“Ik weet niet of er dokters in de zaal zijn?” vroeg Humberto Tan vorige week vrijdag tijdens RTL Late Night. Acht meisjes zaten rood aangelopen, huilend en hyperventilerend in de studio. Ze hadden namelijk net gehoord dat One Direction in december een live interview gaat geven bij de talkshow.

Bovenstaand voorbeeld is het beeld dat de meeste mensen bij fans van boybands hebben: twaalfjarige meisjes die gaan huilen zodra alleen al de naam van hun idool genoemd wordt. Natuurlijk gebeurt dat ook wel (kijk maar naar RTL Late Night of onze eerdere video), maar er zijn ook 'n hoop fans zónder rode, natte wangen. En als je er wat langer over nadenkt is het helemaal zo gek nog niet dat al die meisjes fan zijn van een boyband.

Poppen en tandpasta

Met liedjes als What Makes You Beautiful (mag ik een teiltje?), You And I  en Steal My Girl is het niet zo heel gek dat vooral bruggermeisjes als wespen op de zoetigheid afkomen. Voeg daar dan een stel knappe jongens aan toe, een stel videoclips waarin ze zo zwoel mogelijk in de camera kijken (HIJ KEEK NAAR ME!!! Maar keek hij zo?) en tadaa: de meerderheid van de pre-puberale meisjes loopt achter je aan.

En dan? Nou, de truc gaat zo: twaalfjarige meisjes hebben vaak ouders. En wat hebben ouders? Geld. Geld dat ze dolgraag besteden aan de te lang doorgedramde wensen van hun kroost. De meisjes willen One Direction (of welke willekeurige boyband dan ook), maar het bezoeken van al die concerten in het buitenland is vaak geen optie. Nutteloze merchandise dan? Bingo! One Direction-poppen, One Direction-parfum, One Direction-tandpasta, One Direction-wat dan ook: wij maken het, de ouders kopen het. Kassa!

Bushokje mollen

Kortom: One Direction is één grote geldmachine, precies ontworpen om de harten van haar doelgroep (tienermeisjes) te doen smelten. En daar slagen ze vrij goed in. De meisjes in kwestie vinden One Direction oprecht supertof. Waarom? Daar is het voor gemaakt. Net zoals Axe, voetbal en RTL 7 voor veel mannen is gemaakt. Het verschil: de naar Axe stinkende, RTL 7-kijkende voetbalschreeuwlelijken vinden we stoer en normaal, terwijl we de tienermeisjes uitlachen.

Dat is toch raar? De meeste mensen zullen waarschijnlijk zeggen dat het om hun gedrag is. Spontaan in huilen uitbarsten bij het horen van iemands naam, dat is toch niet normaal? Maar ik heb nog nooit in de krant gelezen dat een groepje boybandfans een bushokje aan gort heeft geslagen omdat de groep in kwestie geen MTV-award kreeg.

Serieuze muziek

En dan nog iets. Hoewel bijna iedereen (of in ieder geval iedereens moeder) I Want It That Way van de Backstreet Boys mee kan zingen, doen we toch steeds weer lullig over de muziek van de volgende tienerhype. Maar waarom zou een band met vooral tienermeisjes als fan in vredesnaam geen goede muziek kunnen maken? Wanneer de bandleden echt moeite in de nummers stoppen, kunnen ook boybands prima liedjes afleveren.

Heel lang heb ik met een grote boog om One Direction heen gelopen. Nog langer heb ik wel naar ze geluisterd, maar heel hard geroepen dat ik echt waar absoluut helemaal geen fan was. One Direction fans, dat zijn rood aangelopen, huilende, hyperventilerende meisjes. Ik heb geen ademhalingsproblemen, mijn wangen zijn droog en mijn gezicht niet roder dan normaal. Maar een One Direction-fan? Dat ben ik wel.