Daar sta ik dan. Helemaal bepakt en bezakt. Ik zit al bijna in de auto als mijn vervelende moeder weer gaat zeuren of ik écht alles ingepakt heb. Ja, de make-up is mee, ja, ook mijn gloednieuwe hakken én de krultang, en ja natuurlijk is de...

SHIT! Ik ben het allerbelangrijkste item vergeten: mijn gloednieuwe peperdure zeegroene jurk ligt nog boven! En dat vlak voor mijn ongetwijfeld urenlange, diepzinnige, bijna-één-op-één-ontmoeting met de Zweedse koningin Silvia. Ik weet zeker dat we beste vriendinnen zullen worden.

Ik ren naar boven, gris de jurk van mijn bed en sprint naar beneden. Zo, nu kan de reis naar Zweden écht beginnen. Omdat mijn Zweedse vader haar staatsportret heeft geschilderd, mag ons hele gezin haar ontmoeten na de onthulling van het schilderij.

Drukte van jewelste

Aangekomen in het ouderlijk huis van mijn vader, net buiten Stockholm, gaan de voorbereidingen gelijk verder. Speeches worden voorbereid en geoefend. Er worden nog een heleboel laatste handen aan de jurk van mijn moeder gelegd, familie wordt omhelsd. Het is een drukte van jewelste, maar ik ben juist rustig. Ik vind het wel spannend.

De volgende ochtend bij het ontbijt beginnen de kriebels pas echt te komen. Wachten, wachten en wachten. Na nog wat wachten vinden mijn ouders dat het tijd is ons klaar te maken, YES eindelijk! Na exact dertien minuten ben ik helemaal aangekleed, zitten mijn haren in de krul en zijn mijn nagels gelakt. Ik ben er volkomen klaar voor.  Jammer genoeg kan ik dat van de rest van het gezin niet zeggen: mijn broertje vindt het leuk met zijn stropdas en schoenen te klooien en mijn zusje loopt te janken dat het niet lukt met de krultang. Fijn.

Zenuwen

Gelukkig is na heel wat uren de familie Larsson éindelijk klaar voor vertrek, de zenuwen zijn nu wel érg heftig... Aangekomen bij het slot Gripsholm worden we chique ontvangen door dames in zwarte glanzende pakjes. We zijn veel te vroeg, maar papsie moet zijn speech nog even voorbereiden en met allerlei mensen praten. Tsja, dat zijn verplichtingen als je de koningin hebt geportretteerd, hè.

Langzamerhand stroomt de zaal vol met chique uitziende mensen, kusjes en handjes worden her en der gul uitgedeeld. Als de Koninklijke Hoogheden binnenkomen, staat iedereen abrupt en gespannen op.

Moment van de waarheid

"Oké, opstaan dus Noah, gewoon iedereen nadoen," zeg ik tegen mezelf. De onthulling verloopt prima en ik zit niet vreemd te lachen (denk ik) en er zitten geen ondefinieerbare groene dingen tussen mijn tanden (wel duizend keer in de spiegel gekeken).

Dan is het moment daar waar ik al de hele tijd zo zenuwachtig voor ben: mijn vader gaat ons voorstellen aan de koningin met wie hij zo lang heeft gewerkt. Ik steek mijn hand uit en maak zoals ik heb geleerd er een 'kniksje' bij. Met een knalrood hoofd piep ik er een "Wat een eer u te mogen ontmoeten" uit en daarna trek ik me maar weer snel terug.

Opscheppen

Wat ik dacht dat een geweldig filosofisch gesprek over het leven en de wereld zou worden, werd een - voor mij - erg gênante ontmoeting. Terug in Nederland pronk ik er toch mee en schep ik op dat ik wel úren met haar heb staan praten. Maar stiekem durfde ik niet meer dan dit. En wat een onzin, denk ik achteraf: zij is ook maar een mens.

Het is zomervakantie! Onze redactie drinkt met de billen bloot melk uit een kokosnoot op een onbewoond eiland. Tot maandag 3 september publiceren we daarom slechts om de dag een blog, daarna komen we weer op volle kracht terug. En als je ons gaat missen, check dan het beste uit ons archief bij de Klassiekers!