via Whatsapp, en als het moet tijdens een dagelijks telefoontje. "Maar is het zo wel goed dan?! Weet je zeker dat het zo hoort?! Zal ik morgen in de pauze even langsgaan om te vragen of het écht zo is?!" Heel leuk en aardig, al dat perfectionistische gedoe, maar het werkt ook behoorlijk op de zenuwen.

De Verdwijner

De Verdwijner doet geen moeite om in een groepje te komen, maar zit er dan toch opeens in. En eenmaal in de groep doet ze er alles aan om maar zo weinig mogelijk bij te hoeven dragen aan de opdracht. Direct na de eerste les is De Verdwijner weg. Echt weg.

Want tijdens de rest van het project duikt De Verdwijner niet meer op. Ze lijkt van de aardbodem verdwenen, al is er soms een beetje contact. "Oh, ik moet eerst even eten," en: "wacht, ik antwoord je zo," krijg je via Facebook te horen. Dan - vlak voor de definitieve inleverdatum - komt dat poeslieve berichtje: "Ooh jongens, ik zie dat we 't morgen moeten inleveren, kan ik nog iets doen?" Eigenlijk was iedereen het er al over eens dat haar naam niet op de voorkant van de opdracht kwam te staan, maar ach... 

De Hosselaar

De Hosselaar is de klasgenoot die eigenlijk niemand écht aardig vindt, maar zich wel altijd in je groepje weet te lullen. Opletten is niet zijn sterkste kant: "Huh, hoe kom je bij twintig? Het waren toch twee pagina's?!" De Hosselaar is zeker niet dom, maar hij voert gewoon nooit een flikker uit. Zijn gouden woorden zijn: "Ja, maar deze keer ga ik écht m'n best doen. Ik wil ook een goed cijfer weet je." We trappen er allemaal in. Elke. Keer. Weer.

In de groep heeft hij vooral commentaar op het werk dat anderen doen. De twee alinea's die hij zelf schrijft zijn natuurlijk prima in orde. Alleen jammer dat het er twaalf hadden moeten zijn en hij zijn bijdrage drie dagen te laat inleverde.

De Harde Werker

De Harde Werker is zijn gewicht in goud waard. Op de avond voor de deadline zit hij nog te ploeteren op de belabberde spelling en grammatica van de rest. Hij zoekt toch nog even dat superduidelijke 4D-plaatje van die dwarsdoorsnede van de holle ader op voor op de voorkant van het werkstuk. En nooit - maar dan ook nooit - zal hij de paginanummers vergeten.

Zonder de Harde Werker zijn groepsopdrachten een hel. Groepjes zonder staan een dag voor de inleverdatum bij de docent aan tafel, waar ze smekend vragen: "Maar meneeeheeer, mogen we dan niet nog tweeheee dagen uitstel? Alstuuublieeeeft?".

Zonder Harde Werker geen werkstuk of afgeronde opdracht. Ofwel: de Harde Werker verdient waardering, duizend schouderklopjes en een standbeeld van marmer. O ja, en misschien betere groepsgenoten.

Welk type ben jij?