Na vorig schooljaar kon ik drama laten vallen. En dat deed ik. Op je sokken door een lokaal huppelen vond ik maar vreemd. Evenals de moderne versie van Romeo en Juliet, waar Tybalt Mercutio op Hyves ontvriendde.

Of de warming-upoefeningen die verdacht veel weghadden van Nederland In Beweging en (in mijn geval) het punten scoren met je Duitse accent à la Dofenschmirz. Maar nu mis ik drama.

Ik besloot het vak in te wisselen voor kunst. Oftewel vijf lessen besteden aan hoe je zo precies mogelijk een staafmixer kan natekenen. Echt. En minpunten op je rapport krijgen als je vergeet om 'leuke tekeningetjes in je werkboek te maken'.

Alleen kunstgeschiedenis volg ik nog samen met de dramaleerlingen. Ik heb heimwee naar drama, iedere dinsdagmiddag het achtste uur.

Stuiterballen

Reden één waarom drama zo geweldig is: de leerlingen die het vak volgen, zijn geweldige mensen. Vrolijke - soms lichtelijk schizofrene, sorry guys - stuiterballen, die zelfs buiten het toneel constant van rol wisselen.

De langdradige verhalen over Gregoriaanse keelklanken bij kunstgeschiedenis weten ze mooi te interrumperen met hilarische monologen. Met deze mensen kan ik lachen, en dat is het doel van school, nietwaar?

Energiedump

Als je mij wat beter leert kennen, merk je al snel dat ik een hel voor docenten kan zijn. Ik praat zo snel en zo veel dat mijn eigen mond het niet kan bijhouden. Als ik iets vertel, zwaai ik met mijn armen alsof ik word omringd door zoemende muggen.

Drama was een vak waar ik mijn energie in kwijt kon. Nu zit ik alleen nog maar stil in duffe klaslokalen en op de bank bij gym. Niet zo goed voor een hyperactieve puber.

Iedereen is anders

Ik luisterde verbaasd hoe Thirza, een vriendin van mij, vertelde hoe iedereen tegenwoordig in iemand anders transformeert bij drama. Die stille jongen in de hoek speelt plotseling een grote ster, en dat populaire meisje een komische oude man, bijvoorbeeld. "Iedereen mag elkaar bij drama, opeens zijn we één grote hechte groep en laten we alles los wat er buiten de les gebeurt." Wauw.

Dáág Sneeuwwitje

Hoewel de stukken van vorig jaar niet veel verder gingen dan Sneeuwwitje, studeert de klas tegenwoordig Shakespeares The Taming of the Shrew in. En het Nederland In Beweging-deel heeft inmiddels plaatsgemaakt voor zoenscènes (je bent een wanhopige puber of je bent het niet?!).

Telkens als ik dramaleerlingen hoor praten over het vak, ook al sommen ze alleen maar hun huiswerk op, dan voel ik een stukje geluk in mij afbrokkelen. Waarom heb ik, als grootste dramaqueen mogelijk, dit vak niet meer?!

Oh Romeo...
Daarom houd ik het voor nu maar bij 'Oh Romeo' roepen voor de spiegel en het eeuwige dramaqueenen. Weer een verwijt naar het profielkeuzelijstje in de derde klas. Naar mijn mening is het onzinnig dat je in de onderbouw een beperkt beeld krijgt van vakken, als alles in de bovenbouw tóch alles anders wordt. Zo heb ik spijt van drama, maar ook van het feit dat ik niet voor economie en M&O heb gekozen.

Oh drama, ik mis je. Kom terug.