Op vijftienjarige leeftijd slikt Vroon (18, 6-vwo) een overdosis pillen in die dodelijk had kunnen zijn. Het gaat slecht met haar, maar ze overleeft het. Vroon besluit een boek te schrijven over haar ervaringen met zelfdodingsgedachten, zelfbeschadiging en de zoektocht naar goede hulp: Humeurkanker.

Let op: dit verhaal gaat over suïcidaliteit en kan triggerend werken als jij iemand bent die hier mee te maken heeft. Bedenk daarom goed of het voor jou verstandig is om dit nu te lezen. Denk jij aan zelfdoding? Zoek dan hulp via stichting 113.

Depressie

Vroon heeft pijn. Geen fysieke pijn, maar mentale pijn. Ze gaat zich steeds ongelukkiger voelen. Wat precies de oorzaak van haar somberheid is, weet ze niet. "Ik kon me in de ochtend gelukkig voelen en wist dan ’s middags niet eens meer hoe het voelde om blij te zijn." Hoewel haar somberheid steeds erger wordt, is het voor haar omgeving moeilijk te zien hoe Vroon zich écht voelt. Vroon is depressief, maar de ernst hiervan wordt pas later duidelijk.

Op vijftienjarige leeftijd bereikt Vroon een dieptepunt. "Ik heb nooit de gedachtegang 'ik wil dood' gehad. Het ging alleen steeds slechter. Toen ik vijftien was, verzamelde ik steeds meer medicatie. Ik had een plastic zak waar ik alles in verzamelde en gooide daar steeds meer pillen bij wanneer ik me slecht voelde. Ik staarde dan naar die plastic zak en liet mijn gedachten de vrije loop gaan."

"Het was nooit de bedoeling om ze allemaal in te nemen. Totdat het een keer zo slecht ging dat ik al mijn remmen verloor en meer dan honderd pillen innam. Mijn gedachten werden me teveel, maar wat het maakte dat ik me toen zo slecht voelde, weet ik nog steeds niet. Het is dan ook nooit mijn intentie geweest om daadwerkelijk te overlijden. Het was meer een heftige poging om een uitweg te zoeken. Ik wilde gewoon zo graag mijn gedachten stopzetten en af van de pijn die ik ervaarde.”

Ziekenhuis

In haar boek beschrijft Vroon de dag dat zij al die pillen innam. Zo app't zij haar zusje met het bericht dat zij nú moet komen. Vroons zusje treft haar aan in een toestand waar ze nauwelijks meer kan praten of lopen. Samen gaan zij met spoed in een ambulance naar het ziekenhuis.

Volgens de artsen is het een wonder dat Vroon dit heeft overleefd. "Mijn ouders waren erg geschrokken omdat ze niet wisten dat het zó slecht met me ging. Ik heb uiteindelijk twee dagen in het ziekenhuis gelegen. Deze dagen zijn echt aan me voorbij gegaan. De ervaring voelt nog steeds als onwerkelijk." Vroon benoemt deze gebeurtenis in haar boek als het verhaal van iemand anders.

Hulp

Toch ziet ze ook de positieve kant van haar overdosis: "Het klinkt misschien heel raar, maar ik heb geen spijt dat dit gebeurd is. Mijn ouders wisten dat het niet zo goed ging, maar niet de ernst ervan. Pas na de overdosis werden we als gezin één team; op zoek naar de goede hulp voor mij. Ik ging meer praten met mijn ouders." Naast dat Vroon meer begint te praten met haar omgeving, vindt zij na een lange zoektocht naar passende hulpverlening een psychiater die aansluit op haar behoeften. Zo gaat het met vallen en opstaan steeds weer wat beter haar.

Humeurkanker

Vroon wilt dat anderen ook meer praten over mentale problemen: "Als er meer over wordt gepraat, wordt het een ding waar mensen meer bewust van zijn. Je kan beter voorkomen dan genezen. Daarom wilde ik zo graag een boek uitbrengen."

Het boek dat Vroon besluit te schrijven, noemt zij Humeurkanker. "Het is een heftige titel, waarmee ik de heftigheid van het boek wil weergeven. Een paar jaar geleden keek ik de serie Taboe van Philippe Geubels. Hierin vergeleek hij depressie met humeurkanker. Dit vond ik zo’n passende omschrijving. Ik had het gevoel dat mensen hierdoor de ziekte wél serieus zouden nemen."

Met haar boek wilt Vroon jongeren helpen. Wanneer Vroon van een meisje van haar leeftijd te horen krijgt dat ze door Humeurkanker van plan is om meer met haar ouders te gaan praten, is Vroons doel bereikt.

Nieuwe verjaardag

Een aantal jaar terug nam Vroon haar overdosis in op 3 april. Dit was geen fijne ervaring, maar toch staat ze er elk jaar bij stil. Ze viert namelijk jaarlijks haar nieuwe verjaardag. "Deze dag staat voor mij echt voor positiviteit. Het voelt als een soort wedergeboorte. 3 april betekent veel meer voor me dan mijn echte verjaardag. Ik ben blij dat ik, na alles wat er is gebeurd, positief kan terugkijken op hoe ver ik gekomen ben." 

Ben of ken jij iemand die aan suïcide denkt? Je bent niet alleen. Praten hierover kan anoniem via de chat op www.113.nl of bel gratis naar 0800-0113. (24 uur per dag bereikbaar) Wil je contact met een hulpverlener? Bel, chat, e-mail of WhatsApp met een van de psychologen/maatschappelijke werkers van MIND Korrelatie op https://mindkorrelatie.nl/

(Foto door: Amaury Miller)

Lees ook
In de put door de pandemie